Διεθνή

Tο AKP του Ερντογάν έπεσε από την εξουσία στις 7 Ιουνίου. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση -που απαρτίζεται από μέλη της παλιάς κυβέρνησης- έχει την εξουσία για μία μεταβατική περίοδο μέχρι να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού. Παρά ταύτα ξεκίνησε πόλεμο με ένα «παλατιανό» πραξικόπημα. Οι θέσεις του ΡΚΚ στο βουνό Κάντιλ (στο Ιρακινό Κουρδισταν) βομβαρδίζονται. Εκατοντάδες Κούρδοι πολιτικοί έχουν προφυλακισθεί, ενώ ξεκίνησε καμπάνια για απαγόρευση του HDP και εισαγγελική έρευνα κατά του προεδρείου του κόμματος. Στο πρόσωπο του συν-προέδρου Ντεμιρντάς απειλούνται όλοι οι βουλευτές του HDP. Παλιές πρακτικές του τουρκικού κράτους επανενεργοποιούνται. Ειδικές δυνάμεις εισβάλλουν σε σπίτια πολιτικών ακτιβιστών και τους εκτελούν. Τα ΜΜΕ σπέρνουν το τρόμο και καλλιεργούν το κλίμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» με κάθε είδους ψέμα. 

 

Ο Ερντογάν τορπίλισε τη διαδικασία ειρήνευσης και ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο. Ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει τρεις στόχους. Ο πρώτος είναι να κλείσει τους φακέλους περί διαπλοκής. Το Δεκέμβρη του 2013 είχαν γίνει μεγάλες αποκαλύψεις που φωτογράφιζαν ένα δίκτυο διαπλοκής και δωροδοκίας με κορυφή τον ίδιο τον Ερντογάν. Τότε η κυβέρνηση του AKP είχε προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της λέγοντας ότι ήταν προσπάθεια πραξικοπήματος και αποσταθεροποίησης από ξένες δυνάμεις. Τώρα όμως, έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί στο κοινοβούλιο και είναι πολύ πιθανό οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις να έρθουν ξανά στο προσκήνιο. Ο Ερντογάν με τον πόλεμο και την ιδιότυπη κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δημιουργεί θέλει να ξεφορτωθεί μια και καλά αυτό το ενδεχόμενο. 

 

Μεγάλο τραύμα

 

Δεύτερος σκοπός του Ερντογάν είναι να περιορίσει την ισχύ του PYD (αδερφό κόμμα του ΡΚΚ στη Συρία). Η απραξία του τουρκικού κράτους το 2003 κατά της δημιουργίας μιας κουρδικής κρατικής οντότητας στο βόρειο Ιράκ ήταν και παραμένει ένα μεγάλο τραύμα για την τουρκική εξωτερική πολιτική. Τώρα δεν θέλουν να επαναληφθεί το ίδιο και στη Συρία. Μια εβδομάδα μετά τις τουρκικές εκλογές οι ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας καταλάβανε τη στρατηγικής σημασίας πόλη Tel Abyad από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους και έτσι έγινε δυνατή η γεωγραφική σύνδεση των δύο αυτόνομων περιοχών Kobani και Cizire. Αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τη δημιουργία ενός ενιαίου Συριακού Κουρδιστάν.  Το ενδεχόμενο φοβίζει τον Ερντογάν και για αυτό προτιμά την ύπαρξη του Ισλαμικού Κράτους στα σύνορα Τουρκίας παρά την ύπαρξη του PYD. 

 

Τελευταία ο Ερντογάν θέλει να εκδικηθεί το HDP για την εκλογική του επιτυχία, που του στέρησε την απόλυτη πλειοψηφία. Αν είχε την απόλυτη πλειοψηφία θα μπορούσε να αναθεωρήσει το σύνταγμα και να καθιερώσει προεδρικό σύστημα. Προσπαθεί με τη δημιουργία κλίματος πολέμου και την ταύτιση του Κουρδικού κόμματος με την «τρομοκρατία» να αλλάξει τους συσχετισμούς. Πιστεύει ότι η μείωση των ψήφων του HDP, ειδικά στις δυτικές περιοχές, και το κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού θα του επιτρέψει να επανακτήσει την αυτοδυναμία. 

 

Η νίκη του HDP ένωσε το AKP, το CHP (κεμαλιστές), το MHP (φασίστες), το στρατό και το «βαθύ κράτος» στο αντι-κουρδικό μένος. Το ότι ένα «κουρδικό» κόμμα μπήκε στη βουλή με 80 βουλευτές είναι κάτι που εξοργίζει όλα τα αστικά κόμματα αλλά και τον κρατικό μηχανισμό. Μέρος του αστικού τύπου είχε, σε ένα βαθμό, κρατήσει ευνοϊκή στάση έναντι του HDP προεκλογικά. Τώρα όμως έχει αλλάξει η στάση του. 

 

Ο Ερντογάν ξέρει ότι είναι πολύ δύσκολο να πετύχει μια πλειοψηφία που θα του επιτρέψει να αλλάξει το σύνταγμα. Πιστεύει όμως ότι οι πολιτικές ανακατατάξεις που θα δημιουργήσει το πολεμικό κλίμα θα του επιτρέψουν την αυτοδυναμία του ΑΚΡ. Ο μόνος τρόπος για αυτό είναι να μειώσει τη δύναμη του HDP. Ο πόλεμος για αυτόν είναι μια προεκλογική καμπάνια. Πιστεύει ότι το εθνικιστικό παραλήρημα θα το εισπράξει σε ψήφους. 

 

Είχαμε και άλλες περιόδους πολεμικών συγκρούσεων. Κάθε κυβέρνηση πολέμου όμως στο τέλος πλήρωσε μεγάλο τίμημα. Το ίδιο θα πάθει και το ΑΚΡ. Το «παλάτι» και το κόμμα του δεν είναι ισχυρά όσο νομίζουν. Ούτε το κουρδικό κίνημα, ούτε τα κοινωνικά κινήματα είναι στο επίπεδο της δεκαετίας του 1990. Ο κρατικός μηχανισμός είναι απέναντι σε μια πολύ μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση. Το κράτος θέλει δε θέλει στο τέλος θα αναγκαστεί να συνομιλήσει με τον Οτσαλάν. Κάθε στιγμή που καθυστερεί ο Ερντογάν να πράξει προς αυτή την κατεύθυνση το τίμημα θα το πληρώνουν με το αίμα τους τα φτωχά παιδιά του λαού και η εργατική τάξη. Η προσπάθεια ανάστασης του κράτους της Εργενεκόν δεν θα σώσει τον Ερντογάν. Στο τέλος θα νικήσει ο δικός μας πόλεμος κατά του πολέμου!