Θεωρία

Θα σας μιλήσω για την κατάσταση στη Γαλλία μετά τη νύχτα της 13ης Νοέμβρη στο Παρίσι με τη γνωστή επίθεση και για την τεράστια έκρηξη συναισθημάτων στη χώρα, μια έκρηξη συγκίνησης αλλά και φόβου την οποία εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση. Όπως ξέρετε, μερικούς μήνες πριν υπήρξε η σφαγή στο Charlie Hebdo. Τότε όμως τα θύματα ήταν συγκεκριμένοι στόχοι. Αυτή τη φορά ο μέσος Παριζιάνος, ο μέσος Γάλλος ένιωσε ότι αυτό αφορά όλο τον κόσμο γιατί θύμα θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, αν όχι ο ίδιος, τότε κάποιος από την οικογένειά του ή γνωστός του.

 

Η γαλλική κυβέρνηση χρησιμοποίησε άμεσα αυτή την επίθεση και συγκίνηση για να στήσει μια ολόκληρη πολιτική. Μια πολιτική που ξεκίνησε από το εθνικό πένθος, όλοι οι συμπατριώτες μου εκλήθησαν να βγάλουν τη σημαία στα μπαλκόνια τους και δόθηκε πραγματικά μια μεγάλη σημασία στις εθνικές αξίες όπως τις αποκαλεί η κυβέρνηση. Ο Ολάντ μάς μιλούσε για τις “κοινές” μας αξίες, τις αξίες του έθνους. Ποιές είναι όμως αυτές; Άμεσα κηρύχτηκε κατάσταση πολιορκίας, πρότεινε το κλείσιμο των συνόρων και εικοσιτέσσερις ώρες αργότερα βομβάρδιζε στη Συρία.

 

Αυτό λοιπόν που αποφασίσαμε είναι ότι δεν μπορούμε να σωπάσουμε, πρέπει αντίθετα να εκπέμψουμε ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα το οποίο να αποτελεί μία εναλλακτική σε αυτές τις πολιτικές. 

 

Ποτέ δε θεωρήσαμε ότι η λύση θα ήταν εύκολη. Ξέραμε ότι στο κοινοβούλιο η κατάσταση πολιορκίας θα υπερψηφιζόταν από μια ευρύτατη πλειοψηφία. Υπήρξαν μόνο έξι “όχι” σε αυτή τη ψηφοφορία. Την πρόταση της κυβέρνησης ψήφισαν όλοι οι βουλευτές του Μετώπου της Αριστεράς με το οποίο έχει στενές σχέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μη ξεχνάμε ότι είναι δύσκολο το γενικότερο περιβάλλον. Πχ την προηγούμενη βδομάδα είχαν προγραμματιστεί τρεις απεργίες, μία στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες, μία στο χώρο της παιδείας και μία της υγείας. Τα συνδικάτα την τελευταία στιγμή δέχτηκαν και ακύρωσαν αυτές τις απεργίες. Το ίδιο έγινε και με μια συγκέντρωση για την ισότητα των φύλων. 

 

Γρήγορα, όμως, η κατάσταση φάνηκε ότι είναι πάρα πολύ διαφορετική από την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί πριν δέκα μήνες. Ο κόσμος άρχισε τώρα να αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι πολιτικές, δήθεν υπέρ της δημόσιας ασφάλειας, τελικά είναι πολιτικές καταπίεσης και ρατσισμού. Υπάρχει μια διάθεση αντίδρασης την οποία βλέπουμε να αναπτύσσεται πολύ πιο γρήγορα από ότι πριν από μερικούς μήνες. Επίσης, σε αυτή την περίοδο είχαν αναπτυχτεί κι άλλες κοινωνικές κινητοποιήσεις πχ η γνωστή ιστορία με την Air France, επίσης συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις αντιρατσιστικές μεγέθους που δεν είχαμε δει στη Γαλλία εδώ και δέκα χρόνια. Βλέπουμε ότι αρχίζει ο κόσμος και αναπτύσσει μία θέληση να μην παραμείνει στο συναίσθημα αλλά να αρχίσει να αντιμετωπίζει με κριτικό τρόπο όλες αυτές τις εθνικές πολιτικές.

 

Την περασμένη Κυριακή έγινε κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Είχε προγραμματιστεί μία διαδήλωση υπέρ των μεταναστών και των προσφύγων και είχε ακυρωθεί. Τελικά με τη συνεργασία συλλογικών φορέων από γειτονιές, από τους μετανάστες χωρίς χαρτιά και τους μετανάστες γενικότερα, καταφέραμε να γίνει αυτή η συγκέντρωση παρά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό για να δοθεί μια απάντηση στις πολιτικές του Ολάντ που να είναι στο πνεύμα της ανυπακοής, να είναι συλλογική και ξεκάθαρα πολιτική. 

 

Παρά το γεγονός ότι πολλές οργανώσεις αποσύρθηκαν από την οργάνωση της διαδήλωσης γιατί αυτό που κραδαίνει η κυβέρνηση είναι την ποινή έξι μηνών φυλάκισης για όποιον διαδηλώνει “παράνομα”, μαζεύτηκαν εκατοντάδες άνθρωποι οι οποίοι βροντοφώναξαν συνθήματα αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αλλά και συνθήματα κατά του αστυνομικού κράτους και της κατάστασης πολιορκίας. Αναπτύσσονται πολλές δράσεις αντίστασης και σήμερα μάλιστα υπάρχει μια διαδήλωση όπου χιλιάδες νέοι έφτιαξαν μια ανθρώπινη αλυσίδα στο Παρίσι και έμαθα ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν επεισόδια στο Παρίσι, αντιμετωπίζουν τις δυνάμεις ασφαλείας.

 

Στη Γαλλία υπάρχει μια μακρά παράδοση ανυπακοής στο νόμο. Να θυμίσω, έστω κι αν είναι αρκετά χρόνια πίσω, τους αγρότες που πήγαιναν και κατέστρεφαν φυτείες με γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους, τους καθηγητές που αρνήθηκαν να παραδώσουν στους επιθεωρητές εκπαίδευσης τους καταλόγους των μαθητών χωρίς χαρτιά όπως τους είχε ζητηθεί από την ιεραχία τους, τις μεγάλες μάχες το 2005 ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων για τους μετανάστες και το ίδιο είχε συμβεί και με μια διαδήλωση για την Παλαιστίνη στην οποία είχαν διαδηλώσει δεκάδες χιλιάδες παρά τη ρητή απαγόρευση από πλευράς κυβέρνησης.

 

Οι απαγορεύσεις δημιουργούν πολύ μεγάλο θυμό. Μέσα σε αυτό το διάστημα, που δεν είναι ούτε μήνας, έχουν γίνει στο Παρίσι πάνω από χίλιες έρευνες σε σπίτια, έχουν «περιοριστεί κατ’ οίκον» πάνω από τριακόσια άτομα, στήνεται δηλαδή μια πραγματική συνολική ρατσιστική πολιτική. Και επίσης όλο αυτό βασίζεται σε ένα «αφελές» μπέρδεμα που στήνει η κυβέρνηση στο όνομα των εθνικών αξιών μεταξύ τρομοκρατών, μουσουλμάνων και γενειοφόρων. Είναι πολύ αστεία τα παραδείγματα. Έχει περιοριστεί κατ’ οίκον υπάλληλος στον οποίο έγινε έρευνα κατοικίας και το μόνο που βρέθηκε ήταν το Κοράνι με κάποιες σημειώσεις και το χαλάκι προσευχής, τα οποία θεωρήθηκαν ότι είναι πράγματα που δικαιολογούν την απομόνωση. Κάποιον άλλον τον έχωσαν μέσα μόνο και μόνο επειδή ήταν μουσουλμάνος, είχε γενειάδα και μία ημέρα ο άνθρωπος αποφάσισε να την ξυρίσει, και είπε ο γείτονάς του ότι “για να την ξυρίζει σημαίνει ότι θέλει να κρυφτεί”, τον κάρφωσε στους μπάτσους και τον απομόνωσαν.

 

Αυτό το μείγμα μεταξύ τρομοκρατών, μουσουλμάνων και γενειοφόρων που προανέφερα, το ακούμε πολλά χρόνια στη Γαλλία. Το ακούγαμε επί Σαρκοζί και αν υπάρχει ένας ουσιαστικός λόγος για τον οποίο βγήκε ο Ολάντ πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν γιατί ο κόσμος ψήφισε κατά του Σαρκοζί γιατί ο Σαρκοζί είχε ξεφύγει τελείως. Μιλούσε για την εθνική ταυτότητα και είχε φτιάξει υπουργείο εθνικής ταυτότητας. Ο Ολάντ το κατήργησε. Αλλά διορίζοντας το Βαλς πρωθυπουργό του, πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν καμπάνιες κατά των ανθρώπων χωρίς χαρτιά, κατά των αθίγγανων, κατά των Ρομά. Ο Βαλς είναι η προσωποποίηση της πολιτικής δημόσιας τάξης και της ρατσιστικής πολιτικής την οποία καταγγέλουμε.

 

Αριστερά και δεξιά από κοινού ψήφισαν και υποστήριξαν τις επιθέσεις το 2011 στη Λιβύη, το 2013 στο Μαλί και την περασμένη Πέμπτη, η διεύρυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Γαλλίας στη Συρία ψηφίστηκαν και πάλι από όλους τους βουλευτές εκτός του Μετώπου της Αριστεράς. Ένα κλίμα που είναι αρκετά εντυπωσιακό στην ομοφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.

 

Η Γαλλία όπως και πολλές άλλες χώρες υπέστη τις συνέπειες της κρίσης μετά το 2008. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως εδώ και αρκετό καιρό είναι οτι για λόγους καπιταλιστικού ανταγωνισμού το ποσοστό μέσου κέρδους των μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων είναι μικρότερο από το μέσο ποσοστό κέρδους των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων των άλλων χωρών. Αυτό είναι μεγάλη πρόκληση για τον Ολάντ, πώς θα μπορέσει να τις βοηθήσει και γι’ αυτό το λόγο βέβαια υποστηρίζει την εσωτερική πολιτική λιτότητας του προκατόχου του και την εξωτερική πολιτική την οποία βλέπουμε. Η όλη ιστορία με τους μουσουλμάνους και τους τρομοκράτες αποτέλεσε άλλη μια δικαιολογία κι άλλον ένα λόγο για να επιτείνει αυτές τις πολιτικές.

 

Μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό που συμβαίνει στην Αριστερά. Το Μέτωπο της Αριστεράς είναι διαιρεμένο. Ένα μέτωπο που στήθηκε πάνω σε μια πολιτική λογική ότι με τις κινητοποιήσεις θα προχωρήσουμε και τώρα το ίδιο μέτωπο ψηφίζει την απαγόρευση των κινητοποιήσεων. Είναι λοιπόν πολύ επείγον να καταφέρουμε να στήσουμε έναν αντικαπιταλιστικό πόλο στη Γαλλία που να αναφέρεται και στην οικονομία και ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές. Αυτό θα μπορέσει να γίνει μόνο στο βαθμό που θα μπορέσουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες έτσι ώστε να αγγίξουμε κι άλλες συλλογικότητες και κομμάτια του πληθυσμού της Γαλλίας.

 

Μετά από πρόταση της ΚΕΕΡΦΑ θα δουλέψουμε μαζί έτσι ώστε  στις 23-24 Γενάρη, τις ημέρες που οργανώνει κινητοποίηση ενάντια στο φράχτη του Έβρου, εμείς θα οργανώσουμε συγκέντρωση στο Καλαί και θα συνεχίσουμε στις 19 Μάρτη, προσπαθώντας να δυναμώσουμε το αντιρατσιστικό αντιφασιστικό κίνημα.