Διεθνή

Δύο άρθρα στο δευτεριάτικο τύπο καταδεικνύουν το άγχος το οποίο έχει αρχίσει να καταλαμβάνει το κόμμα των Τόρυδων. Το πρώτο στους Financial Times, ανακοινώνει: «Οι μεγάλες επιχειρήσεις υποστηρίζουν τη γραμμή (του πρωθυπουργού) Κάμερον να κρατήσει τη Βρετανία στην ΕΕ». Το δεύτερο αφορά τη μακροσκελή εξήγηση του Μπόρις Τζόνσον (δήμαρχος του Λονδίνου και υψηλό στέλεχος των Τόρυδων) στo μπλογκ της Telegraph στο οποίο εξηγεί γιατί επέλεξε να ακολουθήσει τη γραμμή της εξόδου από την ΕΕ.

 

Το ρεπορτάζ των Financial Times αναφέρει πώς ο Κάμερον έχει κινητοποιήσει τα αφεντικά περίπου των μισών μεγαλύτερων εταιριών να υπογράψουν ένα κείμενο υποστήριξης της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ. Mέχρι τώρα, οι μεγάλες εταιρίες ήταν διστακτικές να βρέξουν τα πόδια τους στα νερά της πολιτικής. Αλλά τώρα ευθυγραμμίζονται πίσω από τον Κάμερον. Οι δημοσκοπήσεις ανάμεσά τους δείχνουν ότι περισσότερο από το 60% των μελών της Ομοσπονδίας Κατασκευαστικών Εταιριών και του «Ινστιτούτου Διευθυντών» υποστηρίζει ότι η Βρετανία πρέπει να συνεχίσει να είναι μέλος της ΕΕ.

 

Αναμφίβολα αυτή είναι η κατεστημένη άποψη του κύριου όγκου του βρετανικού κεφαλαίου, αν εξαιρέσει κανείς τα αφεντικά κάποιων hedge funds και αρκετή από τη «μαρίδα». Έξι ολόκληρα χρόνια, ο Κάμερον παλεύει να συμβιβάσει τα συμφέροντα του βρετανικού καπιταλισμού με το βίαια αυξανόμενο αντι-ΕΕ αίσθημα μέσα στο κόμμα των Τόρυδων. 

 

Κάτι που μας φέρνει στον Τζόνσον. Η παρελκυστική τακτική του Τζόνσον, πάνω στο αν τελικά θα υποχωρήσει ή όχι στις εκκλήσεις του Κάμερον να υποστηρίξει την θέση της παραμονής στην ΕΕ, χωρίς αμφιβολία είχε στόχο να αυξήσει το δικό του προσωπικό κύρος. Ο καιρός θα δείξει αν ο χοντροκομένος οπορτουνισμός του Τζόνσον θα δουλέψει προς όφελός του.

 

Αλλά το τι καθοδήγησε αυτήν του την απόφαση είναι ξεκάθαρο. Ο φίλος του, και βουλευτής των Τόρυδων, Νίκολας Σόουμς δήλωσε με ένα «τουίτ» την Κυριακή: «Ξέρω ότι ΔΕΝ είναι από αυτούς που υποστηρίζουν την έξοδο». Ο Τζόνσον παρακολουθεί την κυρίαρχη τάση μέσα στο κόμμα του. Σύμφωνα με έρευνα του Guardian «από σχεδόν 70 τοπικές κομματικές οργανώσεις των Τόρυδων με τις οποίες επικοινώνησε, μόνο 2 ανέφεραν ότι η πλειοψηφία των μελών του κόμματος είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ».

 

Ο Τζόνσον ποντάρει ότι η δική του υποστήριξη για τη θέση της εξόδου από την ΕΕ θα τον βοηθήσει να κερδίσει την ηγεσία των Τόρυδων, υπογραμμίζοντας έτσι το γεγονός ότι η προεκλογική εκστρατεία του Κάμερον γίνεται ενάντια στο τι θέλει η βάση του.  

Αυτή είναι λίγο ή πολύ η θέση στην οποία είχε βρεθεί ο Εργατικός πρωθυπουργός, Χάρολντ Γουίλσον στη διάρκεια του προηγούμενου δημοψηφίσματος με θέμα την Ευρώπη τον Ιούνιο του 1975. Μια έκτακτη συνδιάσκεψη του Εργατικού Κόμματος ουσιαστικά υποστήριξε τότε ΟΧΙ στο να γίνει η Βρετανία μέλος αυτού που τότε ακόμα ήταν η ΕΟΚ. 

 

Όπως και ο Κάμερον σήμερα, ο Γουίλσον άφησε μια μειοψηφία υπουργών που υποστήριζε τη θέση του ΟΧΙ να διεξάγουν την δική τους εκστρατεία τους ενάντια στη δική του απόφαση υπέρ του ΝΑΙ. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν επιφανείς υπουργοί των Εργατικών ο Μάικλ Φουτ και η Μπάρμπαρα Κάστλ. Και ο Τόνυ Μπεν (σ.τ.μ υπουργός Βιομηχανίας και ηγετικό στέλεχος της αριστεράς του Εργατικού Κόμματος) και ο Ίνοχ Πάουελ (σ.τ.μ ρατσιστής πολιτικός), εκείνη την περίοδο στο απόγειο της λαϊκής τους επιρροής υποστήριζαν το ΟΧΙ. 

 

Σε σύγκριση με τους παραπάνω, οι υπουργοί των Τόρυδων που υποστηρίζουν τη γραμμή της εξόδου είναι λίγο χαμηλότερα στην «τροφική αλυσίδα». Ο Μάικλ Γκόουβ και ο Ίαν Ντάνκαν Σμίθ δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και γι’ αυτό η απόφαση του Τζόνσον

αποτελεί ώθηση για το δικό τους στρατόπεδο.

 

Παρόλα αυτά, το δημοψήφισμα μοιάζει ότι θα κριθεί περισσότερο στην κόψη απ’ ό, τι συνέβη το 1975 όταν τα δύο τρίτα ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ΕΟΚ. Το 1975 η χρηματοδότηση των μεγάλων επιχειρήσεων υπέρ του ΝΑΙ έπνιξε τους αντιπάλους του, κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί αυτή τη φορά. Τότε ένα, λίγο-πολύ, ενωμένο κόμμα των Τόρυδων (που έτυχε να έχει στην ηγεσία την Μάργκαρετ Θάτσερ, την «ηρωίδα» των ευρωσκεπτικιστών) έκανε καμπάνια υπέρ του ΝΑΙ. 

 

Σήμερα, η διάσπαση στο εσωτερικό των Τόρυδων φέρνει τους Εργατικούς στην πρώτη γραμμή. Ο Αντριου Ρόουνσλεϊ τόνισε στον Observer την «υπέροχα ειρωνική θέση» του Κάμερον «να ψάχνει τους Εργατικούς για να τον σώσουν από τις διαθέσεις της πλειοψηφίας μέσα στο δικό του κόμμα». 

 

Το «σκιώδες» υπουργικό συμβούλιο στο Εργατικό Κόμμα (σ.τ.μ οι περισσότεροι ανήκουν στη μπλερική δεξιά του πτέρυγα) ανάγκασε τον Τζέρεμι Κόρμπιν, που είχε ψηφίσει ΟΧΙ το 1975, να πάρει τώρα θέση για παραμονή στην ΕΕ, αλλά το πιο πιθανό δεν πρόκειται να την υποστηρίξει ολόψυχα. Το σινάφι του Χίλαρυ Μπέν (σ.τ.μ πρωτοστάτησε υπέρ των βομβαρδισμών στη Συρία σε αντίθεση με τον Κόρμπιν) που είναι πλειοψηφία στο σκιώδες υπουργικό συμβούλιο δεν πρόκειται να δημιουργήσει μεγάλο ενθουσιασμό υπέρ της καμπάνιας της παραμονής στην ΕΕ.

 

Ο «Σοσιαλιστής Εργάτης» (σ.τ.μ η εφημερίδα του SWP αδελφής οργάνωσης του ΣΕΚ στην Αγγλία στην οποία αρθρογραφεί ο Αλεξ Καλίνικος), θα διεξάγει την προεκλογική του καμπάνια υπέρ της Εξόδου από την ΕΕ πάνω σε μια σοσιαλιστική και διεθνιστική βάση. 

Ο Τζόρτζ Γκάλογουεϊ την προηγούμενη Παρασκευή έδωσε ένα μάθημα στην πράξη για το τι ΔΕΝ είναι σοσιαλιστική και διεθνιστική βάση όταν συντάχτηκε με τον (σ.τ.μ ηγέτη του ακροδεξιού ρατσιστικού Ukip) Νάιτζελ Φάρατζ. Ο ίδιος προσπάθησε να δικαιολογήσει αυτή τη μανούβρα συγκρίνοντάς τη με την περίπτωση Μπεν-Πάουελ το 1975. Αλλά ο Μπεν επίμονα είχε αρνηθεί τότε να μοιραστεί την οποιαδήποτε πλατφόρμα με τον Πάουελ. Καταλάβαινε ότι δεν μπορεί να παλεύεις για το σοσιαλισμό συνεργαζόμενος με αντιδραστικούς.

---

 

Πλημμύρισε το κέντρο του Δουβλίνου από διαδηλωτές ενάντια στο «χαράτσι» στο νερό το Σάββατο 20/2. Ήταν ένα συλλαλητήριο που σημάδεψε την προεκλογική εκστρατεία. Οι εκλογές στην Ιρλανδία γίνονται αυτή την Παρασκευή και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μαζική στροφή προς τα αριστερά. Η κυβερνητική συμμαχία χάνει την πλειοψηφία και ενισχύονται το Σιν Φέιν αλλά και η αντικαπιταλιστική αριστερά (PbP-AAA). Το Δουβλίνο ετοιμάζεται για την επόμενη μεγάλη κινητοποίηση στις 19 Μάρτη στο πλευρό των προσφύγων μέσα σε κλίμα πανηγυρισμού για τη νίκη της Αριστεράς.