Ο Δένδιας στη Γαλλία για να παραλάβει νέες φρεγάτες
Τα σύνορα της E.E -και της Ελλάδας βεβαίως-βεβαίως- φτάνουν στη Συρία. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, στις δηλώσεις του Αμπντουλκαντίρ Ουράλογλου, υπουργού Μεταφορών της Τουρκίας ο οποίος σύμφωνα με κάποια τουρκικά ΜΜΕ είπε ότι: «Θα συνάψουμε συμφωνία θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τη συριακή διοίκηση». Δηλαδή θα προχωρήσει σε συμφωνία για ορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) των δυο χωρών.
Ο Μητσοτάκης, αγκαζέ με τον Χριστοδουλίδη, τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, έσπευσε να θέσει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Είπε ότι μια τέτοια συμφωνία θα είναι άκυρη όπως το «τουρκο-λιβυκό» σύμφωνο του 2019 που δεν αναγνωρίζει η Ε.Ε. Οσο για την ίδια τη Συρία ο Μητσοτάκης φρόντισε να επισημάνει ότι το ελληνικό κράτος έχει λόγο «ως πνευματικός προστάτης του Πατριαρχείου της Αντιοχείας και των ελληνορθόδοξων σε Συρία και Λίβανο».
Ο Δένδιας έκανε αγέρωχες δηλώσεις παραμονή των Χριστουγέννων από τον Έβρο, τα «ανατολικά σύνορα της Ελλάδας και της Ευρώπης» λέγοντας ότι η Ελλάδα είναι «Παράγοντας γεωπολιτικής σταθερότητας και ενεργειακής ασφάλειας τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου».
Λίγες μέρες μετά ο Ουράλογλου έκανε διορθωτικές δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες για να υπογραφτεί μια τέτοια συμφωνία χρειάζεται πρώτα να υπάρξει μια «σταθερή κυβέρνηση» στη Συρία και σε κάθε περίπτωση το περιεχόμενό της θα βασίζεται στο «διεθνές δίκαιο». Με άλλα λόγια τα παζάρια και οι ανταγωνισμοί για το μέλλον συνεχίζονται. Αυτό, όμως, δεν έχει σταματήσει τον θόρυβο. Όλα σχεδόν τα ΜΜΕ καταγγέλλουν τα σατανικά σχέδια του «Σουλτάνου» δηλαδή του Ερντογάν, να «εξαφανίσει» την Κύπρο όπως ήθελε να «εξαφανίσει» την Κρήτη το 2019.
Ο Σαμαράς δηλώνει δικαιωμένος για την κριτική του στον χειρισμό των «εθνικών θεμάτων» από την κυβέρνηση και ιδιαίτερα του ζητήματος των ΑΟΖ. Ο Βελόπουλος ξιφουλκεί επίσης στο ίδιο μοτίβο. Το ΠΑΣΟΚ καλεί την κυβέρνηση να «αναλάβει πρωτοβουλίες» και οι ευρωβουλευτές του κατέθεσαν σχετική ερώτηση στην Κομισιόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερακοντίζει καλώντας σε «κυρώσεις» στην Τουρκία αν προχωρήσει τέτοια συμφωνία. Το ΚΚΕ καταγγέλλει την κυβέρνηση: «ο ρόλος του ΝΑΤΟϊκού σημαιοφόρου, που υπηρετεί με συνέπεια η κυβέρνηση της ΝΔ με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων αστικών κομμάτων, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά στρέφεται εναντίον των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου».
Η εικόνα μιας κυβέρνησης «ενδοτικής» που στρέφει το άλλο μάγουλο στις προκλήσεις της Τουρκίας είναι ψεύτικη από κάθε άποψη. Πριν ένα μήνα, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών διαμαρτυρήθηκε επίσημα για ένα χάρτη που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού της Κομισιόν και ο οποίος δείχνει την ΑΟΖ της Ελλάδας να φτάνει στα παράλια της Τουρκίας (με το Καστελόριζο) και να συνδέεται με την Κύπρο. Η Ελλάδα δεν έχει καταθέσει επίσημα τέτοιο χάρτη αλλά ο Γεραπετρίτης δεσμεύτηκε ότι θα το κάνει στο πρώτο εξάμηνο του 2025.
Και όπως αναφέρει ρεπορτάζ στα Νέα της 19/12 «διπλωματικές πηγές τονίζουν πως πρόκειται για έναν χάρτη ‘ανεπίκαιρο’ και ‘παρωχημένο’ καθώς δεν περιλαμβάνει την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του 2020». Ο επικαιροποιημένος χάρτης δηλώνει η «αρμόδια πηγή» στα ΝΕΑ «Προφανώς θα περιλαμβάνει το μάξιμουμ στο οποίο μπορούμε να φτάσουμε και σε χωρικά ύδατα, και σε υφαλοκρηπίδα και σε ΑΟΖ».
Αιγαίο
Σήμερα τα χωρικά ύδατα είναι στα 6 ναυτικά μίλια. Το «μάξιμουμ» των 12 μιλίων θα σημάνει ότι το Αιγαίο θα μετατραπεί σε «ελληνική λίμνη». Το μάξιμουμ σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, τα 200 ναυτικά μίλια θα σημάνει, παρέα με την Κύπρο, έλεγχο όλης της Ανατολικής Μεσογείου μέχρι τις ΑΟΖ της Αυγύπτου και του Ισραήλ.
Η ΑΟΖ δεν σηματοδοτεί εθνική επικράτεια. Σηματοδοτεί μια περιοχή όπου ένα κράτος έχει «κυριαρχικά δικαιώματα» σε μια σειρά δραστηριότητες, με βασική την έρευνα και την άντληση υδρογονανθράκων, δηλαδή πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δηλαδή έχει να κάνει με το «αποκλειστικό» δικαίωμα μιας άρχουσας τάξης και του κράτους της να παζαρεύουν με τις πολυεθνικές της ενέργειας και άλλα κράτη για αυτή την καταστροφική για το περιβάλλον και τους λαούς δραστηριότητα.
Τι σημαίνει Ελλάδα «παράγοντας γεωπολιτικής σταθερότητας και ενεργειακής ασφάλειας» κατά Δένδια το βλέπουμε από μια είδηση που δημοσίευσε η εφημερίδα Φαινάνσιαλ Τάιμς στις 27/12: «Η Ουκρανία παραλαμβάνει το πρώτο φορτίο αμερικάνικου υγροποιημένου φυσικού αερίου μέσω Ελλάδας». Από ένα φορτίο ίσο με 100 εκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου η ουκρανική εταιρεία θα κρατήσει το 10% και το υπόλοιπο θα επαναπωληθεί σε ελληνικές εταιρείες. Χρυσές μπίζνες δηλαδή πάνω στις εκατόμβες των νεκρών και της καταστροφής του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία.
Τέτοιες χρυσές μπίζνες θέλουν να επεκτείνουν οι έλληνες καπιταλιστές στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό καταρχήν σημαίνει συνεργασία με τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα. Στις 8 Γενάρη στο Κάϊρο θα πραγματοποιηθεί για παράδειγμα η προγραμματισμένη συνάντηση του Μητσοτάκη και του Χριστοδουλίδη με τον χασάπη δικτάτορα της Αιγύπτου Σίσι. Η συνάντηση θα είναι «αναβαθμισμένη» ενόψει των «εξελίξεων στη Δαμασκό» μας λένε τα ΜΜΕ. Και ταυτόχρονα προχωράει η συνεργασία με το σιωνιστικό κράτος δολοφόνο με υπογραφή «ενεργειακής συμφωνίας». Η κυβέρνηση επιμένει στην επιθετική πολιτική ενός «άξονα» με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, έναν άξονα πολέμου, ρατσισμού και περιβαλλοντικής καταστροφής.
Στα τέλη του 2019 ο αντιδραστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας έφτασε να απλώνεται στη Λιβύη. Τότε οι οργανώσεις της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο έβγαλαν μια κοινή διακήρυξη στην οποία τόνιζαν:
«Οι εργάτες στην Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη νέα κλιμάκωση της διαμάχης στη Μεσόγειο για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ). Αντίθετα, έχουν πολλά να χάσουν αν η διαμάχη εξελιχθεί σε στρατιωτική αναμέτρηση.
Οι υποσχέσεις που μοιράζουν οι άρχουσες τάξεις ότι οι έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα φέρουν ευημερία είναι ψεύτικες. Το μόνο που φέρνουν είναι υπερκέρδη για τις πολυεθνικές της ενέργειας όπως οι Exxon, Total και ENI, ενώ χειροτερεύουν την επίδραση των ορυκτών καυσίμων στην κλιματική αλλαγή και οξύνουν τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και τις τοπικές δυνάμεις της περιοχής.
Αντιδραστικοί
Αυτοί οι ανταγωνισμοί είναι αντιδραστικοί από όλες τις πλευρές. Οι απόπειρες των κυβερνήσεων να εμφανίσουν τις δράσεις τους ως ‘υπεράσπιση της πατρίδας’ δεν είναι αληθινές και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν και Μητσοτάκη στηρίζουν αντίπαλες δυνάμεις που πολεμούν στη Λιβύη: η Βεγγάζη δεν είναι τμήμα κάποιας ελληνικής πατρίδας, η Τρίπολη της Λιβύης δεν είναι τμήμα κάποιας τουρκικής πατρίδας».
Αυτό ισχύει και σήμερα. Οι φρεγάτες του Δένδια σίγουρα δεν «υπερασπίζονται την πατρίδα» ούτε στην Ερυθρά Θάλασσα ούτε στα ανοιχτά του Λιβάνου και της Συρίας.
Η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετεί τη «γραμμή Σαμαρά» απαιτώντας «σκληρή στάση» απέναντι στην Τουρκία. Μια τέτοιου είδους αντιπολίτευση από τα δεξιά το μόνο που καταφέρνει είναι να δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση της ΝΔ να παριστάνει τη «σώφρονα» την ίδια στιγμή που κλιμακώνει τους εξοπλισμούς και μπλέκεται όλο και πιο βαθιά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ανταγωνισμούς από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή. Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε να ψηφίζει, ακόμα μια φορά, τις λεγόμενες «αμυντικές» δαπάνες του προϋπολογισμού δείχνει που μπορεί να καταλήξει αυτού του τύπου η αντιπολίτευση.
Αντίθετα, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα χρειάζεται να βάλουν στην πρώτη γραμμή το αίτημα λεφτά για μισθούς, σχολεία, νοσοκομεία όχι πολεμικές δαπάνες. Να αντιταχθούν στον αντιδραστικό ανταγωνισμό για τις ΑΟΖ και να απαιτήσουν τερματισμό των ερευνών και των εξορύξεων για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη Μεσόγειο. Τα ορυκτά καύσιμα πρέπει να μείνουν στο βυθό της θάλασσας.
Αυτή θα είναι η καλύτερη βοήθεια στο λαό της Συρίας που απαλλάχτηκε από μια τυραννία δεκαετιών και δεν θέλει να δει τις ελπίδες και τις διεκδικήσεις για ειρήνη, ψωμί, δημοκρατία και ισότητα να τσαλαπατιούνται από τα παζάρια και τους ανταγωνισμούς των «μεγάλων» ιμπεριαλιστών και των «περιφερειακών παικτών» για να ξαναμοιράσουν τη Μέση Ανατολή.