Διεθνή
ΗΠΑ: Ο Μπάιντεν διαψεύδει τις ελπίδες του απλού κόσμου

Εργαζόμενοι σε εργοστάσιο της Βόλβο σε απεργία

Την περασμένη βδομάδα έγιναν εκλογές για την ανάδειξη κυβερνήτη στην Πολιτεία της Βιρτζίνια στις ΗΠΑ. Αντιμέτωποι ήταν ο Τέρι Μακάλιφι για τους Δημοκρατικούς και ο Γκλεν Γιούνγκιν για τους Ρεπουμπλικάνους. Ένα χρόνο πριν, στις προεδρικές εκλογές ο Μπάιντεν είχε κερδίσει στην Βιρτζίνια με 10% διαφορά από τον Τραμπ. Υποτίθεται λοιπόν ότι η αναμέτρηση για τη θέση του κυβερνήτη θα ήταν αν όχι περίπατος τουλάχιστον μια εύκολη υπόθεση για τους Δημοκρατικούς. Και τη χρειάζονταν, γιατί οι εκλογές στην Βιρτζίνια θεωρούνται πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές. Τελικά, ο Γιούνγκιν κέρδισε με 3% περίπου διαφορά. Και το αποτέλεσμα λειτούργησε σαν σοκ για την κυβέρνηση Μπάιντεν. 

Ο Γιούνγκιν έκανε μια προεκλογική εκστρατεία γεμάτη με όλα τα αντιδραστικά ιδεολογήματα της τραμπικής δεξιάς, αν και πρόσεξε να μην φέρει τον ίδιο τον Τραμπ στην Βιρτζίνια. Αντέγραψε για παράδειγμα τις επιθέσεις του Τραμπ στη διδασκαλία της «κριτική φυλετική θεωρία» μια προσπάθεια να ερευνηθεί ο ρόλος του θεσμικού ρατσισμού στην ιστορία των ΗΠΑ. «Να πάρουμε την εκπαίδευση των παιδιών μας στα χέρια μας» ήταν το σύνθημά του. Βέβαια, σε κανένα σχολείο της Πολιτείας δεν διδάσκεται αυτή η θεωρία. 

Ο Γιούνγκιν έφτασε στο σημείο να ζητήσει την απόσυρση από τη διδακτική του μυθιστορήματος της Τόνι Μόρισον Beloved που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1987 (ένα μυθιστόρημα για μια μαύρη γυναίκα που προτίμησε να σκοτώσει τα παιδιά της παρά να τα δει να γυρίζουν στη δουλεία του Νότου). Επίσης έκανε σκληρές επιθέσεις στα δικαιώματα των τρανς παιδιών στα σχολεία. 

Θα ήταν εύκολο να απαντηθούν αυτά τα αντιδραστικά κηρύγματα που ντύνονται με το μανδύα της αντίστασης στο «φιλελεύθερο κατεστημένο». Ο Γιούνγκιν είναι η ενσάρκωση του μισητού 1% των πλουσιότερων και ισχυρότερων. Σύμφωνα με το περιοδικό Φορμπς, η προσωπική του περιουσία φτάνει τα περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια. Κι είναι τόσο μεγάλη γιατί επί πολλά χρόνια είναι ένας από τους δυο διευθύνοντες συμβούλους της Καρλάιλ, μιας εταιρείας «επενδύσεων», δηλαδή ενός κερδοσκοπικού fund που «ειδικεύεται» στην καλλιέργεια σχέσεων με πολιτικούς. 

Υπερπλούσιος

Όμως, αυτές τις απαντήσεις σίγουρα δεν μπορούσε να δώσει -και δεν έδωσε- ο Τέρι Μακάλιφι. Είναι ο άνθρωπος που ως κυβερνήτης της Βιρτζίνια «έτρεξε» τις προεκλογικές εκστρατείες του Κλίντον, ένας υπερπλούσιος που επανειλημμένα έχει περηφανευτεί ξεδιάντροπα ότι έχει κάνει τις καλύτερες επιχειρηματικές συμφωνίες μέσω των γνωριμιών του στην πολιτική. 

Η εξήγηση που δίνουν τα ΜΜΕ που πριν ένα χρόνο πανηγύριζαν για τη νίκη του Μπάιντεν, είναι επί της ουσίας ότι οι φτωχοί στη Βιρτζίνια και την Αμερική συνολικά είναι τόσο αντιδραστικοί ώστε είναι εύκολο για τσαρλατάνους του τραμπισμού να πάρουν τις ψήφους τους με ρατσιστικές και σεξιστικές εκστρατείες. Αυτός ο ισχυρισμός είναι λάθος και υπεκφυγή από πολλές απόψεις. Καταρχήν, η ίδια η Βιρτζίνια δεν είναι μια αντιδραστική έρημος. To καλοκαίρι 3 χιλιάδες εργάτες στο εργοστάσιο φορτηγών της Βόλβο (το μεγαλύτερο του είδους του στο κόσμο) έδωσαν μια σκληρή απεργιακή μάχη. 

Στην πραγματικότητα αυτό που αποτύπωσαν οι εκλογές στην Βιρτζίνια (αλλά και στο Νιου Τζέρσι) ήταν η απογοήτευση από τα πεπραγμένα του Μπάιντεν. Όλες οι φιλολαϊκές προεκλογικές υποσχέσεις έχουν μείνει υποσχέσεις ή έχουν νερωθεί σε τέτοιο βαθμό που είναι αγνώριστες. Έτσι έγινε για παράδειγμα με το περίφημο πρόγραμμα για τις «κοινωνικές υποδομές», με τη μείωση της τιμής των φαρμάκων, την προστασία των φτωχών από τις εξώσεις και πολλά άλλα. Και μαζί με αυτά έχει πάει περίπατο και η περίφημη «επιστροφή στην κανονικότητα». Το στέλεχος Δ της πανδημίας σαρώνει, η κρίση των «εφοδιαστικών αλυσίδων» βασανίζει την αμερικάνικη οικονομία παρόλο το πάρτι στο χρηματιστήριο. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι η εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς πρόσφατα επεσήμαινε με βάση ευρήματα δημοσκοπήσεων ότι από τον Μπάιντεν και τους Δημοκρατικούς απομακρύνονται κυρίως «οι γυναίκες, η νεολαία, οι Μαύροι και οι Λατίνοι». 

Δυο βδομάδες πριν η Εργατική Αλληλεγγύη έγραφε για τον «Οκτώβρη των απεργιών» στις ΗΠΑ. Το άρθρο υπογράμμιζε ότι: «Ένα από τα χαρακτηριστικά που επισημαίνουν πολλοί σε αυτό το κύμα απεργιών είναι η αίσθηση συνολικής μάχης απέναντι στους καπιταλιστές και όχι στο κάθε αφεντικό ξεχωριστά». Στο άπλωμα αυτών των αγώνων βρίσκεται η ελπίδα για το μέλλον.