Με την πολιτική είχα καλή σχέση γενικώς γιατί προέρχομαι από βαθιά πολιτικοποιημένη και κάποτε και κομματικοποιημένη οικογένεια. Εγώ η ίδια, ακόμα, διατέλεσα και «έφηβη βουλευτής» στη Βουλή των Εφήβων. Κάποια στιγμή λοιπόν στη ζωή μου αποφάσισα να μπω στην ενεργό δράση. Πίστεψα ότι μπορώ να προσφέρω αφού πλέον είχα αποφασίσει ότι η Αριστερά ήταν αυτό που ταίριαζε στον χαρακτήρα μου.
Ετσι βρέθηκε στο δρόμο μου η ΚΝΕ. Ηταν τότε που ήμουν θυμωμένη από το νόμο Αρσένη για την Παιδεία τον οποίο επιχείρησε αργότερα να αποτελειώσει ο κος Ευθυμίου. Περνώντας από την Ομόνοια λοιπόν, ζητάω από κάποιο παιδί που βρίσκονταν εκεί να μου πει πώς θα ενταχθώ. Με παίρνει λοιπόν λίγο πιο εκεί και μου ζητάει τα στοιχεία μου και μου λέει θα σε πάρουμε τηλέφωνο πότε θα βρεθείς με τον αντιπρόσωπο της περιοχής σου.
Δεκαπέντε μέρες μετά λαμβάνω το τηλεφώνημα, κανονίζεται ένα ραντεβού και φτάνω ένα πρωί στην Οργάνωση Βάσης της περιοχής μου. Εκεί με περίμεναν έξι άτομα, μέλη της ΚΝΕ για να με γνωρίσουν. Μπαίνουμε μέσα, επιβεβαιώνουν τα στοιχεία μου και μου λένε «περάστε έξω και θα σας φωνάξουμε», μαζί και το μέλος που με συνόδευε. Χωρίς να ρωτήσουν τίποτα για μένα, χωρίς να εκφράσω τη συμπάθεια ή την αντίρρησή μου σε αυτά που διάβασα στο μικρό καταστατικό των 30 σελίδων ψιλογραμμένο που έπρεπε να είχα διαβάσει και συμφωνήσει οπωσδήποτε.
Μετά από μια ώρα βγαίνει έξω ο συνοδός μου και μου λέει «Πέρασε, είμαστε έτοιμοι». Με ρωτήσανε απλά αν συμφωνώ με το καταστατικό, είπα «ναι» και με ενημέρωσαν ότι η συνδρομή είναι 500 δρχ το μήνα και πως σύντομα θα μου αναθέσουν και τα καθήκοντά μου στην επόμενη συνεδρίαση της ΟΒ. Με μεγάλη χαρά λοιπόν πάω σπίτι μου και περιμένω. Το τι ακολούθησε δεν θέλω να μακρηγορήσω για να σας πω. Απλώς απογοητεύτηκα πολύ.
Χτύπημα
Την απόφαση να παραιτηθώ την πήρα περίπου πέντε μήνες μετά, όταν οργανώθηκε στον Πειραιά συνεδρίαση της ΚΟΒ για να «συζητήσουμε» για το νομοσχέδιο για την Παιδεία και διάφορα άλλα θέματα. Ετσι λοιπόν πήρα ένα χαρτί με τις προτάσεις μου και ήμουν έτοιμη να μιλήσω! Πρώτο χτύπημα: Δυόμισι ώρες συνεδρίαση, μόνο οι έξι που ήταν πάνω στην εξέδρα μιλούσαν, κανείς από κάτω. Κάποια στιγμή είπα να σηκώσω το χέρι μου να πάρω το λόγο. Δεύτερο χτύπημα: Αγνοήθηκα, επιδεικτικά, 3,5 ώρες λοιπόν μετά πάω έξαλλη μέσα και τους ζητώ να με διαγράψουν. Δεν είναι δυνατόν κόμμα της Αριστεράς, κομμουνιστικό κόμμα να κατευθύνεται, να συνεδριάζει και να αποφασίζει χωρίς την άποψη και τη σύμφωνη γνώμη και των υπολοίπων, χωρίς μια εναλλακτική πρόταση, χωρίς συλλογικότητα και συμμετοχή. Αυτό τους είπα και έφυγα. Και λόγω της εμπειρίας απείχα κομματικά πολλά χρόνια. Με τα κοινά και τα πολιτικά ασχολιόμουν, αλλά όχι σε κόμμα.
Πριν λίγο καιρό βρέθηκα στην πλ. Αγίας Παρασκευής και σε μια περαστική συνάντηση ένας σύντροφος μου μίλησε για το ΣΕΚ. Αυτό που με εξίταρε δεν ήταν μόνο η ιδεολογική συνάφεια, αλλά και το γεγονός ότι με κάλεσε στη συνεδρίαση του «πυρήνα» χωρίς να είμαι μέλος ακόμα για να ακούσω τι θα συζητηθεί και (ώ του θαύματος!) να μιλήσω. Ετσι και έγινε. Ακουσα, μίλησα, πρότεινα, συζητήσαμε όλοι μαζί, μίλησαν όλοι.
Κανονίσαμε, λοιπόν, να ανεβούμε στη ΔΕΘ. Πήγα, και στο πούλμαν μέσα πήρα την απόφαση να ενταχθώ και να μπω και πάλι στην ενεργό δράση, κυρίως γιατί εδώ υπάρχει ΔΡΑΣΗ. Υπάρχει κατανόηση, συλλογικότητα, αγώνας, αποτέλεσμα. Και δεν περιμένουν την ψήφο μου για να τα κάνουν όλα αυτά. Γίνονται εδώ και τώρα. Ξέρω όμως πως μπορώ να βασιστώ στους συντρόφους μου οποιαδήποτε στιγμή χρειαστώ βοήθεια.
Μαρία Μεγαλούδη, Αγία Παρασκευή