Διεθνή
Αλληλεγγύη στον λαό της Κούβας

Διαδήλωση Κουβανών στο κέντρο της Αβάνας.

Στις 11 Ιούλη στην Κούβα έγιναν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που επεκτάθηκαν στις 6 από τις 14 επαρχίες του νησιού με τη συμμετοχή χιλιάδων. Πολλές κατέληξαν σε συγκρούσεις ανάμεσα στους διαδηλωτές και την αστυνομία αλλά και με φιλοκυβερνητικούς διαδηλωτές. 

Το υπόβαθρο αυτής της έκρηξης ήταν οι ελλείψεις σε βασικά αγαθά και η ακρίβεια, που φουντώνουν σε συνθήκες πανδημίας και ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού. Αυτό επισημαίνει και η ανάλυση των διαδηλώσεων από την συντακτική ομάδα του μπλογκ Κομουνίστας, που ασκεί αριστερή κριτική στην κυβέρνηση της Κούβας. Γράφουν:

«Ο άμεσος πυροδότης των διαδηλώσεων ήταν η δυσαρέσκεια για τις φοβερές ελλείψεις που προκαλούν η οικονομική κρίση, οι οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ και η αμφισβητήσιμη και αναποτελεσματική διαχείριση από την κρατική γραφειοκρατία. 

Η έλλειψη τροφίμων και υγειονομικών προϊόντων, η ύπαρξη καταστημάτων Ελεύθερα Μετατρέψιμου Συναλλάγματος στα οποία μπορείς να ψωνίσεις μόνο αν διαθέτεις ξένο νόμισμα και τα οποία συσσωρεύουν αποθέματα βασικών αγαθών, οι ατελείωτες ουρές για την αγορά αγαθών τόσο βασικών όσο το ψωμί, οι ελλείψεις σε φάρμακα, ο περιορισμός των καταθέσεων σε δολάρια στις τράπεζες, η αύξηση των τιμών για δημόσιες υπηρεσίες (στην Αβάνα το εισιτήριο στις συγκοινωνίες αυξήθηκε 500%) οι περικοπές επιδοτήσεων, ο αλματώδης πληθωρισμός, οι πολύωρες διακοπές ρεύματος. Αυτοί είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες που δημιούργησαν το σκηνικό για μια κοινωνική έκρηξη». 

Ιμπεριαλισμός

Η Κούβα είναι ένα νησί με 11 εκατομμύρια κατοίκους. Από το 19ο αιώνα η οικονομία της βασιζόταν στην παραγωγή ζαχαροκάλαμου. Αργότερα, όσο γινόταν προσάρτημα της οικονομίας των ΗΠΑ, έγινε και τουριστικός προορισμός, με τα ξενοδοχεία και τα καζίνο και τα πορνεία (στα οποία «επένδυε» και η αμερικάνικη μαφία). 

Το 1959 η επανάσταση με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα και τους συντρόφους τους στο αντάρτικο ανέτρεψαν τη δικτατορία του στρατηγού Μπατίστα. Ήταν ένα διεφθαρμένο και καταπιεστικό καθεστώς που όμως ήταν πιστός σύμμαχος του «ελεύθερου κόσμου» δηλαδή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Οι ΗΠΑ επέβαλαν πρώτα ένα σκληρό εμπάργκο και στη συνέχεια προσπάθησαν να ανατρέψουν ένοπλα το επαναστατικό καθεστώς με την απόβαση στο Κόλπο των Χοίρων που κατέληξε σε φιάσκο. 

Το κουβανικό καθεστώς αναζήτησε διεθνή στηρίγματα. Ο Κάστρο διακήρυξε το 1962 ότι η επανάσταση είναι σοσιαλιστική, παρόλο που μέχρι τότε το Κίνημα της 26 Ιούλη αρνιόταν οποιαδήποτε σχέση με τον κομμουνισμό. Η στροφή είχε να κάνει με τη συμμαχία με την ΕΣΣΔ. 

Η επανάσταση έφερε πραγματική βελτίωση στη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας. Όμως, οι αποφάσεις για την οικονομία και την πολιτική παρέμειναν υπόθεση μιας στενής ομάδας βετεράνων του αντάρτικου γύρω από τον Φιντέλ Κάστρο. Για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική, η Κούβα ήταν το σύμβολο της αντίστασης στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Όμως στην πραγματικότητα δεν έγινε μια σοσιαλιστική κοινωνία γιατί ποτέ η εργατική τάξη δεν πήρε τον έλεγχο ούτε στην οικονομία ούτε στην πολιτική. 

Το καθεστώς ποτέ δεν κατόρθωσε να επιτύχει το βασικό στόχο του στην οικονομία. Να απαλλαγεί δηλαδή από την οικονομική εξάρτηση που σήμαινε μια οικονομία στηριγμένη ουσιαστικά στη μονοκαλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου. Η ΕΣΣΔ αγόραζε ζάχαρη και πουλούσε βιομηχανικά και καταναλωτικά προϊόντα στην Κούβα. 

Το 1989-91 τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» κατέρρευσαν στην Ανατολική Ευρώπη. Η Κούβα βρέθηκε μόνη της απέναντι στο εμπάργκο και την επιθετικότητα των ΗΠΑ. Η «έκτακτη κατάσταση» της δεκαετίας του ’90 σήμαινε μεγάλες στερήσεις για τον πληθυσμό. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Λεονάρντο Παδούρα αποδίδουν αυτή την σκληρή πραγματικότητα και τις κοινωνικές αλλαγές που άρχισαν να αναδύονται. 

Η Κούβα άντεξε. Η «παλιά φρουρά» συνέχισε να κρατάει τα ηνία και το 2006 ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ, ανέλαβε επίσημα την ηγεσία. Συνέχισε να έχει νομιμοποίηση στα μάτια του πληθυσμού λόγω της κληρονομιάς της Επανάστασης. Αλλά και γιατί το αμερικάνικο εμπάργκο θύμιζε έμπρακτα τι σημαίνει αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. 

Αγορά

Η ρητορική του καθεστώτος καλούσε σε αυτοθυσία θυμίζοντας το ηρωικό παράδειγμα του Τσε Γκεβάρα. Όμως, επί της ουσίας άρχισε να αναζητάει διέξοδο για την οικονομική κατάσταση στο άνοιγμα στην αγορά. Το αμερικάνικο εμπάργκο παρέμενε ενεργό, αλλά για παράδειγμα υπήρχαν ευρωπαϊκές εταιρείες που ήταν πρόθυμες να κάνουν μπίζνες. 

Κάπως έτσι η Κούβα άρχισε να ανακάμπτει οικονομικά. Τα εκατομμύρια των τουριστών και τα εμβάσματα των Κουβανών της διασποράς έφερναν το πολυπόθητο συνάλλαγμα που απαιτούνταν για να εισαχθούν βασικά προϊόντα. Η Κούβα εισάγει το 80% των τροφίμων της. 

Η ηγεσία του ΚΚ Κίνας έκανε στροφή από το μοντέλο της «αυτάρκειας» του κρατικού καπιταλισμού στο άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά. Η Κούβα προσπάθησε να αντιγράψει αυτό το μοντέλο. Όμως, τα μεγέθη δεν συγκρίνονταν. 

Ένας συνδυασμός παραγόντων έφερε τη νέα κρίση. Ο Τραμπ αυστηροποίησε το εμπάργκο, χτυπώντας μια πηγή συναλλάγματος. Η παγκόσμια οικονομική κρίση ακύρωσε ξένες επενδύσεις. Η Βενεζουέλα που αντιμετωπίζει τη δική της κρίση σταμάτησε να είναι πηγή φτηνών καυσίμων. 

Και μετά χτύπησε η πανδημία. Η αντιμετώπιση του καθεστώτος θεωρήθηκε από πολλούς πρότυπο. Ουσιαστικά, αντιμετώπισε τη πρώτη φάση με ένα σκληρό λοκντάουν και κλείσιμο του τουρισμού. Όμως, αυτό είχε τεράστιο κόστος, κοινωνικό και οικονομικό. Τα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού πιέστηκαν στο έπακρο. Και όταν άνοιξε ο τουρισμός φέτος (χωρίς επιτυχία) σημειώθηκε έκρηξη στον αριθμό των «κρουσμάτων» του Covid-19. Η Κούβα μπορεί να έχει ζηλευτή έρευνα στην ανάπτυξη φαρμάκων και εμβολίων, αλλά μόλις το 17,8% του πληθυσμού είναι πλήρως εμβολιασμένο. 

Ανισότητα

Η επανάσταση μείωσε τις κραυγαλέες ταξικές διαφορές που χαρακτήριζαν την κουβανέζικη κοινωνία πριν από το 1959. Όμως, η ανισότητα δεν εξαφανίστηκε. Η γραφειοκρατία που έλεγχε τα κέντρα λήψης αποφάσεων είχε πάντοτε ευκολότερη και καλύτερη πρόσβαση σε μια σειρά υπηρεσίες, αγαθά και προνόμια. Το άνοιγμα στην αγορά των τελευταίων δεκαετιών είχε σαν συνέπεια οι ανισότητες να μεγαλώνουν, να γίνονται ορατές και να οδηγούν στην ανάδυση μιας «νέας αστικής τάξης» όπως την χαρακτήρισε σε μια ομιλία του το 2019 ο Φρανκ Γκαρσία Χερνάντεζ του μπλογκ Κομουνίστας. 

Είναι οι ιδιοκτήτες των «μικρομεσαίων» επιχειρήσεων στον τουρισμό και όχι μόνο, που από το 2011 μπορούν να έχουν υπαλλήλους πέρα από τα μέλη της οικογένειάς τους. Εκείνοι που μπορούν να συσσωρεύσουν περισσότερα αμερικάνικα δολάρια από τις δραστηριότητές τους. Και βέβαια, οι γραφειοκράτες που διαχειρίζονται τις «μικτές επιχειρήσεις» με το ξένο κεφάλαιο. Η GAEVESA, η «ομπρέλα» που ελέγχει εκατοντάδες τέτοιες εταιρείες ανήκει στον κουβανικό στρατό. 

Αυτό το άνοιγμα στην αγορά επιταχύνεται. Στις αρχές της φετινής χρονιάς για παράδειγμα η κυβέρνηση της Κούβας ανακοίνωσε ότι ξένες εταιρείες θα μπορούν πλέον να κατέχουν την πλειοψηφία των μετοχών σε επιχειρήσεις στους κλάδους του τουρισμού, της βιοτεχνολογίας, των φαρμάκων και του χονδρεμπορίου. Επίσης επέτρεψε την δραστηριοποίηση των διαβόητων «επενδυτικών funds». 

Το άνοιγμα στην αγορά δεν είναι λύση. Δεν είναι η «νέα αστική τάξη» που θα φέρει καλύτερες μέρες στην Κούβα. Μόνο η πάλη των εργατών μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τον σοσιαλισμό.


Αντίσταση στον αμερικάνικο αποκλεισμό

Με το που έγιναν γνωστές οι διαδηλώσεις, ο Μπάιντεν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, έσπευσε να ταχθεί υπέρ των διαδηλωτών, που «παλεύουν για βασικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση» ενάντια σε «ένα καταπιεστικό καθεστώς». Μίλησε για το «εγερτήριο σάλπισμα της ελευθερίας». 

Οι δηλώσεις του Μπάιντεν, «ασυνήθιστα σκληρές» σύμφωνα με σχόλια του διεθνούς τύπου, ωχριούν μπροστά σε αυτές του δημάρχου του Μαϊάμι, Φράνσις Σουάρεζ, ο οποίος δήλωσε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να εξαπολύσουν αεροπορικά πλήγματα στην Κούβα. Το Μαϊάμι είναι η έδρα μιας ολόκληρης γκάμας κουβανών νοσταλγών της «ελευθερίας» του Μπατίστα και οι Δημοκρατικοί κι οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν τις ψήφους τους. 

Όπως και να έχει οι δηλώσεις του Μπάιντεν είναι σκέτη υποκρισία. Καταρχήν για την ίδια την Κούβα, πάει πολύ να παριστάνει το φίλο του λαού που υποφέρει. Γιατί ένα τεράστιο κομμάτι των βασάνων του κουβανικού λαού οφείλεται στο αμερικάνικο εμπάργκο. 

Το 2015 ο πρόεδρος Ομπάμα είχε υποσχεθεί «ομαλοποίηση» των σχέσεων με την Κούβα και σταδιακή άρση του εμπάργκο. Τον Μάρτη του 2016 μάλιστα έκανε την «ιστορική επίσκεψή» του στην Αβάνα. Όμως, επί της ουσίας τίποτα δεν έγινε. Και στην συνέχεια ο Τραμπ έκανε ακόμα πιο ασφυκτικό το εμπάργκο, με 240 νέα μέτρα και απαγορεύσεις. Αυτά ξεκινούσαν από τον περιορισμό της δυνατότητας αποστολής εμβασμάτων σε συγγενείς στην Κούβα, μέχρι την απαγόρευση εισόδου σε λιμάνια των ΗΠΑ πλοίων που τους προηγούμενους έξι μήνες είχαν «δέσει» σε κουβανικό λιμάνι. 

Κληρονομιά

Ο Μπάιντεν διατήρησε αυτή την «κληρονομιά» του Τραμπ ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας. Γι’ αυτό η απάντηση της Αριστεράς στα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν από τον Μπάιντεν ή τον Μπορέλ της ΕΕ μέχρι τους δικούς μας ντόπιους Μητσοτάκηδες είναι απλή: είστε κυνικοί υποκριτές που παριστάνετε ότι πονάτε για τα δικαιώματα στην Κούβα όταν πρόσφατα έχει στηρίξει πραξικοπηματίες στην Βενεζουέλα και την Βολιβία. Να καταργηθεί κάθε τύπου εμπάργκο στην Κούβα. 

Όμως, η Αριστερά δεν μπορεί να μείνει μόνο σε αυτή τη διεκδίκηση. Χρειάζεται μια συνολικότερη αντιμετώπιση. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παριστάνει το φίλο της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Το έκανε κατά κόρον στον «Ψυχρό Πόλεμο» όταν οι ΗΠΑ ήταν ο ηγέτης του «ελεύθερου κόσμου» απέναντι στην ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της. 

Από την Αν. Γερμανία του 1953 μέχρι την Πολωνία της Αλληλεγγύης του 1980-81, κάθε φορά που ένα μαζικό κίνημα ερχόταν σε σύγκρουση με τα καθεστώτα εκεί, οι ΗΠΑ έσπευδαν να επαινέσουν τους «μαχητές της ελευθερίας». Ηταν βέβαια υποκριτές και τότε όπως είναι και σήμερα. 

Στην Αριστερά, ωστόσο, διαμορφώθηκαν δυο λάθος αντιμετωπίσεις απέναντι σε αυτή την υποκρισία. Η πρώτη ήταν η σταλινική πλήρης ταύτιση με τα καθεστώτα που προσπαθούσαν να απαντήσουν στα κινήματα με καταστολή και συκοφαντίες: Οι εργάτες του δυτ. Βερολίνου το 1953 ήταν «κρυμμένοι ναζί», οι Ούγγροι που έφτιαχναν εργατικά συμβούλια το 1956 «αντεπαναστάτες», οι Τσέχοι της Άνοιξης της Πράγας «αντιδραστικοί μικροαστοί», οι εργάτες της Αλληλεγγύης «κορόιδα που προσκυνούσαν τον Πάπα». Η ΕΣΣΔ «έκφραζε τον σοσιαλισμό», ακόμα και όταν έστελνε τανκς στην Ουγγαρία και την τσεχοσλοβακία ή στήριζε το πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία. Το ίδιο η Κίνα το 1989 όταν έστελνε τα τανκς στην πλατεία Τιενανμέν. 

Η άλλη αντιμετώπιση, αυτή του «ευρωκομμουνισμού», αναγνώριζε ότι υπήρχαν προβλήματα στο ανατολικό μπλοκ αλλά κατέληγε στην προσαρμογή στα ιδεολογήματα του δυτικού καπιταλισμού. Ο «σοσιαλισμός με δημοκρατία» έφτασε να σημαίνει επιστροφή στον αστικό κοινοβουλευτισμό και άνοιγμα στην αγορά.  

Με αυτές τις λάθος αφετηρίες και την προοπτική που συνεπάγονταν, η Αριστερά της Δύσης απέτυχε να βοηθήσει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη μιας γνήσιας Αριστεράς στην ανατολική Ευρώπη. Όταν για παράδειγμα οι μικροί κύκλοι της πολωνικής αριστεράς, που στη δεκαετία του ’60 μιλούσαν για την εξουσία των εργατικών συμβουλίων, βρέθηκαν στη δίνη της εργατικής έκρηξης του ’80, έπαιρναν αυτά τα λάθος μηνύματα από τη αριστερά στη Δύση που τελικά τους παρέλυσαν και τους διάλυσαν. Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα ίδια λάθη στην περίπτωση της Κούβας.

Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στην καταστολή των διαδηλώσεων στην Κούβα. Είναι η πιο σίγουρη συνταγή να χαριστεί η οργή και η πίκρα των απλών ανθρώπων που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν βασικά αγαθά, στη δημαγωγία των ακροδεξιών του Μαϊάμι και τις ψεύτικες υποσχέσεις των προπαγανδιστών της «ελεύθερης αγοράς». 

Σοσιαλισμός σημαίνει οι εργάτες και οι εργάτριες να παίρνουν συλλογικά τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή τους. Σημαίνει η «κάθε μαγείρισα να κυβερνάει το κράτος» που έγραφε ο Λένιν. Δεν σημαίνει μια εργατική τάξη φιμωμένη. Αυτό το μήνυμα πρέπει να ακουστεί δυνατά και στην Κούβα και στον κόσμο ολόκληρο. 


Όχι στην καταστολή των διαδηλώσεων

Στις διαδηλώσεις της 11 Ιούλη συνελήφθησαν τέσσερις αριστεροί αγωνιστές. Πρόκειται για τους Φρανκ Γκαρσία Χερνάντεζ, ιδρυτή της ομάδας που διαχειρίζεται το μπλοκ Κομουνίστας, τον Μαικέλ Γκονζάλεζ Βίβερο, εκδότη του περιοδικού Tremenda Nota (για τα δικαιώματα των LGBTQI) το οποίο έχει αναδημοσιεύσει και κείμενα των Κομουνίστας. Επίσης, συνελήφθησαν ο Λεονάρντο Ρομέρο Νεγκρίν, φοιτητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και ο Μάρκος Αντόνιο Πέρεζ Φερνάντεζ, προπανεπιστημιακός σπουδαστής.

Οι δυο πρώτοι αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη μέρα, με περιορισμούς στις μετακινήσεις τους. Παράλληλα τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για «διατάραξη της δημόσιας τάξης». Οι άλλοι συνεχίζουν να κρατούνται. Μάλιστα, το όνομα του Λεονάρντο Ρομέρο Νεγκρίν δεν εμφανίζεται στον επίσημο κατάλογο των συλληφθέντων. 

Ο Φρανκ Γκαρσία Φερνάντεζ έχει γνωστός διεθνώς για τις μελέτες του σχετικά με την ιστορία της κουβανικής Αριστεράς. Τον Μάη του 2019 οργάνωσε ένα διεθνές ακαδημαϊκό συνέδριο για τον Τρότσκι στην Αβάνα. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς ήταν ομιλητής σε ημερίδα που οργάνωσε το θεωρητικό περιοδικό International Socialism (εκδίδεται από το SWP, το αδελφό κόμμα του ΣΕΚ στην Βρετανία) στο Λονδίνο. 

Ο Λεονάρντο Ρομέρο Νεγκρίν είχε συλληφθεί ξανά πέρσι τον Απρίλη. Το «έγκλημά» του ήταν ότι συμμετείχε σε μια μικρή διαδήλωση κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε: «Σοσιαλισμός ναι, καταστολή όχι». 

Η διεθνής καμπάνια για την απελευθέρωση των συλληφθέντων και την απόσυρση κάθε κατηγορίας εναντίον τους συνεχίζεται. Πρέπει να έχει την στήριξη όλης της Αριστεράς. 

Η περιγραφή των γεγονότων που δημοσιοποίησε η συντακτική ομάδα των Κομμουνίστας ενημερώνει ότι κανένα άλλο μέλος της δεν συνελήφθη αλλά καταλήγει ως εξής: «Ωστόσο το γεγονός αυτό δεν μας αποτρέπει να απαιτήσουμε, με βάση την στοιχειώδη αίσθηση επαναστατικής δικαιοσύνης, την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων της 11 Ιούλη, φτάνει οι ενέργειές τους να μην απείλησαν ανθρώπινες ζωές». 


Απελευθερώστε τον Φρανκ Γκαρσία και τους συντρόφους του

Εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες, έχουμε καταγγείλει τον αποκλεισμό που επέβαλαν οι αρχές των ΗΠΑ κατά της Κούβας. Καταγγείλαμε και συνεχίζουμε να καταγγέλλουμε τις ποικίλες πολιτικές και μέτρα που υιοθέτησε η Ουάσιγκτον από το 1959-1960 για να απομονώσει, να αποσταθεροποιήσει και να επιτεθεί στην Κούβα. Είμαστε αντιιμπεριαλιστές και πεπεισμένοι διεθνιστές. 

Γι’ αυτούς τους λόγους, μας ανησυχεί ιδιαίτερα η είδηση της σύλληψης κατά τη διάρκεια μιας πορείας διαμαρτυρίας στην Αβάνα στις 11 Ιουλίου του Frank Garcia Heandez, κουβανού ιστορικού και μαρξιστή, του Leonardo Romero Negrin, νεαρού σοσιαλιστή που σπουδάζει φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, του Maykel Gonzalez Vivero, διευθυντή του Tremenda Nota (περιοδικού για τα δικαιώματα των LGBTQI) και του Marcos Antonio Perez Feandez, προπανεπιστημιακού φοιτητή. Ο Frank Garcia Heandez είναι ένας σημαντικός μελετητής που έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη για το έργο του σχετικά με την επανεκτίμηση της ιστορίας της κουβανικής αριστεράς και τη διοργάνωση ενός διεθνούς συνεδρίου για τον Τρότσκι στην Αβάνα το 2019.

Ζητάμε την χωρίς όρους απελευθέρωση του Φρανκ και όλων των συντρόφων του και τον σεβασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων των κουβανών. 

Όπως είχε πει η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ στη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης το 1918:

"...χωρίς απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή γίνεται μια ζωή επιφανειακή όπου η γραφειοκρατία απομένει ως το μόνο ζωντανό στοιχείο".

Και προσέθετε: 

"Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης, μόνο για τα μέλη ενός κόμματος -όσο πολυάριθμα και αν είναι- δεν είναι ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει αποκλειστικά και πάντα: ελευθερία εκείνου που σκέφτεται διαφορετικά. Όχι εξαιτίας κάποιας φανατικής αντίληψης περί ‘δικαιοσύνης’, αλλά γιατί η εκπαιδευτική, η ολοκληρωτική και εξαγνιστική λειτουργία της πολιτικής ελευθερίας εξαρτάται από αυτό το ουσιώδες χαρακτηριστικό, και η δύναμή της χάνεται όταν η ‘ελευθερία’ γίνεται ειδικό προνόμιο".

Αυτή την έκκληση υπογράφουν πολλές προσωπικότητες της Αριστεράς διεθνώς, ανάμεσά τους:

Νoam Chomsky, Επίτιμος Καθηγητής, MIT, ΗΠΑ, Etienne Balibar, Anniversary Πρόεδρος Τμήματος Μοντέρνας Ευρωπαϊκής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Kingston, Λονδίνο, Mike Davis, Επίτιμος Καθηγητής, University of Califoia Riverside, ΗΠΑ, Robert Brenner, University of Califoia Los Angeles, ΗΠΑ, Richard Boyd Barrett, βουλευτής της Ιρλανδικής Βουλής, Ιρλανδία, Christine Buchholz, Μέλος του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Die Linke, Γερμανία, Gerry Carroll, μέλος του Κοινοβουλίου της Βορείου Ιρλανδίας, Jorge Costa, βουλευτής, Μπλόκο της Αριστεράς, Πορτογαλία , Pedro Filipe Soares, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Μπλόκο της Αριστεράς, Πορτογαλία, Baba Aye, Συμπρόεδρος της Συμμαχίας για την Επανάσταση (CORE), Νιγηρία, Eric Toussaint, University of Liege and Paris VIII, διεθνής συγγραφέας και ακτιβιστής, Βέλγιο, Alex Callinicos, Επίτιμος Καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών, King’s College London, Βρετανία, Luciana Genro, ex-candidata a Presidente, direção nacional do PSOL (Κόμμα του Σοσιαλισμού και της Ελευθερίας) e deputada estadual Rio Grande do Sul, Βραζιλία, Jess Gonzalez, μέλος της καταλανικής βουλής με το En Comú Podem, Καταλονία, Philippe Poutou, Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, (NPA) υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 2022, Γαλλία, Christine Poupin, εκπρόσωπος Τύπου του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, Γαλλία, Maria Carvalho Dantas, Μέλος του Κονγκρέσου των αντιπροσώπων με την Esquerra Republicana de Catalunya, Καταλονία, Christian Juhl, MP, Red-Green Alliance, Δανία, Μarisa Matias, ευρωβουλευτίνα, Μπλόκο της Αριστεράς, Πορτογαλία, Paul Murphy, (βουλευτής της Ιρλανδικής Βουλής), Feanda Melchionna, deputada federal Rio Grande do Sul, Brazil, David Miranda, deputado federal Rio de Janeiro, Brazil, Miguel Urban, μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, Nikolaj Villumsen, μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, Red-Green Alliance, Δανία, Carolyn Egan, president of United Steelworkers Local 8300, president of United Steelworkers Toronto Area Council, Καναδάς, Ben Moroney, δημοτικός σύμβουλος με τους Πράσινους, Campbelltown, NSW, Αυστραλία, Dr Sean Purdy, Καθηγητής Ιστορίας, University of Sao Paulo, Βραζιλία, Roberto Robaina, δημοτικός σύμβουλος, Porto Alegre/RS, Direção Nacional do PSOL,Βραζιλία, Edgard Sanchez, εκπρόσωπς Τύπου του PRT and joint editor Punto de Vista inteacional, Mεξικό, Ashley Smith, Democratic Socialists of America, Tempest Collective, ΗΠΑ.

Kαι από την Ελλάδα: Πέτρος Κωνσταντίνου, δημοτικός σύμβουλος Αθήνας, Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος Συλλόγου εργαζομένων Αγίου Σάββα, Μαρία Στύλλου, εκδότρια του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Πάνος Γκαργκάνας, διευθυντής της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη.