Ο Πόλεμος στην Ουκρανία αποκάλυψε την εγκληματική ανοησία της Ουάσιγκτον να στρέψει το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Αυτή η ανοησία έφτασε στο απόγειό της με την επιδίωξη της ενσωμάτωσης πρώην σοβιετικών δημοκρατιών που συνορεύουν με τη Ρωσία. Παρόλο που μέχρι στιγμής ούτε η ίδια η Ουκρανία ούτε η Γεωργία έχουν προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία το έχουν κάνει. Οι τρεις βαλτικές χώρες αποτελούσαν μαζί με την Φινλανδία κομμάτι της Τσαρικής Αυτοκρατορίας και απέκτησαν την ανεξαρτησία τους την περίοδο της Ρωσικής Επανάστασης το 1917.

Στην αρχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το σταλινικό καθεστώς στην Μόσχα – απελπισμένο να δημιουργήσει μια αμυντική περίμετρο που να τη χωρίζει από τη ναζιστική Γερμανία – προσπάθησε να τις αρπάξει ξανά. Απέτυχε στην περίπτωση της Φινλανδίας. Ο Κόκκινος Στρατός έχασε στον «Χειμερινό Πόλεμο» του 1939-40 με τη Φινλανδία – με τον οποίο συγκρίνεται όλο και περισσότερο η μισοτελειωμένη εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Αλλά η Σοβιετική Ένωση πέτυχε να καταπιεί τα κράτη της Βαλτικής. Αυτά, αφού κέρδισαν ξανά την ανεξαρτησία τους από τη Μόσχα το 1991, έσπευσαν να αγκαλιάσουν την Ουάσιγκτον. Τα μάτια τους ήταν καρφωμένα στο περίφημο Άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ, το οποίο δεσμεύει τα κράτη μέλη να πάνε σε πόλεμο για να υπερασπιστούν το ένα το άλλο.

Πάντα πίστευα ότι η εφαρμογή του στα κράτη της Βαλτικής ήταν αρκετά τρελή από στρατιωτική άποψη. Μια ματιά στον χάρτη δείχνει ότι είναι σχεδόν τελείως αποκομμένα από την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ λόγω του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ και του υποτελούς στην Μόσχα κράτους της Λευκορωσίας. Μόνο η απειλή πυρηνικού πολέμου από τις ΗΠΑ θα μπορούσε να τις προστατεύσει. Η ανάληψη μιας τόσο επικίνδυνης δέσμευσης αποκτά το οποιοδήποτε νόημα μόνο αν θυμόμαστε ότι η Ουάσιγκτον επέκτεινε το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά κάνοντας την εκτίμηση ότι η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη για να αντισταθεί. 

Όπως δείχνει η βάναυση εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν απλώς μια κίνηση σε ένα επικίνδυνο και καταστροφικό ενδοϊμπεριαλιστικό αγώνα. Ένας από τους διάφορους τρόπους με τους οποίους αυτή η εισβολή έχει πάει στραβά είναι ότι έσπρωξε ορισμένα κράτη προς το ΝΑΤΟ, ιδίως τη Φινλανδία και τη Σουηδία.

Η γεωπολιτική τροχιά της Σουηδίας είχε αποκλίνει από αυτή των δυτικών σκανδιναβών γειτόνων της. Έμεινε έξω από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, αν και έγειρε προς τον ισχυρό γείτονα και εμπορικό της εταίρο, την Γερμανία. Η Σουηδία ήταν επίσης ουδέτερη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αυτή τη φορά γέρνοντας προς τα δυτικά, εν μέρει χάρη στην ενσωμάτωσή της στην παγκόσμια αγορά. Η Δανία και η Νορβηγία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, αν και με διάφορες ειδικές ρυθμίσεις σχετικά με στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικά όπλα στο έδαφός τους.

Η Φινλανδία, έχοντας πολεμήσει τη Μόσχα με υψηλό κόστος το 1939-40, εντάχθηκε στην γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ. Μετά το 1945 παρέμεινε, με κοινή συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, ουδέτερη στον Ψυχρό Πόλεμο, αν και κλίνοντας κάπως προς τα ανατολικά.

Τόσο η Φινλανδία όσο και η Σουηδία εντάχθηκαν στην ΕΕ το 1995. Έμειναν εκτός ΝΑΤΟ, αν και εντάχθηκαν στο πρόγραμμά του «Συνεργασία για την Ειρήνη» το οποίο λειτούργησε ως κάλυμμα για την επέκταση της συμμαχίας προς τα ανατολικά. Από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μετά έχουν ξεκινήσει σοβαρές συζητήσεις και στις δύο χώρες σχετικά με την ένταξη στο ΝΑΤΟ.

 Για άλλη μια φορά, μια ματιά στον χάρτη δείχνει γιατί οι στρατιωτικοί σχεδιαστές του ΝΑΤΟ θα το ήθελαν αυτό. Τα κράτη της Βαλτικής θα έπαυαν να είναι ένα εκτεθειμένα, με το εδαφικό βάθος που προσφέρουν η Σουηδία και η Φινλανδία. Ως εκ τούτου, οι κυβερνήσεις τους κάνουν εκστρατεία για την ένταξη και των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ και για μια πολύ μεγαλύτερη δυτική στρατιωτική παρουσία στη Βαλτική.

Η ρωσική αντίδραση ήρθε από τον πρώην πρόεδρο της Ρωσίας Μεντβέντεφ, αντιπρόεδρο του Συμβουλίου Ασφαλείας. Είπε την περασμένη Πέμπτη: «Εάν η Σουηδία και η Φινλανδία ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, το μήκος των χερσαίων συνόρων της συμμαχίας με τη Ρωσία θα υπερδιπλασιαστεί. Φυσικά, αυτά τα σύνορα θα πρέπει να ενισχυθούν… Εάν γίνει αυτό, δεν θα είναι δυνατό να υπάρξει μη πυρηνικό καθεστώς στην Βαλτική. Η ισορροπία πρέπει να αποκατασταθεί». Πύραυλοι Iskander τύπου κρουζ έχουν βάση στο Καλίνινγκραντ ήδη από το 2016, αν και δεν γνωρίζουμε αν είναι οπλισμένοι με πυρηνικές κεφαλές.