Το τελευταίο διάστημα, με ορόσημο την επανεκλογή του Τραμπ, βρισκόμαστε σε μια νέα περίοδο επίθεσης της κυρίαρχης τάξης στις γυναίκες, στους ΛΟΑΤΚΙ+ και ειδικά στα τρανς και μη δυαδικά άτομα. Από τις ατάκες “τα φύλα είναι δύο”, τους αποκλεισμούς τρανς αθηλτριών από πρωταθλήματα, μέχρι την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στην Αγγλία τον Απρίλη που αποκήρυξε από τη δημόσια σφαίρα τις τρανς γυναίκες με σοβαρούς αποκλεισμούς.
Δεν είναι μόνο ιδεολογική επίθεση. Αφορά τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, είναι μια βαθιά οικονομική, υλική επίθεση. Οι γυναίκες αμοίβονται περίπου 25% λιγότερο από τους άντρες στις περισσότερες χώρες. Το 30% των τρανς ατόμων έχει μείνει άστεγο σε κάποια φάση της ζωής του. Η μανία του καπιταλισμού να ξεφύγει από την κρίση του, δημιουργεί μόνο καταστροφές. Διαλύει κάθε κοινωνικό αγαθό με στόχο την ιδιωτικοποίηση. Τρένα, νοσοκομεία, εκπαίδευση, προγράμματα των Δήμων για βοήθεια στο σπίτι, εξαφάνιση των παιδικών σταθμών από τις γειτονιές. Είναι μερικές μόνο από τις επιθέσεις, δίπλα στην ακραία φτώχεια.
Πρόκειται για πολιτικές επιλογές που από τη μία προσπαθούν να περάσουν τα οικονομικά βάρη της κρίσης του συστήματος στην εργατική τάξη, προσθέτοντας σε αυτήν το κόστος του πολέμου και της γενοκτονίας στη Γάζα, και από την άλλη μας επιτίθενται ιδεολογικά για να μας αποδυναμώσουν και να μας διαιρέσουν.
Η μεγάλη επίθεση που έχει ανοίξει ενάντια στις τρανς γυναίκες και τους non-binary απαντά στην προσπάθεια του συστήματος να μας πείσει για τους “βιολογικούς μας ρόλους” και το πεπρωμένο της οικογένειας. Η υπογεννητικότητα δεν έχει να κάνει με τα φύλα ή τη σεξουαλικότητα των ανθρώπων, αλλά με το πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις στον καπιταλισμό. Προσπαθούν να μας επιβάλουν ότι είναι ατομική μας ευθύνη και υποχρέωση η ανατροφή των παιδιών, για να συνεχίσουν να παίρνουν φτηνά εργατικά χέρια και από την επόμενη γενιά. Επιστρατεύουν τη βιολογία για να μας πείσουν και εμείς απαντάμε: το φύλο, η σεξουαλικότητα, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα είναι άρρηκτα δεμένη με το πώς εξελίσσονται οι κοινωνίες. Δεν είναι “καθαρή” βιολογία, παρ’όλο που κι αυτή λέει πως το φύλο είναι ένα φάσμα πολλών παραγόντων.
Μάχες
Χρειάζεται να απαντήσουμε σε αυτή την επίθεση! Για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, για να χτίσουμε μια κοινωνία που οι ζωές μας και τα σώματά μας θα μας ανήκουν. Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα έχει δώσει τρομερές μάχες εδώ και δεκαετίες. Μέσα από τη σύνδεσή του με τους συνολικότερους αγώνες της εργατικής τάξης έχει πετύχει νίκες. Την αποψυχιατρικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, τη νομική αναγνώριση φύλου, την άρση του αποκλεισμού των οροθετικών από τη δημόσια Υγεία και δεκάδες άλλα που γίνονται ασπίδα στις επιθέσεις. Οι αγώνες για να καταδικαστούν οι δολοφόνοι του Ζακ, απέναντι σε ομοφοβικές επιθέσεις όπως στη Θεσσαλονίκη, απέναντι στις γυναικοκτονίες, οι απεργίες στις 8 Μάρτη, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, έχουν δυναμώσει πολύ τους αγώνες των ΛΟΑΤΚΙ+ κι έτσι έχουμε να συνεχίσουμε. Μέσα από τα εργατικά σωματεία, με τους κοινούς μας αγώνες για αυξήσεις, προσλήψεις, Συλλογικές Συμβάσεις, κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο όλων των κοινωνικών υπηρεσιών.
Έχουμε άμεσες μάχες μπροστά μας. Παλεύουμε για δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους/
ες/α. Διεκδικούμε προσλήψεις, περισσότερες γυναικολογικές κλινικές, κλινικές φύλου και ψυχικής Υγείας, να εφαρμοστεί στο ΕΣΥ ο ICD-11 που αποψυχιατρικοποιεί την τρανς κατάσταση. Για δημόσια και δωρεάν Παιδεία βασισμένη στη συμπερίληψη, με οδηγό για τη σεξουαλική αγωγή και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+. Δωρεάν διαδικασίες αλλαγής νομικών εγγράφων για εύρεση δουλειάς, σπιτιού και για κάθε άλλη ανάγκη.
Ταυτόχρονα, έχουμε να εξασφαλίσουμε ότι ο Χορταριάς, ο ένας από τους δολοφόνους του Ζακ, θα μείνει στη φυλακή! Σε κάθε απόπειρά του να κερδίσει δικαστικά την αποφυλάκισή του θα είμαστε εκεί μαζικά, όπως ήμασταν σε όλη τη διάρκεια αυτού του μεγάλου αγώνα.
Οι διαδηλώσεις των Pride γίνονται κάθε χρόνο τον Ιούνη, τιμώντας την εξέγερση του Stonewall Inn το 1969 απέναντι στην αστυνομία και το κράτος.
Παλεύουμε για ένα Pride οργανωμένο από τα σωματεία και τα συνδικάτα, από τους φοιτητικούς συλλόγους, τις γυναικείες και ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις, την Αριστερά. Όχι από χορηγούς, εταιρείες, πρεσβείες και τη στήριξη της κυβέρνησης του Μητσοτάκη που διαλύουν τις ζωές μας καθημερινά και μια φορά το χρόνο εντελώς υποκριτικά μας λένε ότι είναι στο πλευρό μας. Είναι αυτοί που ευθύνονται για την εκμετάλλευση και την καταπίεσή μας, πρέπει να τους ανατρέψουμε!
Καλούμε τα Σωματεία, τους Φοιτητικούς Συλλόγους, την Αριστερά, τον κόσμο που παλεύει για Λευτεριά στην Παλαιστίνη, για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι της Πύλου να συμμετέχουν στη διαδήλωση του Pride σε ένα μαχητικό, εργατικό μπλοκ.
Καλούμε όλους/ες/α στις 21 Ιούνη στις 7μμ στο Σύνταγμα να διαδηλώσουμε για δικαιοσύνη για την Πύλο! Ελάτε να παλέψουμε μαζί!
20 χρόνια PRIDE
Το Athens Pride κλείνει φέτος είκοσι χρόνια. Το κεντρικό του σλόγκαν «20 χρόνια – Μετράμε» σηματοδοτεί αυτή την πορεία. Σημαίνει ότι μετράνε οι ζωές μας, αλλά όχι μόνο. Μετράμε απώλειες ανθρώπων, περιστατικά βίας, φτώχειας, ανεργίας και αστεγίας. Αλλά μετράμε και αγώνες, διεκδικήσεις, νίκες. Και αυτές είναι που πρέπει να δυναμώσουμε παντού, καθημερινά. Για να κερδίσουμε στην πράξη τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των τρανς, των λεσβιών, των ίντερσεξ, των κουίρ, των ασέξουαλ, όλων.
Πάντα έτσι ήταν. Από το Stonewall το 1969 μέχρι σήμερα, η μάχη για τα δικαιώματά μας ήταν αγώνας από τα κάτω. Αυτό δεν μπορούν να το σβήσουν ούτε οι διαφημίσεις των εταιρειών, ούτε οι χορηγοί, ούτε οι κυβερνήσεις και οι πρεσβείες τους που υποκριτικά λένε ότι μας στηρίζουν αλλά την ίδια στιγμή οργανώνουν τις επιθέσεις εναντίον μας και ευθύνονται για την καταπίεσή μας. Οι νόμοι ορατότητας είναι κατακτήσεις, αλλά δεν καθορίζουν τίποτα σε έναν καταστροφικό κόσμο με φτώχεια, με πολέμους και γενοκτονία στην Παλαιστίνη, με χαμηλούς μισθούς και υπερεργασία, με διαλυμένη Υγεία, Παιδεία και κοινωνικές υπηρεσίες. Σε έναν κόσμο με εξαθλίωση και διακρίσεις.
Γι’ αυτό το Pride πρέπει να γυρίσει στις ρίζες του. Να είναι αγωνιστικό, απεργιακό, ταξικό. Να βγούμε στο δρόμο μαζί με την εργατική τάξη, σαν εργατική τάξη. Όπως ξεκίνησε από την ΠΟΕΚ στις αρχές του 2000, που έδωσε μεγάλο αγώνα για τη σύνδεση των ταξικών αγώνων με την καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙ+. Εκεί πρέπει να επιστρέψουμε. Και να μεταφέρουμε τη μάχη σε όλους τους εργασιακούς χώρους, σε όλα τα σωματεία και τα συνδικάτα.
Αδιέξοδο
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό και κάνει ακροδεξιά στροφή, επικίνδυνη για όλα μας. Με τις θεωρίες για τα «δύο φύλα» και την υιοθέτηση όλης της ακροδεξιάς ρατσιστικής και σεξιστικής αντζέντας Τραμπ. Χρειάζεται να αντισταθούμε, χρειάζεται να την ανατρέψουμε. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι η απελευθέρωσή μας θα έρθει με μια άλλη κυβέρνηση. Έχουμε την εμπειρία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο νόμος του 2017 για τη Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου πέρασε μισός, με πολλές ελλείψεις και προβλήματα.
Οι διεκδικήσεις μας ενώνονται με τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Όπως για παράδειγμα στα νοσοκομεία. Μαζί τους παλεύουμε για ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση, για να μην χρειάζεται να περνάμε από ψυχιάτρους για να ξεκινήσουμε ορμονοθεραπείες, για να μην καταφεύγουμε στον απλησίαστο οικονομικά ιδιωτικό τομέα και την “γκρίζα” αγορά φαρμάκων με άγνωστες συνέπειες στην υγεία μας. Το ίδιο ισχύει με όλα τα κομμάτια εργαζόμενων.
Γι’΄αυτό και ως Πρωτοβουλία οργανώνουμε το Pride μαζί με την εργατική τάξη και τα σωματεία. Κυκλοφορούμε ψήφισμα στήριξης και συμμετοχής το οποίο έχουν ήδη υπογράψει τα Σωματεία των νοσοκομείων «Άγιος Σάββας» και «Έλενα». Αναδεικνύουμε τη σύνδεση του αγώνα μας με τη μάχη των γυναικών, ενώνουμε τα αιτήματά μας με τον αγώνα για λευτεριά στην Παλαιστίνη, απαιτούμε την τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα στην Πύλο.
Για όλα αυτά, όπως κάθε χρόνο, οργανώνουμε εκδήλωση στο Pride. Ομιλήτριες είναι η Τιάνα Ανδρέου από την Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη, η Τζωρτζίνα Πράττη από την Πρωτοβουλία μας και η Έφη Δούση από την ομάδα των δικηγόρων των επιζώντων της Πύλου. Συζητάμε και στη συνέχεια διαδηλώνουμε μαζικά, με προοπτική όπως λέει και το κεντρικό μας σύνθημα: «μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση».