Τη Δευτέρα 18 Δεκέμβρη η ΟΤΟΕ και οι τραπεζίτες υπέγραψαν διετή συλλογική σύμβαση για το 2006-2007. Ο νέος πρόεδρος της ΟΤΟΕ, Σ. Κούκος δήλωσε «ότι συμφωνήσαμε διετή κλαδική ΣΣΕ η οποία στις δοσμένες συνθήκες....θεωρείται ιδιαίτερα θετική για το κλάδο των τραπεζοϋπαλλήλων».
Το Γενάρη του 2006 οι τραπεζίτες είχαν δηλώσει ότι αρνούνται να διαπραγματευθούν κλαδική συλλογική σύμβαση με την ΟΤΟΕ. Ηθελαν «επιχειρησιακές» συμβάσεις για το ωράριο και μια σειρά άλλα ζωτικά ζητήματα. Ηθελαν δηλαδή στην ουσία να διαλύσουν την ΟΤΟΕ, ένα από τα πιο δυνατά συνδικάτα.
Η κατακραυγή που ξεσηκώθηκε όλους αυτούς τους μήνες τους ανάγκασε να βάλουν νερό στο κρασί τους. Κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στις 16 Νοέμβρη, σε συνάντηση που έγινε με πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ, πρότειναν: αυξήσεις 45 ευρώ για το 2006 και 45 για το 2007. Ζήτησαν 10 καταστήματα ανά μεγάλη τράπεζα (και κλιμακωτά λιγότερα στις μικρότερες) να λειτουργούν απογεύματα και Σάββατα. Εκεί θα ίσχυε 35ωρο και το επιμίσθιο (ειδικό επίδομα) να ρυθμίζεται με επιχειρησιακές συμβάσεις. Για τους εργαζόμενους στις ειδικές υπηρεσίες να ισχύει ότι για τα παραπάνω καταστήματα (εκτός εργασίας τα Σάββατα).
Η ΟΤΟΕ δε συμφώνησε με αυτή τη «συμβιβαστική» φόρμουλα των τραπεζιτών. Και σωστά. Γιατί από την αρχή διεκδικούσε 66 ευρώ για το 2006, 70 για το 2007. Και δεχόταν μόνο τη «πιλοτική» λειτουργία 2 «ειδικών» καταστημάτων.
Κι όμως, τη στιγμή που οι τραπεζίτες έσπευδαν να κάνουν «συμβιβαστικές» προτάσεις, η ηγεσία της ΟΤΟΕ έσπευσε να τραβήξει τη πίεση από πάνω τους και να συμφωνήσει ουσιαστικά στη πρόταση των τραπεζών της 16 Νοέμβρη. Είναι μια συμφωνία που αφήνει όλο το περιθώριο στην εργοδοσία να πιέζει για καταστρατήγηση του ωράριου και παραπέρα «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων.
Το επιχείρημα ότι «πίεζαν οι προθεσμίες» -για να μη καταλήξει η ΣΣΕ στη διαιτησία- είναι υπεκφυγή. Αν όλους τους προηγούμενους μήνες, η ηγεσία της ΟΤΟΕ είχε οργανώσει πραγματικά τη μάχη αντί να περιμένει στα ραντεβού τους τραπεζίτες, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτή η σύμβαση δεν είναι νίκη, αλλά μια αχρείαστη συναινετική παραχώρηση στην κυβέρνηση και τους τραπεζίτες.