Στις δυνατότητες ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης του χώρουτης Κεντροαριστεράς, εστιάζουν όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης από το βράδυ των ευρωεκλογών και μετά. “Η Κεντροαριστερά θα μπορούσε να είναι τρίτη δύναμη αν αθροίζονταν τα ποσοστά Ελιάς, Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ”, “Ελιά, ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι συγκέντρωσαν συνολικά γύρω στο 16%, μόλις έξι μονάδες πίσω από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία”, είναι το μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε εφημερίδες και κανάλια. Η επιμονή τους να εμφανίσουν την κεντροαριστερά σαν το ανερχόμενο αντίβαρο στο κίνημα και την αριστερά είναι προφανής.
Όσες όμως μαθηματικές πράξεις κι αν κάνουν τα παπαγαλάκια για να ανεβάσουν την αίγλη της κεντροαριστεράς, δεν μπορούν να κρύψουν ότι κανένας από τους τρεις παραπάνω σχηματισμούς δεν κατάφερε να ανακόψει την αριστερή στροφή από το εκφραστεί (ξανά) και στην κάλπη. Παρά την προκλητική δημοσιότητα από τα ΜΜΕ και τα διψήφια νούμερα στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη όχι μόνο δεν έκανε την “έκπληξη” αλλά περιορίστηκε σε ένα μονοψήφιο 6,6%. Το ότι θα μπορέσει τώρα να παίξει κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό ρόλο, πολύ περισσότερο να είναι αυτό που θα βάλει φρένο στις αντιδράσεις του κόσμου στις μνημονιακές πολιτικές, είναι απλά ανέκδοτο.
Για τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Με 1,2% και πέντε ποσοστιαίες μονάδες κάτω από τον Ιούνη του 2012, η επόμενη μέρα των εκλογών τη βρίσκει να παλεύει με την εξαφάνιση. Αντί για ανάχωμα στο κίνημα και την αριστερή στροφή, ήταν το κίνημα και η αριστερή στροφή -με πρώτο και καλύτερο τον αγώνα της ΕΡΤ- που την τσάκισαν στο διάβα τους.
Αγωνία
Η πιο μεγάλη κρίση όμως αφορά στο ΠΑΣΟΚ. Με τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες κάτω από τον Ιούνη του 2012, ο Βενιζέλος βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση απ' όλους να πείσει ότι η Ελιά αποτελεί το όχημα του μέλλοντος. Στην πραγματικότητα, οι τυμπανοκρουσίες των ΜΜΕ για την επιτυχία του 8% που εσωκλείει μια δυναμική, δεν εκφράζουν τίποτα άλλο από την αγωνία για την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας. Πρώτα απ' όλα γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ο κυβερνητικός συνεταίρος και κάθε κρίση που περνάει απειλεί την ίδια την κυβέρνηση. Με τα ποσοστά του να πέφτουν συνεχώς από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, μόνο σταθερός κυβερνητικός σύμμαχος δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Ταυτόχρονα, γιατί έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση στο εσωτερικό του χώρου ότι η θέση της κεντροαριστεράς δεν είναι στην ίδια πλευρά με τη Νέα Δημοκρατία. Όσο κι αν προσπαθούν τα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ να πείσουν ότι η άνοδος της αριστεράς δε σημαίνει και τίποτα, η νίκη της είναι αυτή που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Ετσι φτάνουν στελέχη της ΔΗΜΑΡ αλλά και του ΠΑΣΟΚ σαν τον Κώστα Σκανδαλίδη να αναζητούν αλλαγή πλεύσης με ανοίγματα προς τ' αριστερά. Οπως έγραψε ο τελευταίος στα ΝΕΑ της 2 Ιούνη: “[Το ΠΑΣΟΚ] Πρέπει να διακηρύξει το οριστικό τέλος του ιστορικού συμβιβασμού με τη Δεξιά στις ερχόμενες εκλογές. Να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με όλες τις δυνάμεις του χώρου, συμπεριλαμβανομένων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ”. Είναι μια αντιπαράθεση που μόλις τώρα ξεκινά και που θέτει ευθέως σε αμφισβήτηση την ηγεσία του Βενιζέλου τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στην Ελιά.
Γι' αυτό και όλα τα σενάρια που θέλουν την κεντροαριστερά σε ρόλο ρυθμιστή του πολιτικού σκηνικού την επόμενη περίοδο μοιάζουν με επιστημονική φαντασία. “Δεν πιστεύω σε ευκαιριακές συμπράξεις και σε άθροισμα των ποσοστών κομμάτων που συμπορεύονται. Αν απλώς συμπορευτούμε, το 8% της Ελιάς, το 6,6% του Ποταμιού και το 1,2% της ΔΗΜΑΡ δεν κάνουν κατ' ανάγκη 15,8%, ίσως είναι πολύ λιγότερο”, δήλωσε στη Realnews ο Σταύρος Θεοδωράκης απαντώντας στην πρόσκληση Βενιζέλου για ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Ούτε και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν. Αντίθετα, όσοι διαισθάνονται ότι το ΠΑΣΟΚ βαδίζει ολοταχώς στο δρόμο του Κουβέλη, ετοιμάζονται για μια οδυνηρή, πλην όμως αναγκαία για την πολιτική επιβίωσή τους, κωλοτούμπα.