Στις 15 Μάρτη του 2022 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε ομόφωνα να οριστεί αυτή η ημερομηνία ως Διεθνής Μέρα για την Καταπολέμηση της Ισλαμοφοβίας. Η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν επιλέχτηκε τυχαία από τις χώρες που πρότειναν το ψήφισμα. Στις 15 Μάρτη του 2019, ένας ακροδεξιός ρατσιστής, ο Μπρέντον Τάραντ άνοιξε πυρ σε τζαμιά στο Κρίστενμπεργκ της Νέας Ζηλανδίας δολοφονώντας 51 ανθρώπους και τραυματίζοντας 89. 

Όπως πάρα πολλά από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ έτσι κι αυτό είχε μια μεγάλη δόση υποκρισίας. Γιατί μακελάρηδες σαν τον Τάραντ δεν πέφτουν από τον ουρανό. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου διακρίσεων, ρητορικής μίσους και φυσικών επιθέσεων που αναπτύσσεται εδώ και δεκαετίες και παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ακόμα και οι υπηρεσίες της Ε.Ε αναγκάστηκαν να ομολογήσουν τον Οκτώβρη του 2024 ότι το μισό του μουσουλμανικού πληθυσμού της Ευρώπης «αντιμετωπίζει διακρίσεις και ρατσισμό στην καθημερινή ζωή του». Κι αυτό το κύμα ρατσισμού, γιατί αυτό είναι η ισλαμοφοβία, τροφοδοτείται από τα πάνω, από τις άρχουσες τάξεις και κυβερνήσεις. 

Η ιδέα ότι υπάρχουν κοινωνίες που από τη φύση τους είναι «κατώτερες» ήταν ένα ρατσιστικό ιδεολόγημα που χρησιμοποίησαν οι ιμπεριαλιστές αποικιοκράτες το 19ο αιώνα για να μοιράσουν το κόσμο ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες δυνάμεις. Μαζί με τα κανόνια και τα πολυβόλα των αποικιακών στρατών, έρχονταν οι ιεραπόστολοι που κήρυτταν την ανωτερότητα του χριστιανισμού, και «αυτοκρατορικοί» διανοούμενοι που κήρυτταν την ανωτερότητα του «δυτικού» πολιτισμού και της «λευκής φυλής».

Σε εκείνη τη περίοδο έχει τις ρίζες της η ισλαμοφοβία, ένα ρατσιστικό ιδεολόγημα που ζωγραφίζει το Ισλάμ ως μια «κατώτερη» θρησκεία και που αντιμετωπίζει περιφρονητικά τους πιστούς του. Όταν για παράδειγμα οι Μεγάλες Δυνάμεις διαμέλιζαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετατρέποντας τις περιοχές της σε αποικίες και προτεκτοράτα, το «επιχείρημα» ήταν ότι οι Μουσουλμάνοι που τις κατοικούσαν ήταν υποτίθεται τόσο νωθροί, αδαείς και τυφλωμένοι από τη θρησκεία τους ώστε δεν μπορούν να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους.

«Εκπολιτιστική αποστολή»

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει μια περίοπτη θέση σε αυτή την ιστορία. Η «εκπολιτιστική αποστολή» του στην Αλγερία συνοδεύτηκε με μια συστηματική επίθεση στο Ισλάμ, στο όνομα των αξιών του Διαφωτισμού και της προόδου. Το 1956, οι κυρίες σύζυγοι των Γάλλων αξιωματικών οργάνωναν εκδηλώσεις στις οποίες οι μουσουλμάνες «απελευθερώνονταν» καίγοντας τα νικάμπ τους (καλύμματα κεφαλής), την ίδια ώρα που οι αλεξιπτωτιστές βίαζαν γυναίκες που συμμετείχαν στον απελευθερωτικό αγώνα. 

Τα ίδια ιδεολογήματα αποτελούν τη βάση της νέας επίθεσης στο Ισλάμ που έχει ξετυλιχτεί τα προηγούμενα χρόνια και το παρουσιάζουν σαν την κατεξοχήν αντιδραστική θρησκεία που επιβάλλει κάθε είδους διακρίσεις, φέρνει κοινωνικά στασιμότητα: η σύγκρουση με τον «ανώτερο» δυτικό πολιτισμό, είναι αναπόφευκτη λένε αυτές οι απόψεις. 

Το 1996 δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών». Συγγραφέας  του ήταν ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, ένας Αμερικανός ακαδημαϊκός που είχε χρηματίσει και σύμβουλος κάμποσων Αμερικανών προέδρων. Έγραφε ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι μεγάλες συγκρούσεις που θα γνωρίσει η ανθρωπότητα θα γίνουν ανάμεσα σε «πολιτισμούς» με κυριότερη τη σύγκρουση Δυτικού Πολιτισμού-Ισλάμ. 

Δεν υπάρχει τίποτα το επιστημονικό σε τέτοιες αναλύσεις. Ο «δυτικός πολιτισμός» για τον Χάντιγκτον ήταν συνώνυμο του «χριστιανικού πολιτισμού» και αυτός με τη σειρά του ήταν συνώνυμος με τον καθολικισμό και τον προτεσταντισμό. Πρόκειται για αντιδραστική καρικατούρα των κοινωνιών που υποτίθεται ότι περιγράφει. Και το ίδιο ισχύει για τις κοινωνίες που η επικρατούσα θρησκεία είναι το Ισλάμ. 

Και σε αυτή την περίπτωση η υποκρισία ήταν κραυγαλέα. Μέχρι τότε, υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ ήταν επικεφαλής του «ελεύθερου κόσμου» ενάντια στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Τα πάντα δικαιολογούνταν στο όνομα αυτού του σκοπού. Όπως η υποστήριξη δικτατοριών σαν τη χούντα εδώ, ή του χασάπη Πινοσέτ στη Χιλή. Στη δεκαετία του ’80 ο φίλος και στενός συνεργάτης του Χάντιγκτον, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι ενίσχυσε, ως σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, με κάθε τρόπο τους ισλαμιστές που πολεμούσαν τη ρωσική εισβολή στο Αφγανιστάν. Τότε δεν ήταν «ισλαμιστές τρομοκράτες» που δεν τους είχε αγγίξει η «νεωτερικότητα», ήταν «μαχητές της ελευθερίας». 

Αυτό που άλλαξε στη συνέχεια ήταν ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός συνέχισε τις επεμβάσεις του στη Μέση Ανατολή για να διατηρήσει την ηγεμονία του. Και χρειαζόταν έναν βολικό εχθρό για να τις δικαιολογήσει. Κι αυτός ο εχθρός είναι το Ισλάμ που υποτίθεται ότι είναι από τη φύση του ολοκληρωτικό, καταπιεστικό και επεκτατικό. Κι αυτά τα ιδεολογήματα ήρθαν να καλύψουν τις πιο βρωμερές αιματοβαμμένες επεμβάσεις και εγκλήματα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». 

Το 2011 η Επανάσταση του Γενάρη γκρέμισε τη δικτατορία του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Ήταν ένα πανηγύρι δημοκρατίας. Αλλά οι Αιγύπτιοι έκαναν το «λάθος» να εκλέξουν πρόεδρο μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, μιας οργάνωσης με βαθιές ρίζες, πίσω στις αρχές του 20ου αιώνα όταν η χώρα ήταν επί της ουσίας βρετανική αποικία. Το 2013 η Δύση χειροκρότησε το πραξικόπημα του στρατηγού Σίσι που «έσωσε» τη χώρα από τη «ισλαμική απειλή» και γεμίζει μέχρι σήμερα τα μπουντρούμια με δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, ισλαμιστές, αριστερούς, συνδικαλιστές εργάτες, αλληλέγγυους στην Παλαιστίνη. 

Εγκλήματα

Και βέβαια, η ισλαμοφοβία επιστρατεύεται για να σκεπάσει τα εγκλήματα του Ισραήλ. Μετά την 7 Οκτώβρη του 2023, μια πελώρια προπαγανδιστική εκστρατεία ζωγράφιζε την Παλαιστινιακή Αντίσταση σαν αφιονισμένους από τη θρησκεία σαδιστές δολοφόνους. Χρειάζεται πολύ θράσος να παρουσιάζεται η Γενοκτονία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη σαν υπεράσπιση των αξιών του Διαφωτισμού. Ο Τραμπ που τώρα θέλει να αδειάσει τη Γάζα από Παλαιστίνιους και να την κάνει οικόπεδα με θέα με τον φίλο του Νετανιάχου, το 2017 είχε απαγορέψει με διατάγματα σε μουσουλμάνους από  μια σειρά χώρες να ταξιδεύουν στις ΗΠΑ και τώρα προσπαθεί να επανενεργοποιήσει τις ίδιες επιθέσεις. 

Στο στόχαστρο αυτής της επίθεσης μπήκαν και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης, που πρέπει να «αφομοιωθούν» γιατί υποτίθεται διαφορετικά αποτελούν κίνδυνο: είτε για τη «συνοχή» των ευρωπαϊκών κοινωνιών είτε ακόμα πιο χοντροκομμένα για την «ασφάλεια» των πολιτών τους, αφού αποτελούν «πρόσφορο έδαφος για στρατολόγηση τρομοκρατών». 

Ο Μακρόν στη Γαλλία, δίπλα στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις του έχει κλιμακώσει και τις ισλαμοφοβικές επιθέσεις: αυτή τη στιγμή στη Γαλλία είναι παράνομο για μια νέα κοπέλα να φοράει δημόσια το νικάμπ ή την αμπάγια της και ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο κατά του λεγόμενου «ισλαμικού σεπαρατισμού» που δίνει την εξουσία στους μπάτσους να μπλοκάρουν ακόμα και προσλήψεις «υπόπτων» μουσουλμάνων σε διάφορους κλάδους. 

Οι ισλαμοφοβικές εκστρατείες δίνουν κάλυψη στη δολοφονική, ρατσιστική πολιτική των κλειστών συνόρων που γεννάνε εγκλήματα σαν της Πύλου. Το Λιμενικό, οι φράχτες, και τα υπερσύγχρονα μέσα παρακολούθησης επιστρατεύονται για να απωθήσουν τις «μουσουλμανικές ορδές» που «πολιορκούν» την Ευρώπη. Το 2022 ο Καιρίδης της ΝΔ δήλωνε ότι οι πρόσφυγες από την Ουκρανία ήταν «λευκοί Χριστιανοί Ευρωπαίοι» άρα αποδεκτοί όχι τίποτα «αλλόθρησκοι από τα βάθη της Αφρικής». 

Και έτσι τροφοδοτούν την ακροδεξιά και τους φασίστες. Το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, το AfD στη Γερμανία έχουν στην αιχμή της προπαγάνδας τους τον ισλαμοφοβικό ρατσισμό. Διακινούν θεωρίες συνωμοσίας όπως της «Μεγάλης Αντικατάστασης» σύμφωνα με την οποία οι «ελίτ» οργανώνουν την αντικατάσταση των «κανονικών» Ευρωπαίων από μουσουλμάνους. Όλα τα στοιχεία διαψεύδουν αυτές τις βρωμιές: το ποσοστό των μουσουλμάνων είναι καρφωμένο στο 6% του πληθυσμού, η γεννητικότητά του προσαρμόζεται στον ευρωπαϊκό μέσο όρο και ακόμα και οι πιο «γενναιόδωρες» προβολές λένε ότι το 2050 ίσως φτάσει το 16%. Οι φασίστες ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους για να αποπροσανατολίσουν την οργή των εργαζόμενων (και παράλληλα τροφοδοτούν τον αντισημιτισμό: οι «ελίτ» είναι εβραϊκές και τα όργανά τους οι μουσουλμάνοι…).

Η Αριστερά πρέπει να έχει ως προτεραιότητα την πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία. Όταν υποχωρεί σε αυτά τα ζητήματα, μπαίνει σε ένα κατήφορο που δικαιολογεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, αφήνει ελεύθερο το δρόμο για επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα όλων μας και ταυτόχρονα κάνει ευάλωτο στη δημαγωγία των φασιστών τον κόσμο που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται καθημερινά από αυτό το δολοφονικό σύστημα.