Ενωμένοι ενάντια στη φασιστική απειλή

Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική συμμορία. Δεν είναι μια ακροδεξιά που, όπως έχουμε δει αλλού στην Ευρώπη, προσπάθησε να ξεπλυθεί για να μπει στο πολιτικό σκηνικό. Δεν χωράει κανένας εφησυχασμός ότι οι θεσμοί θα τιθασσεύσουν το ναζιστικό θηρίο, μια άποψη δημοφιλής στα ΜΜΕ ακόμα και μέσα στην Αριστερά. Έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα φασιστικής απειλής όπως τη γνωρίσαμε στη δεκαετία του '30.

Την ίδια στιγμή, δεν χρειάζεται πανικός. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξεκινάμε από την αφετηρία ότι η πλειοψηφία του κόσμου σιχαίνεται τους φασίστες. Η ελληνική κοινωνία έχει βαθιές αντιφασιστικές αντιναζιστικές μνήμες. Οι ψήφοι της Χ.Α μπορούν να καταταχτούν σε τρεις ομόκεντρους κύκλους. Ο πρώτος κόσμος που τον κορόϊδεψαν ότι πρόκειται για μια ψήφο ενάντια στο κατεστημένο, στα κόμματα που είναι όλα ίδια, ενάντια στους πολιτικούς που τα παίρνουνε. Ο δεύτερος κύκλος είναι στενότερος και έχει να κάνει με τη δεξιά πολυκατοικία. Τα ποσοστά της αρχίζουν να απογειώνονται από τον Οκτώβρη όταν η ΝΔ κάνει την κωλοτούμπα, το ΛΑΟΣ παίρνει υπουργεία κι η Χ.Α αυτοπροβάλλεται ως η συνεπής δεξιά δύναμη. Ο τρίτος ομόκεντρος κύκλος, ο στενότερος, είναι οι νεοναζί που αποτελούν τον πυρήνα της και έχει μεγαλώσει.

Η κυρίαρχη τάξη έχει την απόλυτη ευθύνη για το μεγάλωμα της Χ.Α. Γιατί επέλεξε τα μνημόνια, γιατί έκανε μια τεράστια ρατσιστική εκστρατεία νομιμοποιώντας τους φασίστες και τελικά προστατεύοντάς τους. Το ίδιο τεράστιες είναι οι ευθύνες των κομμάτων που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του μνημονίου. Αν κοιτάξουμε το ΠΑΣΟΚ θα δούμε ότι όσο περισσότερο είχε να διαχειριστεί το μνημόνιο τόσο περισσότερο στρεφόταν στο ρατσισμό.

Εχουμε το καθήκον να οργανώσουμε ένα μεγάλο ενιαίο μέτωπο, και εδώ η ΚΕΕΡΦΑ έχει μια πολύτιμη παρακαταθήκη να προσφέρει, που θα στείλει τους φασίστες πίσω στους υπονόμους της ιστορίας. Ταυτόχρονα να εξασφαλίσουμε ότι ο κόσμος που παλεύει ενάντια στα μνημόνια θα νικήσει, θα εξαλείψει τις συνθήκες που δίνουν τη δυνατότητα σ' αυτά τα παράσιτα να δημαγωγούν.

Θανάσης Καμπαγιάννης




Για την καταπολέμηση του φασισμού χρειάζεται στρατηγική. Και μολονότι ισχύει ότι ο ελληνικός λαός απεχθάνεται το φασισμό, η Αριστερά δεν έχει στρατηγική, πρέπει να εγκαλέσουμε και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν στρατηγική σ' αυτό το θέμα, το υποβαθμίζανε απαράδεκτα. Όταν κάναμε μια συγκέντρωση στο Άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στην Θεσσαλονίκη για να εμποδίσουμε τη συγκέντρωση της Χ.Α στηρίχτηκε κυρίως από αναρχικούς και κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αυτή η στρατηγική θα πρέπει να προσπαθεί από τη μια μεριά να κόψει τον ομφάλιο λώρο της Χρυσής Αυγής με το κράτος (που γίνεται φανερός με τα αποτελέσματα της ψήφου των αστυνομικών στην Αθήνα) αλλά, από την άλλη μεριά, θα πρέπει να κινηθούμε στον δρόμο, στις μάζες. Αυτό είναι το πολύ βασικό.

Θα πρέπει να φτιάξουμε κοινές οργανώσεις, ομάδες αυτοάμυνας, κατά τη γνώμη μου ειδικά γύρω από τις γειτονιές που έχει ελέγξει η Χ.Α, με μετανάστες και με τον υπόλοιπο κόσμο που κινητοποιείται ενάντια στην Χ.Α -και έχει κινητοποιηθεί τέτοιος κόσμος. Ενα πρόβλημα του φασισμού είναι ότι προκαλεί αντισυσπειρώσεις. Και ήδη βλέπουμε να ξεπετάγονται αυθόρμητα τέτοιες ομάδες που συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και ψάχνουν φορέα να συνδεθούν. Πρέπει να το κάνουμε μαζί με τους μετανάστες, είναι μια δύναμη μάχιμη και μαζική, και πολύτιμοι σύμμαχοι και στις άλλες μαζικές κινητοποιήσεις που ξεδιπλώνονται.

Μαζί μ' αυτά, πρέπει να θυμόμαστε, επίσης, ότι το ζήτημα θα κριθεί σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Θα πρέπει να κερδίσουμε την κεντρική πολιτική μάχη σήμερα. Αν κερδίσουν αυτοί, τότε ο φασισμός είναι μια από τις εκδοχές που έχουν να στήσουν την κυριαρχία τους και μάλλον η πιο πιθανή. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι δεν θα κερδίσουν αλλά θα χρειαστεί να δώσουμε μάχη.

Αν κερδίσουμε εμείς και στρέψουμε αλλού την ελληνική κοινωνία, θα ξεφουσκώσουν οι βαθύτερες κοινωνικές αιτίες που τρέφουν το φαινόμενο του φασισμού και συνδέονται με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές. Αν συνεχιστεί η ζούγκλα του μνημόνιου, η κόλαση της πολιτικής που προκαλούν, ένα κομμάτι της θα είναι και η άνοδος του φασισμού. Δίνουμε τη μάχη για όλα.

Πρέπει επίσης να αναζωογοννήσουμε τις ιστορικές μνήμες. Δεν είναι δεδομένο ότι τις έχει ο κόσμος, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα, κυρίως από 40 χρονών και κάτω το οποίο κυριολεκτικά δεν έχει ιδέα. Πρέπει επί σης να κοινωνήσουμε στον κόσμο ότι ο φασισμός δεν είναι ένα πολιτισμικό φαινόμενο, μια μόδα, ένα λαϊφστάιλ αλλά έχει συγκεκριμένες κοινωνικές και ιστορικές αιτίες, αυτές πρέπει να φέρουμε στο φως και να δείξουμε τις συνέπειές του.

Σπύρος Μαρκέτος


Θα έλεγα ότι το ζήτημα της ανόδου της Χρυσής Αυγής δεν είναι ένα απλό πολιτικό ζήτημα, είναι ένα πολιτειακό ζήτημα, δηλαδή αφορά τους κανόνες του παιχνιδιού του πολιτεύματος στο οποίο ζούμε.

Αυτό το πολιτειακό ζήτημα ήταν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα στην κατηγορία που μπορούμε να ονομάσουμε "μη-ζήτημα". Δεν το βλέπαμε, επειδή το έτρεφε η κυρίαρχη κοινωνική, οικονομική πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα, όχι μόνο του μνημονίου αλλά εδώ και καιρό. Ειδικά βέβαια μετά το μνημόνιο και όλες τις ανακατατάξεις που αυτό φέρει μέσα στο χώρο της ιστορικής ελληνικής δεξιάς.

Για λόγους που σχετίζονται με το νωπό και διαρκές ιστορικό παρελθόν εκτροπών στην Ελλάδα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα καθησυχάζονταν αυτάρεσκα ότι στη χώρα τούτη δεν υπάρχει έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού και όλο αυτό μάλιστα είχε επενδυθεί και ιδεολογικά με διάφορες θεωρίες περι "αντιστασιακού έθνους".

Όλο αυτό το οικοδόμημα έκρυβε το γεγονός ότι κατ' εξοχην ακροδεξιές θέσεις βρίσκονταν στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής και των δυο μεγάλων κομμάτων. Λειτούργησαν κατ' ουσίαν σαν ένας πολιτικός δείκτης αποενοχοποίησης της ακροδεξιάς στην Ελλάδα που λειτούργησε με άμεσα αποτελέσματα κυρίως απέναντι στο ΛΑΟΣ.

Πάμε λοιπόν για μια στρατηγική ενάντια στην ακροδεξιά ενάντια σε όλες τις εκδοχές της, την ναζιστική αλλά όχι μόνο.

Θεωρώ διακύβευμα με πολιτική αυτοτέλεια την άνοδο της Χ.Α. Όπως ακούστηκε και εδώ, ο σκληρός πυρήνας έχει τα χαρακτηριστικά οργανωμένου εγκλήματος. Απέναντι σ' αυτόν, ένα κράτος δικαίου -που το χρησιμοποιούμε γιατί δίχως αυτό είμαστε πιο αδύνατοι, έχει στο οπλοστάσιό του αυτό που ονομάζεται ατομική ποινική ευθύνη. Δεν είναι δυνατόν να εγκληματούν, να χτυπούν μετανάστες και μετα εμάς, ήδη εμάς, και να μένουν ατιμώρητοι.

Το θέμα της ατομικής ποινικής ευθύνης μπορεί να αποσυμπιέσει ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του πολιτικού δυναμικού που εκφράζεται μέσα στην Χ.Α διότι αυτό το δυναμικό δεν εκφράζεται από τον πολιτικό λόγο της Χ.Α, εκφράζεται από το πολιτικό υπονοούμενο ότι εμείς δεν χρειάζεται να μιλάμε γιατί κάνουμε, δέρνουμε.

Απέναντι σ' έναν "πολιτικό" λόγο που είναι η βία, το σύστημα μας δίνει ακόμα μια δυνατότητα, αφού πρώτα εξαντλήσουμε τη θεσμική δυνατότητα ατομικής ποινικής ευθύνης. Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση που αφορά την απονομιμοποίηση αυτού του μορφώματος. Είναι κατά την άποψή μου ανεπίκαιρη και ολισθηρή.

Στον τρίτο κύκλο των ανθρώπων που ψήφισαν Χ.Α πρέπει να γίνει πολιτική δουλειά, εκεί είναι ο αδύναμος κρίκος της. Και πρέπει να γίνει πολιτική δουλειά η οποία όμως έχει ως πρότερο στάδιο την ταυτοποίηση αυτών των ανθρώπων και την ανάδειξη των αδιεξόδων τους προκειμένου να απαξιωθεί ο πολιτικός αντίπαλος που λέγεται Χ.Α.

Οι συμμαχίες είναι απαραίτητες. Δεν είναι η πεμπτουσία της στρατηγικής αλλά είναι ένα βασικό εργαλείο προκειμένου να έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Συμμαχούμε ως και με τον διάβολο. Συμμαχούμε, αλλά αναδεικνύοντας σ' αυτή την συμμαχία και τεκμηριώνοντας την άποψη ότι η Χ.Α συνιστά απειλή για όλους.

Δημήτρης Χριστόπουλος


Για να ξετυλίξουμε το νήμα του πώς μπορούμε να συγκρουστούμε με τους φασίστες πρέπει να βάλουμε τη μεγάλη εικόνα: ένα εργατικό κίνημα που είναι δυνατό, μια Αριστερά που ανεβαίνει. Ταυτόχρονα, όμως, δεν σημαίνει ότι επειδή ισχύουν αυτά, η μάχη θα ανοίξει με έναν τρόπο αυτόματο. Αν ήταν έτσι, δεν θα φτάναμε να δούμε την Χρυσή Αυγή με 7% και 21 βουλευτές.

Γι' αυτό χρειάζεται να δούμε αυτό το ζήτημα ως ένα αυτόνομο μέτωπο στο οποίο πρέπει να μπει η Αριστερά και τα συνδικάτα. Ο στόχος πρέπει να είναι να εμποδίσουμε τον σκληρό νεοναζιστικό πυρήνα της ΧΑ να αποκτήσει οργανικούς δεσμούς με το ευρύτερο κομμάτι που την ψήφισε.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη νομιμοποίησή τους με την άποψη "να μιλάνε για να εκτίθενται". Είδαμε τι έγινε με την εκπομπή του Θεοδωράκη. Καλά κάνανε οι δημοσιογράφοι που αντέδρασαν στα "εγέρθητι", καλά κάνανε και διαμαρτυρηθήκανε στο Προεδρικό Μέγαρο. Υπάρχει και ένα επόμενο βήμα: ποιοι χειρίζονται τα μέσα ενημέρωσης, ποιοι χειρίζονται τα μικρόφωνα, ποιοι δίνουν λόγο; Δεν είναι μόνο οι Πρετεντέρηδες είναι και οι εργαζόμενοι. Να πάρουν λοιπόν την πρωτοβουλία για να μην έχουν πρόσβαση οι εχθροί της ελευθερίας και της δημοκρατίας, γιατί δεν είναι μια ισότιμη πολιτική δύναμη, είναι μια ναζιστική συμμορία.

Το δεύτερο μέτωπο αφορά τη σύγκρουση με τη συνεργασία της αστυνομίας με την Χ.Α. Την είδαμε πρόσφατα σε επιθέσεις σε πανεπιστήμια με πρόσχημα τάχα την "αναβάθμιση" του ιστορικού κέντρου, όπως προχτές εδώ στην ΑΣΟΕΕ.

Δίνουμε τη μάχη ενάντια στα ρατσιστικά πογκρόμ. Και διεκδικούμε να μπει αυτή η μάχη στην ατζέντα, από τα συνδικάτα και τα σχολεία μέχρι τα δημοτικά συμβούλια.

Υπάρχει ένα νέο κίνημα που γεννιέται αυθόρμητα ενάντια στη φασιστική απειλή, το είδαμε προεκλογικά σε πολλά σημεία. Χρειάζεται μια μεγάλη ενωτική πρωτοβουλία που θα πατάει στην παράδοση του Τρότσκι για το ενιαίο μέτωπο δράσης που λέει ότι μπορεί να είμαστε πολλά χωριστά κομμάτια αλλά χτυπάμε μαζι.

Πέτρος Κωνσταντίνου

Διαβάστε επίσης

Αντιφασιστική Καλλιθέα

Αντιφασιστικές εκδηλώσεις-συσκέψεις