Ολόκληρος αυτός ο μηχανισμός θανάτου βάζει στο στόχαστρο μια φτωχή χώρα που το κατά κεφαλήν της εισόδημα την έφερνε κάτω από την 120η θέση στον πλανήτη, ήδη πριν ξεκινήσει η επανάσταση και ο πόλεμος. Βάζει στο στόχαστρο μια χώρα ήδη βαριά πληγωμένη. Ο ΟΗΕ ανακοίνωσε την περασμένη βδομάδα πως οι άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει τη Συρία και βρίσκονται πρόσφυγες κυρίως στις γειτονικές χώρες ξεπέρασαν τα δύο εκατομμύρια. Πολλά επιπλέον εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις πόλεις τους και τα χωριά τους και βρίσκονται εσωτερικοί πρόσφυγες μέσα στη Συρία. Ολόκληρες περιοχές έχουν ισοπεδωθεί, σε μεγάλο μέρος της χώρας η παραγωγή έχει σταματήσει, δεν υπάρχει ηλεκτρικό και άλλες πηγές ενέργειας.
Τα κροκοδείλια δάκρυα του Ομπάμα, του Κέρι και του Ολάντ για τους νεκρούς της Συρίας δεν πείθουν κανέναν. Οι 350 νεκροί από επίθεση με χημικά στα περίχωρα της Δαμασκού στα τέλη Αυγούστου υποτίθεται ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και κάνουν επιτακτική την επέμβαση. Οι νεκροί στη Συρία είναι περισσότεροι από 100 χιλιάδες και οι βομβαρδισμοί θα τους κάνουν περισσότερους.
Αυτό που απειλείται πρώτα και κύρια από ένα πιθανό χτύπημα δεν είναι το καθεστώς του Άσαντ αλλά η επανάσταση του συριακού λαού ενάντια στον Άσαντ. Ο κόσμος στη Συρία ξεσηκώθηκε στις αρχές του 2011 εμπνεόμενος από την ανατροπή του Μπεν Αλί στην Τυνησία και του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Το κίνημα ήταν απολύτως ειρηνικό.
Στην αρχή δεν έμπαινε καν αίτημα ανατροπής του καθεστώτος, αλλά απαίτηση για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Όμως το καθεστώς πολύ γρήγορα ένιωσε την απειλή και αποφάσισε να μετατρέψει την πολιτική σύγκρουση σε πόλεμο. Οι επαρχίες που είχαν ξεσηκωθεί είδαν τα τανκς και τα βομβαρδιστικά να τις περικυκλώνουν.
Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να οργανώνεται από τα κάτω. Στις γειτονιές ξεπήδησαν συντονιστικές επιτροπές, οι οποίες άρχισαν να δημιουργούν δίκτυα μεταξύ τους. Ο ξεσηκωμός σε συνδυασμό με τις επιθέσεις του καθεστώτος άφησε ολόκληρες περιοχές χωρίς κρατικό μηχανισμό, ενώ οι πλούσιοι εγκατέλειψαν τις ιδιοκτησίες και τα σπίτια τους για πιο ασφαλή σημεία.
Επιτροπές
Έτσι οι τοπικές επιτροπές αναγκάστηκαν να πάρουν πάνω τους όχι μόνο το καθήκον του συντονισμού της αντίστασης αλλά και της διοίκησης. Απλά πράγματα, όπως το να συλλεχθεί το αλεύρι, να μπουν σε κίνηση οι φούρνοι ενός χωριού, να μοιραστεί το ψωμί δίκαια, έγιναν κομμάτι μιας δημοκρατικής διαδικασίας. Στο μεταξύ πολύς κόσμος έβλεπε την ανάγκη να πάρει και τα όπλα για να υπερασπίσει τις απελευθερωμένες περιοχές και να καθυστερήσει το συριακό στρατό από τη διαδικασία ανακατάληψης.
Μέσα σε αυτή την δύσκολη αλλά απελευθερωτική διαδικασία, όλων των ειδών οι βρόμικες δυνάμεις άρχισαν να παρεμβαίνουν. Από τη μια μεριά το καθεστώς που για να σώσει τον εαυτό του προσπάθησε να μετατρέψει τη σύγκρουση όχι μόνο σε ένοπλη αλλά και σε εμφύλια, παρουσιάζοντας τα γεγονότα ως πόλεμο ανάμεσα στους Σουνίτες μουσουλμάνους από τη μια μεριά και τους Αλεβίτες, τους Χριστιανούς και τις υπόλοιπες μειονότητες από την άλλη. Οι Σουνίτες αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού στη Συρία, αλλά ο στρατός και το καθεστώς βασίζονται στη μειονότητα των Αλεβιτών.
Τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής έβαλαν το χέρι τους από την άλλη μεριά. Η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, με ικανοποίηση είδαν την προοπτική της επανάστασης σε ενδο-θρησκευτικό πόλεμο. Άρχισαν να ενισχύουν και να εξοπλίζουν τμήματα της αντιπολίτευσης που ήταν πρόθυμα να προωθήσουν ένα τέτοιο σχέδιο. Η Τουρκία, όπως και οι ΗΠΑ και η Γαλλία προσπαθούσαν ταυτόχρονα να βρουν τμήματα της αντιπολίτευσης που θα ήταν πρόθυμα να συνεργαστούν μαζί τους.
Όλοι μαζί αύξαναν το μίσος και το θάνατο, αλλά κανείς δεν πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Οι ιμπεριαλιστές δεν κατάφεραν να στήσουν εναλλακτική λύση απέναντι στον Άσαντ, ενώ όλο και περισσότερο η κυριαρχία στο αντάρτικο περνούσε στον έλεγχο ισλαμιστικών οργανώσεων. Έτσι, ακόμη και το Ισραήλ δεν φαινόταν να βιάζεται για την ανατροπή του Άσαντ. Κανείς τους δεν ήταν ούτε είναι σίγουρος ότι αν πέσει ο Άσαντ, η διάδοχη λύση θα τους λύσει ή θα τους δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα.
Όπως αποκαλύπτεται αυτές τις μέρες πιο καθαρά, τεράστιο ρόλο σε αυτή την αδυναμία έπαιξε το σύνδρομο του Ιράκ-Αφγανιστάν και το αντιπολεμικό κίνημα. Ο Ομπάμα εκλέχθηκε προέδρος των ΗΠΑ πάνω στην υπόσχεση ότι θα ξεμπλέξει τις αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις από τον πολεμικό βάλτο όπου τις είχε βάλει ο Μπους. Αυτή ήταν μια υπόσχεση τόσο απέναντι στον κόσμο που δεν ήθελε άλλο πόλεμο, όσο και απέναντι στην άρχουσα τάξη των ΗΠΑ που θεωρούσε χαμένο κόπο και χρήμα τη συνεχιζόμενη εμπλοκή. Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν αμερικάνο πρόεδρο να αποφασίσει πλέον μια πολεμική επέμβαση τύπου Ιράκ, με στρατό κατοχής που θα ανατρέψει τον Άσαντ και θα στήσει εναλλακτικό καθεστώς.
Πολιτική κρίση
Στη Βρετανία αυτά τα διλήμματα έφτασαν να δημιουργήσουν τεράστια πολιτική κρίση. Ο πρωθυπουργός Κάμερον έχασε την ψηφοφορία στη Βουλή την περασμένη βδομάδα και δεν μπόρεσε να περάσει την απόφαση για συμμετοχή της Βρετανίας στο πλευρό του Ομπάμα. Ψηφοφορία στη βρετανική βουλή για θέμα πολέμου έχει να χαθεί από την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου το 1850.
Ο Μπλερ και τα ψέματά του για τα “όπλα μαζικής καταστροφής” που υποτίθεται είχε στη κατοχή του ο Σαντάμ Χουσεΐν συνεχίζει να στοιχειώνει τη βρετανική πολιτική σκηνή. Είναι μια πολύ δυνατή υπενθύμιση για το ρόλο του αντιπολεμικού κινήματος. Τα αποτελέσματα των τεράστιων κινητοποιήσεων του 2003 συνεχίζουν να παίζουν ρόλο βάζοντας προβλήματα στους πολεμοκάπηλους μέχρι σήμερα.
Η αντανάκλαση στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ήταν η απόφαση του Ομπάμα να ζητήσει την έγκριση του Κονγκρέσου για τον πόλεμο. Το Κογκρέσο αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε διακοπές και έτσι ο πόλεμος πήρε τουλάχιστον μία βδομάδα παράταση μέχρι τις 9 Σεπτέμβρη. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες αστάθειας, καμιά ψηφοφορία δεν είναι σίγουρη, ούτε καν για τον “πλανητάρχη.”
Είναι άλλη μια απόδειξη της παρακμής και της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι έτρεξαν από νωρίς να διοχετεύσουν τις πληροφορίες ότι είναι πρόθυμοι να δώσουν όλες τις δυνατές διευκολύνσεις για τον πόλεμο κατά της Συρίας. Από την πρώτη μέρα η Σούδα και η Καλαμάτα έπαιξαν στους τίτλους των εφημερίδων. Και για τους Αμερικάνους και για τους Γάλλους, η συμμετοχή της Ελλάδας και της Κύπρου είναι κομβικής σημασίας για τη διεξαγωγή του πολέμου. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, με βάση τις εξελίξεις έφτασαν να είναι πιο πρόθυμοι και από τον Κάμερον και από τον Ομπάμα. Στο βωμό υποτίθεται, αφενός των “συμβατικών υποχρεώσεων” της χώρας αλλά και της αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή.
Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ξέρουν να ισοπεδώνουν σχολεία και νοσοκομεία μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Τώρα προθυμοποιούνται να βοηθήσουν ώστε να απογειώνονται από την Κρήτη αεροπλάνα που θα ισοπεδώνουν σχολεία και νοσοκομεία στη Συρία, σκορπώντας ταυτόχρονα το θάνατο. Δεν θα πείσουν κανέναν ότι με αυτόν τον τρόπο η “διεθνής μας” θέση θα βελτιωθεί, ή ότι το... χρέος θα μειωθεί ή ότι θα δοθούν ευκαιρίες για επενδύσεις.
Μπορούμε να σταματήσουμε αυτόν τον πόλεμο. Οι ιμπεριαλιστές είναι σε πολύ πιο αδύναμη θέση από το 2003. Οι επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο έχουν κινητοποιήσει και ριζοπαστικοποιήσει εκατομμύρια που ξέρουν ότι η απελευθέρωση έρχεται από τα δικά τους χέρια και όχι με τις βόμβες και τους πυραύλους. Το αντιπολεμικό κίνημα μπορεί να σταθεί αλληλέγγυο στον κόσμο που ξεσηκώνεται, απέναντι σε όλους τους σφαγείς, ντόπιους και διεθνείς. Οι “πρόθυμοι” τύπου Σαμαρά και Βενιζέλου ψάχνουν μια θέση δίπλα στον Ομπάμα και τον Ολάντ. Αυτό που τους αξίζει είναι μια θέση στη φυλακή δίπλα στον Μουμπάρακ και τους άλλους ξοφλημένους δικτάτορες.
Διαβάστε επίσης
Οι επαναστάτες από τον Αραβικό κόσμο ζητούν τη συμπαράστασή μας