Εξόρμηση της Εργατική Αλληλεγγύης έξω από τη συναυλία
Φοίβος Δεληβοριάς. Φωτό: Μάριος Λώλος
Αντικυβερνητική κραυγή ήταν η πολύ επιτυχημένη συναυλία για τα Τέμπη που έγινε την Παρασκευή 11/10 στο Καλλιμάρμαρο. Η μαζικότητα και το πολιτικό περιεχόμενο που αναδείχτηκε με κάθε τρόπο, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για αυτή τη διαπίστωση. Δεν είναι μόνο οι πάνω από 40.000 που βρέθηκαν μέσα και έξω από το Καλλιμάρμαρο. 1.300.000 μοναδικοί λογαριασμοί συντονίστηκαν στη συναυλία. Πλήθος δημόσιων προβολών με live streaming έγιναν σε κάθε γωνιά της χώρας, ενώ και σε σπίτια μαζεύτηκε κόσμος για να παρακολουθήσει συλλογικά. Αυτά τα εκατομμύρια του κόσμου, όλων των ηλικιών, με όποιον τρόπο κι αν το έκανε, συμμετείχε γιατί ήθελε να δηλώσει το παρών σε αυτόν το γεγονός.
Δεν ήταν ένα γεγονός απλά μνήμης των θυμάτων αλλά κυρίως μάχης για τη δικαίωση. Στο Καλλιμάρμαρο ο κόσμος βρωντοφώναζε συνθήματα ενάντια στον Μητσοτάκη, αλλά και αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη με πολλές σημαίες να κυματίζουν. «Αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά, τους δικούς μας ανθρώπους παραμένει ελεύθερο. Να σκοτώνει ξανά και ξανά. Ε, λοιπόν, ποτέ ξανά!», ήταν η φράση της Μαρίας Καρυστιανού στην ομιλία της που τα είπε όλα σε λίγες λέξεις. Τον ίδιο τόνο είχαν και οι στίχοι του νέου τραγουδιού για τα Τέμπη που παρουσίασε στη συναυλία ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Θα το πει η σημύδα, θα το πει κι ο κέδρος πως εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος … Δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω, μέχρι να' ρθει ο πήχης και το χαλινάρι, μέχρι να 'ρθει η Νέμεσις και να τους πάρει».
«Είμαι εδώ μαζί σας για να φωνάξουμε πως δεν ξεχνάμε, δεν θα ξεχάσουμε και δεν θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή», είπε η Τάνια Τσανακλίδου επί σκηνής φορώντας φουλάρι στα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας. Στάση στο Καλλιμάρμαρο έκανε και η απεργιακή μοτοπορεία των διανομέων της Wolt και της efood φωνάζοντας το σύνθημα «Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές».
Η κυβέρνηση μάταια προσπάθησε, πριν και μετά τη συναυλία, να τη σαμποτάρει και να αλλοιώσει το μήνυμα που έστειλε. Δεν μπόρεσαν με την απειλή της κατακραυγής και μετά από παρέμβαση των εργαζόμενων του Υπουργείου Πολιτισμού να απορρίψουν την αίτηση για την παραχώρηση του Καλλιμάρμαρου, αλλά έβαλαν το όριο των 40.000 εισιτηρίων. Έβγαλαν παράνομη την απεργία των μηχανοδηγών του ΟΣΕ μία μέρα πριν τη συναυλία. Και μετά τη συναυλία η κυβέρνηση δια στόματος Μαρινάκη μίλησε για «τυμβωρύχους που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο», «ξέπλυμα της Χαμάς» και «χυδαιότητα». Τόσο πολύ φοβήθηκαν από μια “συναυλία”. Τα ΜΜΕ που λίγες ημέρες πριν έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ την κόντρα των συγγενών ενόψει της συναυλίας, μετά σχεδόν την εξαφάνισαν.
Αυτό που φοβούνται είναι ότι στιγμές σαν κι αυτή αποκαλύπτει αυτό που πασχίζουν να κρυφτεί με αντισυνδικαλιστικούς νόμους, τρομοκρατία, καταστολή, ΜΜΕ, με κάθε τρόπο. Ότι δηλαδή η πλειοψηφία του κόσμου ούτε είναι παθητική ούτε ξεχνάει, αλλά δίνει μαζικά το παρών, είναι ριζοσπαστικοποιημένη, κάνει τις πολιτικές συνδέσεις, σιχαίνεται τη ΝΔ, είναι με την Παλαιστίνη και καταλαβαίνει ότι υπεύθυνο είναι το σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας.
«Μέλη του ΣΕΚ οργανώσαμε εξόρμηση στη μεγάλη συναυλία μνήμης για το έγκλημα των Τεμπών στο Καλλιμάρμαρο για να καλέσουμε σε απεργιακό ξεσηκωμό ενάντια στην κυβέρνηση των ιδιωτικοποιήσεων και του ρατσισμού και να ενημερώσουμε για το συλλαλητήριο της επόμενης ημέρας στην πλ. Βικτωρίας για την δολοφονία του μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν από τους αστυνομικούς του ΑΤ Αγ. Παντελεήμονα», μας μεταφέρει ο Νίκος Τουρνάς. «Το βασικό μας σύνθημα ήταν “Πύλος, Τέμπη, Αγ. Παντελεήμονας - Να τελειώνουμε με την κυβέρνηση των δολοφόνων” και η παρέμβασή μας εστίαζε στο ότι όλος ο κόσμος που πήγαινε στη συναυλία με την επιθυμία να μην συγκαλυφθεί εκείνο το έγκλημα είχε κάθε λόγο να είναι μαζί μας και την επόμενη μέρα στους δρόμους. Η αντίσταση στις δολοφονικές πολιτικές είναι κοινή.
Η προσέλευση στην συναυλία ήταν ήδη εντυπωσιακή 2 ώρες πριν την έναρξή της, ενώ πέρα από τις 40.000 που γέμισαν το Καλλιμάρμαρο αρκετοί που δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο έμειναν έξω από τις πύλες για να δώσουν το “παρών”. Στις συζητήσεις που ανοίγαμε, η οργή του κόσμου απέναντι στην κυβέρνηση ήταν δεδομένη και ήταν προφανές ότι αντιμετώπιζαν τη συναυλία ως μια πολιτική μορφή διαμαρτυρίας. Πέραν αυτού, αρκετοί ήξεραν ήδη για την πορεία του Σαββάτου, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι από όλους οι συνδέσεις ήταν σχεδόν αυτόματες, ο κόσμος αντιμετώπιζε τον δολοφονημένο Καμράν με την ίδια ευαισθησία όπως και για τα 57 θύματα των Τεμπών.
Η εμπειρία της παρέμβασης επιβεβαίωσε το ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να υποβαθμιστούν τα εγκλήματά της απέναντι στους μετανάστες δεν αποδίδει. Οι ζωές τους μετράνε στις συνειδήσεις του απλού κόσμου και αυτό δυναμώνει τις διαθέσεις για αντίσταση απέναντι σε όλες τις επιθέσεις, από τα Τέμπη και την Πύλο, από τη Γάζα μέχρι τον Αγ. Παντελεήμονα».
Που είσαι τώρα φως μου