Εργατικό κίνημα
Θανάσης Διαβολάκης: Να συνεχίσουμε την ανταρσία στο λιμάνι

Συνέντευξη με τον Θανάση Διαβολάκη, ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μέσα στις νέες συνθήκες της ανάδειξης της αριστεράς σε πρώτη δύναμη, είναι ακόμα επίκαιρη η διεκδίκηση της διαγραφής του χρέους ή μπορούμε να αρκεστούμε στις διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την Τρόικα και την ΕΕ;
Είναι ακόμα πιο επίκαιρο τώρα, αφού πάνω στο ερώτημα «πού θα βρεθούν τα λεφτά» θα σκοντάφτει κάθε προσπάθεια για μια, έστω και στοιχειώδη, άμβλυνση των συνεπειών των μνημονιακών πολιτικών. Πάνω στο ζήτημα αυτό συγκρούονται στην ουσία τρεις απαντήσεις. Η μία, της πάλαι ποτέ συγκυβέρνησης που έλεγε ότι πρέπει να λέμε ναι σε όλα όσα διατάζουν η τρόικα και το μεγάλο κεφάλαιο, κάθε τί άλλο είναι καταστροφή. Αυτό είδε όλος ο κόσμος πού οδήγησε, και γι’ αυτό τους πέταξε. Η δεύτερη είναι ότι, χωρίς να αμφισβητήσουμε το χρέος και τη θέση της χώρας στο ευρώ και στην Ε.Ε. μπορούμε να διαπραγματευτούμε και να πετύχουμε βελτιώσεις, που είναι η κατεύθυνση της νέας συγκυβέρνησης. Και υπάρχει και μία τρίτη άποψη που εκφράστηκε κυρίως, αλλά όχι μόνο, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν ξεκάθαρη από την αρχή της κρίσης: Να αρνηθούμε την πληρωμή του χρέους, την ΕΕ, το ευρώ, να κρατικοποιήσουμε τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς αποζημίωση, να επιβάλλουμε τον εργατικό έλεγχο. 
 
Πρέπει να ειπωθούν μερικές απλές αλήθειες για το χρέος. Και η αλήθεια είναι ότι η πρώτη εκτίναξή του έγινε όταν η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε τα πρώτα δις για τη σωτηρία των τραπεζών. Με τα μνημόνια αυτό έγινε νόμος, με αποτέλεσμα ένα χρέος κάτω από 120% του ΑΕΠ όταν μπήκαμε στην επιτήρηση, να κοντεύει τώρα το 180% του ΑΕΠ. Και που πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Σχεδόν 200δις, ένα ολόκληρο ΑΕΠ δηλαδή, έχει πάει για τη σωτηρία, ποιών άλλων, των τραπεζών. Στον αντίποδα οι μισθοί έχουν πέσει πάνω από 40% κατά μέσο όρο, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων έχουν λεηλατηθεί, οι άνεργοι έχουν φτάσει το 1.500.000. Χρεώνεται ο λαός για να ξεχρεώσουν οι τράπεζες, αυτό το χρέος μας ζητάνε να πληρώσουμε. Πρέπει να το αρνηθούμε.
 
Ο περισσότερος κόσμος χάρηκε και αναθάρρησε βλέποντας υπουργούς να κοντράρουν έστω και φραστικά τους τροϊκανούς. Θέλει όμως ταυτόχρονα η κόντρα να πάει μέχρι το τέλος. Δεν θέλει μια "συμφωνία-γέφυρα", μνημόνια με άλλο όνομα, διαιώνιση του χρέους με "ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης", γιατί τέτοιες είναι στην ουσία οι προτάσεις Βαρουφάκη. Ο ίδιος άλλωστε έχει δηλώσει ότι το 60-70% των μνημονιακών μέτρων θα το έπαιρναν και εκείνοι ούτως ή άλλως. Διαπραγμάτευση που ξεκινάει με όρκους ότι το χρέος θα αποπληρωθεί και με τόκο, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει σε συμβιβασμό και υποταγή. Αν θες να πέσουν στο κενό οι εκβιασμοί πρέπει να απαντήσεις με συνολική αμφισβήτηση του ασφυχτικού πλαισίου "χρέος-ευρώ-ΕΕ-σωτηρία των τραπεζών". Γιατί αν υπήρχε χώρος μέσα σε αυτό το πλαίσιο, να ξεπεραστεί η κρίση με πολιτικές διαφορετικές από αυτές της σκληρής λιτότητας, θα είχε ήδη δοθεί. Δεν θα άφηνε το κεφάλαιο το πολιτικό του σύστημα, να στραπατσαριστεί από τους εργατικούς αγώνες και τη λαϊκή ψήφο. 
 
Θα μπορέσουμε να ζήσουμε αν συγκρουστούμε κατά μέτωπο μαζί τους; ρωτάνε πολλοί εργαζόμενοι. Βεβαίως θα μπορέσουμε και πολύ καλύτερα. Γιατί η ρήξη μαζί τους βάζει σε προτεραιότητα τις ανάγκες της κοινωνίας. Στην οποία δεν παράγουν οι τραπεζίτες ή τα αφεντικά, αλλά εμείς. Και μπορούμε να ζήσουμε από τη δουλειά μας, αρκεί να διαφεντεύουμε εμείς την παραγωγή, όχι αυτοί που θησαυρίζουν από αυτή. Γι' αυτό για εμάς στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ρήξη είναι άρρηκτα δεμένη με την αντικαπιταλιστική ανατροπή, τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τους εργαζόμενους.
 
Τι πρωτοβουλίες χρειάζεται να πάρει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να βοηθήσει το εργατικό κίνημα να κερδίσει πίσω όσα του στέρησαν οι πολιτικές των μνημονίων;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και όλοι της οι σύντροφοι στους εργατικούς χώρους, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο εργατικό κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα. Επιμένοντας στους αγώνες και τη σύγκρουση. Αυτό το δρόμο χρειάζεται να συνεχίσουμε. Δεν πρέπει να ρίξουμε το επίπεδο των αιτημάτων μας κάτω από έναν πήχη κακώς εννοούμενου εφικτού. Οι συνθήκες είναι καλύτερες τώρα απ’ ό, τι πριν και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να μπει μπροστά στους αγώνες που θα δώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. 
 
Και στο δημόσιο τομέα όπου παίχτηκε ένα από τα κομβικά σημεία των μνημονίων, η αξιολόγηση. Που το σταμάτημά της έπαιξε ρόλο στην κατάρρευση της συγκυβέρνησης. Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, όπου η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο αγώνα σε κάθε κλάδο, για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης με αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας. Πρέπει να βάλουμε στο κίνημα τη λογική ότι: Οι εργατικοί αγώνες αντίστασης στα μνημόνια οδήγησαν σε ψήφο ανατροπής της κυβέρνησης. Συνεχίζοντας με πιο οργανωμένους αποφασιστικούς αγώνες μπορούμε να πάρουμε πίσω ό,τι μας λεηλάτησαν και ό,τι μας ανήκει. 
 
Η ΕΡΤ για παράδειγμα, είναι ένας πολύ σπουδαίος και διδακτικός αγώνας για όλους μας. Γιατί μπόρεσαν να κρατήσουν με πείσμα τόσους μήνες αλλά και γιατί είναι μια ζωντανή απόδειξη του πόσο καλύτερα μπορούν να δουλέψουν όλα όταν τα δουλεύουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. 
 
Σε σχέση με το λιμάνι και τις ιδιωτικοποιήσεις, τι χρειάζεται να γίνει για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των εργαζομένων;
Η δέσμευση της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή είναι η μη παραπέρα ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. Κάτι που θα μετέτρεπε όλη τη ζώνη του Πειραιά σε ένα εργασιακό γκέτο σαν αυτό της προβλήτας 3 της COSCO, και που θα χάριζε τον τεράστιο πλούτο που παράγεται στο λιμάνι στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό δεν καλύπτει όλους όσους αγωνιστήκαμε όχι μόνο ενάντια στην πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ αλλά και για να φύγει η COSCO από το λιμάνι. Η μέχρι τώρα δραστηριοποίησή της έχει φέρει μόνο 400-500 θέσεις εργασίας με πολύ άσχημες συνθήκες. Δεν είναι ανάπτυξη αυτό. Το να περιμένεις στο τηλέφωνο για ένα μεροκάματο, να δουλεύεις χωρίς συλλογική σύμβαση και στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας. Οι εργαζόμενοι της COSCO από μόνοι τους το κόντραραν σε ένα χώρο που ο συνδικαλισμός ήταν κάτι εντελώς άγνωστο, οργανώσανε απεργία και με μια μέρα καθολικής συμμετοχής κερδίσανε πολύ σημαντικά πράγματα. Εμείς ζητάμε αποκλειστικά κρατικό λιμάνι με εργατικό έλεγχο. Ο αγώνας αυτός δεν είναι μόνο των λιμενεργατών, αφορά όλους τους εργαζόμενους του Πειραιά γι΄αυτό και θα συνεχίσουμε την πρωτοβουλία που είχαμε πάρει για παμπειραϊκή επιτροπή συνδικάτων και εργαζομένων. 
 
Μπροστά στη δίκη της Χρυσής Αυγής οργανώνεται και η διεθνής αντιφασιστική μέρα δράσης στις 21 Μάρτη. Πώς χρειάζεται να συνεχίσει το αντιφασιστικό κίνημα από εδώ και πέρα;
Το αντιφασιστικό κίνημα κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό να αφοπλίσει τη Χρυσή Αυγή. Από δυο πλευρές. Το ένα είναι ότι βγήκαμε στο δρόμο και αντιμετωπίσαμε τη φασιστική απειλή. Που ήταν πολύ σημαντικό, να μην αφεθούν οι φασίστες χτυπώντας μετανάστες και αγωνιστές να σπείρουν τον τρόμο στις γειτονιές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Από την άλλη ακυρώθηκε στην πράξη και η δυνατότητα του συστήματος να χρησιμοποιήσει τους φασίστες ως πολιτική εφεδρεία. 
 
Ήταν τέτοιο το αντιφασιστικό κίνημα, ειδικά μετά τη δολοφονία του Παύλου με τις χιλιάδες χιλιάδων που βγήκαν στους δρόμους, που δεν υπήρχε περίπτωση να διανοηθεί κανείς ότι θα στηριχτεί στις ψήφους των φασιστών για να βγάλει πρόεδρο Δημοκρατίας και να κρατήσει την κυβέρνηση. Βέβαια τα ποσοστά της Χ.Α. παραμένουν υψηλά παρά την πτώση τους. Σε αυτό έχει παίξει ρόλο και το ότι η ιδεολογία των φασιστών προπαγανδιζόταν από την ίδια την κυβέρνηση. Δεν ήταν τυχαίο ότι η πρώτη προεκλογική εικόνα του Σαμαρά ήταν στο φράχτη στον Έβρο. 
 
Συνεχίζεται όμως και η μάχη στις γειτονιές. Στο Κερατσίνι διώξαμε κλωτσηδόν το τάγμα εφόδου της Χ.Α. όταν επιχείρησαν να στήσουν τραπεζάκι τη μέρα των εκλογών και συνεχίσαμε με αντιφασιστική πορεία το προηγούμενο Σάββατο. Πρέπει να πιέσουμε να γίνει η δίκη και να καταδικαστούν για τα εγκλήματά τους, να ξηλωθούν οι διασυνδέσεις τους στο κρατικό μηχανισμό και τα σώματα καταστολής. Επίσης, το αντιρατσιστικό κομμάτι. Η 21 Μάρτη, που καθιερώσαμε σαν διεθνή μέρα αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής δράσης μπορεί να έχει φέτος πολύ μεγάλη επιτυχία. Να συσπειρώσει όλο τον κόσμο που παλεύει, όλα τα σωματεία εργαζομένων.
 
Έχει συμφέρον η εργατική τάξη να παλέψει ενωμένη ενάντια στο ρατσισμό που τη διασπά. Για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, για ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά. Για τη διάλυση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, για το ρίξιμο του φράχτη, ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο. 
 
Ο Θ. Διαβολάκης μίλησε στην Έλλη Πανταζοπούλου