Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής έγινε την περασμένη Πέμπτη στα Πετράλωνα με πρωτοβουλία του βιβλιοπωλείου Αμόνι όπου τη συζήτηση άνοιξε η ίδια η Φιντάα, σε ζωντανή σύνδεση από την Γάζα και την συνέχισαν η Αλάα αλ-Τζααμπάρι, καλλιτέχνης και δημιουργός του εξωφύλλου, η μεταφράστρια του βιβλίου, Ναουζάτ Χαντίντ, η ποιήτρια και ηθοποιός Ιωάννα Λούτσια ενώ ακολούθησε απαγγελία ποιημάτων από την Γιάννα Βασιλάκη, την Ντίνα Καφτεράνη και πολλούς/ες ακόμη που ξεχώρισαν κάποιο ποίημα από το βιβλίο.

«Άφησα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη». Μια φωνή από τη Γάζα: όταν η ποίηση γίνεται μαρτυρία και μνήμη, για να μην σβήσει η ιστορία.

Η νέα ποιητική συλλογή της Φιντάα Αμπού Μαριάμ, από τις Εκδόσεις Ειρήνη.

Η γραφή σε συνθήκες πολέμου και εξόντωσης παύει να είναι αισθητική άσκηση και γίνεται μνήμη, φωνή και μαρτυρία. Η ποίηση που γεννιέται στη Γάζα γράφεται μέσα στα ερείπια, κουβαλά το τραύμα και το πείσμα της ζωής, και έτσι μετατρέπεται σε πράξη αντίστασης.

Η Φιντάα συνεχίζει την παράδοση της παλαιστινιακής λογοτεχνίας, όπου η τέχνη συναντά την πολιτική και η γραφή γίνεται τρόπος ύπαρξης και αντίστασης. Γράφει από το μηδενικό σημείο του πόνου, κάτω από τα ερείπια, μετατρέποντας τη μαρτυρία σε νόημα και δίνοντας φωνή στη γυναίκα της πολιορκίας ως δημιουργό και πηγή αντοχής όχι ως θύμα.

Η μετάφραση αυτής της συλλογής στα ελληνικά αποκτά ιδιαίτερη σημασία, δεν είναι απλώς γλωσσική πράξη, αλλά στάση πολιτική και ηθική. Σε μια εποχή όπου μια γενοκτονία επιχειρεί να επιβάλει σιωπή, η μετάφραση λειτουργεί ως πράξη διάσωσης και αντίστασης. Υπενθυμίζει ότι οι λαοί έχουν ευθύνη να ανταλλάσσουν ιστορίες και να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Έτσι, η λογοτεχνία παραμένει ένα από τα πιο ανθεκτικά μέσα απέναντι στη λήθη και στη διαστρέβλωση της αλήθειας.

Κι όμως, η ποίηση από μόνη της δεν αρκεί, οι λέξεις χρειάζονται πράξεις για να επιβιώσουν. Η γενοκτονία στη Γάζα δεν είναι «ανθρωπιστική κρίση» αλλά οργανωμένη εξόντωση ενός λαού, και η σιωπή ή αδράνεια απέναντί της γίνεται συνενοχή. Από εδώ και πέρα, ο λόγος πρέπει να μετατραπεί σε συλλογική διεκδίκηση και πράξη, γιατί η ποίηση που γράφεται μέσα στα ερείπια δεν ζητά συγκίνηση αλλά ευθύνη και συνέπεια.

Χαντίντ Νάουζατ Μεταφράστρια της ποιητικής συλλογής «Άφησα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη» από τα αραβικά.