Τα ΜΜΕ συνδέουν την υποβάθμιση αυτή με την έκθεσή τους στα ελληνικά χρέη. Όχι μόνο τα δημόσια χρέη αλλά και τα ιδιωτικά: η Credit Agricole που έχει αγοράσει την Εμπορική Τράπεζα έχει ένα “άνοιγμα” 26 δισεκατομμυρίων ευρώ απέναντι στην Ελλάδα. Η BNP Paribas 7,5 δις και η Societe Generale 6 δις. Για να αντισταθμίσουν τους κινδύνους που συνοδεύουν αυτά τα χρέη, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες -όπως ακριβώς και οι ελληνικές- να προχωρήσουν σε γενναίες αυξήσεις στο μετοχικό τους κεφάλαιο.
Στην πραγματικότητα, όμως, τα ελληνικά χρέη δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα τρίζει κάτω από ένα βουνό από κρυμμένα τοξικά χρέη -χρέη που δεν έχουν κανένα πραγματικό αντίκρισμα: στεγαστικά δάνεια για ακίνητα που αξίζουν πλέον ένα κλάσμα μόνο του χρέους, δάνεια σε επιχειρήσεις που χαροπαλεύουν, δάνεια σε κυβερνήσεις που όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπληρωθούν. Ζόμπι που όλοι ξέρουν ότι αρκεί μια σπίθα για να αποκαλυφθεί η πραγματική τους φύση.
Τα νούμερα είναι ανατριχιαστικά: σύμφωνα με έναν πίνακα που δημοσίευσαν την περασμένη βδομάδα οι Financial Times, η συνολική έκθεση των γαλλικών τραπεζών στα επίφοβα ελληνικά, ιρλανδικά, πορτογαλικά, ισπανικά και ιταλικά χρέη είναι 671 δισεκατομμύρια, των γερμανικών 534 δις και των βρετανικών 371. Γι’ αυτό τρέμουν τόσο πολύ μια ελληνική χρεοκοπία. Αυτό που φοβούνται δεν είναι απλό ντόμινο, αλλά μια ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή αντίδραση -σαν αυτή που σάρωσε το τραπεζικό σύστημα τη δεκαετία του 1930.
Αξιοσέβαστοι απατεώνες
Το πόσο “σάπιο” είναι το τραπεζικό σύστημα φάνηκε ανάγλυφα από το σκάνδαλο που συγκλονίζει αυτές τις μέρες την UBS -μια από τις πιο “αναγνωρισμένες” ελβετικές τράπεζες: την περασμένη βδομάδα η αστυνομία συνέλαβε τον Κουέκου Αντόμπολι, ένα στέλεχος του περιβόητου γραφείου “Δέλτα Ενα” της τράπεζας με βαριές κατηγορίες. Η δουλειά του γραφείου “Δέλτα Ενα” είναι να παίζει για λογαριασμό της ίδιας της τράπεζας στις αγορές των παραγώγων: με απλά λόγια να παίζει στοιχήματα ότι πχ ο δείκτης Dow Jones θα ανέβει ή ο DΑΧ θα πέσει.
Το έγκλημα του Αντόμπολι δεν ήταν ότι έπαιξε “λάθος” -τα λάθη είναι κομμάτι της δουλειάς του- αλλά ότι έπαιξε πιο πολλά από όσα είχε δικαιοδοσία να παίξει: το παιχνίδι του έβαλε την UBS 2,3 δισεκατομμύρια δολάρια μέσα! Για να κρύψει τα ποσά που έπαιζε ο Αντόμπολι είχε δημιουργήσει πλασματικούς πελάτες -που υποτίθεται ότι πόνταρε τα δικά τους λεφτά και όχι τα λεφτά της τράπεζας. Λεφτά πελατών μπορούσε να τζογάρει όσα ήθελε.
Πόσα πόνταρε; 5 δις την ημέρα είναι ένα «φυσιολογικό ποσό» δήλωσε η τράπεζα όταν ρωτήθηκε γιατί δεν ανησύχησε. Τώρα όλοι κάνουν λόγο για στέλεχος-απατεώνα. 'Η μήπως είναι ο εργοδότης του μια τράπεζα-απατεώνας αναρωτιούνται, καθόλου άδικα, οι Financial Times. Η UBS μπήκε μέσα 50 δις(!) από τα αμερικανικά τοξικά ομόλογα. Διασώθηκε από το κράτος -γιατί παραήταν μεγάλη για να την αφήσουν να χρεοκοπήσει. Πριν από αυτό είχε χάσει και πάλι δισεκατομμύρια το 1998 από την κατάρρευση της LCTM, ενός αμερικανικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου με το οποίο είχε συνδεθεί στενά.
Η UBS δεν είναι εξαίρεση. Γραφεία “Δέλτα Ενα” έχουν όλες οι μεγάλες τράπεζες επενδύσεων. Πριν από μερικά χρόνια ένα παρόμοιο σκάνδαλο είχε συνταράξει την γαλλική Societe Generale. Ξελάσπωσε και πάλι με τη βοήθεια του κράτους. Οπως ξελάσπωσαν όλες οι μεγάλες τράπεζες του κόσμου το 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Τώρα τα στελέχη εκείνων των τραπεζών -πολλοί έχουν στο μεταξύ μεταπηδήσει σαν ειδικοί σε υπουργεία, κεντρικές τράπεζες, πανεπιστήμια, οίκους αξιολόγησης και οικονομικές εφημερίδες- μας λένε ότι για τα προβλήματα των τραπεζών φταίει ο διογκωμένος δημόσιος τομέας. Ψεύτες ή απατεώνες; Μάλλον και τα δυο μαζί.
Διαβάστε επίσης