Εμπρός για νέα Πανεργατική

‘Ετσι περιγράφει η εφημερίδα του διεθνούς καπιταλισμού, η Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, την κατάσταση στην Ιταλία και στην Ελλάδα μετά την πετυχημένη απεργία στις 17 Γενάρη. Δυο κυβερνήσεις με επικεφαλής «τεχνοκράτες», κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε δυο χώρες από τις οποίες κρέμεται η τύχη όχι μόνο του ευρώ, αλλά και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.

Και στις δυο περιπτώσεις, το κοινοβούλιο και οι θεσμοί της ανάπηρης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας υποκλίθηκαν στις πιέσεις των διεθνών οργανισμών που εποπτεύουν τις τύχες του καπιταλισμού. Στην περίπτωση της Ιταλίας, επειδή το μέγεθός της κάνει τη διαχείριση του χρέους της δύσκολη. Στην περίπτωση της Ελλάδας επειδή η χρεοκοπία απειλεί να γίνει ανεξέλεγκτη.

Όσο και να θέλουν, όμως, τα διευθυντήρια της ΕΕ και του ΔΝΤ να ελέγξουν τις εξελίξεις με τους διορισμένους τεχνοκράτες τους, στην πράξη το «πολιτικό κλίμα» κόβει τον αέρα από τα πανιά τους. Το τι εννοούν με «πολιτικό κλίμα» το βλέπουμε καθαρά στην Ελλάδα: είναι το πεισματάρικο απεργιακό κίνημα που δεν λέει να σταματήσει και η ανερχόμενη δύναμη της Αριστεράς που δεν συναινεί στα σχέδιά τους.

Η επιτυχία της Παναττικής απεργίας την περασμένη βδομάδα έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ότι η εργατική αντίσταση όχι μόνο δεν γονατίζει, αλλά απλώνεται και δυναμώνει. Δίπλα στους ηρωικούς χαλυβουργούς που συνεχίζουν για 90 μέρες, τώρα απεργεί και η Ιντρακόμ. Δίπλα στον Άλτερ και την Ελευθεροτυπία ξεσηκώνονται όλα τα ΜΜΕ. Δίπλα σε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά παίρνουν κουράγιο και τα μικρότερα, στου Λουκίσα, στην 3Ε, στην ΑΒΕΞ στην Πάτρα, στου Χατζή στη Θεσσαλονίκη, στα σουπερμάρκετ Αριάδνη στο Ηράκλειο, στα εργοστάσια της Ξάνθης.

Εργατικό Όχι

Παντού οι εργάτες λένε όχι στον συντονισμένο εκβιασμό της Τρόικας, της κυβέρνησης και των εργοδοτών που βάζουν πλώρη να κόψουν τους μισθούς. Αν η Τρόικα και η συγκυβέρνηση είναι μια «νέα κατοχή και οι δωσίλογοί της» όπως λένε πολλοί, ο πραγματικός στρατός κατοχής δεν είναι ξένος: είναι οι ντόπιοι καπιταλιστές, ο Μάνεσης κι ο Κόκκαλης, οι Τεγόπουλοι και οι Κουρήδες, οι Κωστόπουλοι και οι Λάτσηδες με τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις τους.

Αυτό το εργατικό Όχι μπορεί και πρέπει να το αγκαλιάσει, να το συντονίσει και να το δυναμώσει η Αριστερά. ΄Οπου κάνει τέτοια βήματα βρίσκει άμεση και ζεστή ανταπόκριση (δείτε στη διπλανή στήλη τι έγινε στο σωματείο του νοσοκομείου Άγιος Σάββας).

Αυτός ο προσανατολισμός σημαίνει άμεσα δυο πράγματα: πρώτο, την απαίτηση από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να δώσουν συνέχεια και κλιμάκωση με νέα Πανεργατική απεργία στις αρχές Φλεβάρη, ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις, ενάντια στα «κουρέματα» και τα νέα μνημόνια. Και δεύτερο, την ενίσχυση του αντικαπιταλισμού μέσα στους κόλπους της Αριστεράς, το δυνάμωμα της Αριστεράς που λέει «Διαγραφή του χρέους και εργατικός έλεγχος παντού».

Αν τα φερέφωνα του καπιταλισμού εκτιμούν ότι στην Ελλάδα έχουμε αρχίσει να κόβουμε τον αέρα από τα πανιά του Παπαδήμου, με τέτοια βήματα μπορούμε να τους κόψουμε τελείως τον αέρα, να κάνουμε τους εργατικούς αγώνες να νικήσουν.