Καθώς η Εργατική Αλληλεγγύη πήγαινε στο τυπογραφείο, προχωρούσαν τα σχέδια του Νετανιάχου για την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ. Την Τετάρτη 1η Ιούλη θα ανακοίνωνε επισήμως πόσο γρήγορα και μέχρι πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για την πιο επιθετική κίνηση σε βάρος των Παλαιστίνιων εδώ και μισό αιώνα. Η παλαιστιανιακή αντίσταση και η διεθνιστική μας αλληλεγγύη έρχονται στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Ο Νετανιάχου έχει προαναγγείλει ότι θα προσαρτήσει στο Ισραήλ όλους τους ισραηλινούς εποικισμούς της Δυτικής Όχθης, όλα τα ελεγχόμενα από το στρατό τμήματά της, όλους τους δρόμους και τις υπόλοιπες υποδομές που υποστηρίζουν τους εποικισμούς, και μαζί με όλα αυτά δηλώνει ότι θα προσαρτήσει ολόκληρη την Κοιλάδα του Ιορδάνη.
Οι συνέπειες είναι και συγκλονιστικές και απρόβλεπτες. Το 1967 το Ισραήλ, με τον πόλεμο των έξι ημερών, εισέβαλε και κατέλαβε στρατιωτικά τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, η οποία μέχρι τότε επισήμως ανήκε στην Ιορδανία. Τις επόμενες δεκαετίες σφράγισε αυτή την κατοχή με μια σειρά εποικισμούς, κάποιοι από τους οποίους είναι πλέον τόσο μεγάλοι που συγκρίνονται με το Τελ Αβίβ και άλλες πόλεις του “επίσημου” Ισραήλ. Οι έποικοι συνέχιζαν να κλέβουν παλαιστινιακή γη, να πετάνε Παλαιστίνιους έξω από τα σπίτια τους και τα χωράφια τους και να κατασκευάζουν γειτονιές και στη συνέχεια πόλεις, υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού, των τανκς και των συρματοπλεγμάτων. Ύδρευση, ηλεκτρισμός, αυτοκινητόδρομοι, όλα μπήκαν στην υπηρεσία των εποικισμών, παρέχοντας συνθήκες ισραηλινών πολιτών στους εποίκους, την ώρα που οι Παλαιστίνιοι στην άλλη πλευρά των ψηλών μαντρότοιχων προσπαθούν να επιβιώσουν και για να κινηθούν προς την Ιερουσαλήμ πρέπει να περάσουν από σημεία ελέγχου, από διαλυμένους δρόμους, υπό τη διαρκή απειλή των πολυβόλων.
Η “διεθνής νομιμότητα”, την οποία το Ισραήλ ποδοπατάει με την κάλυψη των ΗΠΑ, λέει πως οι εποικισμοί είναι παράνομοι. Στις διεθνείς συνομιλίες από την εποχή του Όσλο τη δεκαετία του ‘90 μέχρι και τις τελευταίες απόπειρες του Ομπάμα, έμπαινε σαν προϋπόθεση, αν όχι η διάλυση, τουλάχιστον η παύση των εποικισμών. Το “Παλαιστινιακό κράτος” για το οποίο υποτίθεται πως μπήκαν οι βάσεις στο Όσλο, είχε σαν βασική εδαφική του έκφραση τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Τώρα ο Νετανιάχου βάζει βόμβα σε όλη αυτή την αυταπάτη. Επεκτείνει το Ισραήλ προς τα Ανατολικά, προσαρτώντας ένα μεγάλο ποσοστό της Δυτικής Όχθης. Αυτό που μένει για την όποια “Παλαιστινιακή Αρχή” είναι εφιαλτικό. Μια σειρά νησάκια γης περικυκλωμένα από το Ισραήλ, χωρίς σύνδεση μεταξύ τους. Μικρά και μεγαλύτερα χωριά, αλλά και πόλεις όπως η Ιεριχώ και η Βηθλεέμ θα βρεθούν υπό διαρκή πολιορκία. Ταυτόχρονα, επειδή ο Νετανιάχου θέλει να προσαρτήσει την Κοιλάδα του Ιορδάνη, δηλαδή το πιο εύφορο τμήμα της Δυτικής Όχθης στα Δυτικά του Ιορδάνη που χωρίζει την Παλαιστίνη από την Ιορδανία, οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης μένουν και χωρίς πρόσβαση σε οποιοδήποτε αραβικό κράτος και στις οικογένειές τους που έφυγαν πρόσφυγες για την Ιορδανία το 1967.
Μπαντουστάν
Η γεωγραφία αυτού του σχεδιασμού είναι αντιγραφή των Μπαντουστάν, με τα οποία οργάνωνε την εξουσία του το νοτιοαφρικανικό καθεστώς στη διάρκεια του απαρτχάιντ. Η ίδια η Ιερουσαλήμ μετατρέπεται σε αποκλεισμένο τόπο για τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης. Από την υπόσχεση μιας “κοινής πρωτεύουσας του Παλαιστινιακού Κράτους και του Ισραήλ”, οι διοικητικές υπηρεσίες των Παλαιστίνιων πλέον προορίζονται για τα χωριά της Δυτικής Όχθης.
Η προσάρτηση του Νετανιάχου έρχεται σαν πρακτική εφαρμογή του “Σχεδίου του αιώνα” που παρουσίασε ο γαμπρός του Τραμπ, Κούσνερ στα τέλη Γενάρη. Το “σχέδιο” περιλαμβάνει διωγμό μεγάλου μέρους των Παλαιστίνιων που ζουν στο Ισραήλ προς τα παλαιστινιακά “νησιά”-φυλακές αλλά και σε περιοχές της ερήμου που θα τους “παραχωρούνταν”.
Κάθε βήμα της προσάρτησης του Νετανιάχου θα σημάνει εκτός από διωγμούς, κλοπή γης και σπιτιών, και γενίκευση του ισραηλινού απαρτχάιντ. Οι Παλαιστίνιοι που θα βρεθούν εντός του νέου “εκτεταμένου” Ισραήλ δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ισραηλινούς πολίτες, όπως ρητά έχει δηλώσει ο Νετανιάχου.
Όλα αυτά τα σχέδια είναι μόνο πάνω στο χάρτη μέχρι στιγμής. Οι συνέπειες στην πράξη μπορούν να φτάσουν ως τον ξεσηκωμό, όχι μόνο στην Παλαιστίνη αλλά ακόμη γενικότερα. Χρειάζεται να θυμηθούμε πως στα σχέδια Κούσνερ δεν φτάσαμε λόγω της παντοδυναμίας των ΗΠΑ, αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Η σκληρή ήττα των ΗΠΑ στο Ιράκ, η αδυναμία τους να παρέμβουν στη Συρία, ο αποπροσανατολισμός τους μετά τις επαναστάσεις της Αραβικής Άνοιξης, έφερε τον Τραμπ και τον κύκλο του να ψάχνει τρόπο να δώσει ακόμη μεγαλύτερο χώρο στις περιφερειακές δυνάμεις που υπόσχονται “σταθεροποίηση”, από τα καθεστώτα του Κόλπου ως την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Στην πράξη όμως, τα διάφορα τοπικά μαντρόσκυλα κινούνται το καθένα τόσο αρπακτικά και ανεξέλεγκτα που αντί να σταθεροποιήσουν, ανάβουν φωτιές. Αυτό κάνουν στη Λιβύη, αυτό κάνουν στην Υεμένη, αυτό έκαναν κατα κόρον στη Συρία. Το Ισραήλ, το πιο επιθετικό από τα μαντρόσκυλα, οπλισμένο μέχρι τα δόντια και η μόνη χώρα της περιοχής με πυρηνικά, δεν κάνει βήματα “λύσης”, αλλά προετοιμασίας για το “χειρότερο”.
Οι Παλαιστίνιοι έχουν μπροστά τους την προοπτική όχι απλώς να ξεσηκώσουν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, γιατί ήδη βρίσκεται ξεσηκωμένη. Αλλά να ενώσουν και να συντονίσουν αυτόν τον ξεσηκωμό, από το Ιράκ ως την Αίγυπτο περνώντας από το Λίβανο και την Ιορδανία. Οι αυταπάτες περί “δύο κρατών” πεθαίνουν πλέον στην πράξη. Τα “Μπαντουστάν”, τα εσωτερικά σύνορα, τα σημεία ελέγχου, τα τείχη και ολόκληρο το ρατσιστικό σύστημα του σιωνισμού πρέπει να διαλυθεί. Ίσα δικαιώματα για όλους, ανεξάρτητα από θρησκεία και καταγωγή στην Παλαιστίνη, σημαίνει στην πράξη μία μόνο λύση, τη διάλυση του κράτους-απαρτχάιντ που λέγεται Ισραήλ.