Θα σας μιλήσω για την κατάσταση στη Γαλλία μετά τη νύχτα της 13ης Νοέμβρη στο Παρίσι με τη γνωστή επίθεση και για την τεράστια έκρηξη συναισθημάτων στη χώρα, μια έκρηξη συγκίνησης αλλά και φόβου την οποία εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση. Όπως ξέρετε, μερικούς μήνες πριν υπήρξε η σφαγή στο Charlie Hebdo. Τότε όμως τα θύματα ήταν συγκεκριμένοι στόχοι. Αυτή τη φορά ο μέσος Παριζιάνος, ο μέσος Γάλλος ένιωσε ότι αυτό αφορά όλο τον κόσμο γιατί θύμα θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, αν όχι ο ίδιος, τότε κάποιος από την οικογένειά του ή γνωστός του.

 

Η γαλλική κυβέρνηση χρησιμοποίησε άμεσα αυτή την επίθεση και συγκίνηση για να στήσει μια ολόκληρη πολιτική. Μια πολιτική που ξεκίνησε από το εθνικό πένθος, όλοι οι συμπατριώτες μου εκλήθησαν να βγάλουν τη σημαία στα μπαλκόνια τους και δόθηκε πραγματικά μια μεγάλη σημασία στις εθνικές αξίες όπως τις αποκαλεί η κυβέρνηση. Ο Ολάντ μάς μιλούσε για τις “κοινές” μας αξίες, τις αξίες του έθνους. Ποιές είναι όμως αυτές; Άμεσα κηρύχτηκε κατάσταση πολιορκίας, πρότεινε το κλείσιμο των συνόρων και εικοσιτέσσερις ώρες αργότερα βομβάρδιζε στη Συρία.

 

Αυτό λοιπόν που αποφασίσαμε είναι ότι δεν μπορούμε να σωπάσουμε, πρέπει αντίθετα να εκπέμψουμε ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα το οποίο να αποτελεί μία εναλλακτική σε αυτές τις πολιτικές. 

 

Ποτέ δε θεωρήσαμε ότι η λύση θα ήταν εύκολη. Ξέραμε ότι στο κοινοβούλιο η κατάσταση πολιορκίας θα υπερψηφιζόταν από μια ευρύτατη πλειοψηφία. Υπήρξαν μόνο έξι “όχι” σε αυτή τη ψηφοφορία. Την πρόταση της κυβέρνησης ψήφισαν όλοι οι βουλευτές του Μετώπου της Αριστεράς με το οποίο έχει στενές σχέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μη ξεχνάμε ότι είναι δύσκολο το γενικότερο περιβάλλον. Πχ την προηγούμενη βδομάδα είχαν προγραμματιστεί τρεις απεργίες, μία στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες, μία στο χώρο της παιδείας και μία της υγείας. Τα συνδικάτα την τελευταία στιγμή δέχτηκαν και ακύρωσαν αυτές τις απεργίες. Το ίδιο έγινε και με μια συγκέντρωση για την ισότητα των φύλων. 

 

Γρήγορα, όμως, η κατάσταση φάνηκε ότι είναι πάρα πολύ διαφορετική από την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί πριν δέκα μήνες. Ο κόσμος άρχισε τώρα να αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι πολιτικές, δήθεν υπέρ της δημόσιας ασφάλειας, τελικά είναι πολιτικές καταπίεσης και ρατσισμού. Υπάρχει μια διάθεση αντίδρασης την οποία βλέπουμε να αναπτύσσεται πολύ πιο γρήγορα από ότι πριν από μερικούς μήνες. Επίσης, σε αυτή την περίοδο είχαν αναπτυχτεί κι άλλες κοινωνικές κινητοποιήσεις πχ η γνωστή ιστορία με την Air France, επίσης συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις αντιρατσιστικές μεγέθους που δεν είχαμε δει στη Γαλλία εδώ και δέκα χρόνια. Βλέπουμε ότι αρχίζει ο κόσμος και αναπτύσσει μία θέληση να μην παραμείνει στο συναίσθημα αλλά να αρχίσει να αντιμετωπίζει με κριτικό τρόπο όλες αυτές τις εθνικές πολιτικές.

 

 

Την περασμένη Κυριακή έγινε κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Είχε προγραμματιστεί μία διαδήλωση υπέρ των μεταναστών και των προσφύγων και είχε ακυρωθεί. Τελικά με τη συνεργασία συλλογικών φορέων από γειτονιές, από τους μετανάστες χωρίς χαρτιά και τους μετανάστες γενικότερα, καταφέραμε να γίνει αυτή η συγκέντρωση παρά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό για να δοθεί μια απάντηση στις πολιτικές του Ολάντ που να είναι στο πνεύμα της ανυπακοής, να είναι συλλογική και ξεκάθαρα πολιτική. 

 

Παρά το γεγονός ότι πολλές οργανώσεις αποσύρθηκαν από την οργάνωση της διαδήλωσης γιατί αυτό που κραδαίνει η κυβέρνηση είναι την ποινή έξι μηνών φυλάκισης για όποιον διαδηλώνει “παράνομα”, μαζεύτηκαν εκατοντάδες άνθρωποι οι οποίοι βροντοφώναξαν συνθήματα αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αλλά και συνθήματα κατά του αστυνομικού κράτους και της κατάστασης πολιορκίας. Αναπτύσσονται πολλές δράσεις αντίστασης και σήμερα μάλιστα υπάρχει μια διαδήλωση όπου χιλιάδες νέοι έφτιαξαν μια ανθρώπινη αλυσίδα στο Παρίσι και έμαθα ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν επεισόδια στο Παρίσι, αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις ασφαλείας.

 

Στη Γαλλία υπάρχει μια μακρά παράδοση ανυπακοής στο νόμο. Να θυμίσω, έστω κι αν είναι αρκετά χρόνια πίσω, τους αγρότες που πήγαιναν και κατέστρεφαν φυτείες με γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους, τους καθηγητές που αρνήθηκαν να παραδώσουν στους επιθεωρητές εκπαίδευσης τους καταλόγους των μαθητών χωρίς χαρτιά όπως τους είχε ζητηθεί από την ιεραχία τους, τις μεγάλες μάχες το 2005 ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων για τους μετανάστες και το ίδιο είχε συμβεί και με μια διαδήλωση για την Παλαιστίνη στην οποία είχαν διαδηλώσει δεκάδες χιλιάδες παρά τη ρητή απαγόρευση από πλευράς κυβέρνησης.

 

Οι απαγορεύσεις δημιουργούν πολύ μεγάλο θυμό. Μέσα σε αυτό το διάστημα, που δεν είναι ούτε μήνας, έχουν γίνει στο Παρίσι πάνω από χίλιες έρευνες σε σπίτια, έχουν «περιοριστεί κατ’ οίκον» πάνω από τριακόσια άτομα, στήνεται δηλαδή μια πραγματική συνολική ρατσιστική πολιτική. Και επίσης όλο αυτό βασίζεται σε ένα «αφελές» μπέρδεμα που στήνει η κυβέρνηση στο όνομα των εθνικών αξιών μεταξύ τρομοκρατών, μουσουλμάνων και γενειοφόρων. Είναι πολύ αστεία τα παραδείγματα. Έχει περιοριστεί κατ’ οίκον υπάλληλος στον οποίο έγινε έρευνα κατοικίας και το μόνο που βρέθηκε ήταν το Κοράνι με κάποιες σημειώσεις και το χαλάκι προσευχής, τα οποία θεωρήθηκαν ότι είναι πράγματα που δικαιολογούν την απομόνωση. Κάποιον άλλον τον έχωσαν μέσα μόνο και μόνο επειδή ήταν μουσουλμάνος, είχε γενειάδα και μία ημέρα ο άνθρωπος αποφάσισε να την ξυρίσει, και είπε ο γείτονάς του ότι “για να την ξυρίζει σημαίνει ότι θέλει να κρυφτεί”, τον κάρφωσε στους μπάτσους και τον απομόνωσαν.

 

Αυτό το μείγμα μεταξύ τρομοκρατών, μουσουλμάνων και γενειοφόρων που προανέφερα, το ακούμε πολλά χρόνια στη Γαλλία. Το ακούγαμε επί Σαρκοζί και αν υπάρχει ένας ουσιαστικός λόγος για τον οποίο βγήκε ο Ολάντ πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν γιατί ο κόσμος ψήφισε κατά του Σαρκοζί γιατί ο Σαρκοζί είχε ξεφύγει τελείως. Μιλούσε για την εθνική ταυτότητα και είχε φτιάξει υπουργείο εθνικής ταυτότητας. Ο Ολάντ το κατήργησε. Αλλά διορίζοντας το Βαλς πρωθυπουργό του, πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν καμπάνιες κατά των ανθρώπων χωρίς χαρτιά, κατά των αθίγγανων, κατά των Ρομά. Ο Βαλς είναι η προσωποποίηση της πολιτικής δημόσιας τάξης και της ρατσιστικής πολιτικής την οποία καταγγέλουμε.

 

 

Αριστερά και δεξιά από κοινού ψήφισαν και υποστήριξαν τις επιθέσεις το 2011 στη Λιβύη, το 2013 στο Μαλί και την περασμένη Πέμπτη, η διεύρυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Γαλλίας στη Συρία ψηφίστηκαν και πάλι από όλους τους βουλευτές εκτός του Μετώπου της Αριστεράς. Ένα κλίμα που είναι αρκετά εντυπωσιακό στην ομοφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.

 

Η Γαλλία όπως και πολλές άλλες χώρες υπέστη τις συνέπειες της κρίσης μετά το 2008. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως εδώ και αρκετό καιρό είναι οτι για λόγους καπιταλιστικού ανταγωνισμού το ποσοστό μέσου κέρδους των μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων είναι μικρότερο από το μέσο ποσοστό κέρδους των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων των άλλων χωρών. Αυτό είναι μεγάλη πρόκληση για τον Ολάντ, πώς θα μπορέσει να τις βοηθήσει και γι’ αυτό το λόγο βέβαια υποστηρίζει την εσωτερική πολιτική λιτότητας του προκατόχου του και την εξωτερική πολιτική την οποία βλέπουμε. Η όλη ιστορία με τους μουσουλμάνους και τους τρομοκράτες αποτέλεσε άλλη μια δικαιολογία κι άλλον ένα λόγο για να επιτείνει αυτές τις πολιτικές.

 

Μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό που συμβαίνει στην Αριστερά. Το Μέτωπο της Αριστεράς είναι διαιρεμένο. Ένα μέτωπο που στήθηκε πάνω σε μια πολιτική λογική ότι με τις κινητοποιήσεις θα προχωρήσουμε και τώρα το ίδιο μέτωπο ψηφίζει την απαγόρευση των κινητοποιήσεων. Είναι λοιπόν πολύ επείγον να καταφέρουμε να στήσουμε έναν αντικαπιταλιστικό πόλο στη Γαλλία που να αναφέρεται και στην οικονομία και ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές. Αυτό θα μπορέσει να γίνει μόνο στο βαθμό που θα μπορέσουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες έτσι ώστε να αγγίξουμε κι άλλες συλλογικότητες και κομμάτια του πληθυσμού της Γαλλίας.

 

Μετά από πρόταση της ΚΕΕΡΦΑ θα δουλέψουμε μαζί έτσι ώστε  στις 23-24 Γενάρη, τις ημέρες που οργανώνει κινητοποίηση ενάντια στο φράχτη του Έβρου, εμείς θα οργανώσουμε συγκέντρωση στο Καλαί και θα συνεχίσουμε στις 19 Μάρτη, προσπαθώντας να δυναμώσουμε το αντιρατσιστικό αντιφασιστικό κίνημα. 

Μετά τις εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη, η θεωρία που κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί ακόμα, ήταν πως το αποτέλεσμα σήμανε από τη μία τη σταθεροποίηση της κυρίαρχης τάξης και τη δυνατότητά της να περάσει απρόσκοπτα τα μνημόνια και από την άλλη το πισωγύρισμα και την ήττα της εργατικής τάξης. 

 

Χρειάζεται να αναποδογυρίσουμε αυτή την εικόνα. Να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η πολιτική κρίση για τα κόμματα της κυρίαρχης τάξης. Η κυρίαρχη τάξη, που αποτελείται από τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τις κατασκευαστικές εταιρίες, τους βαρόνους των ΜΜΕ, αυτή η δύναμη δεν έχει κόμμα, δεν έχει οργάνωση και πολιτική έκφραση ενιαία για να περάσει τα μνημόνια και να τσακίσει τις αντιστάσεις.

 

Αυτό σημαίνει η διάλυση της ΝΔ, του κόμματος που χτίζουν από το 1952. Το χτίσανε μετά τον εμφύλιο, με τον Παπάγο αρχικά και τον Καραμανλή το 1956. Με ιδρώτα και αίμα, με πραξικοπήματα το κράτησαν μέχρι το 1967 για να ελέγξει τις εξελίξεις της φοβερής δεκαετίας του ’60 και το ξανάστησαν το 1974 απέναντι στο κίνημα που βγήκε από το Πολυτεχνείο. Κι αυτή την στιγμή που το κίνημα βγαίνει σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει τη μάχη με νέες πανεργατικές και αναγκάζει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε λιγότερο από ένα μήνα να καλέσει δύο πανεργατικές με προοπτική τρίτη, αυτή η κυρίαρχη τάξη δεν έχει κόμμα.

 

Είναι πραγματικό ότι τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτέμβρη δώσανε, με εξαίρεση το ΚΚΕ, μια μνημονιακή Βουλή. Κι ότι σε κοινοβουλευτικό επίπεδο τους λύνει τα χέρια για να περάσουν τα μέτρα. Χτες όμως ο Τσίπρας αναγκάστηκε να καλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών μη τυχόν και μπορέσει να περάσει, από αυτή τη Βουλή, το ασφαλιστικό. Και η απάντηση που πήρε είναι “όχι, δε θα σε ξελασπώσουμε εμείς”. Όχι γιατί δε θέλουν να περάσουν το ασφαλιστικό, αλλά γιατί θέλουν να πατήσουν πάνω στο Τσίπρα μήπως μέσα από αυτό τον τρόπο καταφέρουν να ξανασυγκροτηθούν. Εκεί έχουμε φτάσει.

 

 

Μήπως, όμως, η κυρίαρχη τάξη έχει χάσει τα παλιά πουλέν της και βρίσκει ένα καινούργιο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως το νέο πουλέν, που είναι πραγματικά διατεθειμένο να τα περάσει όλα, δίνει τη δυνατότητα για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού; Τέτοιες αστικές ελπίδες είναι τόσο εύθραυστες που ο Τσίπρας αναγκάστηκε να διαγράψει δύο βασικά του μέλη, εκ των οποίων ο ένας είναι ο κολλητός του ο Σακελλαρίδης. Ο κόσμος του βρίσκεται στις πανεργατικές, θα βρίσκεται στους φράχτες, θα δώσουμε μαζί τη μάχη ενάντια στον πόλεμο, είναι ενάντια στα μνημόνια. Το καινούργιο πουλέν είναι πιο αδύναμο από τα παλιά.

Άρα το ερώτημα που μπαίνει στην πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά είναι: θα τους αφήσουμε να ξανασυγκροτηθούν; Αυτό το ερώτημα μπαίνει στο ΣΕΚ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ, μπαίνει σε όλες τις δυνάμεις που φεύγουν από το ΣΥΡΙΖΑ ομαδικά ή ατομικά. Και το δεύτερο είναι: θα αφήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ να ξανασυσπειρώσει τον κόσμο γιατί θα απογοητευτεί από το τι υπάρχει αριστερότερα ή δε θα είναι ξεκάθαρος για το τι υπάρχει αριστερότερα; Η απάντηση είναι όχι.

 

Υπάρχουν οι δυνάμεις γι’ αυτό; Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν. Η δύναμη που μπορεί να πρωτοστατήσει σε αυτή τη μάχη είναι η τάξη που τους έφερε ως εδώ, που από τη στιγμή που εκλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστάθηκε και ανάγκασε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να κηρύξει ξανά πανεργατικές. Και υπάρχουν πολιτικά δύο προχωρήματα.

 

Το πρώτο είναι οι συντονισμοί από τα κάτω. Έχει ανοίξει ένας συντονισμός συγκοινωνιών με τους σιδηροδρόμους, με τα λεωφορεία, με το ΜΕΤΡΟ μαζί με τα λιμάνια, που ορθώνει αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις. Το δεύτερο είναι ότι αυτό το εργατικό κίνημα πρωτοστάτησε στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Δεν περιορίστηκε στα οικονομικά αιτήματα. Οι καθηγητές στη Μυτιλήνη μπήκαν και διαδήλωσαν ενάντια στον Τσίπρα και τον Σουλτς. 

 

Αυτός ο συνδυασμός έχει καθορίσει ότι η κίνηση του κόσμου πάει αριστερά και όχι δεξιά. Έχουν εμποδίσει τη Χρυσή Αυγή και τη δεξιά να καθορίσουν το κλίμα. Η κυρίαρχη τάξη έκανε τεράστια προσπάθεια για να γυρίσει το κλίμα προς τα δεξιά. Τον ίδιο φόβο με τη Γαλλία προσπάθησαν να περάσουν και δεν το πέτυχαν. Αντίθετα το δίδυμο της μάχης ενάντια στο ρατσισμό και της μάχης με τις διεκδικήσεις είναι αυτό που δημιούργησε το κλίμα προς τα αριστερά.

 

 

Η πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά χρειάζεται να πάρει την πρωτοβουλία πάνω σε τρία πράγματα. 

 

Το πρώτο είναι η στήριξη των οικονομικών αγώνων, των πανεργατικών αλλά και όλων των εργατικών αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη. Το παράδειγμα των 5μηνιτών είναι χαρακτηριστικό. Πολλοί θεωρούσαν ότι αυτό το κομμάτι δεν ήταν εργατική τάξη. Ήταν μια επισφάλεια, μια προσωρινή ιστορία που δεν μπορούσε να είναι κομμάτι της τάξης. Αυτή τη στιγμή η συνείδηση είναι ότι είναι κομμάτι της τάξης κι έτσι μπορούν να δώσουν τη μάχη, με τους τρόπους που τους δίνει αυτή η τάξη, σε συμμαχία με όλη τη τάξη κι άρα συνδικαλισμένοι και με προοπτική ότι μπορούν να κερδίσουν. Τέτοια καινούργια κομμάτια χρειάζονται στήριξη. 

 

Το δεύτερο είναι η γενίκευση των μαχών. Το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος. Οι επαναστάτες συνδέουν αυτές τις μάχες. Η γενίκευση είναι δύναμη, η αποσύνδεση είναι φόβος και διάλυση ότι κάποιος άλλος είναι κυρίαρχος και καθορίζει τις ιδέες και την πολιτική.

 

Έτσι φτάνουμε στο τρίτο, στη στρατηγική: Ότι η εργατική τάξη είναι το υποκείμενο, και το να πάρει τον έλεγχο της οικονομίας και όλης της κοινωνίας είναι η μόνη διέξοδος από αυτή την κατάσταση της κρίσης και των πολέμων. Αυτή η αναζήτηση χρειάζεται να γίνεται συγκεκριμένη. Ολόκληρα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να θέλουν να μάθουν και να συζητούν την επαναστατική στρατηγική. 

 

Αυτό σημαίνει οργάνωση. Σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι της οργάνωσης της τάξης από τα κάτω. Ο Συντονισμός ενάντια στα Μηνμόνια και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων έχουν παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτό. Η βάση έχει αρχίσει να οργανώνεται και αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί με πρωτοβουλία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των επαναστατών. 

 

Και βέβαια το δεύτερο επίπεδο είναι η πολιτική οργάνωση του προχωρημένου κομματιού της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η προσπάθεια των προσπαθειών. Πρέπει και μπορούμε να παλέψουμε ώστε η πέρα του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά να κερδηθεί στις μάχες που έχουμε να δώσουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, στην αντικαπιταλιστική στρατηγική και πάνω από όλα στην προοπτική μιας μεγάλης επαναστατικής οργάνωσης. Να είμαστε μπροστά σε αυτή την προσπάθεια.

Σάββατο 12/12, ΕΔΟΘ

12.00πμ-1.30μμ

Το τρίτο Μνημόνιο και η διεθνής

κρίση του καπιταλισμού

Ομιλητές: Χρήστος Λάσκος, Πάνος Γκαργκάνας

2.00μμ -3.30μμ

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακός;

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

4.00μμ -5.30μμ

Όχι στην Ευρώπη-φρούριο Σύνορα ανοιχτά

Ομιλητής: Πέτρος Κωνσταντίνου

6.00μμ -7.30μμ

Η Αριστερά πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

Σάββατο 5/12 Εργατικό Κέντρο

12.00πμ-1.30μμ

Το τρίτο Μνημόνιο και η διεθνής

κρίση του καπιταλισμού

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

2.00μμ -3.30μμ

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακός;

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

4.00μμ -5.30μμ

Όχι στην Ευρώπη-φρούριο Σύνορα ανοιχτά

Ομιλητής: Κώστας Βλασόπουλος

6.00μμ -7.30μμ

Η Αριστερά πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

Κυριακή 6/12 Αίθ. Παλιά Περιφέρεια

12.00πμ-1.30μμ

Το τρίτο Μνημόνιο και η διεθνής

κρίση του καπιταλισμού

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

2.00μμ -3.30μμ

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακός;

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

4.00μμ -5.30μμ

Όχι στην Ευρώπη-φρούριο Σύνορα ανοιχτά

Ομιλητής: Κώστας Βλασόπουλος

6.00μμ -7.30μμ

Η Αριστερά πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

Κυριακή 13/12 Εργατικό Κέντρο

2.00μμ -3.30μμ

Το τρίτο Μνημόνιο 

και η διεθνής 

κρίση του καπιταλισμού

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

4.00μμ -5.30μμ

Όχι στην Ευρώπη-φρούριο 

Σύνορα ανοιχτά

Ομιλητής: Πέτρος Κωνσταντίνου

6.00μμ -7.30μμ

Η Αριστερά πέρα 

από τον ΣΥΡΙΖΑ

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου