Η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεϊν, την παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν το αποτύπωμα βαρβαρότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τη χρονιά που έρχεται. Οι αμερικάνικες κατοχικές αρχές παρέδωσαν άρον-άρον τον Σαντάμ στην ιρακινή κατοχική κυβέρνηση, μετά τη δίκη-παρωδία χωρίς να προλάβουν να ασκηθούν εφέσεις και η εκτέλεση έγινε μέσα σε λίγες ώρες. Ακόμα και η "έγκριση" του προέδρου του Ιράκ, Τζαλάλ Ταλαμπανί δόθηκε τηλεφωνικά, παρά τις "αντιρρήσεις" του.

Ολη η ιρακινή νομοθεσία, προ και μετά κατοχής, απαγορεύει τις εκτελέσεις σε περίοδο θρησκευτικών γιορτών. Παρόλα αυτά ο Σαντάμ κρεμάστηκε στην κορύφωση του μουσουλμανικού Χατζ. Ενώ, κατά παράβαση επίσης των κατοχικών νόμων, τραβήχτηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα βίντεο με τον Σαντάμ να περνιέται στην αγχόνη, ενώ οι κουκουλοφόροι δήμιοι τον βρίζουν και τον κοροϊδεύουν.

Σχεδόν όλοι αναγκάστηκαν να κάνουν δηλώσεις καταδίκης της εκτέλεσης. Ακόμη και ο Παπούλιας και ο Νικήτας Κακλαμάνης ψέλισαν κάτι στις πρωτοχρονιάτικες εμφανίσεις τους. Μόνο η κυβέρνηση του Καραμανλή δεν τόλμησε να θίξει τους αμερικάνους φίλους της. Η Ντόρα Μπακογιάννη αποκάλεσε "την εκτέλεση του δικτάτορα Σαντάμ Χουσέιν μια ακόμα δραματική στιγμή που προστίθεται στην ταραγμένη ιστορία του Ιράκ. Ελπίζουμε να είναι η τελευταία. Στον φίλο Ιρακινό λαό ευχόμαστε και τον καλούμε να ακολουθήσει το δρόμο της συμφιλίωσης και της εθνικής ομοψυχίας. Το μόνο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε ειρηνικό, ασφαλές και δημοκρατικό μέλλον." Ούτε λέξη για τους εκτελεστές και για την κατοχή της χώρας. Τι άλλωστε μπορούν να πουν αυτοί που στήριξαν τον πόλεμο και συμμετέχουν στην κατοχή του Ιράκ που υποτίθεται έγινε "για τη δημοκρατία";

Eγκλημα

Η δημόσια εκτέλεση του Σαντάμ δεν είναι παρά ένα μικρό έγκλημα μπροστά στο μεγάλο έγκλημα της αμερικάνικης κατοχής. Οι νεκροί Ιρακινοί σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου έχουν ξεπεράσει του 650.000. Ομως δεν είναι τυχαίο περιστατικό. Ηταν μια απόφαση της κυβέρνησης Μπους, πρώτος σταθμός για την "αλλαγή πορείας" που θα ξεκινήσει το 2007.
Το 2006 έκλεισε για την κυβέρνηση Μπους με μια μεγάλη στροφή. Για πρώτη φορά, αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως τα πράγματα στο Ιράκ δεν οδηγούνται προς το καλύτερο αλλά προς το χειρότερο και πως η κατοχή δεν έχει άμεσες προοπτικές ειρήνευσης. Οι εκλογές για το αμερικάνικο Κογκρέσσο το Νοέμβρη έδωσαν την πλειοψηφία στους Δημοκρατικούς.

Ο Μπους αναγκάστηκε να στείλει τον αρχιτέκτονα του πολέμου, υπουργό Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ στο σπίτι του. Λίγες μέρες μετά, ακολούθησε η δημοσίευση της έκθεσης Μπέικερ από το αμερικάνικο Κογκρέσσο. Η ελίτ της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής παραδεχόταν ανοιχτά την αποτυχία στο Ιράκ και πρότεινε "ακραίες" λύσεις όπως διπλωματική προσέγγιση με τους μεγάλους εχθρούς, τη Συρία και το Ιράν για να σωθεί η αμερικάνικη αξιοπρέπεια.

Ο Μπους είχε αφήσει ολόκληρο το Δεκέμβρη ανοιχτό για να ανοίξουν όλα τα στόματα της αμερικάνικης άρχουσας τάξης, και κάθε είδους πρόταση καταγράφηκε στις μεγάλες εφημερίδες, από την άμεση αποχώρηση από το Ιράκ μέχρι την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας. Τελικά το στενό επιτελείο Μπους έκλινε προς τη λύση που πιο ανοιχτά υπεράσπισε δημόσια ο Χένρι Κίσσινγκερ, εγκληματίας πολέμου από την εποχή του Βιετνάμ. Η "λύση" αυτή είναι η αύξηση των αμερικάνικων στρατευμάτων κατά 20-40 χιλιάδες, ενώ η επίσημη ανακοίνωση από τον Μπους θα γίνει μέσα στις επόμενες μέρες. Η ελπίδα είναι πως αν οι 140 χιλιάδες αμερικάνοι φαντάροι που βρίσκονται στο Ιράκ σήμερα γίνουν 180 χιλιάδες θα μπορέσουν να προχωρήσουν σε μια κλιμάκωση της καταστολής ενάντια στην Αντίσταση που θα φέρει ηρεμία και θα βοηθήσει στη σταθεροποίηση της κατοχικής κυβέρνησης. Ο Μπους ετοιμάζεται παράλληλα να ζητήσει από το Κογκρέσσο επιπλέον 100 δισεκατομμύρια δολάρια για την κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Αδυναμία

Αρα η εκτέλεση του Σαντάμ δεν ήταν παρά ένα μήνυμα για την κλιμάκωση της βίας που έρχεται. Η αμερικάνικη κατοχή δήλωσε, με το μοναδικό τρόπο που μπορούσε, οτι θα παίξει το πιο σκληρό χαρτί. Το πρόβλημα, που αναγνωρίζει η κυβέρνηση Μπους, είναι ότι το χαρτί αυτό μπορεί να μη δουλέψει και κατά πάσα πιθανότητα είναι το τελευταίο. Οι ίδιοι οι στρατηγοί δήλωσαν αμέσως την αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν σε μια τέτοια αύξηση δυνάμεων. Ο αρχηγός του Στρατού, στρατηγός Πήτερ Σουμέικερ δήλωσε πως: "Δεν μπορούμε να αυξήσουμε δυνάμεις χωρίς λόγο. Και αυτός ο λόγος πρέπει να είναι μετρήσιμος".

Οι στρατηγοί ξέρουν ότι μια τέτοια αύξηση δεν θα έλυνε το πρόβλημα της κατοχής. Μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί 3.000 αμερικάνοι στρατιώτες στο Ιράκ. Σχεδόν στους 25 χιλιάδες έχει φτάσει ο πιο αποκαλυπτικός αριθμός των τραυματιών. Το πρόβλημά τους δεν είναι μόνο ο απόλυτος αριθμός των απωλειών αλλά ότι ο ρυθμός χειροτερεύει. Ο Δεκέμβρης είχε 110 νεκρούς Αμερικανούς, αριθμός ρεκόρ από το Νοέμβρη του 2004. Ο μέσος όρος από την έναρξη του πολέμου είναι 2,3 νεκροί Αμερικάνοι την ημέρα. Το τελευταίο τρίμηνο όμως ο ρυθμός είναι 3,2 την ημέρα.

Οπως εξηγεί ο καθηγητής Μέσης Ανατολής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, Χουάν Κόουλ: "Οι ΗΠΑ έριξαν επιπλέον 15.000 άνδρες στη Βαγδάτη το περασμένο καλοκαίρι, με σκοπό να συντρίψουν τους αντάρτες και να σταματήσουν τη βία στην πρωτεύουσα, και ο αριθμός των επιθέσεων στην πραγματικότητα αυξήθηκε. Το αποτέλεσμα οφείλεται εν μέρει στο ότι οι αντάρτες δεν είναι εξωτερικοί που μπαίνουν και μετά πετιούνται έξω. Οι σουνίτες Αραβες των περιοχών Γαζαλίγια και Ντόρα της Βαγδάτης είναι οι "αντάρτες". Ο αμερικάνικος στρατός δεν μπορεί να νικήσει το σουνιτικό αραβικό αντάρτικο κίνημα με λιγότερους από 500.000 στρατιώτες, σύμφωνα με όσα έχουν δει στα Βαλκάνια και σε άλλες περιπτώσεις συγκρούσεων.

Οι ΗΠΑ κατέστρεψαν τη Φαλούτζα, και ακόμη και αυτή η πόλη όπως και άλλες πόλεις της περιοχής Ανμπάρ δεν είναι σήμερα ασφαλείς! Οι αμερικάνοι στρατηγοί που βρίσκονται στο Ιράκ εκφράζουν την επιθυμία τους απλά να εγκαταλείψουν το Ανμπάρ, να τα παρατήσουν και να πάνε στη Βαγδάτη. Το 2003, 14% των σουνιτών Αράβων θεωρούσε δίκαιο να γίνονται επιθέσεις σε αμερικάνικο προσωπικό και εγκαταστάσεις. Τον Αύγουστο του 2006, έχουν φτάσει το 70%. Πότε θα φτάσει το 100%;"

Εξάλλου, η κυβέρνηση Μπους προϊδεάζει για τα σχέδιά της, μέσα από δημοσιεύματα στις εφημερίδες που λένε πως ο βασικός στόχος της κλιμάκωσης που έρχεται θα είναι ο "στρατός του Μάχντι", η πολιτοφυλακή που βρίσκεται υπό την ηγεσία του Μοκτάντα αλ-Σαντρ. Ο στρατός του Μάχντι είναι η πιο ισχυρή ένοπλη δύναμη στο Ιράκ μετά τον στρατό κατοχής και έχει καταφέρει να ελέγχει μεγάλο μέρος της Βαγδάτης, καταφέρνοντας πολλά χτυπήματα στους Αμερικάνους. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος των Σιιτών, ιδιαίτερα των φτωχών της Βαγδάτης και των άλλων μεγάλων πόλεων στηρίζουν το στρατό του Μάχντι και τον Μοκτάντα αλ-Σαντρ, η κατοχική κυβέρνηση έχει αναγκαστεί με τη σειρά της να στηρίζεται στη σιωπηλή υποστήριξη του αλ-Σαντρ. Ολόκληρα τμήματα της αστυνομίας και του στρατού είναι στην πραγματικότητα τμήματα του στρατού του Μάχντι. Δεν είναι τυχαίο που ανάμεσα στις επευφημίες την ώρα που ο Σαντάμ βρισκόταν στην κρεμάλα ακούστηκε το σύνθημα "Μοκτάντα, Μοκτάντα".

Εκτροχιασμός

Ετσι, ο Μπους, στηρίζει πάρα πολλές ελπίδες σε μια σχετικά μικρή αύξηση των κατοχικών δυνάμεων. Το σίγουρο είναι ότι η βία θα κλιμακωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα στο Ιράκ και μαζί με την κλιμάκωση έρχεται και η απειλή για εκτροχιασμό της κατάστασης σε συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες θρησκευτικές και εθνικές κοινότητες του Ιράκ. Η εκτέλεση του Σαντάμ ήταν έτσι και αλλιώς μια κίνηση που βοηθάει αυτά τα σενάρια "εμφύλιου".

Το 2007 είναι η χρονιά που θα κριθούν πολλά στο Ιράκ και μαζί θα κριθούν πολλά για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Οσες ψεύτικες ευχές μαζί με επίσημες καταδίκες της εκτέλεσης του Σαντάμ Χουσεϊν και αν ακούστηκαν στις μέρες των γιορτών, δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα. Η πηγή της βίας και του κακού είναι η αμερικάνικη κατοχή του Ιράκ, μια κατοχή που ετοιμάζεται να ενισχυθεί με νέες δυνάμεις. Το Ιράκ είναι ήδη το Βιετνάμ του Μπους, το παραδέχεται και ο ίδιος. Το στοίχημα είναι αν η σύγκριση με το Βιετνάμ δεν θα εκφράζει πλέον μόνο το βάλτωμα της κατοχής, αλλά και την οριστική της ήττα. Γιατί η ειρήνη δεν πρόκειται να έρθει παρά μόνο μέσα από την ήττα του αμερικάνικου στρατού.

Αυτή η ήττα δεν θα έρθει μόνο από τη δράση της ιρακινής Αντίστασης αλλά και από το αντιπολεμικό κίνημα που στριμώχνει τους πολεμοκάπηλους. Στις ΗΠΑ η αντίθεση στον πόλεμο έχει πλέον ξεπεράσει το 70%. Το αμερικάνικο αντιπολεμικό κίνημα ετοιμάζεται για μια μεγάλη διαδήλωση στην Ουάσινγκτον στις 27 Γενάρη, στο Λονδίνο οργανώνουν κινητοποίηση στις 24 Φλεβάρη και σε πολλές χώρες τα αντιπολεμικά κινήματα συντονίζονται για την τέταρτη επέτειο του πολέμου στις 17 Μάρτη. Οι φωνές που έλεγαν την αλήθεια από την αρχή, έχουν κάθε λόγο να ακουστούν πιο δυνατά από ποτέ.