Αυτό το πανελλαδικό συμβούλιο γίνεται εν μέσω της μακρόσυρτης κρίσης του καπιταλισμού, όπου πρωταγωνιστούν δυο σκέλη, η πανδημία και ο πόλεμος. Όταν ξέσπασε η πανδημία, ο σύντροφος Ντόνι Γκλουκστάιν έγραφε σε άρθρο του ότι η πανδημία συγκλονίζει παγκόσμια όπως ένας πόλεμος. 

Είναι μια πολύ σωστή τοποθέτηση γιατί η πανδημία έχει σημάνει μαζικούς θανάτους -μέχρι τώρα η εικόνα είναι έξι εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες νεκροί παγκόσμια-, καταστροφές στο περιβάλλον, στις ζωές και στην οικονομία που ακόμα δεν έχουν τελειώσει. Μια ματιά στην Κίνα αυτή τη στιγμή αρκεί. Έχουν σταματήσει οι εξαγωγές γιατί η Σαγκάη είναι κλειστή. 

Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες ξεσπά ο πόλεμος. Ένας πόλεμος που πολλοί αναρωτιούνται αν θα γίνει τρίτος παγκόσμιος. Δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, αλλά ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μια σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας με την ΕΕ στην μια πλευρά και την Κίνα στην άλλη. Και είμαστε μόνο στην αρχή.

Οι προετοιμασίες για αυτόν τον πόλεμο είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τις 24 Φλεβάρη. Τώρα αρχίζουν να βγαίνουν τα στοιχεία. Τον περασμένο Νοέμβρη, τρεις μήνες νωρίτερα από το ξέσπασμα του πολέμου, έγινε σύσκεψη ανάμεσα στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την ΕΕ για το θέμα των κυρώσεων. Το σχέδιο της Δύσης, τι θα κάνουν με τράπεζες, ενέργεια, εξαγωγές-εισαγωγές κλπ, αποφασίστηκε τότε.

Αλλά δεν μένουν εκεί. Σουηδία και Φινλανδία συζητάνε για ένταξη στο ΝΑΤΟ μέσα στον επόμενο μήνα. Αυτό δεν γίνεται έτσι ξαφνικά. Η επέκταση του ΝΑΤΟ με στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας είναι παλιά ιστορία. Και ταυτόχρονα αυξάνονται οι εξοπλισμοί σε όλη την περιοχή. Αυτά δείχνουν ότι δεν είναι ένας πόλεμος ξαφνικός, επειδή η Ρωσία αποφάσισε να στείλει 130 χιλιάδες στρατό στην Ουκρανία. Είναι ένας πόλεμος των δυο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, προετοιμασμένος από καιρό και γι' αυτό δεν διαφαίνεται το τέλος.

Οι καταστροφές είναι ήδη τεράστιες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έλεγε μέσα στον Α' ΠΠ πως ενώ τα χρηματιστήρια ανεβαίνουν, η ζωή των εργατών γίνεται θανατερά πιο σκληρή. Είναι αλήθεια στο σήμερα. 

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησαν τα στοιχεία για τις τρεις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και την πανδημία. Ο επικεφαλής της Φάιζερ έχει αμοιβές τα τελευταία δυο χρόνια 45 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά οι αμοιβές των τριών μάνατζερ είναι 100 εκατομμύρια. Η μετοχή της Φάιζερ έχει ανέβει 60%. Της Μοντέρνα έχει πενταπλασιαστεί.

Κρίση

Και αν πάμε στην κρίση της ενέργειας, κι εκεί τα στοιχεία είναι αντίστοιχα, με τις νέες παραγγελίες τάνκερ κλπ. Όλες οι μεγάλες πετρελαϊκές κάνουν πάρτυ. Το πλουσιότερο 1% μέσα από την πανδημία και τον πόλεμο έχει φτάσει σε αμύθητα κέρδη, ενώ το 99% έχει να αντιμετωπίσει πείνα, ανεργία, ακρίβεια, θάνατο, καταστροφή.

Αυτές οι εξελίξεις δεν σημαίνουν ότι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση του 2008 και να έχουν ανάκαμψη, να ανθίζουν οι επενδύσεις, να ανθίζουν οι δουλειές κι έτσι ο κόσμος με κάποιο τρόπο να καλύπτεται. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η όποια οικονομική ανάκαμψη είχε αρχίσει να πέφτει πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Τώρα, η οικονομική κρίση έχει γίνει ακόμα πιο βαθιά. Οι κυρώσεις έχουν ανεβάσει τον πληθωρισμό και έχουν σταματήσει τις επενδύσεις. Πρώτη φορά μετά το '70-'71 οι καπιταλιστές μιλάνε όχι απλώς για στασιμοπληθωρισμό, αλλά για χάος. Δεν έχουν τι να κάνουν τα κέρδη τους, γιατί φοβούνται να κάνουν νέες επενδύσεις. Στασιμοπληθωρισμός σημαίνει ανεργία και ακρίβεια ταυτόχρονα.

Αυτό ζει ο κόσμος και αυτό φέρνει δυο πράγματα. Το πρώτο είναι η πολιτική κρίση και το δεύτερο είναι η εργατική αντίσταση. 

Για την πολιτική κρίση, ας δούμε τις εκλογές στη Γαλλία. Τί εφεραν; Διάλυση των παραδοσιακών κομμάτων της κυρίαρχης τάξης. Οι Ρεπουμπλικάνοι πήραν κάτω από 5%. Οι Σοσιαλιστές δεν πέρασαν το 2%. Το 24% στο φασιστικό κόμμα της Λεπέν και το 21% του Μελανσόν, δεν είναι μια εύκολη εικόνα ούτε για τους από πάνω ούτε για τους από κάτω. Αλλά είναι μια ευκαιρία για το αντιφασιστικό κίνημα και την επαναστατική αριστερά στη Γαλλία να οργανώσει όσα δεν έχει οργανώσει μέχρι σήμερα. Το θέμα είναι πώς θα ανοίξουν την προοπτική μέσα σε αυτές τις συνθήκες προκειμένου ο αριστερός κόσμος να συσπειρωθεί και να προχωρήσει στον επαναστατικό δρόμο. 

 Αν έρθουμε στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραπαίει. Υπάρχουν δυο ιστορικές ημερομηνίες. Η 7 Απρίλη 2020 και η 6 Απρίλη 2022 σηματοδοτούν δυο χρόνια που έστησαν τον Μητσοτάκη στον τοίχο. Στις 7 Απρίλη 2020 οι συγκεντρώσεις στις πύλες των νοσοκομείων έσπασαν το λοκντάουν μέσα στην πανδημία και άνοιξαν τις αντιστάσεις σε όλους τους εργατικούς χώρους. Βγήκε ένα επιθετικό εργατικό κίνημα μέσα σε συνθήκες απαγορεύσεων, φόβου, πανδημίας, θανάτου. Ο επισιτισμός, οι δήμοι, οι εκπαιδευτικοί, οι καλλιτέχνες... Κι αυτό κλιμακώθηκε με τις γενικές απεργίες την επόμενη χρονιά ενάντια στο Χατζηδάκη, με τα απαγορευμένα συλλαλητήρια στο Πολυτεχνείο και για τον Γρηγορόπουλο. Φτάνοντας στην τελευταία πανεργατική στις 6 Απρίλη φέτος.

Ήταν μια απεργία σταθμός σε όλη την Ελλάδα. Ήταν μια πολιτική απεργία γιατί δίπλα στα οικονομικά αιτήματα είχε το “Κάτω η κυβέρνηση - Κάτω ο πόλεμος”. Και ήταν παντού μαζική, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα Χανιά. Θύμιζε τις απεργίες του '10 και του '11, αλλά ήταν πιο προχωρημένη γιατί ήταν σε περίοδο πολέμου. Και ανοίγει το δρόμο για πολιτική σύγκρουση, για μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα, για να γίνει πράξη το «στην ίδια μας τη χώρα είναι εχθρός».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες περιμένεις την αριστερά να οργανώσει τις μάχες και να τις πάει παρακάτω, στη σύγκρουση με το σύστημα. Γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες σπρώχνουν και οι υποκειμενικές δίνουν τη δυνατότητα να προχωρήσει και να βάλει την προοπτική. Αντί γι' αυτό έχουμε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που πιο δεξιά δεν γίνεται. Που μετατρέπει ένα κόμμα της αριστεράς σε σοσιαλδημοκρατικό. Σοσιαλδημοκρατικό πολιτικά, που δεν βάζει τίποτα στρατηγικό, ούτε καν να τελειώσει ο πόλεμος. Αλλά και οργανωτικά, με το νέο τρόπο εκλογής που σημαίνει ότι το κόμμα δεν χρειάζεται, το κόμμα είναι ο αρχηγός και ο κόσμος είναι μόνο για την ψήφο. Στην ίδια κατεύθυνση είναι το ΚΚΕ. Σοσιαλδημοκρατικό και σταλινικό μαζί. Η ΚΟΜΕΠ κάνει επίθεση στο ΣΕΚ επειδή παλεύει για να πέσει η κυβέρνηση! Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει μια πολιτική αδιέξοδη, πατριωτική, που περιορίζει τη δυναμική του κόσμου.

Σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται πραγματικά να δυναμώσουμε το επαναστατικό κόμμα. Με πολύ καθαρό το θέμα της στρατηγικής που συμπυκνώνεται στο «Πάλη ενάντια στη ΝΔ, πάλη για τον Σοσιαλισμό». Αυτή τη στρατηγική πρέπει να την κάνουμε συγκεκριμένη σε κάθε χώρο δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Πώς; Οι συζητήσεις-εκδηλώσεις-εκδόσεις μας έχουν τεράστια σημασία. Αλλά το κρίσιμο είναι η μετατροπή των ιδεών σε καθημερινή δράση. Αυτό σημαίνει ρίζες στους εργατικούς χώρους, σε κάθε νοσοκομείο, δήμο ή σχολείο. Ανοίγουν ζητήματα αυξήσεων, προσλήψεων, μονιμοποιήσεων, κρατικοποιήσεων όλων των ΔΕΚΟ. Όμως για να δυναμώνουν οι αγώνες, χρειάζεται παρουσία και δύναμη μέσα στους χώρους.

Ρίζες

Πώς αποκτάς ρίζες; Το όπλο μας είναι η Εργατική Αλληλεγγύη. Με αυτό σπάσαμε το λοκντάουν το 2020 στις γειτονιές και τους χώρους. Με αυτό παίξαμε ρόλο και οργανώσαμε τις πανεργατικές πέρσι και φέτος, χώρο το χώρο. Με αυτό δώσαμε τη μάχη μέσα στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Αυτά τα κάνουμε οργανωμένα, όχι ως άτομα. Με τους τοπικούς μας πυρήνες και πλέον και με τους εργατικούς πυρήνες που θα φτιάξουμε.

Έτσι θα πάμε στις επόμενες μάχες: Στην Πρωτομαγιά που θα είναι η συνέχεια της 6ης Απρίλη, για να είναι μαζική, για να είναι στο δρόμο όλοι οι εργατικοί χώροι. Στις εκλογές στα πανεπιστήμια που είναι μια μεγάλη αναμέτρηση. Θέλουμε να τσακίσουμε τη ΝΔ στις φοιτητικές εκλογές και να μεγαλώσει η επαναστατική αριστερά και μέσα σε αυτήν το ΣΕΚ. Στις 22 Μάη στο μονοήμερο που θα οργανώσουμε για την κρίση, τον πόλεμο, την εργατική τάξη και την προοπτική. Και μετά στο φεστιβάλ του Μαρξισμού, που φέτος θα γίνει 8 με 10 Ιούλη. Αυτά είναι τα γεγονότα που έχουμε ήδη μπροστά μας. Και θα έχουμε πολλά περισσότερα που θα δημιουργήσει η τάξη μας και η αντίστασή της.

Οι εκδηλώσεις και οι πολιτικές συζητήσεις είναι κεντρικές για όλο το εργατικό κίνημα. Όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί χρειάζεται η συζήτηση για το πώς μετατρέπεις τον πόλεμο σε πόλεμο στην ίδια σου τη χώρα. Είναι βασικές για τη μάχη που έχουμε να δώσουμε, για να έχει επιτυχία η Πρωτομαγιά, για να φάει η κυβέρνηση ένα δεύτερο κεραμίδι στο κεφάλι μετά την Πανεργατική. Και για να υπάρξει συνέχεια μετά.

Ολόκληρα κομμάτια είναι έτοιμα να απεργήσουν και θα γίνονται όλο και πιο πολλά. Εμείς πηγαίνουμε με την εφημερίδα στο ένα χέρι και την κάρτα μέλους στο άλλο. Για να τους στρατολογήσουμε όλους, από τους μαθητές μέχρι τους ασπρομάλληδες. Κάθε τοπικός πυρήνας είναι το κύτταρο για να απλώνουμε την πρωτοβουλία μας, για να τραβάμε όλη την αριστερά, για να αλλάζουμε τις ιδέες του κόσμου, για να κερδίζουμε στην επαναστατική προοπτική. Πατάμε σε πενήντα χρόνια λειτουργίας με πολλά μέλη, με χιλιάδες επιρροές και με μεγάλες δυνατότητες στις σημερινές συνθήκες.