Ένας χρόνος συμπληρώνεται αυτές τις μέρες, από τις εκλογές της 17ης Ιούνη και το σχηματισμό της τρικοματικής συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, που ακολούθησε. Ένα χρόνο μετά, κυβέρνηση και παπαγαλάκια, μιλάνε για το success story του Σαμαρά, που έχει κατορθώσει να ελέγξει την κρίση. Θα πρέπει κανείς να είναι τουλάχιστον αφελής ή έστω εκτός πραγματικότητας για να πιστέψει παραμύθια περί “σταθερής κυβέρνησης που κατόρθωσε να ελέγξει την κρίση και να φέρει την ανάκαμψη”. Ένα χρόνο μετά η κρίση είναι πιο βαθιά, η κυβέρνηση πιο αδύναμη και το κίνημα πιο πλούσιο σε εμπειρίες.
Πρώτα απ'όλα σε οικονομικό επίπεδο, πίσω από τις μεγαλοστομίες ότι “τα δύσκολα πέρασαν” κι ότι η συγκυβέρνηση “με επιτυχία οδηγεί τη χώρα στην έξοδο από το τούνελ της κρίσης”, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η ανεργία φτάνει στο 27%. Παρά τα κουρέματα και τη διαρκή λιτότητα, το δημόσιο χρέος φουσκώνει διαρκώς φτάνοντας τα 309 δις ευρώ από 280,3 δις ευρώ, που βρισκόταν πριν από ένα χρόνο. Η ύφεση της ελληνικής οικονομίας έφτασε το 5,6% το α’΄τρίμηνο του 2013. Από το 2009, το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί σχεδόν κατά 25%.
Πόσο τραγικά αστείες μοιάζουν σήμερα οι προεκλογικές φοβέρες ότι αν βγούμε από το ευρώ θα έρθει η καταστροφή και οι υποσχέσεις για αναδιαπραγμάτευση των μνημονίων. Ένα χρόνο μετά τα μνημόνια είναι εδώ και μάλιστα με το ίδιο το ΔΝΤ να μιλάει για “λάθος”. Η ανεργία, οι αυτοκτονίες, η έλλειψη φαρμάκων στα νοσοκομεία, η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου για την πλειοψηφία του κόσμου, δείχνουν ένα χρόνο μετά ποια επιλογή φέρνει τις καταστροφές. Τα γεγονότα της Κύπρου πριν ένα μήνα, έρχονται σαν επιβεβαίωση για τους αντικαπιταλιστές που μιλάνε για έξοδο απ' το ευρώ, διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών κι εργατικό έλεγχο.
Απεργίες
Όταν ο Σαμαράς, λίγο μετά την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης, έστελνε τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, μιλούσε για “μια νέα εποχή” που πρέπει “όλοι να προσαρμοστούμε σε αυτήν”. Ήθελε με την καταστολή μιας από τις ηρωικότερες απεργίες των τελευταίων χρόνων, να στείλει το μήνυμα ότι ξεμπερδέψαμε με τους εργατικούς αγώνες. Ένα χρόνο μετά έφτανε να δηλώνει ότι προτιμάει την πτώση της κυβέρνησης παρά την υποχώρηση σε μια απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών. Η συγκυβέρνηση στο μεσοδιάστημα όχι μόνο δεν ξεμπέρδεψε με τους εργατικούς αγώνες, αλλά ξανά και ξανά έφτασε στο χείλος του γκρεμού, αντιμετωπίζοντας τεράστια εργατική αντίσταση, στις προσπάθειες να κάνει απολύσεις, να απλώσει χέρι στις ΣΣΕ, να προχωρήσει σε ξεπουλήματα και ιδιωτικοποιήσεις. Χρειάστηκε δε μεθόδους βγαλμένες από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας και τη βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, για να εξασφαλίσει τη συνέχεια του “success story”.
Από τις πρώτες μέρες βρήκε μπροστά του τους τραπεζοϋπάλληλους της ΑΤΕ, οι οποίοι με μια πολυήμερη απεργία μέσα στον Αύγουστο του 2012, καλωσόρισαν τη νέα κυβέρνηση.
Ακολούθησε η κατάληψη του Πενταγώνου από τους εργάτες του Σκαραμαγκά, με τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ (!) να προσπαθεί με ντουντούκα να “συνετίσει” τους οργισμένους απεργούς. Όταν αυτοί συνελήφθησαν, χιλιάδες συμπαραστάτες, από τα ναυπηγεία Ελευσίνας, τα νοσοκομεία, τους χαλυβουργούς, τους φοιτητικούς συλλόγους συγκεντρωμένοι έξω από τη ΓΑΔΑ, πετυχαίνουν την απελευθέρωσή τους.
Ένα μήνα αργότερα και μόλις πέντε μήνες μετά τη συγκρότηση τρικομματικής κυβέρνησης με τη στήριξη 179 βουλευτών, υπερψηφίζεται το 3ο μνημόνιο στη Βουλή μόλις από 153 βουλευτές. Τη ίδια στιγμή απ'έξω ούτε η βροχή ούτε τα χημικά πτoούν τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που κατακλύζουν το Σύνταγμα στα πλαίσια 48ωρης γενικής απεργίας.
Όταν η κυβέρνηση πήγε να βάλει μπροστά τη διαδικασία για τις διαθεσιμότητες – απολύσεις των δημοτικών υπαλλήλων στο τέλος του 2012, η απάντηση ήταν απεργίες κι εκατοντάδες δημαρχεία κατειλημμένα από την ΠΟΕ ΟΤΑ συνοδευόμενα με σχεδόν καθημερινά μαζικά συλλαλητήρια, για πάνω από ένα μήνα.
Με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς ξεσπά η απεργία διαρκείας στο Μετρό της Αθήνας. Η κυβέρνηση παίζει το χαρτί της επιστράτευσης την 8η ημέρα της απεργίας και η απάντηση είναι απεργία σε όλες τις συγκοινωνίες και χιλιάδες συμπαραστάτες στο αμαξοστάσιο των Σεπολίων.
Τη συνέχεια δίνουν οι ναυτεργάτες, με απεργία διαρκείας που κι αυτή επιστρατεύεται. Το λιμάνι του Πειραιά, πλημμυρίζει από απεργούς στην γενική απεργία της 6ης Φλεβάρη που σπάει τον τσαμπουκά της κυβέρνησης. Η επιστράτευση έσπασε ξανά και ξανά έκτοτε, με τις απεργίες της ΠΝΟ ενάντια στο νομοσχέδιο “περί ανασυγκρότησης του ΥΝΑ”, το οποίο δεν κατορθώνει καν να πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία όσο αφορά τα άρθρα για τις ΣΣΕ των ναυτικών.
Την ίδια περίοδο οι αγρότες κλείνουν τις εθνικές οδούς, ενώ σε πολλά σημεία διαδηλώνουν κι αυτοί ενάντια στην επιστράτευση των ναυτεργατών.
Τη σκυτάλη παίρνουν οι φοιτητές αντιδρώντας στις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις σχολών, που φέρνει το “Σχέδιο Αθηνά”, του Αρβανιτόπουλου. Εκατοντάδες καταλήψεις και μαζικά συλλαλητήρια ξυπνάνε μνήμες από το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, αναγκάζοντας τον υπουργό Παιδείας να κάνει πίσω σε μια σειρά σχολές. Το Σχέδιο Αθηνά δεν κατατέθηκε ποτέ, ενώ η τροπολογία που εξουσιοδοτεί τον υπουργό να συγχωνεύει τμήματα πέρασε συγκεντρώνοντας την ψήφο λιγότερων από τους μισούς βουλευτές (148 ψήφους).
Δυσκολίες δεν αντιμετώπισε μόνο ο Αρβανιτόπουλος με το κλείσιμο των σχολών. Στην προσπάθεια για επίθεση στην Υγεία με υποβάθμιση, απληρωσιές, ακόμα και κλείσιμο νοσοκομείων, ο υπουργός Λυκουρέντζος έχει βρει μπροστά του ένα πανελλαδικό κίνημα υγειονομικών, που απεργεί, συντονίζεται από τα κάτω και σε μεγάλο βαθμό έχει μπλοκάρει τα σχέδια της κυβέρνησης.
Οι μάχες, οι απεργίες, τα συλλαλητήρια δεν σταμάτησαν ούτε μια μέρα αυτούς τους 12 μήνες αναγκάζοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τον ίδιο τον Σαμαρά να αμφιβάλλει για την επιβίωση της κυβέρνησης. Πρόκειται για κυβέρνηση του “αν επιβιώσουμε μέχρι τον Ιούνιο” που έλεγε ο Σαμαράς στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ το Φλεβάρη, κυβέρνηση της τρομάρας απέναντι σε μια απεργία διαρκείας της ΟΛΜΕ, η οποία παρά το πρωτοφανές μέτρο της “προληπτικής” επιστράτευσης, χρειάστηκε εκ των έσω παρέμβαση για να μην πραγματοποιηθεί,
Κίνημα
Η συγκρότηση της κυβέρνησης τον περασμένο Ιούνη, συνοδεύτηκε από την είσοδο των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Ακολούθησε ο “Ξένιος Δίας”, ένα πραγματικό πογκρόμ από τη μεριά της κυβέρνησης ενάντια στους μετανάστες, με έναν νεκρό και το κλείσιμο χιλιάδων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από την υιοθέτηση της ατζέντας των νεοναζί σε κυβερνητικό επίπεδο, φτάνουμε ένα χρόνο μετά, η ρατσιστική πολιτική να συνυπάρχει με το ράλι μεταξύ των κομμάτων της συγκυβέρνησης κι όχι μόνο, για το ποιος θα καταθέσει “αντιρατσιστικό” νομοσχέδιο. Οι αγώνες του κόσμου ενάντια στους νεοναζί και ενάντια στο ρατσισμό στρίμωξαν την κυβέρνηση και σε αυτό το γήπεδο.
To πογκρόμ του Ξένιου Δία τον Αύγουστο του 2012 βγάζει για πρώτη φορά τόσο μαζικά τους μετανάστες στο δρόμο. Το συλλαλητήριο της 24ης Αυγούστου φέρνει περισσότερους από 20 χιλιάδες στο Σύνταγμα, αφενός στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ότι το χαρτί του ρατσισμού δεν θα είναι εύκολη υπόθεση κι αφετέρου δημιουργώντας ακόμα πιο ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των μεταναστευτικών κοινοτήτων με την Αριστερά και ειδικότερα την ΚΕΕΡΦΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το αντιρατσιστικό κι αντιφασιστικό κίνημα απλώνεται σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά τους μήνες που θα ακολουθήσουν. Λίγες είναι οι φορές που μια φασιστική πρόκληση θα μείνει αναπάντητη. Εκατοντάδες είναι οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που ξεπηδούν εδώ κι εκεί, με αποκορύφωμα τη μεγάλη συνάντηση όλων αυτών στις 19/1, όταν οι δρόμοι της Αθήνας θα γεμίσουν με το σύνθημα “Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική”.
Εν τω μεταξύ, η επιλογή για υλοποίηση της ρατσιστικής προεκλογικής υπόσχεσης για νέο νόμο που θα καταργεί τον “πέρι Ιθαγένειας” προκαλεί τεράστιες αντιδράσεις, ξεσηκώνοντας και κομμάτια μεταναστών που θεωρούνταν “ενσωματωμένα”, ενώ νέες ρήξεις δημιουργούνται στο κυβερνητικό στρατόπεδο μεταξύ των τριών εταίρων. Η καμπάνια της ΚΕΕΡΦΑ στα σχολεία και τα συλλαλητήρια για την Ιθαγένεια στις 30/3 βάζουν τη σφραγίδα τους στο γιατί μέχρι σήμερα το εν λόγω νομοσχέδιο μένει στο συρτάρι.
