Η επίθεση και ο ξυλοδαρμός του Γ. Μπουτάρη, δημάρχου της Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 19 Μάη είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας οργανωμένης φασιστικής επίθεσης. Δεν ήταν «αυθόρμητο ξέσπασμα οργής», δεν ήταν παραστράτημα κάποιων θερμόαιμων. Τα στοιχεία που προκύπτουν κάθε μέρα που περνάει κάνουν ακόμα πιο σαφή αυτή τη διαπίστωση.
Μετά την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, η αστυνομία αναγκάστηκε να ταυτοποιήσει κάποιους από τους δράστες και να τους στείλει στο δικαστήριο. Ο ένας από αυτούς είχε συμμετέχει στην επίθεση των φασιστικών ομάδων στο περσινό Gay Pride στη Θεσσαλονίκη. Δυο από τους συνεργούς του φιγουράρουν και στο βίντεο από την επίθεση στον Μπουτάρη. Η ίδια ομάδα πρωταγωνιστούσε σε επεισόδια κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου για το μακεδονικό τον Γενάρη.
Ένας ακόμα από τους «ταυτοποιημένους» είναι εν ενεργεία αστυνομικός που υπηρετεί στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης. Οι σχέσεις των φασιστικών συμμοριών και ιδιαίτερα της Χρυσής Αυγής με την Αστυνομία είναι πλέον περιβόητες όσο κι αν ο Τόσκας δήλωνε στις αρχές Μάρτη ότι «δεν υπάρχει χρυσαυγίτικη διείσδυση στην αστυνομία».
Η κατάθεση του Μπουτάρη στο δικαστήριο αναδεικνύει τον οργανωμένο, προετοιμασμένο χαρακτήρα της επίθεσης.
Γίνεται μια ολόκληρη προσπάθεια να υποβαθμιστεί αυτή η εικόνα. Οι συλληφθέντες πάνε στα δικαστήρια και δηλώνουν ότι «παρασύρθηκαν από το πλήθος», ήταν η «κακιά στιγμή». Μια από τις πρώτες ειδήσεις για τους δράστες που αναπαράχθηκε με αστραπιαία ταχύτητα αφορά τον 36χρονο «ομογενή εκ Γεωργίας» (πριν δυο τρεις μέρες θα ήταν «αδελφός Πόντιος») που διέρρηξε ένα κρεοπωλείο λίγες ώρες μετά την επίθεση.
Συγκάλυψη
Παρόμοιες προσπάθειες υποτίμησης και συγκάλυψης είχαμε όταν οι ναζί της Χρυσής Αυγής δολοφονούσαν τον Σ. Λουκμάν και τον Π. Φύσσα. Καμιά σχέση δεν έχουμε με φασιστικές οργανώσεις έλεγαν, έγινε ένας καυγάς, «θόλωσε» το μυαλό. Άλλωστε οι ακροδεξιές συμμορίες πάντα στρατολογούσαν «στρατιώτες» και «αξιωματικούς» από κυκλώματα, που συνδύαζαν την «εθνική δράση» με κάθε είδους βρωμοδουλειές. Να θυμηθούμε τον Γκοτζαμάνη και τον Εμμανουηλίδη, τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Λαμπράκη τον Μάη του 1963. Και βέβαια το πλούσιο «βιογραφικό», για παράδειγμα, του Λαγού της Χρυσής Αυγής.
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια του Γενάρη και του Φλεβάρη έπαιξαν το ρόλο του θερμοκηπίου και της ομπρέλας για τη δράση των φασιστικών συμμοριών. Στη Θεσσαλονίκη η κατάληψη της Λιμπερτάτια κάηκε από «αγανακτισμένους πολίτες», φασίστες. Στην Αθήνα ο φύρερ Μιχολαλιάκος έκανε εμφάνιση περιστοιχισμένος από τα πρωτοπαλίκαρα της συμμορίας του.
Και αυτές τις επιλογές συνεχίζει να τις υπερασπίζεται η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης, όσο κι αν προσπαθούν να θολώσουν τα νερά με φραστικές καταδίκες της επίθεσης στον Μπουτάρη ή προσπαθώντας να ζητήσουν και τα ρέστα από την Αριστερά που «ενθαρρύνει την παράνομη βία». Την ίδια ώρα που ο Καμπόσος, ο δεξιός δήμαρχος του Άργους και μέλος της ΠΕ της ΝΔ, έπαιρνε άφεση αμαρτιών για τη δήλωση «Αυτή είναι η μοίρα των προδοτών», ο Μητσοτάκης απαιτούσε από το βήμα της βουλής να «απελευθερωθούν» εκτός από τα Εξάρχεια -φυσικά- και τα «πανεπιστήμια και τα κατειλημμένα κτίρια».
Όποιοι ψάχνουν για που επωάζεται το «αυγό του φιδιού» ας μη το αναζητούν λοιπόν στον «λαϊκισμό» ή στα «ένστιχτα του όχλου». Ας το αναζητήσουν στους Άνθιμους και τους πολιτευτές της δεξιάς, τους «τουρκοφάγους» κάθε λογής που δίνουν χώρο στους φασίστες.
Η επίθεση στον Μπουτάρη είχε ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο. Το λιντσάρισμα του δημάρχου της Θεσσαλονίκης ήταν μήνυμα ότι κουμάντο πλέον στην πόλη κάνουν τα «τάγματα εφόδου» και οι «ομάδες κρούσης» των φασιστικών συμμοριών. Αν οι φασίστες έχουν «χώρο» να χτυπάνε το δήμαρχο, τι θα πρέπει να φοβούνται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, LGBTQ άτομα, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των συνδικάτων, της Αριστεράς;
Το καθήκον της Αριστεράς είναι να δώσει έκφραση στην αγανάκτηση της πλειοψηφίας, στην Θεσσαλονίκη και παντού, που σιχαίνεται τους φασίστες και ανησυχεί για τη δράση τους. Η ΚΕΕΡΦΑ έδωσε δείγμα γραφής σε αυτή την κατεύθυνση.