Τη Δευτέρα το πρωί, το Ισραήλ προχώρησε σε ακόμη ένα έγκλημα πολέμου που θα γραφτεί στα μαύρα κατάστοιχα της Ιστορίας. Βομβάρδισε το Ιατρικό Συγκρότημα Νάσερ, σκοτώνοντας 20 Παλαιστινίους, μεταξύ των οποίων και πέντε δημοσιογράφους, την ώρα ακριβώς που γινόταν διάσωση από προηγούμενη επίθεση. Ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ, οργανισμοί, οργανώσεις και κυβερνήσεις εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους με λιγότερο ή περισσότερο αιχμηρές δηλώσεις.
Το Ισραήλ διαπράττει κάθε μέρα τέτοιες θηριωδίες. Μόνο που αυτή τη φορά το χτύπημα καταγράφηκε λάιβ από κάμερα και ανάμεσα στους νεκρούς ήταν ανταποκριτές από Reuters και Associated Press ανεβάζοντας τους δολοφονημένους δημοσιογράφους στην Γάζα σε πάνω από 240. Ο Νετανιάχου που συνήθως εξηγεί τις δολοφονίες λέγοντας ότι είναι Χαμάς μίλησε για «ατύχημα» και κάνοντας προφανώς (ισραηλινή) πλάκα πρόσθεσε «ότι το Ισραήλ εκτιμά το έργο των δημοσιογράφων, του ιατρικού προσωπικού και όλων των αμάχων». Ο Τραμπ είπε: «Δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτό. Δεν θέλω να το δω».
Νέα φάση
Στην πραγματικότητα είναι αποφασισμένος να στηρίξει τον Νετανιάχου στη νέα φάση της επιχείρησης γενοκτονίας που έχει ξεκινήσει στην Γάζα. «Θα δούμε την επιστροφή των υπολοίπων ομήρων μόνο όταν η Χαμάς αντιμετωπιστεί και καταστραφεί» τουίταρε την προηγούμενη εβδομάδα. «Η διαπραγμάτευση δεν σταμάτησε ποτέ. Πάντα ψάχνουμε να βρούμε μια λύση, ή τελικά, όπως είπε ο πρόεδρος, θέλουμε αυτό να τελειώσει. Πρέπει να τελειώσει χωρίς τη Χαμάς», δήλωσε μετά το χτύπημα στο νοσοκομείο ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρούμπιο.
Οι «διαπραγματεύσεις» των ΗΠΑ και του Ισραήλ είναι μια συνεχής κοροϊδία. Η είδηση της περασμένης Δευτέρας ήταν ότι η Χαμάς έκανε αποδεκτή τη συμφωνία που πρότειναν οι μεσολαβητές για εκεχειρία στη Γάζα είχε την έγκριση των ΗΠΑ και αποτελούσε προηγούμενη πρόταση του Ισραήλ. Το Ισραήλ απάντησε ανακοινώνοντας ότι ξεκινά (νωρίτερα) την κατάληψη της πόλης της Γάζας και τον εκτοπισμό των κατοίκων της. Ήταν η 7η φορά που το Ισραήλ μπλόκαρε οποιαδήποτε συμφωνία.
Πρόσφατα ισραηλινοί αξιωματούχοι δήλωσαν ξεκάθαρα σε ισραηλινά μέσα ότι στην πραγματικότητα η συμμετοχή του Ισραήλ στις διαπραγματεύσεις ήταν προσχηματική. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα όσα αποκαλύπτει ο πρώην εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ επί Μπάιντεν, Μάθιου Μίλερ:
«Τον Απρίλιο του 2024 λίγο πριν την εισβολή στη Ράφα το Ισραήλ είχε αποδεχτεί μία αμερικανική πρόταση για εξάμηνη κατάπαυση του πυρός. Το σχέδιο δεν απαιτούσε από το Τελ Αβίβ να τερματίσει τον πόλεμο, αλλά είχε ως στόχο να σταματήσει τη χερσαία εισβολή στη Ράφα. Η επιμονή του Νετανιάχου ότι θα εισέβαλε στην πόλη ούτως ή άλλως, τίναξε στον αέρα τις συνομιλίες» ανάφερε ο Μίλερ διευκρινίζοντας ότι κάθε αμερικανική πρόταση εκεχειρίας ήταν «προσαρμοσμένη στα συμφέροντα της ισραηλινής κυβέρνησης». Αλλά η απάντηση του Νετανιάχου στον Μπλίνκεν ήταν «Θα πολεμάμε αυτόν τον πόλεμο για δεκαετίες ακόμα. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι».
Η κλιμάκωση των επιθέσεων στην πόλη της Γάζας προς το παρόν έχει επικεντρωθεί κυρίως στις συνοικίες Ζεϊτούν και Σάμπρα. Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Κατζ απείλησε ότι αν η Χαμάς δεν παραδοθεί, η πόλη της Γάζας «θα γίνει Ράφα και Μπεϊτ Χανούν, θα καταστραφεί ολοσχερώς». Το Ισραήλ έχει δώσει «εντολή» οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν για άλλη μια φορά την πόλη. «Δεν ξέρουμε που να πάμε, δεν έχουμε που να πάμε. Δεν έχουμε κανέναν να πάμε», είπε η Παλαιστίνια δημοσιογράφος Αλάα στο Socialist Worker από την πολιορκημένη πόλη της Γάζας, ενώ γύρω της ακουγόταν ο αδιάκοπος βρυχηθμός των εκρήξεων των ισραηλινών οβίδων.
Η επίθεση ξεκινά την ώρα που τα Ηνωμένα Έθνη έχουν κηρύξει επίσημα λιμό στη Γάζα. Κι ενώ το Ισραήλ χρησιμοποιεί τη «βοήθεια» που υποτίθεται παρέχει ως μέσο σφαγής, έχοντας μέχρι σήμερα δολοφονήσει πάνω από 2.000 Παλαιστίνιους την ώρα της διανομής του φαγητού. Όπως σημειώνει η Παλαιστίνια συγγραφέας Shoug Mukhaimar: «Η σιωπή και η απραξία της διεθνούς κοινότητας βαραίνει όσο και η πείνα, ίσως και περισσότερο».
Αυτήν ακριβώς τη βαρβαρότητα μιας γενοκτονίας εν εξελίξει, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί να την πλασσάρει σαν «εθνικό συμφέρον», άλλοι με χαμηλότερους τόνους και άλλοι τσιρίζοντας σαν τον Γεωργιάδη. Δεν πρόκειται παρά για τον αντίλαλο των Τσολάκογλου και των Ράλληδων όταν παρέδιδαν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στους ναζί για το Άουσβιτς την ώρα που λιμοκτονούσαν τον πληθυσμό και τον αιματοκυλούσαν για να τσακίσουν την Αντίσταση. Και τότε το «εθνικό συμφέρον» υπερασπίζονταν. Δηλαδή το ταξικό συμφέρον των ελλήνων καπιταλιστών, των μαυραγοριτών και των δωσίλογων που ακόμη και στην κατοχή βρήκαν τον τρόπο να κερδίζουν. Να το βάλουν, λοιπόν αυτό το συμφέρον, εκεί που ξέρουν.
Όπως ανέφερε ο Ιάσονας Αποστολόπουλος: «Τα πράγματα είναι απλά. Αν εθνικό συμφέρον σημαίνει χιλιάδες δολοφονημένα παιδιά, τότε είμαστε με κάθε τρόπο ενάντια του. Το ίδιο ισχύει και για το Αιγαίο. Αν η Ελλάδα του Άδωνι απαιτεί πνιγμένους πρόσφυγες, τότε είμαστε ολόψυχα ενάντια της. Συμμαχίες με γενοκτόνους που διώκονται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν λέγονται συμμαχίες, λέγονται συνενοχές».
Η οργή για τη συνενοχή που όλο το καλοκαίρι δεν σταμάτησε να εκφράζεται από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα ανάγκασε τον Ανδρουλάκη να πάψει τη σιγή ιχθύος και να προτείνει «μόλις ανοίξει η Βουλή να επιβεβαιώσουμε και να επικαιροποιήσουμε το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, το ψήφισμα του 2015. Και αμέσως μετά να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους».
Έκκληση
«Αν και οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβριο του 2023 δεν ανταποκρίθηκαν στο επίπεδο που θα αναμενόταν από ένα σοσιαλιστικό ευρωπαϊκό κόμμα, που στο παρελθόν υπήρξε σταθερός σύμμαχος της Παλαιστίνης, γίνεται έκκληση προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις -και προς το κυβερνών κόμμα- να στηρίξουν την πρόταση» ανέφερε σε ανακοίνωσή της η Παλαιστινιακή Παροικία.
Και λίγα λέει. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ήταν ο ΓΑΠ, που απηύθυνε παρόμοια πρόταση, εκείνος που ξεκίνησε μέσα σε τυμπανοκρουσίες για το «εθνικό συμφέρον» τον «Άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ» το 2009 ανοίγοντας τον δρόμο για να φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο του Ισραήλ, «φίλε Μπίμπι».
Να αναγνωριστεί τώρα Παλαιστινιακό Κράτος αλλά να μην είναι πουκάμισο αδειανό –ένα «νίπτω τας χείρας μου» την ώρα που η γενοκτονία συνεχίζεται. Αυτό σημαίνει άμεσα: Διακοπή διπλωματικών σχέσεων, κάθε στρατιωτικής, οικονομικής και άλλης συνεργασίας, κυρώσεις και εμπάργκο στο Ισραήλ.
Και υποστήριξη μιας πραγματικής λύσης, που δεν μπορεί να είναι η κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Ισραήλ λύση των «δύο κρατών» -που ξανά και ξανά, από το 1948 και από το 1993 και μετά, έχει μεταφραστεί σε απαρτχάιντ και αργές ή γρήγορες εθνοκαθάρσεις με στόχο το «μεγάλο Ισραήλ». Αλλά ένα ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο που να εγγυάται την ελευθερία όλων, όπου οι κάτοικοι ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνότητας θα μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες τους και βέβαια τις κυβερνήσεις τους.