Καταπίεση και απελευθέρωση
Ισόβια για τον δολοφόνο της Κυριακής Γρίβα

Η μητέρα της Κυριακής στην συγκέντρωση στις 28 Φλεβάρη. Φωτό: Eurokinissi

Σε ισόβια και επιπλέον πέντε χρόνια κάθειρξη καταδικάστηκε ο γυναικοκτόνος της Κυριακής Γρίβα, που τον Απρίλη του 2024 δολοφόνησε την 28χρονη με πολλαπλές μαχαιριές έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων μπροστά στα μάτια των αστυνομικών. Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο έκανε αποδεκτή την πρόταση της εισαγγελέως και έκρινε ομόφωνα ένοχο τον δράστη και πρώην σύντροφό της για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του για μειωμένο καταλογισμό.

Η γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα είχε προκαλέσει τεράστια κατακραυγή λόγω της απόφασης των αστυνομικών πρώτα να τη διώξουν από το ΑΤ όπου είχε απευθυνθεί για προστασία, στη συνέχεια να της πουν “το περιπολικό δεν είναι ταξί” όταν ζήτησε να τη συνοδέψουν σπίτι της και, στο τέλος, να μην παρέμβουν καν τη στιγμή που δεχόταν τις μαχαιριές ακριβώς έξω από το φυλάκιο του ΑΤ. Μαζικές κινητοποιήσεις τότε στο σημείο είχαν καταγγείλει την αστυνομία, τον Χρυσοχοϊδη και την ίδια την κυβέρνηση της ΝΔ ως ενόχους δίπλα στον γυναικοκτόνο.

28 Φλεβάρη

Αυτή η δράση δεν σταμάτησε, η μητέρα της Κυριακής ήταν ομιλήτρια στην ιστορική πανεργατική απεργία της 28ης Φλεβάρη φέτος συνδέοντας τη μάχη ενάντια στα σεξιστικά εγκλήματα με αυτό των Τεμπών. Φτάνοντας τώρα στη δίκη με το κίνημα να δίνει το παρών σε κάθε δικάσιμο, επιβάλλοντας την απαραίτητη δημοσιότητα και εξασφαλίζοντας ότι η απόφαση θα ήταν καταδικαστική. Γιατί και σε αυτή τη δίκη δεν έλειψαν ούτε τα σεξιστικά κλισέ ούτε οι προκλήσεις ούτε οι προσπάθειες ενοχοποίησης του θύματος και της οικογένειάς του.

Δεν είναι τυχαίο πως ούτε μια φορά δεν ακούστηκε από τους δικαστές η λέξη γυναικοκτονία, ενώ η εισαγγελέας στην πρότασή της μιλούσε για "έγκλημα πάθους". Το γεγονός δε ότι η πρόεδρος θέλησε να βγάλει λάδι την αστυνομία που αδιαφόρησε όχι μόνο εκείνη την ημέρα αλλά και στο παρελθόν (η Κυριακή είχε καταγγείλει βιασμό και αποβολή) λέγοντας “το κράτος δεν μπορεί να σώσει κανέναν που δεν θέλει να σωθεί” δείχνει ότι και στη δίκη των αστυνομικών που εκκρεμεί, το κίνημα χρειάζεται να είναι ξανά εκεί. Ο αγώνας ενάντια στους μηχανισμούς του κράτους και την κυβέρνηση του σεξισμού συνεχίζεται.