Εκλογές λοιπόν στις 25 του Γενάρη. Με τη διαδικασία “του κατεπείγοντος”. Σε συνθήκες πόλωσης, σε συνθήκες ιδιαίτερα πυκνού πολιτικού χρόνου τόσο για την Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Ο καπιταλισμός, στην αδυναμία του να ξεπεράσει την κρίση του, δημιουργεί για μια ακόμα φορά πολέμους και ανθρωποθυσίες. Γιατί καπιταλισμός και άνθρωπος είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Γνωστό αυτό.

 

Εκλογές ιδιαίτερα σημαντικές και πιθανά κρίσιμες όπου η αριστερά της αντικαπιταλιστικής ρήξης βρίσκεται και πάλι σε θέση μάχης.

Έτοιμη να αναμετρηθεί με γεγονότα, έτοιμη να απαντήσει σε ερωτήματα. Γιατί έτσι καταλαβαίνει τη σημασία των εκλογών η δικιά μας αριστερά. Σαν μια ευκαιρία ουσιαστικής και αληθινής επικοινωνίας με  έναν κόσμο που ξεπετάγεται, που ψάχνει και δικαιούται απαντήσεις. Η αντικαπιταλιστική αριστερά, ορθώνει λοιπόν το ανάστημά της και λέει την αλήθεια της η οποία πρέπει να λέγεται ολόκληρη.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχωράει και σ’ αυτές τις εκλογές, επιχειρώντας σε μόνιμο, σταθερό και καθημερινό επίπεδο να επικοινωνήσει το πρόγραμμα και την πολιτική της με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Επιχειρώντας να μπει σε χώρους δουλειάς, σε χώρους σπουδών, σε καφενεία ανέργων, σε παγκάκια πλατειών, σε μικρές και μεγάλες συνάξεις ανθρώπων που δημιουργούνται στις γειτονιές, σε πολυκατοικίες, σε καρδιές ανθρώπων. Απαλλαγμένη από τη λογική της ήττας που λέει “δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, θα κάνω το λιγότερο κακό”. Μακρυά από εμάς συμβιβασμοί και “ρεαλισμοί” αυτού του τύπου. Επειδή γνωρίζουμε καλά το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών. Που δεν είναι να αλλάξει ο διαχειριστής της κυβερνητικής εξουσίας. Ούτε ο τρόπος της διαχείρισης. ΣΤΟΧΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Και σ’ αυτό το στόχο τα δίνεις όλα, γιατί η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η μόνη δύναμη που είναι σε θέση να μιλήσει ουσιαστικά για μια ΑΛΛΗ πολιτική.

\r\n

Καθήκοντα

\r\n

 Σ’ αυτήν λοιπόν τη συγκυρία, τόσο ιδιαίτερη, τόσο οξυμένη, όσο λίγες τα τελευταία 100 χρόνια για τη χώρα, τα καθήκοντα και τα πολιτικά επίδικα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι περισσότερο σοβαρά από άλλοτε.

 

 Η εργατική τάξη δεν μπαίνει στον αγώνα, ούτε άλλωστε και στην επανάσταση, με το ίδιο επίπεδο συνείδησης. Αυτό είναι δεδομένο. Φτάνει να μάθει και να παλέψει ενωμένα. Και σ’ αυτό το ζητούμενο η ιδεολογική ασάφεια είναι εμπόδιο. Όσο πιο ξεκάθαρα αναπτύσσεις το αντικαπιταλιστικό σου κεκτημένο, τόσο πιο αποδεκτός γίνεσαι από εχθρούς και φίλους. Υπολογίσιμος αντίπαλος στην αστική τάξη, συναγωνιστής και σύντροφος στον εργάτη. 

 

Αυτές οι εκλογές γίνονται σε περίοδο εργασιακού μεσαίωνα και εργατικής γενοκτονίας, η επίθεση ενάντια στην τάξη και τα δικαιώματά της οξύνεται κάθε μέρα που περνάει. Άρα δε φτάνει να υποσχεθούμε ανακούφιση των άμεσων κοινωνικών αναγκών.

 

Ο κόσμος ζητάει πολιτική λύση στα αδιέξοδα. Δυστυχώς στη συντριπτική πλειοψηφία του, εννοεί λύση κυβερνητική. Είναι στη δική μας δυναμική λοιπόν και στη δική μας ατζέντα επιχειρημάτων, να δέσουμε τον αγώνα της καθημερινότητας με τον αγώνα για ένα διαφορετικό κόσμο, για ένα διαφορετικό μέλλον. Είναι δικό μας χρέος να πάρουμε πάνω μας το στοίχημα ότι το ψωμί, το ζεστό σπίτι, το σταμάτημα των απολύσεων πάει μαζί με ένα αύριο που οι πηγές του πλούτου θα αναβλύζουν και θα καλύπτουν τις ανάγκες των πολλών. Είναι δική μας υποχρέωση να πείσουμε ότι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα είναι κοινωνικά αναγκαίο, πραγματικά ρεαλιστικό και κινηματικά πραγματοποιήσιμο. Είναι δική μας υποχρέωση να πείσουμε, ότι όποια κυβέρνηση και να προκύψει από τις εκλογές, ο λαός θα πρέπει να είναι στην ίδια ετοιμότητα. Στην ίδια εγρήγορση. 

 

Άσχετα με το πόσοι και ποιοί θα μας ψηφίσουν τελικά, δεν έχουμε δικαίωμα να κατεβάσουμε τον πήχυ κάτω από την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Μας ρωτούν αν υπάρχει διέξοδος από την κρίση. Απαντάμε, υπάρχει. Δεν θα’ ναι σε “δημοκρατική”, σε “αντιμνημονιακή” κατεύθυνση. ‘Η θα είναι αντικαπιταλιστική ή δεν θα είναι καθόλου διέξοδος.