Διεθνή
Συρία: Ο πόλεμος απλώνεται

Στο πένθος βυθίστηκε, για μια ακόμα φορά, η Συρία την περασμένη Κυριακή (21.2.2016). Δυο συντονισμένες βομβιστικές επιθέσεις, η πρώτη στη Δαμασκό και η δεύτερη στη Χομς άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 120 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες. Ήταν η πιο αιματηρή βομβιστική επίθεση στον “εμφύλιο” πόλεμο που μαίνεται εδώ και πέντε χρόνια στη Συρία.
 
Λίγες μέρες μόνον πρωτύτερα, την Τετάρτη 17 Φλεβάρη, η έκρηξη ενός παγιδευμένου αυτοκινήτου σκορπούσε τον θάνατο στην Άγκυρα, την πρωτεύουσα της Τουρκίας. Ο πρώτος απολογισμός: 28 νεκροί και 61 τραυματίες -κάποιοι από αυτούς σε κρίσιμη κατάσταση. 
 
Το Ντάες (το “Ισλαμικό Κράτος”) έτρεξε να αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις στη Συρία. Και οι δυο γειτονιές που χτυπήθηκαν, η Σαϊγίντα Ζαϊνάμπ της Δαμασκού και η Ζάχρα της Χομς θεωρούνται φιλοκαθεστωτικές:  
 
“Η Σαϊγίντα Ζαϊνάμπ”, γράφει η εφημερίδα Financial Times “όπου βρίσκεται ένα σημαντικό Σιιτικό ιερό Τέμενος, είναι μια από τις στρατιωτικές βάσεις της Χεσμπολάχ, της Λιβανέζικης Σιιτικής οργάνωσης που πολεμάει... στο πλευρό του Προέδρου Άσαντ. Έχει  χτυπηθεί πολλές φορές από βομβιστικές επιθέσεις. Και η Ζαχρά, η συνοικία της Χομς, είναι συνηθισμένος στόχος: η περιοχή κατοικείται κύρια από Αλεβίτες, τον Σιιτικό “κλάδο” στον οποίο ανήκει και ο κύριος  Άσαντ”. 
 
Φάλαγγα
Στην Άγκυρα το παγιδευμένο αυτοκίνητο πυροδοτήθηκε λίγα μέτρα μακριά από το αρχηγείο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, την ώρα που μια φάλαγγα στρατιωτικών οχημάτων περνούσε από μπροστά του. Τα περισσότερα θύματα ήταν στρατιωτικοί που επέστρεφαν από το “Πεντάγωνο” στο σπίτι τους. Ήταν η τέταρτη πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στην Τουρκία μέσα στους τελευταίους μήνες. Τον περασμένο Οκτώβρη η έκρηξη μιας βόμβας μέσα σε μια ειρηνική, φιλοκουρδική, αντιπολεμική συγκέντρωση στο κέντρο της Άγκυρας είχε αφήσει πίσω της πάνω από 100 νεκρούς.  
 
Σε αντίθεση με τις επιθέσεις στη Δαμασκό και την Χομς κανένας δεν έχει μέχρι αυτή τη στιγμή πάρει την ευθύνη για τη σφαγή της Άγκυρας. Αλλά η κυβέρνηση έτρεξε να κατονομάσει σαν υπόπτους όχι μόνο το Ντάες αλλά και το PKK, το εκτός νόμου “Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν” του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Το PKK θεωρείται “τρομοκρατική οργάνωση” από πολλές χώρες του κόσμου -με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ίδια την Τουρκία.
 
“Οι βομβιστικές επιθέσεις που σκότωσαν την Τετάρτη τους 28 Τούρκους στρατιωτικούς στην Άγκυρα”, γράφει και πάλι η Financial Times, “δείχνουν πόσο βαθιά έχει γλιστρήσει η Τουρκία στη δίνη του μακελειού που μαίνεται κάτω από τα σύνορά της, στη Συρία και το Ιράκ. Πριν από πέντε χρόνια η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φιλοδοξούσε να καταστεί το υπόδειγμα για τους Άραβες Μουσουλμάνους γείτονές της... Τώρα η Τουρκία επιδεικνύει παρόμοιες σεχταριστικές τάσεις με τα διαλυμένα κράτη στο νότο της. Η επιρροή της στη Συρία είναι μηδαμινή και κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο πάνω στα ίδια της τα εδάφη... “  
Η εμπλοκή της Ρωσίας στο πλευρό του Προέδρου Άσαντ έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες τα δεδομένα του πολέμου στη Συρία. Την περασμένη εβδομάδα το πρακτορείο Σάνα (το επίσημο, καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων της Συρίας) ανακοίνωσε την “απελευθέρωση” 18 χωριών  της ευρύτερης περιοχής γύρω από το Χαλέπι -της μεγαλύτερης πόλης της Συρίας πριν από το ξέσπασμα του πολέμου. Το Χαλέπι και οι γύρω περιοχές του ήταν μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες το οχυρό της αντιπολίτευσης. 
 
Χιλιάδες πρόσφυγες
Ο φόβος της πολιορκίας (μια από τις αγαπημένες ταχτικές του στρατού του Άσαντ όσο και των συμμοριών του Ντάες) ή -ακόμα χειρότερα- της ανακατάληψης της από τα κυβερνητικά στρατεύματα έχει αναγκάσει τις τελευταίες ημέρες δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν καταφύγιο στη γειτονική Τουρκία. Η Συρία “φιλοξενεί” τη μοναδική ναυτική βάση που έχει σήμερα η Ρωσία στη Μεσόγειο -για αυτό προσπαθεί να σώσει ο Πούτιν  το καθεστώς του Άσαντ.
 
Οι φιλοδοξίες των ΗΠΑ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συμμάχων τους, από την άλλη, είναι ασυμβίβαστες με την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία. Το πρόβλημα του ΝΑΤΟ και της Δύσης, όμως, είναι ότι οι λύση του κάθε ένα από τους “συμμάχους” είναι ασυμβίβαστη και με τις λύσεις των υπολοίπων. Για τις ΗΠΑ ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η “τρομοκρατία”, το Ντάες δηλαδή. Για τον Ερντογάν ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η “τρομοκρατία” των Κούρδων -και  ειδικά του PYD, του Κουρδικού “Δημοκρατικού Ενωτικού Κόμματος”  που θεωρείται το αδελφό κόμμα του PKK στη Συρία. 
 
Οι ΗΠΑ, στήριξαν με βομβαρδισμούς των θέσεων του Ντάες τους Κούρδους στη μάχη του Κομπάνι. Αυτή η στήριξη ήταν τελείως υποκριτική και κυνική: το αμερικανικό Πεντάγωνο ξέρει πολύ καλά ότι χωρίς χερσαίες δυνάμεις είναι αδύνατο να νικηθεί το Ντάες. Αλλά οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση, μετά το φιάσκο του Ιράκ και του Αφγανιστάν, να φέρουν φαντάρους στη Συρία. Η “βοήθεια” έχει σαν στόχο να εκμεταλλευτεί τους Κούρδους σαν  ένα είδος χερσαίας δύναμης -υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ φυσικά. 
 
Για την Τουρκία, όμως, κάθε βοήθεια προς τους Κούρδους ισοδυναμεί με βοήθεια προς τους “τρομοκράτες”. Η Τουρκία βομβαρδίζει τους τελευταίους μήνες όλο και πιο συχνά τις κουρδικές θέσεις, τόσο στη Συρία όσο και στο βόρειο Ιράκ. Και περιττό να το πει κανείς, οι άγριοι διωγμοί των Κούρδων μέσα στην ίδια την Τουρκία (που είχαν κοπάσει για λίγο μέσα στα προηγούμενα χρόνια) έχουν πάρει ξανά φωτιά. Τώρα η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία απειλούν ακόμα και να στείλουν στρατεύματα στη Συρία για να πολεμήσουν τόσο ενάντια στον Άσαντ όσο και ενάντια στους Κούρδους.
 
Στο μεταξύ ο πόλεμος στην ίδια τη Συρία συνεχίζεται χωρίς κανένα ορατό σημάδι ειρήνης στον ορίζοντα. Πριν από δέκα ημέρες συγκεντρώθηκε στη Γερμανία, στο πλαίσιο του ετήσιου “Συνεδρίου Ασφαλείας του Μονάχου” η “Διεθνής Ομάδας Υποστήριξης της Συρίας” (ΔΟΥΣ). Μη σας μπερδεύει το όνομα: στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ονομάζεται Διεθνής Ομάδας Λεηλασίας της Συρίας.
 
Η ομάδα αυτή αποτελείται από τις 20 χώρες που έχουν κάποιο “συμφέρον” στον σημερινό πόλεμο. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Ιράν -όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την γιγάντωση του πολέμου είναι μέλη της ΔΟΥΣ. 
 
Ανθρωπιστική κρίση
Στην συνάντηση του Μονάχου αποφάσισαν για μια ακόμα φορά να πιέσουν για μια άμεση εκεχειρία, να αντιμετωπίσουν άμεσα την ανθρωπιστική κρίση και να εργαστούν για μια μόνιμη λύση. Λύση, όμως, που να μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις πλευρές (δηλαδή τις 20 αυτές χώρες) δεν υπάρχει. Ούτε είναι κάποια από αυτές αρκετά ισχυρή για να επιβάλλει στους άλλους τη δική της λύση. Για όλες τις πλευρές μια “κακιά ειρήνη” -δηλαδή μια λύση που θα ενισχύει τα σχέδια των άλλων- είναι χειρότερη από την συνέχιση του πολέμου. 
 
Γι’ αυτό, όλη η φιλολογία περί «διπλωματικής λύσης» είναι λόγια του αέρα. Στην πραγματικότητα οι συγκρούσεις εντείνονται και η αποσταθεροποίηση απλώνεται και στην Τουρκία. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να καλέσει το ΝΑΤΟ και να στηρίξει τον Ερντογάν σαν «δύναμη αποτροπής του κύματος των προσφύγων» σημαίνουν μεγαλύτερη εμπλοκή και της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο. Σημαίνουν όχι μόνο περισσότερους πνιγμένους πρόσφυγες στο Αιγαίο αλλά και στήριξη της πολεμικής εκστρατείας της Τουρκίας για να ελέγξει τα σύνορά της με τη Συρία. Το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και το αντιπολεμικό κίνημα είναι η μόνη ελπίδα για να σταματήσουμε αυτό το μακελειό.