Στις εκλογές του συλλόγου μας για τη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ οι συνάδελφοι έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής μαυρίζοντας τη ΔΑΚΕ και τη ΔΗΣΥ που σε πολλές περιπτώσεις ήταν οι πιο πιστοί σύμμαχοι της Κεραμέως. Ανέδειξαν για άλλη μια φορά την ΑΙΧΜΗ στην εκπαίδευση (Παρεμβάσεις) σε πρώτη δύναμη.

Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών αποτελεί δικαίωση των αγώνων ενάντια στην εφαρμογή της «αξιολόγησης», ενάντια στην κατηγοριοποίηση των σχολείων, ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, ενάντια στην αδιοριστία, για την υπεράσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και των μορφωτικών αναγκών των παιδιών μας.

Φαίνεται όμως πως οι επιθέσεις της  κυβέρνησης  και του ΥΠΑΙΘ δεν έχουν τελειωμό. Οι καινούριες εξαγγελίες για τη διεύρυνση του ωραρίου των ολοημέρων είναι εξοργιστικές. Προκειμένου να εξασφαλίσουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων παραβιάζουν κάθε είδους εργασιακό και μορφωτικό δικαίωμα των εργαζόμενων και των παιδιών τους, διαστρέφουν βασικές αρχές της παιδαγωγικής επιστήμης μετατρέποντας τους μαθητές μας σε βαριά εργαζόμενους πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης που θα δουλεύουν και θα παραμένουν στον χώρο του σχολείου άπειρες ώρες, χωρίς καμία υποδομή.

Το μόνο που μπορεί να τους βάλει φρένο, είναι το ίδιο το εκπαιδευτικό κίνημα, πιάνοντας το νήμα της μεγάλης απεργίας του Οκτώβρη και  των συγκλονιστικών ποσοστών της απεργίας αποχής. Αγωνιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις μέχρι τη νίκη των αιτημάτων μας πρέπει να αποφασιστούν στο συνέδριο της ΔΟΕ σε συντονισμό με άλλους εργαζόμενους για να ξεφορτωθούμε τη ΝΔ και τις πολιτικές που διαλύουν το δημόσιο δωρεάν σχολείο.

Τα 11 χρόνια αδιοριστίας και γιγάντωσης των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση, έχουν φέρει ένα τσουνάμι από προβλήματα στους νέους εκπαιδευτικούς. Και το υπουργείο παιδείας πάει από λάθος σε λάθος για να διορθώσει τα αδιόρθωτα. Μόνο για την εικόνα που χρειάζεται προεκλογικά.

Πρώτα μας σκορπίσανε στους πέντε ανέμους, με 15 και 17 χρόνια προϋπηρεσία, από Νευροκόπι μέχρι Κάρπαθο και Κρήτη, πολύ μακριά από τις οικογένειές μας, οι περισσότερες με παιδιά. Σε μέρη πανάκριβα, χωρίς καμιά μέριμνα για έστω προσωρινή διαμονή, διατροφή, έξοδα μετακόμισης κλπ με μισθό 200-300 ευρώ λιγότερα από αυτά που παίρναμε την προηγούμενη χρονιά ως αναπληρωτές. Πραγματική φτώχεια χωρίς υπερβολές. Και κάποιοι έχουν να στέλνουν χρήματα στις οικογένειες που άφησαν πίσω. Με ρεύμα, καύσιμα και βασικές ανάγκες να μοιράζουν εγκεφαλικά, και κάποιους να μας αντιμετωπίζουν σαν τουρίστες λες και ήρθαμε στον τόπο τους για διασκέδαση. Και πόσα άλλα;….

Τώρα το υπουργείο ετοιμάζει 8.600 καινούργιους διορισμούς που φυσικά και είναι καλοδεχούμενοι μιας κι εμείς ήμασταν αυτοί που σπάσαμε την αδιοριστία. Όμως πριν γίνουν, πρέπει και ζητάμε να επιτραπούν υπηρεσιακές μεταβολές για τους φετινούς πρωτοδιόριστους, δηλαδή να γυρίσουμε σπίτια μας. Θα είναι κατάφωρη αδικία αυτός που είναι στη θέση 800 στον πίνακα κατάταξης να είναι Αθήνα για παράδειγμα, ενώ αυτός που είναι στο 200 να πηγαίνει στην πινέζα του χάρτη. Με κίνδυνο να κολλήσει εκεί για πολλά ακόμα χρόνια.

Τέλος δεν έχει ο κατήφορος του αδιάφορου κι ανίκανου υπουργείου Παιδείας, που καμιά σχέση με την παιδεία δεν έχει. Ακόμα και κάτω από αυτές τις τρισάθλιες συνθήκες όλες και όλοι δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό για να κρατηθούν τα σχολεία όρθια. Γιατί μόνο εμείς ξέρουμε πως γίνεται. Με όλη την δύναμή μας που πολλές φορές δεν είχαμε.

Όμως μέχρι εδώ! Αρκετά! Θέλουμε μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, χρηματοδότηση των υποδομών, και προσλήψεις όλων των αναπληρωτών αλλά σωστά! Όχι λάθος στο λάθος. Γιατί είναι αλήθεια ότι αυτήν την εικόνα η υπόλοιπη κοινωνία δεν την ξέρει, και είναι δύσκολο να την μάθει. Σωστά σημαίνει μονιμοποίηση όλων στα μέρη που εργάζονται πάνω από μια δεκαετία και με μοναδικά κριτήρια το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Κατάργηση του προσοντολόγιου που έτσι κι αλλιώς μόνο δεινά έχει φέρει ακόμα και για τους προσοντούχους.

Όλα αυτά δεν θα μας χαριστούν, ούτε πρέπει να επιτρέψουμε να μείνουμε στην γκρίνια και στα λόγια. Μόνο με δυνατές απεργίες μέχρι την νίκη από Σεπτέμβρη μπορούμε να τα επιβάλουμε.

Αυτό είναι αντανάκλαση όχι μόνο της κρίσης των από πάνω, αλλά των μαχών που δόθηκαν την τελευταία τριετία, που ήταν πολύ μεγάλες και με σημαντικές νίκες που επέφεραν καθυστερήσεις στο τι θα ήθελε να περάσει το υπουργείο. Τέτοιο παράδειγμα ήταν η επίθεση στα συνδικάτα με τις ηλεκτρονικές εκλογές που κατέληξαν σε αποχή που ξεφτίλισε την Κεραμέως, όταν έβαλε το δίλημμα «με την ΟΛΜΕ ή με εμένα». Τέτοιο παράδειγμα ήταν δύο φορές η μάχη της αξιολόγησης που τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία-αποχή ήταν τεράστια, αλλά και η απεργία του Οκτώβρη με συντριπτικά ποσοστά συμμετοχής και η αποχή στις εξετάσεις pisa, που σε μεγάλο βαθμό τις ακύρωσε. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια τριετία που δεν αφήσαμε ποτέ το υπουργείο να ανασάνει. Κάθε μέτρο της Κεραμέως ξεσηκώνει κύματα οργής. Σε αυτό πρέπει να ανταποκριθεί η συνέλευση της ΔΟΕ.

Αυτενέργεια

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ηγεσία της ΔΟΕ ήταν πίσω από τους εκπαιδευτικούς, όχι μπροστά για να τους οργανώνει. Αυτή η αυτενέργεια των εκπαιδευτικών της βάσης έσερνε την ηγεσία να προσαρμοστεί στα δεδομένα. Ζήσαμε όμως και «αδειάσματα». Όταν οι συνάδελφοι ήθελαν κλιμάκωση, αυτό που εισέπραξαν από τη ΔΟΕ ήταν οπισθοχώρηση των αγώνων. Σε μεγάλο βαθμό ατολμία εισέπραξαν και από τις παρατάξεις της εκπαιδευτικής αριστεράς, του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συσχετισμοί θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτεροι για την αριστερά αν όλοι έβγαιναν μπροστά. 

Η κλιμάκωση των επιθέσεων είναι μπροστά μας. Η κυβέρνηση θέλει να φτιάξει μια Παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Που θα βγάζει λίγα στελέχη και η μεγάλη μάζα από τα φτωχά στρώματα θα γίνουν οι εξιδεικευμένοι εργάτες για τις επιχειρήσεις των αφεντικών. Και ταυτόχρονα η κυβέρνηση θέλει να φορτώσει το οικονομικό βάρος της λειτουργίας αυτής της εκπαίδευσης πάνω στην ίδια την εργατική τάξη, είτε είναι οι εκπαιδευτικοί είτε οι γονείς. Αυτή είναι η φιλοσοφία σε κάθε βήμα. Η εκπαίδευση πάσχει αυτή τη στιγμή σε τεράστιο βαθμό από έλλειψη προσωπικού, που πάνε να την καλύψουν με ημίμετρα -συμβασιούχοι-, αλλά δεν μπορεί να κρυφτεί αυτή η κατάσταση. Αντίστοιχα, η επιμήκυνση του ωραρίου λειτουργίας του σχολείου, με ανοιχτό το αν θα αυξηθεί και το ωράριο εργασίας. 

Και προφανώς δεν ξεχνάμε την αξιολόγηση, που είναι η  αιχμή του δόρατος του υπουργείου ενάντια στους εκπαιδευτικούς και τη συλλογικότητά τους ως εργαζόμενους. Οι αντιστάσεις έχουν ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό τη διαδικασία αυτή, αλλά από τον Σεπτέμβρη θα ζήσουμε κλιμάκωση της επίθεσης τόσο με την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας όσο και των εκπαιδευτικών. Το στοίχημα για τη συνέλευση είναι αν θα καταφέρει να δώσει και να οργανώσει μια απάντηση απέναντι σε όλα αυτά. Που δεν μπορεί να είναι άλλη από αγωνιστική κλιμάκωση τον Σεπτέμβρη με απεργιακή κινητοποίηση που θα οργανωθεί από τώρα. Δεν μπορούμε να απαντάμε πια με όρους «αντάρτικου». Η μάχη πρέπει να είναι κεντρική και εφ’ όλης της ύλης. Και αυτό γίνεται μόνο με απεργία.