14/6, PRIDE. Φωτό: Γιώργος Πίττας

Το φετινό σλόγκαν του Pride ήταν: «Μετράμε 20 χρόνια» - για να γιορταστούν τα 20 χρόνια που η πορεία περηφάνιας γίνεται στην Αθήνα. Φέτος δεν μπορούσαμε να μετρήσουμε τον κόσμο που πλημμύρισε το Σύνταγμα και τους δρόμους της Αθήνας στη διαδήλωση. Δεν μπορούσαμε να μετρήσουμε τα πλακάτ και τα συνθήματα ενάντια στο σεξισμό την ομοφοβία, την τρανσφοβία και την καταπίεση. Δεν μπορούσαμε να μετρήσουμε τις πολύχρωμες και τις παλαιστινιακές σημαίες, να ανεμίζουν ή να είναι ζωγραφισμένες στα πρόσωπα, τα σώματα, τα πλακάτ. Αναρίθμητες ήταν και οι κουφίγιε που φορούσαν οι διαδηλωτές. Πολλές από τις ομιλίες στην εξέδρα έληγαν με το Λευτεριά στην Παλαιστίνη και εναλλάσσονταν με συνθήματα από την πλευρά του κοινού.

Η μέρα ξεκίνησε από το πρωί με τραπεζάκια και σταντ να έχουν στηθεί στο Σύνταγμα. Το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο και η Πρωτοβουλία «Στη φυλακή οι δολοφόνοι της Zackie Oh/ Ζακ» είχαν το δικό τους περίπτερο στην πλατεία.

Στις 4 το απόγευμα ξεκίνησε η εκδήλωση της Πρωτοβουλίας «Στη φυλακή οι δολοφόνοι της Zackie Oh/ Ζακ» με ομιλήτριες την Τιάνα Ανδρέου, εργαζόμενη στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, την Τζωρτζίνα Πράττη, τρανς ακτιβίστρια και την Έφη Δούση, δικηγόρο των θυμάτων του ναυαγίου της Πύλου. Στο μπάκραουντ από μια διπλανή εκδήλωση ακουγόντουσαν συνθήματα για ελεύθερη Παλαιστίνη.

Δύναμη

Την εκδήλωση, τις εισηγήσεις της οποίας μπορείτε να διαβάσετε στις στήλες που ακολουθούν, ακολούθησε πλούσια συζήτηση. Εκεί η Αναστασία Κοττάκη, τρανς ακτιβίστρια, τόνισε τη δύναμη του ανοίγματος των πολιτικών μαχών στα σωματεία και το γεγονός ότι τα νοσοκομεία “Άγιος Σάββας” και “Έλενα Βενιζέλου” είχαν πάρει απόφαση για συμμετοχή στο Pride. Η Εύα Ντόκου, αναφέρθηκε στο ότι πρόκειται για ένα πολύ προχωρημένο Pride με τις παλαιστινιακές σημαίες να ανεμίζουν παντού. Από την Έλλη Πανταζοπούλου και τη Μαρία Στύλλου μπήκαν στη συζήτηση οι εικόνες της εξέγερσης της εργατικής τάξης παγκόσμια. Ενώ στο τέλος, ο Στέφανος μας είπε: «Είχα συμμετάσχει πριν από 20 χρόνια στο Pride και θυμάμαι ότι κρατούσα ένα πανό και κρυβόμουνα από πίσω του. Θέλω να πω συγχαρητήρια γιατί πλέον βγαίνουμε με τα πρόσωπα ακάλυπτα και παλεύουμε για τις διεκδικήσεις μας».

Στη συνέχεια ακολούθησαν χαιρετισμοί στην εξέδρα. Μεταξύ εκείνων που πήραν το λόγο ήταν Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών-ΣΥΔ, οι Proud seniors Greece, οι Υπερήφανοι Γονείς, το Thessaloniki Pride καθώς και άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες.

Από την Πρωτοβουλία «Στη φυλακή οι δολοφόνοι της Zackie Oh/ Ζακ» τον λόγο πήρε η Κατερίνα Θωίδου, εργαζόμενη στο ΕΚΕΑ. Στην ομιλία της ξεκίνησε από την εξέγερση του Stonewall και τη συνέδεσε με τις μάχες του σήμερα: Ενάντια στην κυβέρνηση που αντιγράφει τον Τραμπ με το «τα φύλα είναι δύο». Για να μπουν στη φυλακή οι δολοφόνοι του/της Ζακ/ Zackie. Για να σταματήσει ο ρατσισμός και οι επαναπροωθήσεις στα σύνορα.

«Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια το ελληνικό λιμενικό ρυμούλκησε το πλοίο Αντριάνα στα ανοιχτά της Πύλου που μετέφερε πρόσφυγες από τη Λιβύη, οδηγώντας σε πνιγμό πάνω από 600 συνανθρώπους μας. Σήμερα είμαστε εδώ, και το άλλο Σάββατο 21 Ιούνη την ίδια ώρα, θα είμαστε και πάλι εδώ! Διαδηλώνουμε για την Πύλο, απαιτούμε να ξεκινήσει το ναυτοδικείο και να καταδικαστούν όλοι οι υπεύθυνοι! Είναι ένας μεγάλος αγώνας που χρειάζεται όλες μας τις δυνάμεις. Κοινά αιτήματα, κοινοί αγώνες ενάντια σε ένα σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές» ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία της.

«Είμαστε περήφανοι, περήφανες και περήφανα κομμάτι μιας ολόκληρης τάξης, αυτή των εργαζομένων, που την ίδια ώρα που παλεύει για αυξήσεις και προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, παλεύει για τα δικαιώματα όλων. Είμαστε εμείς, οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία που απαιτούμε περισσότερες γυναικολογικές κλινικές, δημόσιες και δωρεάν διαδικασίες φυλομετάβασης για όποιο άτομο το χρειάζεται, για περισσότερες κλινικές φύλου, για δημόσια και δωρεάν ψυχική υγεία, για να σπάσει το στίγμα ότι οι τρανς άνθρωποι είναι ψυχικά ασθενείς. Και ξέρουμε ότι έχουμε τη δύναμη μέσα από τις απεργίες, μέσα από τις συλλογικές μάχες να τα κερδίσουμε όλα αυτά».

Στην πορεία που ακολούθησε τα πλακάτ και τα πανό ήταν αναρίθμητα. Οργανωμένη συμμετοχή είχε η Συμμαχία Σταματήστε τον πόλεμο- Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, με τη μεγάλη Παλαιστινιακή σημαία μπροστά και η Πρωτοβουλία «Στη φυλακή οι δολοφόνοι της Zackie Oh/ Ζακ» . Το κίτρινο πανό της ΚΕΕΡΦΑ με το σύνθημα “Να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι της Πύλου” ξεχώριζε μέσα στο πλήθος ενώ ανάμεσα στα πανό που διακρίναμε ήταν αυτά της «Εναλλακτικής Παρέμβασης», της νεολαίας της Νέας Αριστεράς, του Πολύχρωμου Σχολείου και των Proud Seniors Greece. Μαζί τους και άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες.

Έχω την τύχη και ατυχία να εργάζομαι στο προσφυγικό και έχω εργαστεί σε πολλές υποθέσεις ΛΟΑΤΚΙ+ προσφύγων και προσφυγισσών. Τα τελευταία χρόνια δουλεύω με τρανς άτομα. Υποτίθεται πλέον ότι σε επίπεδο νόμου δεν τίθεται ζήτημα ψυχιατρικοποίησης, υποτίθεται ότι πρέπει να γίνει σεβαστή η κοινωνική μετάβαση. Θα πρέπει να είναι σεβαστό. Εμφανίζομαι εγώ με το όνομα μου, τη γυμνή μου ζωή καθαρή και λέω «Είμαι ο Στάθης» και πρέπει αυτό να γίνει σεβαστό. Μέχρι να φτάσω στην ιατρική μετάβαση και στη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, αυτό είναι κάποιες δικές μου επιλογές. Το ότι υποτίθεται ότι δεν ψυχιατρικοποιείται ή ότι δεν παθολογικοποιείται αυτή η διαδικασία είναι μπούρδα.

Το δυαδικό σύστημα  και το σύστημα που αναβιώνει έναν πατριαρχικό συντηρητικό θεσμό δεν σπάει με τους νόμους, σπάει από τα κάτω και με κινητοποιήσεις. Για εμάς είναι τεράστιο ζήτημα τα αιτήματα για τη γυμνή ζωή, για να υπάρχουμε απροϋπόθετα. Αυτά διατρέχουν την Πύλο, την Παλαιστίνη, τα Τέμπη.

Σήμερα είμαστε και για έναν ακόμη λόγο εδώ. 'Ωρα 2 και 6 της 14ης Ιουνίου, 2 χρόνια πριν ένα πλοίο ξεκινάει από το Τομπρούκ της Λιβύης, 5 μέρες ταξιδεύει χωρίς κανένα πλήρωμα. Χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς νερό για να κάνει ένα ταξίδι ανασφάλειας για να ξεκινήσουν αυτοί οι άνθρωποι και να φτάσουν εδώ. 15 ώρες και 31 λεπτά κοιτάμε το πλοίο και δεν κάνουμε τίποτα, ή μάλλον κάνουμε κάτι: το βυθίζουμε. Και αυτή τη στιγμή 650 άνθρωποι στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου είναι νεκροί. Είμαστε εδώ και πρέπει να είμαστε εδώ σε κάθε υπόθεση που αφορά τους πλέον αποκλεισμένους και να είμαστε η φωνή τους.

Υπάρχει ένα ποιήμα του Ραφάτ Αλάρι που λέει αν πεθάνω εγώ εσύ πρέπει να ζήσεις για να πεις την ιστορία μου. Εμείς είμαστε εδώ για να πούμε την ιστορία όχι μόνο των ανθρώπων της Πύλου, αλλά όλες αυτές τις μικρές ιστορίες. Πατρίδα μας είναι εκεί οπού γεννιέται η αντίσταση, σε αυτήν την πατρίδα είμαστε όλες, όλα και όλοι».

14/6, PRIDE. Φωτό: Γιώργος Πίττας

«Ζούμε σε μία περίοδο πολεμικών ανταγωνισμών. Χθες το Ισραήλ επέκτεινε τον πόλεμο βομβαρδίζοντας το Ιράν ενώ απλώνει τη γενοκτονία που διεξάγει στην Παλαιστίνη. Ο πόλεμος; ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία συνεχίζεται» τόνισε η Τιάνα Ανδρέου, εργαζόμενη στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς από την Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προσπαθούν να ξαναφέρουν “ιδέες” που συνεπάγονται μία πραγματική επίθεση στις γυναίκες, στα τρανς άτομα,  στα δικαιώματα και στη δυνατότητα ολόκληρα κομμάτια ανθρώπων να έχουν έλεγχο στο σώμα τους. Μια επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη. Μας θέλουν κρέας για τα κανόνια. Οι άντρες αν χρειαστεί να πάνε να πολεμήσουν και οι γυναίκες να κάνουν την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. 

Εδώ πέρα χρειάζεται να βάλουμε και να θυμηθούμε ότι το αίτημα για την καθιέρωση της απεργίας στις 8 Μάρτη ήταν αυτό που ξαναέβαλε το ζήτημα της αναπαραγωγής, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης απαντώντας στο ερώτημα τι γεννάει τη γυναικεία καταπίεση, ότι δεν είναι γενικά οι άντρες, αλλά ένα καταπιεστικό σύστημα.

Δεν υπήρχε πάντα γυναικεία καταπίεση, δεν υπήρχαν πάντα σεξουαλικές διακρίσεις. Όλα αυτά εμφανίστηκαν -και μπορούμε να θυμηθούμε το βιβλίο του Ένγκελς για την καταγωγή της οικογένειας- στις ταξικές κοινωνίες. Οι γυναίκες φορτώθηκαν τα βάρη της αναπαραγωγής της οικογένειας όταν άρχισε να υπάρχει πλεόνασμα μέσα στην κοινωνία, όταν άρχισε να υπάρχει μία κυρίαρχη τάξη που επωφελούταν, που έκλεβε αυτό το πλεόνασμα από την κοινωνία που το παρήγαγε. 

Μέσα από τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και άλλων κομματιών της τάξης τα αφεντικά μπορούν να κερδίζουν μέσα από την ιδιωτικοποιημένη αναπαραγωγή. Αυτό είναι που γεννάει την καταπίεση. Η καταπίεση έχει τις ρίζες της στην εκμετάλλευση ειδικά μέσα στον καπιταλισμό που την έχει οργανώσει με τρόπους πάρα πολύ μεθοδευμένους.

Αλλάζει αυτό, σπάει. Μόνο την τελευταία απεργιακή 8 Μάρτη να θυμηθούμε, να θυμηθούμε την μητέρα του Ζακ μαζί με τις γυναίκες της Παλαιστίνης, μαζί με τις συνδικαλίστριες, μαζί το αντιρατσιστικό κίνημα να διαδηλώνουμε χιλιάδες και εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον πλανήτη ενάντια στις επιθέσεις, ειδικά στα δικαιώματα της  έκτρωσης και των σεξουαλικών επιλογών.

Η καθιέρωση της απεργίας στις 8 Μάρτη άλλαξε κυριολεκτικά τα δεδομένα για το πως παλεύουμε. Ξαναφέραμε αυτήν την παράδοση, το τι κατέκτησαν οι γυναίκες μέσα από τους αγώνες τους τις προηγούμενες δεκαετίες. Ξαναφέραμε αυτήν την παράδοση βάζοντας το ζήτημα ότι για να σπάσουμε τις διακρίσεις, για να σπάσουμε την καταπίεση είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης».