Ένας οχετός επιθέσεων είναι το πολυνομοσχέδιο που πέρασε την Κυριακή η κυβέρνηση από τη Βουλή. Ένα σύνολο άσχετων μεταξύ τους μέτρων που πέρασαν με ένα κοινό “ναί” ή όχι και περιλαμβάνουν απολύσεις, περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις, χειρότερες σχέσεις εργασίας, φορολογικό ξεζούμισμα, χαράτσια και μεγαλύτερες δυνατότητες στις μεγάλες επιχειρήσεις να βγάλουν τους μικρούς εκτός μάχης.
Το πολυνομοσχέδιο είναι το πρώτο βήμα που δίνει τη δυνατόητα στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην εφαρμογή της δέσμευσής της προς την Τρόικα για απολύσεις στο δημόσιο. Δύο χιλιάδες μέχρι τον Ιούνη, τέσσερις χιλιάδες μέχρι το τέλος της χρονιάς και άλλες έντεκα χιλιάδες το 2014. Αναλογικά, οι αριθμοί σημαίνουν 25 απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι κάθε μέρα, υπολογίζοντας και τα σαββατοκύριακα, μέχρι και την τελευταία μέρα του 2014.
Πρώτος τρόπος είναι η βιομηχανία απολύσεων με τη μέθοδο των “επίορκων”. Επισπεύδονται τα πειθαρχικά, αποσυνδέονται από την ποινική διαδικασία. Μέσα σε δύο μήνες το πολύ, μπορεί εργαζόμενος να πετιέται έξω από τη δουλειά του για “παράπτωμα” που θα του φορτώσει ο κάθε προϊστάμενος. Επιστρατεύουν ακόμη και συνταξιούχους δικαστές για να στελεχώσουν τα όργανα που θα απολύουν μαζικά κόσμο.
Δεύτερος τρόπος μαζικών απολύσεων είναι η κατάργηση των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαιού που πλέον θα συνοδεύεται από καταγγελία συμβάσεων, δηλαδή απολύσεις, όλων των συμβασιούχων.
Οι καταργήσεις αυτές σημαίνουν ακόμη πιο γρήγορο ξεπούλημα ολόκληρων υπηρεσιών των δήμων αλλά και άλλων τομέων του δημοσίου στους ιδιώτες. Σημαίνει απόλυση των συμβασιούχων με τα έτσι κι αλλιώς χτυπημένα τους δικαιώματα και αντικατάστασή τους με εργολάβους που θα επιβάλουν συνθήκες γαλέρας και φυσικά δεν θα ενδιαφέρονται για την ποιότητα των υπηρεσιών που θα παρέχουν. Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται ακόμη ρυθμίσεις για το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ και των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης.
Ο τρίτος τρόπος με τον οποίο διώχνουν κόσμο από το δημόσιο είναι χειροτερεύοντας τους όρους εργασίας. Την πιο άμεση επίθεση την κάνουν στους εκπαιδευτικούς, αυξάνοντας τις ώρες διδασκαλίας μέχρι και κατά 25%. Με μαζικό τρόπο εκπαιδευτικοί θα ενταχθούν στην κατηγορία αυτών που δεν συμπληρώνουν το υποχρεωτικό ωράριο και θα κηρυχθούν υπεράριθμοι. Θέλουν να αναγκάσουν τους εκπαιδευτικούς να σέρνονται από σχολείο σε σχολείο, να εξαρτώνται από τις ορέξεις των προϊστάμενων και πολλούς να αναγκαστούν να φύγουν πρόωρα από τη δουλειά. Η αύξηση των ωρών έρχεται σε συνδυασμό με τα προεδρικά διατάγματα για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις και την αναστολή των αποσπάσεων.
Η τροπολογία που “κατάφερε” να περάσει το ΠΑΣΟΚ, υποτίθεται για να μειώσει την ανεργία, δίνει το δικαίωμα στην τοπική αυτοδιοίκηση να προσλαμβάνεται κόσμος χωρίς να παίρνει ούτε καν το βασικό μισθό, με 490 ευρώ ή και 427 για κάτω των 25 ετών.
Θράσος
Η κυβέρνηση έχει το θράσος να λέει ότι το πολυνομοσχέδιο έχει και θετικές πλευρές, εννοώντας τις ρυθμίσεις όσον αφορά τα χρέη προς την εφορία και τις τράπεζες. Στην πραγματικότητα κανένα από τα μέτρα αυτά δεν μειώνουν τα ποσά που πρέπει να πληρωθούν. Αντίθετα αυξάνουν τους τόκους, όσο περισσότερο αυξάνουν τις καταβαλλόμενες δόσεις.
Το νόημα των μέτρων δεν είναι να ανακουφιστεί κόσμος από τη θηλιά των χρεών, αλλά να εξασφαλιστεί ότι θα μπορούν να εισπράξουν όσο το δυνατόν περισσότερο ακόμη και από όσους δεν έχουν καμιά ελπίδα να ξοφλήσουν στο τέλος. Εξάλλου, στο ίδιο το νομοσχέδιο περιλαμβάνεται και η επαναφορά του κατά τα άλλα “έκτακτου” τέλους στα ακίνητα, του γνωστού χαρατσιού. Θα επανέλθει στους λογαριασμούς της ΔΕΗ από τον Ιούνη.
Το πολυνομοσχέδιο είναι μια επίθεση σε όλους τους εργαζόμενους, είτε δουλεύουν στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε είναι άνεργοι. Απολύσεις στο δημόσιο σημαίνει αύξηση της ανεργίας, λιγότερες θέσεις εργασίας για περισσότερους άνεργους, λιγότερες ευκαιρίες για να βρει κανείς δουλειά οπουδήποτε. Ξεπούλημα φορέων στους ιδιώτες σημαίνει χειρότερες συνθήκες για όλους, χειρότερες υπηρεσίες παιδείας, υγείας και πρόνοιας. Άνοιγμα των “κλειστών” επαγγελμάτων σημαίνει μεγαλύτερο ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας, μεγαλύτερη πίεση σε κόσμο που μπορούσε να κρατάει τη δική του μικρή επιχείρηση να ζητήσει δουλειά ως υπάλληλος με ελάχιστα δικαιώματα.
“Απεργία αμέσως μετά το Πάσχα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος” φώναζε οργισμένα μια εκπαιδευτικός στη συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα την Κυριακή το απόγευμα την ώρα που μέσα στη Βουλή συζητιόταν το πολυνομοσχέδιο λαιμητόμος.
Στη συγκέντρωση συμμετείχαν 2000 περίπου εργαζόμενοι, με πανό η ΟΛΜΕ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, οι Παρεμβάσεις, η Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης, η ΕΡΓΑΣ, η Σπίθα, ενώ με πορεία ήρθε από την Πλ. Κλαυθμώνος στο Σύνταγμα το μπλοκ του ΠΑΜΕ. Η αγανάκτηση δεν στρεφόταν μόνο απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που περιορίζεται σε συμβολικές ανοργάνωτες διαμαρτυρίες για την τιμή των όπλων.
Η πρώτη μαζική απάντηση αναμένεται την Πρωτομαγιά, ενώ το επόμενο διάστημα θα γίνουν γενικές συνελεύσεις στα σχολεία με την ΟΛΜΕ (το ΔΣ της θα συνεδριάσει τη Μεγάλη Τρίτη) να έχει ήδη εξαγγείλει ότι “αν ψηφιστούν τα μέτρα ο κλάδος των καθηγητών θα προχωρήσει σε κινητοποιήσεις και κατά την περίοδο των Πανελλαδικών Εξετάσεων”. Το απόγευμα της Δευτέρας 29 Απριλίου θα συνεδρίαζε και η Ε.Ε. της ΟΤΟΕ για να πάρει αποφάσεις για επόμενες κινητοποιήσεις στις τράπεζες.
Θα μείνει στα χαρτιά
«Παρά τη δύσκολη συγκυρία εμείς θα αποδείξουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει”, είπε ο Σαμαράς μετά την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Ενώ πανηγύρισε ότι η κυβέρνηση είναι πλέον πιο ισχυρή επειδή δύο απολωλότα πρόβατα της Νέας Δημοκρατίας, ο Μαρκόπουλος και ο Σολδάτος, επέστρεψαν στο μαντρί. Οι δηλώσεις του Σαμαρά είναι συνέχεια του πρόσφατου διαγγέλματός του. Έχει πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα προσπαθώντας να μας πείσει ότι οι επιθέσεις της κυβέρνησης είναι πλέον πίσω μας και ανοίγει η προοπτική της ανάπτυξης.
Πρόκειται για ένα τριπλό ψέμα. Πρώτον, η κυβέρνηση έχει μπροστά της την πραγματική εφαρμογή των μέτρων που ψήφισε. Μπορεί να νομοθετεί με μεγάλη ευκολία οριζόντιες περικοπές ακόμη και του βασικού μισθού, όμως η μάχη για τις απολύσεις, για τα πειθαρχικά στο δημόσιο, για τις ιδιωτικοποιήσεις και για τους όρους εργασίας στα σχολεία και στους δήμους είναι μπροστά μας. Το δεύτερο μνημόνιο του Παπαδήμου είχε περάσει με 199 ψήφους από τη Βουλή το Φλεβάρη του 2012, όχι με 168 όπως το πολυνομοσχέδιο και ανάμεσα σε άλλα έλεγε πως θα γίνονταν 15 χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο μέσα στο 2012. Οι απολύσεις αυτές παραμένουν στόχος για την κυβέρνηση. Το ίδιο και για τον πήχυ των ιδιωτικοποιήσεων που πέφτει διαρκώς από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα.
Σε κάθε χώρο
Όλα αυτά τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν επειδή είπαν τα “Ναι” οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Θα κριθούν, με όπλο την απεργία και την κατάληψη, μέσα σε κάθε εργατικό χώρο που μπορούμε να τον μετατρέψουμε σε φρούριο απέναντι σε κάθε επιθεωρητή που έρχεται να απολύσει και κάθε αρπακτικό της αγοράς. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν ήδη δείξει πώς πετιούνται οι μικρές τρόικες με τις κλωτσιές έξω από τις πύλες. Αυτός είναι ο δρόμος για κάθε υπουργείο, κάθε δήμο, κάθε σχολείο.
Το δεύτερο ψέμα είναι ότι αυτά τα μέτρα, ακόμη κι αν εφαρμόζονταν, λύνουν το πρόβλημα της κυβέρνησης. Το μόνο που της εξασφαλίζουν είναι μια θετική ψήφος στο Γιούρογκρουπ τις επόμενες μέρες για να εισπράξει μια ακόμη δόση. Θα βρεθεί σύντομα μπροστά σε καινούργιες απαιτήσεις και εκβιασμούς της Τρόικας και θα χρειαστεί να ξαναδοκιμαστεί, έχοντας πρώτα μετρήσει πάνω της τις πληγές που θα της έχει καταφέρει η προσπάθεια εφαρμογής αυτού του πακέτου.
Το τρίτο και ευρύτερο ψέμα είναι η πρόβλεψη για την ανάκαμψη. Είναι ένα ψέμα που εμφανίζεται ήδη στην εισαγωγική παράγραφο της αιτιολογικής έκθεσης του Πολυνομοσχεδίου, όπου μπορούμε να μάθουμε πως: “Το 2013 αναμένεται να είναι το τελευταίο έτος της ύφεσης και από το τέλος του τρέχοντος έτους αναμένεται η μεταβολή του ΑΕΠ να επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς... Το 2014 θα είναι η πρώτη χρονιά ανάπτυξης σε ποσοστό 0,6%, ενώ για τα επόμενα χρόνια το ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξάνεται σταθερά.” Ας θυμηθούμε ότι το μνημόνιο του Παπαδήμου έβαζε στόχο να ρίξει την ανεργία στο 10%, ενώ τώρα κινείται προς το 30%.
Η κυβέρνηση βρίσκεται στην ίδια θέση που βρέθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου όταν ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο τον Ιούνη του 2011 και η κυβέρνηση Παπαδήμου όταν πέρασε το δεύτερο μνημόνιο. Είναι εξαντλημένη, πιο διασπασμένη στο εσωτερικό της, πιο αδύναμη. Δεν πρέπει να της αφήσουμε καμιά ελπίδα ότι μια τέτοια κυβέρνηση μειοψηφίας μπορεί να απολύσει και να κόψει κι άλλο τα μεροκάματα. Είναι στο χέρι μας να τη στείλουμε στον αγύριστο.