Κώστας Παπαδάκης
Συνεχίζουμε στο δρόμο του
Ευχαριστώ το ΣΕΚ για την πρόσκληση και το συγχαίρω για τη σημερινή διοργάνωση. Την έχουμε ιδιαιτέρως ανάγκη γιατί το Πολυτεχνείο είναι ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Αριστεράς και αυτού του τόπου και οφείλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα, να το αποτιμήσουμε και να διδαχτούμε από την εμπειρία του. Ειδικά σήμερα είναι αναμφισβήτητο ότι ξεκινάει μια εποχή μεγάλων αγώνων. Αγώνων που διεξάγονται σε εποχή πολιτικής κρίσης των αστικών δυνάμεων, αδυναμίας εκπροσώπησης, αδυναμίας διαχείρισης των κοινωνικών τάξεων, ανύπαρκτης αντιπολίτευσης.
Ο κόσμος είναι στο δρόμο και συνειδητοποιεί κάθε μέρα την ανάγκη αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Γιατί όλες οι καταστροφές, οι πυρκαγιές, τα ναυάγια, οι πλημμύρες, όλα όσα έχουν αποτελέσει τα κυρίαρχα ζητήματα της τελευταίας περιόδου, υπάρχουν εξαιτίας της προτεραιότητας του ιδιωτικού κέρδους και της επιχειρηματικότητας σε βάρος των αναγκών της κοινωνίας. Ταυτόχρονα είναι μια περίοδος αναζήτησης πολιτικής προοπτικής και έκφρασης αυτών των αγώνων. Μπορούμε να μπούμε θαρρετά σε αυτούς γιατί είδαμε ότι είναι και μια περίοδος επιβράβευσης των προσπαθειών που δείχνουν στον κόσμο ότι μπορεί να έχει μια προοπτική.
Με τις σκέψεις αυτές, ορισμένα ιστορικά πράγματα για το Πολυτεχνείο όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τη σημασία και τις επιπτώσεις του στους αγώνες του σήμερα. Τίποτα δεν γεννιέται από το μηδέν και τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό. Το Πολυτεχνείο είναι απαύγασμα μιας πολύ μεγάλης περιόδου διεργασιών από τη δεκαετία του '60 και μετά. Στο πολιτικό επίπεδο είναι η πρώτη δεκαετία που αρχίζει να συγκροτείται πληθυντική εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην Ελλάδα.
Η δικτατορία βρίσκει την αριστερά εντελώς απροετοίμαστη. Η εξωκοινοβουλετική αριστερά με τις μαοϊκές οργανώσεις, την ΠΠΣΠ, την ΑΑΣΠΕ και την ΟΣΕ, πραγματοποιεί την κατάληψη του Πολυτεχνείου και παίρνει τον έλεγχο της συντονιστικής επιτροπής από τη δεύτερη μέρα. Είναι τότε που η επαίσχυντη Πανσπουδαστική νούμερο 8 που κυκλοφορεί τον Φλεβάρη του '74 γράφει για 350 πράκτορες της ΚΥΠ του Ρουφογάλη και του Καραγιαννόπουλου που κατέβηκαν στο Πολυτεχνείο προκειμένου να νοθεύσουν την εξέγερση με ακραία αντιεξουσιαστικά συνθήματα κλπ. Αυτό το τεύχος είναι η σηματοδότηση της κατασταλτικής πολιτικής του ΚΚΕ απέναντι στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά όπως τη γνωρίσαμε σε όλη τη Μεταπολίτευση.
Τελειώνοντας θα σταθώ στο Πολυτεχνείο του 1980 που το θεωρώ ισοδύναμο του 1973. Είναι τότε που πέντε οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς -ΚΚΕ (μ-λ), ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος/Β' Πανελλαδική, ΟΣΕ (πρόδρομος του ΣΕΚ), ΟΚΔΕ και ΚΟ Μαχητής- παίρνουν την πρωτοβουλία να καλέσουν πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία που ως τότε ήταν απαγορευμένη από την κυβέρνηση Καραμανλή και Ράλλη. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρωνόμαστε στο Σύνταγμα και δίνουμε τη μάχη στα Λουλουδάδικα ενάντια στα ΜΑΤ, τρεις φορές, τρώμε ξύλο, γυρνάμε πίσω, ακολουθεί ένα κυνήγι μέχρι το Πολυτεχνείο, στην αρχή της Πανεπιστημίου σκοτώνονται ο Κουμής και η Κανελλοπούλου. Φαινομενικά ήταν μια ήττα. Στην πραγματικότητα ήταν μια τεράστια νίκη. Την επόμενη χρονιά άνοιξε για πάντα ο δρόμος για την αμερικανική πρεσβεία.
Είναι φανερό ότι το Πολυτεχνείο και η αντιδικτατορική αντίσταση δεν έχουν σβήσει. Τιμή και δόξα σε όσους συνέβαλαν και το πλήρωσαν με χίλιους δυο τρόπους. Τιμή και δόξα στον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Η εποχή των αγώνων καλεί όλους τους αγωνιστές να λάβουν τα διδάγματα από το Πολυτεχνείο και να συνεχίσουν στο δρόμο του.
Μοχάμεντ Ελ Σαγιέντ
Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Είμαι πολύ συγκινημένος για τα λόγια που άκουσα και για τις προσπάθειες όλες αυτές τις μέρες που η πατρίδα μου ζει μια τραγωδία. Θα ήθελα να πω ότι η γενιά πριν από μένα έδωσε κι αυτή μάχη μαζί με τους συντρόφους και τους φίλους μας εδώ για την ελευθερία, κατά της χούντας. Οι φοιτητές μας που ήρθαν να σπουδάσουν εδώ ήταν παρόντες στο Πολυτεχνείο, βοήθησαν στην επανάσταση κατά της χούντας.
Για να λέμε την αλήθεια, δεν μπορώ να είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ. Γιατί η θλίψη και ο θυμός που έχω δεν περιγράφεται. Η Γάζα περνάει απάνθρωπες συνθήκες, έχουν καταστρέψει τα πάντα, σκοτώνουν παιδιά, γυναίκες και περιβάλλον. Οι βόμβες που έχουν πέσει στη Γάζα λένε ότι ισοδυναμούν με δυο ατομικές βόμβες, μπορεί και τρεις. Έχουν μετατρέψει τη Γάζα σε ένα πειραματικό πεδίο. Ο λευκός φώσφορος που ρίχνουν αφήνει σημάδια από καψίματα σε χιλιάδες παιδιά αν δεν τα σκοτώνει. Έχουν κάψει τα πάντα, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Ο κόσμος δεν ξέρει που να πάει, δεν έχει που να πάει. Έχουμε αποφασίσει να μην έχουμε δεύτερη και τρίτη Νάκμπα. Για μένα κάθε μέρα είναι καταστροφή για τους Παλαιστίνιους. Ζούμε υπό κατοχή. Κατοχή μερικοί από εσάς έχετε ζήσει, άλλοι έχετε διαβάσει ή ακούσει.
Εγώ είμαι ένας πρόσφυγας από την Παλαιστίνη. Γεννήθηκα στον καταυλισμό προσφύγων του Λιβάνου, ζούσα σε άθλια κατάσταση. Ούτε νερό, ούτε ρεύμα στις σκηνές, μέχρι το 1976 που μας επιτρέψανε να κάνουμε σπίτια από λάσπη. Νερό δεν είχαμε, ήμασταν έξι παιδιά, ζούσαμε σε ένα δωμάτιο και σε αυτό διαβάζαμε, τρώγαμε, κοιμώμασταν, τα πάντα κάναμε σε αυτό το δωμάτιο. Με τη λάμπα στη μέση, έξι παιδιά γύρω να διαβάζουν. Αυτό δεν έφτανε στους Ισραηλινούς. Ήρθανε και στο Λίβανο το '82, έκαναν εισβολή και εγώ ήμουν ένας από αυτούς που πιάσανε και πήγαν φυλακή. Εγώ πήγα φυλακή δυο χρόνια, ήμουν 17 χρονών και βγήκα στην ανταλλαγή αιχμαλώτων.
Ζούμε πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Είμαστε τυχεροί αυτοί που είμαστε πρόσφυγες. Αυτοί που μένουν στη Γάζα είναι φυλακισμένοι εδώ και 17 χρόνια. Αυτοί που ζουν στη Δυτική Όχθη, πάλι ζουν σε δύσκολες συνθήκες. Οποιαδήποτε ώρα και στιγμή θα ήθελαν οι Ισραηλινοί να μπουν στα σπίτια, μπαίνουν, προσβάλουν τις γυναίκες μπροστά στους άντρες τους, χτυπάνε τον άντρα μπροστά στη γυναίκα, πιάνουν το παιδί και το πετάνε φυλακή, κανείς δεν ρωτάει, κανείς δεν λέει τίποτα. Για μας κάθε μέρα είναι 7 Οκτώβρη, από το 1948 μέχρι τώρα. Το 1948 διωχτήκαμε από την Παλαιστίνη. Όμως η τραγωδία μας είχε αρχίσει από το 1917 όταν το κάθαρμα ο Μπάλφουρ έδωσε την υπόσχεση στους σιωνιστές να τους κάνει ένα κράτος στην Παλαιστίνη, να τους δώσει κάτι που δεν τους ανήκει.
Αυτοί που υπέφεραν από τους Ευρωπαίους και ήρθαν και βρήκαν την αγκαλιά των Παλαιστίνιων, γύρισαν εναντίον τους και μας κάνουν αυτά που κάνουν. Στη Δυτική Όχθη εκτός από τα σημεία ελέγχου, εκτός από τους σκοτωμούς, έχουν κάνει καταστροφές στο περιβάλλον. Τίποτα δεν τους σταματά. Μέχρι λύματα στα χωράφια μας ρίχνουν, δηλητηριάζουν τα πηγάδια μας. Τα αέρια βόμβες που έχουν ρίξει κανείς δεν ξέρει τι μόλυνση έχουν κάνει στη Δυτική Όχθη και πιο πέρα γιατί έχουν ρίξει τόση ποσότητα. Είπε η Εμμανουέλα ότι από πέντε έγιναν εκατό και κατάφεραν κάτι. Σας ζητώ να στηρίζετε την Παλαιστίνη, για να γίνουν οι εκατό και οι διακόσιοι, διακόσιες χιλιάδες και δυο εκατομμύρια. Υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Σας καλώ να είστε πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ζαννέτα Λυσικάτου
Απεργιακό κίνημα
Πενήντα χρόνια από το Πολυτεχνείο, το δίλημμα “Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση” επανέρχεται μέσα σε συνθήκες πολυκρίσης και συγκλονιστικών καταστροφών. Έχουμε απέναντί μας την κυβέρνηση της Πύλου, των πυρκαγιών της Δαδιάς, των πλημμυρών της Θεσσαλίας, των γυναικοκτονιών, την κυβέρνηση που έχει βάλει το χέρι της στο αιματοκύλισμα της Παλαιστίνης. Την κυβέρνηση που έχει βάλει στο στόχαστρο και τη δημόσια Υγεία. Θέλει να τη δώσει στα αρπακτικά της αγοράς και τις φαρμακευτικές εταιρίες. Θέλει μια Υγεία για τους λίγους, ιδιωτική.
Για μας, την Αριστερά που στο δίλημμα “Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση” απαντάμε “Επανάσταση”, αυτό σημαίνει ότι κάνουμε επιλογές που ανοίγουν το δρόμο για να σταματήσουμε αυτές τις καταστροφές, για να ανατρέψουμε αυτή τη δολοφονική κυβέρνηση και το σύστημα που γεννά αυτές τις καταστροφές. Αυτό σημαίνει ότι οργανώνουμε έναν Νοέμβρη απεργιακό, αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό, αντισεξιστικό, επαναστατικό. Με εμπιστοσύνη ότι η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να νικήσει.
Το ξέρουμε ιστορικά, το βλέπουμε σήμερα. Όπου οι επαναστάτες παίρνουν πρωτοβουλίες, πιάνοντας το νήμα του Πολυτεχνείου, συσπειρώνουν κόσμο που φέρνει τα πάνω κάτω στους χώρους δουλειάς. Τώρα οι δυνάμεις του Συντονιστικού Νοσοκομείων έχουμε ξεκινήσει την προσπάθεια για αγώνα διαρκείας στα νοσοκομεία. Από το Σεπτέμβρη και τη ΔΕΘ βάλαμε μπροστά ένα πυκνό πρόγραμμα απεργιών. Αποφασίστηκε η απεργία στις 11 Οκτώβρη ανάμεσα στις δημοτικές εκλογές. Η ήττα Μπακογιάννη έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στην απεργία στις 2 Νοέμβρη. Μια απεργία που οργανώθηκε με επιτροπές αγώνα, που μέτρησε 16 Σωματεία στο δρόμο, που ένωσε τα διάφορα αντάρτικα που υπήρχαν μέσα στα νοσοκομεία.
Ήταν το Βενιζέλειο που απήργησαν οι 1000 από τους 1300 εργαζόμενους και παρέσυραν όλη την κοινωνία της Κρήτης σε μια μίνι πανεργατική απεργία. Ήταν ο Ευαγγελισμός με τις αλλεπάλληλες συνελεύσεις και κινητοποιήσεις κόντρα στο μέτρο των ηλεκτρονικών καρτών, ένα μέτρο διάλυσης της συλλογικότητας των εργαζόμενων, ελέγχου και εντατικοποίησης της εργασίας. Εμπειρίες που έχουν και στο Έλενα που οι μαίες παλεύουν για τα ΒΑΕ και για ένα νοσοκομείο ανοιχτό, και στα Γιάννενα που έγινε πανηπειρωτικό συλλαλητήριο.
Όλα αυτά βάλαμε στόχο ότι θα τα γενικεύσουμε και θα τα κλιμακώσουμε. Και πράγματι η ΟΕΝΓΕ πήρε ομόφωνα απόφαση για 48ωρη απεργία στο τέλος Νοέμβρη και μαζί για πρώτη φορά, μετά από ένα Γενικό Συμβούλιο από το οποίο αποχώρησε η ακροδεξιά ΔΑΚΕ, η ΠΟΕΔΗΝ αποφάσισε κι αυτή 48ωρη απεργία. Πραγματικά όπου οι επαναστάστες πήραν την πρωτοβουλία από τα κάτω ανάγκασαν και τις ηγεσίες να κινηθούν, ένωσαν όλη την αριστερά και την ανάγκασαν να κινηθεί.
Στο κέντρο όλης αυτής της προσπάθειας είναι το ΣΕΚ. Ένα κόμμα που ενωτικά, ενιαιομετωπικά και από τα κάτω, πιάνει το νήμα από το Πολυτεχνείο και όλους τους αγώνες της Μεταπολίτευσης για να φέρει νίκες στο σήμερα.
Το πλάνο της κυβέρνησης στην δημόσια εκπαίδευση είναι, όπως στην Υγεία, να τη διαλύσει και να την ιδιωτικοποιήσει. Απέναντι σε αυτή την επίθεση, έχει υπάρξει τεράστια αντίσταση από τους εκπαιδευτικούς με συντριπτικές πλειοψηφίες να συμμετέχουν στον αγώνα με όλες τις μορφές που έχει πάρει μέχρι τώρα. Με κορυφαίες στιγμές μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν βάλει φρένο στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και έχουν αφήσει το καλαθάκι του υπουργείου άδειο.
Τη σύνδεση με το Πολυτεχνείο την κάνουν οι ίδιοι. Η εγκύκλιος του Πιερρακάκη φέτος που άφηνε έξω από τις σχολικές γιορτές την επέτειο του Πολυτεχνείου είναι απόδειξη ότι το φοβούνται ακόμα. Και ταυτόχρονα είναι τόσο αδύναμοι, που η οργή που ξέσπασε σε όλα τα σχολεία, τους ανάγκασε να το πάρουν πίσω. Το βασικότερο είναι ότι η διάλυση του δημόσιου σχολείου, που γίνεται με όχημα την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, δηλαδή με επιθεωρητισμό, είναι μια επίθεση που τσακίστηκε από το κίνημα της Μεταπολίτευσης με την δυναμική του Πολυτεχνείου και αυτό υπερασπιζόμαστε σήμερα. Ο ρόλος μας σαν ΣΕΚ, πέρα από το να είμαστε μέσα σε όλες τις μάχες και να τις οργανώνουμε, είναι να τις γενικεύουμε. Από αυτή την άποψη, η 48ωρη απεργία των νοσοκομείων είναι τεράστια ευκαιρία να την αναδείξουμε έτσι ώστε και η εκπαίδευση να μπει και να πιέσουμε για να μετατραπεί σε μια μεγάλη γενική απεργία”.
Έχουμε μπει στο Νοέμβρη με την ορμή ενός μεγάλου απεργιακού κύματος που ακόμα κι εμείς που το οργανώναμε από το καλοκαίρι και λέγαμε ότι πρέπει να πάμε σε απεργίες διαρκείας δεν περιμέναμε ότι θα είμαστε ήδη μπροστά σε μια 48ωρη προειδοποιητική απεργία με προοπτική κλιμάκωσης.
Μπαίνουμε σε αυτό τον απεργιακό πόλεμο, όχι μόνο με όρους συνδικαλιστικούς αλλά και με πολιτικούς. Η 48ωρη δεν είναι μόνο για τα νοσοκομεία, είναι και για την εμπλοκή της κυβέρνησης στον πόλεμο. Η ΟΕΝΓΕ έχει πάρει απόφαση για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, ότι θα κρεμάσουμε πανό, ότι θα βγάλει κονκάρδα που θα κυκλοφορούμε οι γιατροί με αυτή μέσα στα νοσοκομεία. Με αυτό το διπλό βηματισμό πάμε για μια μεγάλη σύγκρουση. Δεν είμαστε οι ανυπόμονοι, είμαστε οι υπομονετικοί που οργανώνουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπως μας δίδαξε η εμπειρία της Μεταπολίτευσης και όλες οι μεγάλες στιγμές του κινήματος. Από αύριο συνεχίζουμε, να κερδίσουμε μεγάλες γενικές συνελεύσεις, να πάμε σε τεράστια απεργία.
Εμμανουέλα Τερζοπούλου
Ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος
Είμαι μέλος της Κίνησης για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και πρόσφατα εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος Ραφήνας-Πικερμίου με τη δημοτική παράταξη “Γη και Ελευθερία”.
Θέλω να πω λίγα πράγματα για την ιστορία μας γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά χρήσιμη. Ξεκινήσαμε το 2015, ακριβώς πέντε άτομα τα οποία βλέπαμε ότι πάνε το ποτάμι μας να το κάνουνε τσιμέντο με κάτι φαραωνικά έργα που έφερναν και τα οποία καταλαβαίναμε ότι θα είναι μια τεράστια καταστροφή για όλη την περιοχή. Πολύ περισσότερο καταλαβαίναμε ότι αυτό το σχέδιο σχετιζόταν με ένα ευρύτερο στρατηγικό πλάνο για την περιοχή μας το οποίο είχε να κάνει με την επέκταση του λιμανιού της Ραφήνας, με διάφορα αναπτυξιακά έργα που έπρεπε να έρθουν σε μια περιοχή που ήταν ακόμα με ένα τρόπο απείραχτη.
Από τις αρχές του 2000 είχε αρχίσει να συζητιέται το θέμα του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Η πρώτη μεγάλη καταστροφή ήταν τα Ολυμπιακά έργα. Έκλεισε ο Κηφισός με ένα ανεπαρκές έργο αντιπλημμυρικής προστασίας στέλνοντας ένα μέρος της λεκάνης του Κηφισού προς τη Ραφήνα, δηλαδή εκτρέψαν ένα μέρος του Ποδονίφτη προς τη Ραφήνα αυξάνοντας τα νερά εκεί. Παράλληλα ήρθαν τα άλλα μεγάλα έργα του αεροδρομίου και της Αττικής Οδού. Έκτοτε το ρέμα έγινε ποτάμι, δηλαδή έχει πλέον συνεχή ροή.
Την τελευταία 15ετία ήρθε πάρα πολύς κόσμος από την Αθήνα και μετεγκαταστάθηκε στη Ραφήνα -μεταξύ των οποίων κι εγώ- για τον εξής πολύ απλό λόγο: γιατί δεν αντέχαμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον που όλα χτίζονταν χωρίς ένα πράσινο δημόσιο χώρο ή πάρκο. Έρχεται λοιπόν ο κόσμος για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Παράλληλα την ίδια περίοδο άνοιξε πολύ έντονα η συζήτηση για την κλιματική κρίση, με τους παρατεταμένους καύσωνες, τις πλημμύρες κλπ που έχουν να κάνουν με την άναρχη και καταστροφική ανάπτυξη του συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός. Ένα σύστημα που δεν βλέπει τη φύση σαν σύμμαχο και τους ανθρώπους ως μέρος αυτού του συνόλου, αλλά τη βλέπει μόνο σαν μια πηγή κερδοσκοπίας είτε αυτά λέγονται εργολαβικά έργα είτε λέγονται ενεργειακά έργα πράσινης μετάβασης κλπ.
H COSCO αγόρασε το λιμάνι του Πειραιά και θέλει να ξεφορτωθεί τα επιβατηγά πλοία -εκτός ίσως του Σαρωνικού- και σταδιακά να έρθουν στην Ραφήνα. Ταυτόχρονα το λιμάνι της Ραφήνας είναι και στο ΤΑΙΠΕΔ, είναι στα προς πώληση λιμάνια δηλαδή και άρα πρέπει να γίνει και πιο ελκυστικό στους επενδυτές και σίγουρα να εξυπηρετήσει την COSCO που θέλει μόνο κρουαζιέρα και εμπορικό στον Πειραιά. Ξεκινάνε έτσι τα μάστερ πλαν που σημαίνουν επιπλέον ότι η Αττική Οδός και ο προαστιακός θα έρθουν για να εξυπηρετούν το λιμάνι και μια σειρά ακόμα βιομηχανικού τύπου εγκαταστάσεις όπως ένα τεράστιο κέντρο επεξεργασίας λυμάτων που πάει να γίνει στην περιοχή, μια τεράστια μονάδα επεξεργασίας βιοαποβλήτων εργοστασιακού τύπου και δυναμικότητας.
Ανοίγοντας όλα αυτά τα θέματα, από μια ομάδα πέντε ατόμων γίναμε μια ομάδα τριάντα ατόμων μέχρι το 2022 περίπου. Φτάνοντας τον Απρίλη του 2023 που αποφάσισε η κυβέρνηση της ΝΔ να στείλει τις μπουλντόζες να μπουν στο ποτάμι. Εκεί έγινε μια μεγάλη αλλαγή, γιατί πλέον ο κόσμος με όλη τη δουλειά που είχαμε κάνει είχε καταλάβει ότι πρόκειται για ένα έργο εγκληματικό και όχι αντιπλημμυρικό, ότι ο λόγος του έργου είναι να εξυπηρετήσει όλες αυτές τις υποδομές που σχετίζονται με το λιμάνι, ότι δεν πρόκειται να μας προστατέψει όχι από Ιανούς και Ντάνιελ, ούτε από πολύ μικρότερα γεγονότα. Τα αντανακλαστικά του κόσμου λοιπόν όταν καλέσαμε να μαζευτούμε έξω από το εργοτάξιο της Ιντρακάτ, που είχε αναλάβει το έργο και να μπλοκάρουμε τις μπουλντόζες, ήταν εντυπωσιακά. Κάναμε συνεχώς μπλόκα, έγιναν πορείες που δεν είχαν ξαναγίνει και καταφέραμε όλο το καλοκαίρι να έχουμε μπλοκάρει το έργο.
Το Ιούλη πήραμε την απόφαση να κάνουμε το κατέβασμα στις δημοτικές εκλογές. Έγινε με το τίποτα, χωρίς λεφτά, χωρίς κανένα τοπικό μέσο να στηρίζει. Συσπειρώθηκε κόσμος, κατεβάσαμε το ψηφοδέλτιο. Πήραμε 5% και εκλέξαμε δημοτικό σύμβουλο. Το κλίμα, όταν έπεσε ο Μπουρνούς, ήταν σαν να είχε πέσει η χούντα. Όλοι πανηγύριζαν στους δρόμους, τα αυτοκίνητα κορνάρανε. Είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που είχαμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, του θυμού που είχε ο κόσμος μέσα από όλα τα γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και που κανένας δεν μπορεί να θεωρήσει ως τυχαία: ούτε την Πύλο, ούτε τα Τέμπη, ούτε τη Θεσσαλία, ούτε τη Δαδιά.
Δεν περνάει ο φασισμός
Για το Ηράκλειο Αττικής ήταν μια πολύ χαρούμενη βδομάδα. Πριν λίγους μήνες ξεκινάγαμε με διακηρύξεις φασιστών ότι θα μαζευτούν καθίκια από όλη την Ευρώπη στους δρόμους της πόλης.
Κατέληξε με το αντιφασιστικό κίνημα να ξεφτιλίζει την κυβέρνηση που προσπάθησε να τους κάνει πλάτες και τους φασίστες άφαντους. Διαδήλωσαμε χιλιάδες σε όλη την περιοχή παρά τους 3000 μπάτσους και τις δυο αύρες που έστειλαν για να περιφρουρήσουν τους φασίστες. Πρώτον γιατί το Ηράκλειο έχει βαθιά αντιφασιστική παράδοση. Πάνε δέκα χρόνια που οι φασίστες προσπαθούν να πατήσουν πόδι στους δρόμους του Ηρακλείου και το ξέρει ο κόσμος και ήταν πρόθυμος να δώσει τη μάχη.
Και δεύτερον γιατί υπήρχε τοπικός πυρήνας ΣΕΚ και τοπική ΚΕΕΡΦΑ. Υπήρξαν διάφορα σχέδια. Σχέδια της ρεφορμιστικής αριστεράς που με που βγήκε η αστυνομική απαγόρευση τα μάζεψε. Σχέδια που αντιμετώπιζαν τη μάχη με τους φασίστες με στρατιωτικούς όρους.
Όταν το κράτος είπε ότι απαγορεύουμε όλες τις συγκεντρώσεις εξισώνοντας την Ένωση Γονέων με τις φασιστικές συμμορίες, η τοπική ΚΕΕΡΦΑ επέμεινε ότι η συγκέντρωση θα γίνει, μάζεψε όλους τους φορείς και εξασφάλισε ότι η μαζική παρουσία του κόσμου της γειτονιάς και των συλλογικοτήτων του δεν θα επιτρέψει στους μπάτσους να κάνουν τίποτα, καταλήγοντας στο θρίαμβο της 1ης Νοέμβρη. Οι φασίστες να μην μπορούν να μαζευτούν σε μια εχθρική γι' αυτούς πόλη και η γειτονιά να είναι όλη κάτω στο δρόμο, σπάζοντας την τρομοκρατία, αναδεικνύοντας ότι η κυβέρνηση του ρατσισμού κάνει πλάτες στους φασίστες και εξασφαλίζοντας ότι οι δρόμοι θα ανήκουν στο αντιφασιστικό κίνημα.