“Το εκλογικό αποτέλεσμα για το λαό, που έχει δοκιμαστεί βαριά από την οικονομική κρίση και τα μέτρα που ακολούθησαν, είναι αρνητικό. Θα έχει να αντιμετωπίσει ο λαός σοβαρά προβλήματα και εξελίξεις και όποια κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί δεν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του”, δήλωσε η Αλέκα Παπαρήγα το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιούνη βλέποντας το ΚΚΕ να χάνει τη μισή του δύναμη σε ποσοστά, ψήφους και βουλευτές.
Την ίδια εκτίμηση “των αρνητικών αποτελεσμάτων”, αναπαρήγαγε ο Ριζοσπάστης από την επόμενη μέρα γράφοντας ότι “το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι ευνοϊκό για το λαό. Είναι αρνητικό. Το πρώτο κριτήριο γι’ αυτήν την εκτίμηση είναι οι απώλειες του ΚΚΕ...”.
Αλλά και η ΚΕ του κόμματος που στην πρώτη της τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης της 17 του Ιούνη και τις μετεκλογικές εξελίξεις, ανέφερε πως “Το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού αναπτύχθηκε στη διάρκεια της περιόδου της κρίσης. Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν δεν μπόρεσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος και σταθερότητα στο ριζοσπαστισμό καθώς δεν απέκτησαν τη μαζικότητα και κυρίως την οργάνωση και τον πολιτικό προσανατολισμό που απαιτούν οι συνθήκες. Η όποια θετική τάση αναπτύχθηκε επηρεάσθηκε από το στενό αντιμνημονιακό περιεχόμενο”.
Τραγικές
Είναι τραγικές αυτές οι εκτιμήσεις όταν προηγήθηκε το δυνατότερο απεργιακό εργατικό κίνημα της μεταπολίτευσης το οποίο και ανεβάζει την αριστερά σε ιστορικά ποσοστά. Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος που έκανε στις 6 Μάη, όταν είδε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να εκτινάσσονται από 4,6% το 2009 στο 16,78% σε αντίθεση με τα δικά του που με το ζόρι ανέβηκαν μία μονάδα. Μετρά το βαθμό της πολιτικής συνειδητοποίησης του κόσμου με βάση τα δικά του αποτελέσματα. Το ίδιο ακριβώς λάθος που κάνει και στους αγώνες δηλαδή, κρίνοντας σαν ταξική ή πουλημένη μια απεργία από το ποιος βρίσκεται επικεφαλής της. Με αυτή τη λογική, για το ΚΚΕ, τα αποτελέσματα της 17ης Ιούνη συνιστούν ήττα και προσαρμογή του κινήματος.
Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ είχε τόσο μεγάλες απώλειες όχι γιατί ήταν πολύ αριστερά η ηγεσία και το πρόγραμμά του σε σχέση με τον κόσμο, αλλά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια σνομπάρισε τον κόσμο του κινήματος, τους αγώνες του και τα πολιτικά του προχωρήματα αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες για την πτώση του. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβει, τόσο πιο αποτελεσματικά θα συμβάλει στην κοινή δράση ενάντια στις επιθέσεις του Σαμαρά, αλλά και στους «ρεαλισμούς» των δεξιών ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.