Ο Ζαν Μαρί Λεπέν με τον Μάκη Βορίδη.
Με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών πέθανε ο Ζαν - Μαρί Λεπέν την Τρίτη 7/1. Με το που μαθεύτηκε η είδηση τουλάχιστον 10.000 βγήκαν στους δρόμους του Παρισιού να πανηγυρίσουν τον θάνατο του αρχιφασίστα με σύνθημα «Καλή χρονιά, καλή υγεία, ο Ζαν-Μαρί πέθανε!». Όχι άδικα. Ο Λεπέν ήταν το κάθαρμα που κράτησε το νήμα του φασισμού μετά την ήττα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, φέρνοντάς το ξανά στις παρυφές της εξουσίας στην αρχή του 21ου αιώνα.
Ξεκίνησε σαν τραμπούκος της φιλοβασιλικής Δεξιάς με επιθέσεις σε αριστερούς φοιτητές και συνέχισε συμμετέχοντας σε σφαγές και βασανιστήρια για χάρη της γαλλικής αποικιοκρατίας. Τη δεκαετία του ’50 σφάζει παρέα με τη Λεγεώνα των Ξένων στο Βιετνάμ και την Αλγερία. Είναι στο στοιχείο του καθώς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Λεγεώνα των Ξένων βρήκαν καταφύγιο χιλιάδες μέλη των SS που έψαχναν να κρυφτούν μετά την ήττα τους. Το Γαλλικό κράτος τους καλοδέχτηκε και τους έστειλε να πολεμήσουν ενάντια στα αντιαποικιακά κινήματα που είχαν αρχίσει να ξεσηκώνονται.
Οι θηριωδίες που διαπράττουν είναι παροιμιώδεις κι ο νεαρός Λεπέν κολυμπάει στο αίμα. Η γαλλική εφημερίδα Humanite ανήγγειλε τον θάνατό του την περασμένη εβδομάδα, έχοντας στο πρωτοσέλιδο ένα στιλέτο της γερμανικής ναζιστικής νεολαίας με σκαλισμένο το όνομά του. Πρόκειται για το μαχαίρι που χρησιμοποίησε ο Λεπέν για να κόψει τα χείλη του αλγερινού Αχμέντ Μουλέ πριν τον εκτελέσουν μπροστά στην οικογένειά του το 1957. Λίγα χρόνια μετά ο ίδιος θα παραδεχόταν ότι «βασανίσαμε γιατί έπρεπε».
Όσο τα κάνει αυτά έχει ήδη εκλεγεί βουλευτής και λίγο αργότερα το 1963 θα μπει επικεφαλής της καμπάνιας για την υποψηφιότητα του Τιξιέ-Βινιανκούρ ενός πρώην συνεργάτη των ναζί, επικεφαλής της Επιτροπής Προπαγάνδας του δοσιλογικού Καθεστώτος Βισύ. Το 1972 θα μετατρέψει τη νεοφασιστική γκρούπα «Νέα Τάξη» -γαλλική εκδοχή του MSI του κόμματος απογόνου του Μουσολίνι από το οποίο προέρχεται η Μελόνι- σε Εθνικό Μέτωπο. Έχοντας χρηματοδότηση από κομμάτι του γαλλικού κεφαλαίου αφιερώνεται στο χτίσιμο της επιρροής του ξερνώντας ρατσιστικό μίσος, αντισημιτισμό, ισλαμοφοβία.
Η ρητορική του Λεπέν έδωσε θάρρος στις φασιστικές συμμορίες να πραγματοποιούν δολοφονικές επιθέσεις. Το 1983 καταφέρνει να πρωτοεκλέξει δημοτικό σύμβουλο στο Ντρο, μια μικρή πόλη της βόρειας Γαλλίας και η επιτυχία αυτή συνοδεύτηκε με πανεθνική προβολή του αλλά και με κύμα ρατσιστικών επιθέσεων. Όχι χωρίς απάντηση. Την ίδια χρονιά μια αντιρατσιστική διαδήλωση 100.000 κυρίως από νέους/ες αραβικής καταγωγής βάδισε από όλη τη Γαλλία στο Παρίσι. Από τις αντιφασιστικές ομάδες που οργάνωναν από τα κάτω οι νέοι στις γειτονιές του Παρισιού όλη τη δεκαετία του ‘80, μέχρι μαζικές πρωτοβουλίες όπως η SOS Racisme του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το αντιρατσιστικό κι αντιφασιστικό κίνημα πάντα έδινε μάχες.
Από την άλλη, τόσο τα παραδοσιακά αστικά κόμματα όσο και η ηγεσίες της Αριστεράς δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα να του φράξουν το δρόμο. Αντιθέτως. Η εκλογική επιτυχία του 1983 ήρθε με σπρώξιμο από τον ίδιο τον Σιράκ που δήλωνε ότι «προτιμώ να έχω δημοτικούς συμβούλους του Εθνικού Μετώπου στο Ντρο παρά να έχω κομμουνιστές στο υπουργικό συμβούλιο», την ίδια ώρα που η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση επιτιθόταν στους απεργούς «μετανάστες εργάτες» στο εργοστάσιο της Ρενό-Μπιγιανκούρ «που καθοδηγούνται από θρησκευτικές και πολιτικές ομάδες ξένες προς της γαλλική κοινωνική πραγματικότητα», όπως δήλωνε.
Ο Λεπέν με αυτή τη συνταγή, χτίζοντας τη δύναμή του πάνω στο έδαφος που έστρωναν οι κυβερνητικές πολιτικές, έφτασε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2002. Στην κυβέρνηση ήταν η Πληθυντική Αριστερά, η συμμαχία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με το ΚΚ Γαλλίας, τους Πράσινους και κάποια μικρότερα κόμματα. Είχε εκλεγεί στηριγμένη στους αγώνες που κορυφώθηκαν με τη μεγάλη Γενική Απεργία του 1995. Αλλά το 2002 πλέον οι υποσχέσεις της είχαν μεταφραστεί σε... ιδιωτικοποιήσεις, ενώ ήταν σε εξέλιξη η ισλαμοφοβική επίθεση για απαγόρευση της μαντίλας στα σχολεία, δεμένη στο κλίμα που ενορχήστρωνε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για την εξόρμησή του στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς συναίνεσε σε αυτή την επίθεση. «Στη χώρα της γαλλικής επανάστασης και του κοσμικού κράτους, σιγά μην υπερασπιστούμε τη μαντήλα που καταπιέζει τις γυναίκες» ήταν λίγο-πολύ το σκεπτικό. Αλλά η συναίνεση στην ισλαμοφοβία φέρνει… Λεπέν. Ο πρωθυπουργός κι επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζοσπέν έρχεται τελικά τρίτος, ο αρχηγός του Εθνικού Μετώπου περνάει στο δεύτερο γύρο και χρειάστηκαν δυο εβδομάδες τεράστιων αντιφασιστικών διαδηλώσεων και «ψήφος με κλειστή μύτη» στον Σιράκ για να αποφευχθεί η ανάδειξή του Λεπέν σε πρόεδρο της Γαλλίας.
Στην Ελλάδα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλοί θυμήθηκαν την ιστορική διαδήλωση στο Κάραβελ το 1984 που θεωρείται σταθμός για τους αντιφασιστικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης. Ο Λεπέν μόλις είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής και ήταν προσκεκλημένος στη διεθνή φασιστοσύναξη που οργάνωνε η χουντική ΕΠΕΝ στην Αθήνα. Το μάζεμα των φασιστών θα ματαιωνόταν μετά από μεγάλη διαδήλωση της επαναστατικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που κατέληξαν σε συγκρούσεις με φασίστες και ΜΑΤ έξω από το Κάραβελ.
Στενές σχέσεις με τον Λεπέν έχτισε ο σημερινός υπουργός Επικρατείας της ΝΔ, Μάκης Βορίδης. Ο ίδιος ο Βορίδης άλλωστε ήταν αυτός που διαδέχτηκε τον Μιχαλολιάκο στην ηγεσία της Νεολαίας ΕΠΕΝ που είχε ιδρύσει από τη φυλακή ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και λίγα χρόνια αργότερα. Τη δεκαετία του ’90 θα προσπαθήσει να φτιάξει την ελληνική εκδοχή λεπενικού κόμματος, το Ελληνικό Μέτωπο, που συμμετείχε στις εκλογές με καθαρά ρατσιστική ρητορική και σύνθημα «Κόκκινη κάρτα στον Χασάν». Στον Βορίδη ανήκει και η επόμενη πρόσκληση στο Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν στην Αθήνα, 13 χρόνια μετά το φιάσκο της προηγούμενης, υποδεχόμενο τον αντιπρόεδρό του και κουμπάρο του Βορίδη, Καρλ Λαγκ.
Ας τον θρηνήσει παρέα με τους υπόλοιπους ακροδεξιούς φίλους του. Ο Λεπέν τη δουλειά του την έκανε άλλωστε. Η κόρη του Μαρί Λεπέν, ο Όρμπαν, η Μελόνι, ο Κικλ, το ΑfD, ακόμα και ο Τραμπ του χρωστάνε πολλά. Όπως έκανε και όσο ζούσε, θα συνεχίσει να ταΐζει τα σκουλήκια και μένει σε όλους/ες που πανηγύρισαν το θάνατό του να ξεριζώσουν τα φασιστικά παράσιτα που φυτρώνουν από πάνω του.