Η κυβέρνηση των επιστρατεύσεων τώρα ψάχνει απεργοσπάστες

Να επικρατήσει στοιχειώδης κοινωνική υπευθυνότητα, ευχήθηκε ο Βενιζέλος. Πόση απόσταση έχουν οι δηλώσεις τους από του Χατζηδάκη τον περασμένο Γενάρη: “Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η κοινωνία μπορεί να είναι όμηροι συντεχνιακών συμφερόντων... Είναι ώρα να προχωρήσουμε στο μέτρο της επίταξης. Αυτή είναι η εισήγησή μου προς τον πρωθυπουργό την οποία έκανε δεκτή” δήλωνε αναφερόμενος στην απεργία διαρκείας των εργαζόμενων του ΜΕΤΡΟ.

Για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου και (ακόμα τότε) Κουβέλη, η χρονιά ξεκινούσε με όπλο τις επιστρατεύσεις, τα ΜΑΤ και την καταστολή. Μετά τους απεργούς του ΜΕΤΡΟ, σειρά πήραν οι ναυτεργάτες. Ως το Μάη, η τακτική αυτή είχε γίνει “γραμμή”.

Τώρα, όμως, που έφτασε η ώρα του μεγαλύτερου απεργιακού κύματος από την αρχή των μνημονιακών μέτρων, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τη δυνατότητα να εξαπολύει τέτοιες απειλές. Αυτό που μεσολάβησε έχει όνομα και λέγεται ΕΡΤ. Η απόφαση των εργαζόμενων να καταλάβουν τις εγκαταστάσεις της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης πανελλαδικά μεταδίδοντας το δικό τους απεργιακό πρόγραμμα, σε συνδυασμό με τον πανεργατικό ξεσηκωμό στο πλευρό τους, διέλυσε όχι μόνο την τρικομματική αλλά και την τακτική της καταστολής.

Η αποφασιστικότητα των εργαζόμενων να παραμείνουν στον αγώνα όλο το καλοκαίρι κι όσο χρειαστεί απορρίπτοντας ένα προς ένα τα “σχέδια Καψή” και η συνεχής συμπαράσταση του κόσμου με νέα κορύφωση τη συναυλία της περασμένης βδομάδας, συνεχίζουν να αποκρούουν οποιαδήποτε σκέψη επίθεσης.

Τον ίδιο ρόλο παίζει το γεγονός ότι στο κέντρο του απεργιακού κινήματος που ξεκινά βρίσκονται οι καθηγητές. Η απεργία διαρκείας στις πανελλαδικές δεν σταμάτησε από την επιστράτευση και αυτό το ξέρουν καλά στα κυβερνητικά επιτελεία. Αδιαφορώντας για τα φύλλα πορείας που έφταναν ακόμα και στα σπίτια τους, οι καθηγητές έστειλαν από τότε το μήνυμα ότι η καταστολή δεν τους τρομάζει. Με μια σειρά κλάδους ήδη στον αγώνα μαζί τους και με ανοιχτή την προοπτική η απεργία διαρκείας να γίνει ολόκληρου του δημοσίου και όχι μόνο, η συγκυβέρνηση ψάχνει άλλους τρόπους για να προλάβει την κατάρρευσή της.

Έτσι, τον τσαμπουκά της επιστράτευσης έχει αντικαταστήσει η πίεση πάνω στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, όσες έχουν ακόμα κάτω από τον έλεγχό τους τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά και όσες θα ήθελαν να καταφέρουν να ελέγξουν, για να μην πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η συνάντηση του Βεζινέλου με το “γαλαζοπράσινο” προεδρείο της ΔΟΕ την περασμένη εβδομάδα. Το ίδιο και η φωτογραφία (που αναπαράχτηκε μαζικά) με το Μιχελάκη να κρατά το σήμα της ΠΟΕ-ΟΤΑ ενώ συνομιλεί “σε καλό κλίμα” με τον πρόεδρό της -τον ίδιο που λίγες μέρες μετά απ' αυτή τη συνάντηση έστειλε η κυβέρνηση στα δικαστήρια μαζί με ολόκληρο το Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας για τις απεργιακές κινητοποιήσεις τον Οκτώβρη του 2011. Πραγματικά, η ανάγκη της συγκυβέρνησης να αποφύγει το άπλωμα του απεργιακού κινήματος σε όλο το δημόσιο και από εκεί και στον ιδιωτικό τομέα δεν κρύβεται με τίποτα.

Πιέσεις

Αντίστοιχες είναι οι πιέσεις πάνω στην αριστερά και συγκεκριμένα στα τμήματά της που στηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Από αυτή την κατηγορία εξαιρείται το ΚΚΕ που εδώ και μήνες καταγγέλλει τις απεργίες διαρκείας ως “τυχοδιωκτικές ενέργειες”. Ετσι, συγκυβέρνηση και παπαγαλάκια στρέφουν τα βέλη τους στο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να τον σπάσουν από το απεργιακό μπλοκ. Το επιχείρημα ότι η απεργία στα σχολεία θα έχει πολιτικό κόστος για το ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγεται αλλά και δουλεύεται με κάθε τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Νίκου Μάστορα στα ΝΕΑ (12/9) που προσπαθεί να βάλει το ΣΥΡΙΖΑ σε αντιπαράθεση με γονείς και μαθητές και εικονογραφείται με φωτομοντάζ που δείχνει τον Τσίπρα ως μαθητή να μοιράζει προεκλογικές υποσχέσεις!

Οσο πιο δυνατά οργανωθεί η απεργία διαρκείας στα σχολεία, όσο πιο γρήγορα απλωθεί σε όλους τους χώρους, τόσο λιγότερα θα είναι τα περιθώρια για τις απεργοσπαστικές εκστρατείες της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παλέψουν γι' αυτό.