Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι το αίτημα θα γίνει δεκτό. Ακόμη και αν η Γενική Συνέλευση αποδεχθεί την παλαιστινιακή πρόταση, κάτι που είναι πολύ πιθανό, η απόφαση πρέπει να πάρει την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ). Και εκεί υπάρχει έτοιμο ένα αμερικάνικο βέτο. Από την εποχή του Νίξον μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ έχουν ασκήσει πάνω από 40 βέτο στο ΣΑ για χάρη του Ισραήλ.
Όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως κάθε άλλη φορά. Το Ισραήλ είναι πιο απομονωμένο από ποτέ στην ιστορία του, και ο πανικός ξεχειλίζει ακόμα και μπροστά σε τέτοιες διαδικασίες-θέατρο σαν του ΟΗΕ. Από την περασμένη βδομάδα δεν διαθέτει κανονική διπλωματική παρουσία σε καμία από τις χώρες με τις οποίες συνορεύει. Η διπλωματική του αποστολή στην Ιορδανία αποχώρησε ανεπίσημα, από το φόβο τους ότι οι διαδηλώσεις στο Αμμάν μπορεί να ακολουθήσουν το δρόμο του Καΐρου.
Στο Κάιρο οι διαδηλωτές εισέβαλαν στην πρεσβεία και την έκαναν γυαλιά καρφιά, αναγκάζοντας όσους διπλωμάτες είχαν μείνει μέσα να φύγουν με απευθείας πτήση στο Τελ Αβίβ. Ο πρόξενος στην Αίγυπτο δηλώνει ότι έχει επιστρέψει, αλλά κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται, καθώς η πρεσβεία παραμένει κλειστή. Όλα αυτά, ενώ και η Τουρκία επέλεξε να αποσύρει το διπλωματικό της προσωπικό, αλλά και να ακυρώσει όλες τις στρατιωτικές συμφωνίες με το σιωνιστικό κράτος.
Ο πανικός καταλαμβάνει το Ισραήλ από όλες τις κατευθύνσεις, τώρα πλέον και από τα ανατολικά. Ένα ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας Γεντιότ Αχαρονότ λέει πως “υψηλόβαθμες πηγές στο Ισραήλ ισχυρίζονται πως η κυβέρνηση της Ιορδανίας είναι πολύ αδύναμη και πρόκειται να καταρρεύσει”. Λένε πως το επόμενο διάστημα, “η ιορδανική μοναρχία θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις και γι'αυτό οι ισραηλινοί πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίσουν την κατάσταση σοβαρά”. Η κίνηση του Μαχμούντ Αμπάς στον ΟΗΕ, σύμφωνα με αυτά τα σενάρια, “θα προσθέσει κι άλλη αστάθεια στη Μέση Ανατολή”.
Η ειρωνεία είναι πως όταν η Παλαιστινιακή Αρχή ξεκινούσε την καμπάνια για την αναγνώρισή της από τον ΟΗΕ, κάθε άλλο παρά την αποσταθεροποίηση είχε ως στόχο. Ο Μαχμούντ Αμπάς άρχισε να παίρνει υποσχέσεις από διάφορες χώρες του κόσμου ότι θα τον στηρίξουν στον ΟΗΕ, περισσότερο για να αυξήσει το κύρος του σε βάρος της Χαμάς. Οι αναγνωρίσεις θα τον εξυπηρετούσαν και στις συνομιλίες με το Ισραήλ. Οι περισσότεροι εκτιμούσαν -και κανείς δεν ξέρει ως το τέλος- πως την τελευταία στιγμή θα απέσυρε την πρόταση από τον ΟΗΕ για να μην υπάρξει βέτο. Όμως, οι επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή έχουν ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Όλοι είναι αναγκασμένοι να ανταποκριθούν, έστω και υποκριτικά, στην αντι-ισραηλινή οργή του κόσμου που πλέον δεν κρύβεται κάτω από το βούρδουλα της αστυνομίας, αλλά βγαίνει στους δρόμους και γκρεμίζει πρεσβείες.
ΟΗΕ
Η δύναμη των Παλαιστίνιων ποτέ δεν ήταν ο ΟΗΕ. Ήταν και παραμένει η δράση της εργατικής τάξης στις μεγάλες αραβικές χώρες. Το Ισραήλ ιδρύθηκε ως κράτος-απαρτχάιντ με τις ευχές του ΟΗΕ. Το 1947 ο ΟΗΕ αποφάσισε να μοιραστεί η βρετανοκρατούμενη Παλαιστίνη σε εβραϊκό και αραβικό κράτος. Αυτό που αποκαλούσαν εβραϊκό κράτος ήταν τα εδάφη που είχαν αρπάξει οι σιωνιστές έποικοι, διώκοντας ή εξαγοράζοντας τους ντόπιους Παλαιστίνιους.
Τα σύνορα του '47 δεν αρκούσαν στους σιωνιστές και έτσι με το που αναγνώρισε ο ΟΗΕ το “δικαίωμά” τους σε κράτος άρχισαν τις σφαγές και τους διωγμούς σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων που κατέφυγαν στις γειτονικές χώρες. Όταν τελείωσε ο διωγμός το Μάη του '48, το Ισραήλ για σχεδόν ένα χρόνο πολεμούσε ενάντια σε όλα τα αραβικά κράτη. Το Μάη του '49, ο ΟΗΕ επιβράβευσε το Ισραήλ με την αναγνώρισή του ως κράτος-μέλος, παρότι είχε παραβεί κάθε συμφωνία και είχε πάρει στον έλεγχό του τα “αραβικά εδάφη” που όριζε ο ίδιος ο ΟΗΕ. Το '67 όταν το Ισραήλ άρπαξε τη Δυτική Όχθη από την Ιορδανία, το Γκολάν από τη Συρία και το Σινά από την Αίγυπτο, ο ΟΗΕ δεν έβγαλε τσιμουδιά, παρά μόνο ζήτησε από το Ισραήλ να επιτρέψει στους καινούργιους πρόσφυγες να γυρίσουν στα υπό κατοχή εδάφη. Ο ΟΗΕ παρακολούθησε αμέτοχος όλες τις σφαγές που ακολούθησαν, από το Λίβανο του '82 ως τη Γάζα του 2009. Ενώ παράλληλα το Ισραήλ προχωρούσε διαρκώς τους εποικισμούς του στα εδάφη που είχε κλέψει το 1967.
Οι Παλαιστίνιοι κατάφερναν να βάζουν εμπόδια στο Ισραήλ επειδή αντιστέκονταν, όχι γιατί απευθύνονταν στη “διεθνή νομιμότητα”. Τα μεγαλύτερα αποτελέσματα τα είχαν όταν η Αντίστασή τους δενόταν με τα κινήματα μέσα στα αραβικά καθεστώτα και γίνονταν ο σπινθήρας για να ξεσπάσουν επαναστάσεις. Η 1η Ιντιφάντα το 1987 και η 2η Ιντιφάντα το 2000 ήταν ηρωικές εξεγέρσεις που έδωσαν μεγάλη έμπνευση για αντίσταση ιδιαίτερα μέσα στην Αίγυπτο.
Τώρα η Αντίσταση στην Αίγυπτο δεν είναι προοπτική αλλά καθημερινότητα. Και όλοι ξέρουν πως σε περίπτωση ενός πολεμικού ξεσπάσματος σε τέτοιες συνθήκες, όλα τα αραβικά καθεστώτα θα δουν την επανάσταση μια ώρα αρχίτερα. Γι'αυτό μέχρι και ο Σάραφ, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου, δηλώνει τώρα ότι οι συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αίγυπτο “δεν είναι και τίποτα το ιερό”.
Οι φοιτητές στην Αίγυπτο δεν έμειναν στα λόγια. Το “Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο” του Καΐρου δεν έχει τις τελευταίες μέρες αμερικάνικη σημαία. Την ξήλωσαν οι φοιτητές που βρίσκονται σε κατάληψη με ταυτόχρονη απεργία των πανεπιστημιακών και των άλλων εργαζόμενων.
Τσιράκια
Αν αυτό συμβαίνει σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας, χιλιάδες εργάτες στη βιομηχανία ζάχαρης που βρίσκονται σε απεργία διαρκείας φωνάζουν στις διαδηλώσεις “απεργία μέχρι την πτώση του καθεστώτος - τσιράκι των ΗΠΑ και του Ισραήλ”.
Αντίστοιχες συνδέσεις κάνουν και οι 40 χιλιάδες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης που βρίσκονται στην πρώτη τους απεργία από το 1951. Τα σχολεία δεν άνοιξαν καθόλου -η απεργία ξεκίνησε από την πρώτη μέρα. Οι ΗΠΑ φοβούνται ότι μολις ασκήσουν το νέο βέτο, θα δουν χιλιάδες αμερικάνικες σημαίες να καίγονται στις απεργίες.
Οι Παλαιστίνιοι, και ιδιαίτερα η νεολαία, έχουν τα μάτια τους στραμένα στην Αίγυπτο και στους αγώνες των απλών ανθρώπων, και όχι στον Αμπάς και στην “μπλε καρέκλα” του ΟΗΕ που ούτε καν ελπίζει ότι θα κερδίσει.
Γι'αυτό και το Ισραήλ προετοιμάζεται με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Τις τελευταίες μέρες συσσωρεύει δακρυγόνα, βόμβες κρότου-λάμψης και αντλίες νερού. Οι έποικοι κάνουν ασκήσεις ετοιμότητας και ο στρατός ξαναγυμνάζεται στην καταστολή πλήθους. Το Ισραήλ αυτή τη φορά δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους Παλαιστίνιους, αλλά εκατομμύρια εξεγερμένους.
Διαβάστε επίσης