Το περασμένο Σάββατο η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε το νέο προϋπολογισμό λιτότητας που για δεύτερη χρονιά εν μέσω πανδημίας περικόπτει τις δαπάνες για την Υγεία - ακριβώς τη στιγμή που η μελέτη Τσιόδρα έβλεπε το φως της δημοσιότητας, αποκαλύπτοντας πόσους νεκρούς έχει κοστίσει η έλλειψη των ΜΕΘ στα νοσοκομεία.
Ήταν απολύτως συνειδητή η πολιτική απόφαση του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης που τον στηρίζει να αποδυναμώσει το ΕΣΥ ανεξαρτήτως των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές που μέσα σε αυτήν την εβδομάδα θα ξεπεράσουν τις 20.000 στην Ελλάδα.
Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, προς τιμή του, ήταν ο μόνος βουλευτής που είπε στην ομιλία του αυτήν την αλήθεια: «Τον φίλο μου που χάθηκε, τη μητέρα, τον αδερφό ποιος θα τον φέρει πίσω; Ποιος θα απολογηθεί γι’ αυτό;
Ντροπή! Αίσχος! Δολοφονήσατε τους ανθρώπους αυτό κάνατε! Και επιμένετε! Ντροπή σας! Δολοφονήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι αυτή είναι η πραγματικότητα».
Ακολούθησε η μομφή του πρόεδρου της Βουλής κατά του Κουρουμπλή, στη συνέχεια το άδειασμά του από τους βουλευτές του
ΣΥΡΙΖΑ Σκουρλέτη και Φίλη το οποίο ακολούθησε η εντολή του Τσίπρα να ανακαλέσει, κάτι το οποίο ο Κουρουμπλής δεν έκανε, με αποτέλεσμα την διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είχε να κάνει με κανενός είδους "πολιτικό πολιτισμό" η διαγραφή του Κουρουμπλή. Δεν είναι πολιτικός πολιτισμός το να κρύβεις κάτω από το χαλί την αλήθεια και να ρίχνεις τους "τόνους" όταν καθημερινά γύρω σου συντελείται ένα μέγα έγκλημα. Είπε ο Σκουρλέτης στην Βουλή: «Ο χώρος μας αυτό που είχε πει ο πρώην υπουργός Προστασίας Πολίτη (σ.σ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκαψε 100 ανθρώπους στο Μάτι, δεν υιοθετεί αυτή τη λογική. Εμείς τυμβωρυχία δεν κάναμε και ούτε θα κάνουμε". Μα σοβαρά τώρα, είναι "τυμβωρυχία" να αναδεικνύει κανείς το έγκλημα και τον εγκληματία; Ήταν τυμβωρυχία όταν ο κόσμος στους δρόμους φώναζε κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων απέναντι στην κυβέρνηση του μπαμπά Μητσοτάκη όταν δολοφόνησε τον Τεμπονέρα και στη συνέχεια απέναντι στην κυβέρνηση Καραμανλή όταν δολοφόνησε τον Γρηγορόπουλο; Και είναι τυμβωρυχία να το ξαναλέει σήμερα που χιλιάδες άνθρωποι οδηγούνται καθημερινά σαν πρόβατα στην σφαγή;
Δεν είναι πολιτικός πολιτισμός αλλά απλόχερη συναίνεση αυτό που παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα κι έξω από τη Βουλή στην κυβέρνηση, την ώρα που ο κόσμος παλεύει σκληρά σε όλα τα μέτωπα. Ο Μητσοτάκης πηγαίνει στην Εύβοια και βρίσκει μπροστά του τον κόσμο που έκαψε το καλοκαίρι. Πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη και του φράζουν το δρόμο οι εργαζόμενοι στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Παντού ξεχειλίζει η οργή για μια κυβέρνηση που δολοφονεί όχι μόνο με την πανδημία, αλλά και με τις σφαίρες των μπάτσων και τον ρατσισμό κατά των Ρομά, των προσφύγων, των μεταναστών.
Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει συνειδητά αντί να εκφράζει και να μετατρέπει σε αγώνα την οργ,ή να της βάζει πάγο. Με το καλημέρα το 2019 ο Τσίπρας είπε ότι θα ασκήσουμε "υπεύθυνη αντιπολίτευση" και δεν θα ζητήσουμε από τους πρώτους πέντε μήνες να φύγει η κυβέρνηση. Μετά ήρθε η πανδημία και πάλι δεν ήταν καιρός για αντιπολίτευση, "θα λογαριαστούμε μετά" ήταν το σλόγκαν. Κάθε τρεις και λίγο απευθύνει στην κυβέρνηση καλέσματα "συνεργασίας" για την αντιμετώπιση κρίσεων, για υπουργούς "κοινής αποδοχής" στην Υγεία. Το Μάρτη του 2020 έλεγε είμαστε διατεθειμένοι "να βάλουμε πλάτη για το προσφυγικό αν υπάρχει σχέδιο αποσυμφόρησης στα νησιά", τον Απρίλη του 2020 δήλωνε "βάλαμε πλάτη στην πανδημία" και τον Νοέμβρη του 2020 "θα βάλουμε ξανά πλάτη αν χρειαστεί".
Συναίνεση
Έπρεπε να φτάσουμε στη συζήτηση του φετινού προϋπολογισμού το Σάββατο για να ζητήσει ο Τσίπρας εκλογές στην Βουλή και να ζητήσει να παραιτηθεί "η κυβέρνηση των ενόχων". Και αυτό σε μια απόφαση που ελήφθη σε μια προσπάθεια να σπάσει η παγωμάρα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μετά το αυτογκόλ της διαγραφής Κουρουμπλή.
Αλλά δεν είναι μόνο η συναίνεση στα λόγια που χαρακτηρίζει την στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η απόλυτη απροθυμία για αντιπολίτευση στον δρόμο. "Καλώ τις Ελληνίδες και τους Έλληνες να αντισταθούν σε αυτήν την πολιτική, στην αλαζονεία, στη διαφθορά και στη φθορά που εκπροσωπείτε. Τους καλώ να απαιτήσουν να φύγει η κυβέρνηση των ενόχων", είπε κλείνοντας την ομιλία του στην Βουλή ο Τσίπρας.
Μα σοβαρά τώρα; Τότε για ποιον λόγο η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΕΔΥ και στο ΕΚΑ καταψήφισαν (μαζί με τις παρατάξεις της ΔΑΚΕ και τις ΠΑΣΚΕ) την πρόταση για 24ωρη απεργία την μέρα ψήφισης του προϋπολογισμού; Γιατί σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, σε ένα τόσο κρίσιμο προϋπολογισμό δεν ήθελαν καν μια 24ωρη απεργία; Με ποιον τρόπο θα απαιτήσουμε «να φύγει η κυβέρνηση των ενόχων";
Η πραγματικότητα είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει μια αντιπολίτευση στην απεργία και στο δρόμο. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καθηλωμένος δημοσκοπικά, ενώ η ΝΔ πέφτει. Γι' αυτό κάθε καμπάνια οργάνωσης νέων μελών, ανανέωσης των τοπικών που έχει κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα -η τελευταία βρίσκεται υποτίθεται σε εξέλιξη πηγαίνοντας προς το συνέδριο του Μάρτη- δεν φέρνει αποτέλεσμα.
Η στρατηγική του ανοίγματος προς το κέντρο και την δεξιά δεν του επιτρέπει να αξιοποιήσει ούτε τα πεδία που ο κόσμος τα παλεύει και είναι και εκτός της εφαρμογής των εντολών των διευθυντηρίων της ΕΕ για τα οικονομικά -την κόντρα με τον σεξισμό, τον ρατσισμό, τους φασίστες, για το περιβάλλον. Σε κάθε τομέα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλήξει να αποφεύγει την κινητοποίηση στο δρόμο.
Τα μηνύματα που στέλνει η "Ομπρέλα", που ξεκίνησε από τους "53", ως μια συσπείρωση στα αριστερά της ηγεσίας φτάνοντας να συμπεριλαμβάνει στελέχη που ιστορικά ανήκαν στην δεξιά πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Παπαδημούλης, κινούνται σε παρόμοια κατεύθυνση.
Ο Σκουρλέτης και ο Φίλης υπερκέρασαν από τα δεξιά τον Τσίπρα στο ζήτημα της διαγραφής Κουρουμπλή. Αλλά αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη διαγραφή του, ούτε βέβαια την δικαιολογεί η απόπειρα διαφόρων αριστερών να την εξηγήσουν με αναφορές στη συνάντησή του με τον Αμβρόσιο. Ο Κουρουμπλής δεν διαγράφηκε για τον Αμβρόσιο -εξάλλου βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που φωτογραφίζονταν ξεδιάντροπα δίπλα στον Κασιδιάρη παραμένουν στο κόμμα.
Η συζήτηση με αφορμή την διαγραφή Κουρουμπλή δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Θα περίμενε κανείς από μια αντιπολίτευση που βρίσκεται στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να αντιδράσει στην απαίτηση του Προέδρου της Βουλής να γίνει μομφή στον Κουρουμπλή. Κι όμως ευθυγραμμίστηκαν με τον «πολιτικό πολιτισμό» της ΝΔ. "Εμείς του ΚΚΕ, δεν νιώθουμε καθόλου την ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε στην πολιτική μας αντιπαράθεση βρισιές, προσβολές και χαρακτηρισμούς, ακόμα και όταν κάποια στιγμή οργιζόμαστε με κάτι που αναφέρεται σε εμάς", είπε η Παπαρήγα. Και βέβαια στα συνδικάτα το ΚΚΕ τάχθηκε στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ κατά της πραγματοποίησης απεργίας τη μέρα του προϋπολογισμού.
Αδυναμία
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η δεξιόστροφη πορεία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώθηκε στην φάση που αυτός βρέθηκε στην αντιπολίτευση, περιμένοντας ότι ο κόσμος θα πάει τελικά να τον ψηφίσει με μοναδικό κριτήριο πως ό,τι και να ακολουθήσει, χειρότερο από το σημερινό δεν θα είναι.
Οι χαμηλοί τόνοι μεταφράζονται σε αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσει και εν τέλει ευνοεί την ίδια την κυβέρνηση. Πρόκειται για μια πολιτική παράδοση που την είδαμε ξανά στο παρελθόν να εφαρμόζεται από τις ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς στην Ελλάδα με κακά έως ολέθρια αποτελέσματα: Στη συμμετοχή του ΣΥΝ-ΚΚΕ στην συγκυβέρνηση Τζανετάκη και στην Οικουμενική κυβέρνηση του 1989-90 για να "έρθει η κάθαρση". Στη συνεργασία με τον Καμμένο "για να τελειώνουμε με τα μνημόνια". Στην κωλοτούμπα τον Ιούλη του 2015 όταν ο Τσίπρας μετέτρεψε το 63% του «ΟΧΙ» σε «Ναι» υποκύπτοντας στους εκβιασμούς της ΕΕ, απογοητεύοντας ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και εξασφαλίζοντας τη "συνέχεια του κράτους". Είναι η παράδοση μιας στρατηγικής που υπόσχεται την "αλλαγή", που ποτέ δεν έρχεται μέσα από την διαχείριση ενός σάπιου συστήματος.
Η δύναμη για να τελειώνουμε με την καταστροφή που φέρνει το σύστημα δεν βρίσκεται στην επίδειξη «πολιτικού πολιτισμού» μέσα στη Βουλή. Βρίσκεται στο εργατικό κίνημα, στις απεργίες και στις διαδηλώσεις, στους αγώνες, στο πλευρό των απεργών, των γυναικών, του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος. Αυτός είναι ο δρόμος για να γκρεμίσουμε αυτή τη μισητή κυβέρνηση και να ανοίξουμε την προοπτική για μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και απελευθέρωσης, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.