Σε μια εποχή όμως που χαρακτηρίζεται από κρίση υπερσυσσώρευσης, πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους για το συνολικά επενδεδυμένο κεφάλαιο, υποκατανάλωση για μεγάλη μερίδα εργαζόμενου λαού, χρεοκοπίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εφιαλτική ανεργία, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων για να ενισχυθεί η καπιταλιστική κερδοφορία, οι μεταρρυθμίσεις στην πραγματικότητα είναι ουτοπικές έως ανέφικτες. 

 

Οι ισχυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα καταργήσει το πρωτογενές πλεόνασμα από το οποίο πληρώνονται οι τόκοι, είναι αστήρικτοι αν δεν διαγραφεί το χρέος. Για το χρέος όμως ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι θα το επιμηκύνει ή θα το εξορθολογίσει, μέχρι να αποπληρωθεί, προσβλέποντας όπως όλοι οι διαχειριστές της καπιταλιστικής κρίσης στην ανάπτυξη.

\r\n

Άλυτη αντίφαση

\r\n

Αυτό όμως που παρατηρούμε είναι μια αναιμική ανάπτυξη μικρότερη των επιτοκίων που πληρώνουμε και μια κατάσταση αποπληθωρισμού στην ευρωζώνη που κάνει πιο δύσκολη την αποπληρωμή του χρέους. Μήπως όμως η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί που ήδη η Ιαπωνία εφαρμόζει έφεραν την ανάπτυξη; Ισχυριζόμαστε κατηγορηματικά όχι.

Ο λόγος είναι η ύπαρξη μιας άλυτης αντίφασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τα σημερινά κέρδη των καπιταλιστών δεν επενδύονται όταν η ζήτηση μειώνεται και η αύξηση της ζήτησης δεν οδηγεί σε επενδύσεις όταν το μέσο ποσοστό κέρδους είναι χαμηλό.

 

Στους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, που φαντάζονται ένα αντιγραφειοκρατικό και αντιπελατειοκεντρικό σύγχρονο κράτος, έχουμε να πούμε ότι σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες ο χαρακτήρας του είναι παρόμοιος γιατί το κράτος είναι η αποκρυστάλλωση των παραγωγικών σχέσεων που υπάρχουν και όχι ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούμε κατά πως θέλουμε. 

Ένα νέο κράτος μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατίναξη του ήδη υπάρχοντος και αυτό είναι δουλειά όχι των διαχειριστών αλλά μιας αναδυόμενης εργατικής εξουσίας. Δεν επιτρέπονται ψευδαισθήσεις για μια πολιτική ποιοτικά διάφορη από αυτή των Σαμαρο-Βενιζέλων. Κάποια ψίχουλα στους κοινωνικά αποκλεισμένους και στους συνταξιούχους κάτω των 700€ είναι δυνατόν να υπάρξουν αλλά τα 50 δις€ που κλάπηκαν δεν θα επιστραφούν.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετωπικός σχηματισμός επαναστατικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, με αυξανόμενη κοινωνική απήχηση, αποτελεί την πιο ελπιδοφόρα δύναμη για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής λύσης στο σήμερα ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την γονιμοποίηση και νίκη των αγώνων του αύριο σε επαναστατική κατεύθυνση, και υπό προϋποθέσεις το πρωταρχικό δυναμικό για την δημιουργία ενός κόμματος της κοινωνικής επανάστασης. Είναι μία δύναμη που αδιάλλαχτα υπερασπίζεται τα άμεσα συμφέροντα των εργαζόμενων με μορφές επαναστατικής πάλης και φιλοδοξεί να υπερασπιστεί και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους με το μεταβατικό της πρόγραμμα.

 

Διεκδικεί μονομερή διαγραφή του χρέους και κατάργηση των μνημονίων. Απαλλοτρίωση όλων των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και λειτουργία μιας δημόσιας τράπεζας κάτω από εργατικό έλεγχο. Μείωση των ωρών εργασίας, με αύξηση των αποδοχών ως τη μόνη λύση για την εξάλειψη της ανεργίας. Αυξήσεις στους μισθούς στα επίπεδα των πραγματικών αναγκών των εργαζόμενων.

Απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας και των περιουσιών των μεγάλων καπιταλιστών. Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και προσφύγων, πλήρη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ανοικτά σύνορα για όλους τους εργαζόμενους. Αφοπλισμό της αστυνομίας, διάλυση των ΜΑΤ και όλων των ειδικών μονάδων καταστολής. Κατάργηση των τρομονόμων και των ειδικών φυλακών. Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Σχεδιασμό της οικονομίας στη βάση των κοινωνικών αναγκών, οπότε και ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας δεν θα εμφανίζεται ως η ανεξάρτητη νομισματική έκφραση του εμπορεύματος.

 

Για μια κυβέρνηση των ίδιων των εργαζόμενων, υπόλογη στις γενικές συνελεύσεις, της αυτοδιευθυνόμενης και αυτοοργανωμένης εργατικής εξουσίας.

 

Ψηφίζουμε λοιπόν ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρά μας και όχι να γίνουν ο εφιάλτης μας.