Η Αριστερά

Μετράμε συμμάχους αυτή την εποχή. Που συμπορεύονται στις καθημερινές πορείες μας. Που μιλούν προσεκτικά χωρίς ν’ αποσιωπούν τίποτε. Που ζυγίζουν τα πράγματα με τα ίδια ζύγια, και μετρούν το δρόμο και το ύψος με το ίδιο μέτρο –όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα.

 

Μετρούμε συμμάχους αυτή την εποχή. Που αξίζουν την εμπιστοσύνη μας. Που γνωρίζουμε ότι αν τύχει να βγούμε από τη γραμμή, αυθόρμητα θα πάρουν τη θέση μας –κενό δεν θα υπάρξει. Που με διαφορετική φωνή, ίσως και σ’ άλλη γλώσσα, εκφράζουν τον ίδιο λόγο.

 

Πολλοί και πολλές από εμάς επιλέξαμε τον τελευταίο χρόνο να πορευτούμε δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων. Επιλέξαμε να μην αφήνουμε τα μάτια μας να βουρκώνουν και να μας αποκρύπτουν την τραγωδία. Επιλέξαμε να τη βλέπουμε κατάματα, και να αφήνουμε να μας συν-κινεί. Επιλέξαμε να γίνουμε –όσο και όπως μπορούσαμε- στήριγμα των ξεριζωμένων, και ασπίδα τους απέναντι στις γουρουνοκεφαλές. 

 

Και επιλέξαμε να μεταφράζουμε το βουβό κλάμα ενός μωρού που πεθαίνει στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, και την αδράνεια και τη σιωπή της FRONTEX –να καταγράφει απλώς το θάνατό του. Και να τα κάνουμε γνωστά, σ’ όσους και σ’ όσες δεν έτυχε να τα βιώσουν.

 

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ήταν για μένα όλον αυτό τον καιρό σύμμαχος και συνοδοιπόρος, και καθρέφτης της συμπεριφοράς δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων και Ελληνίδων που με αφετηρία την Ανθρωπιά έδειξαν στην πράξη ότι μια κοινωνία της αλληλεγγύης είναι αναγκαία και εφικτή. Εύχομαι να είναι σε θέση να παίξει τον ίδιο ρόλο και στο μέλλον. Την έχουμε ανάγκη.

Γιώργος Τσιάκαλος πανεπιστημιακός ΑΠΘ