ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ - Μπήκαν στην τρίτη βδομάδα απεργίας

Η μάχη των δημόσιων υπάλληλων έχει μετατραπεί σε τεράστια κρίση για την κυβέρνηση που δεν μπορεί να αντέξει την απεργία διαρκείας αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει να υποχωρήσει στα αιτήματα των απεργών.

Η απεργία διαρκείας ξεκίνησε στις 18 Αυγούστου και τα δύο βασικά αιτήματα είναι αύξηση 8,6% στους μισθούς (μια μονάδα πάνω από τον πληθωρισμό) και διπλασιασμός του επιδόματος κατοικίας. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το στρατό, την αστυνομία και τα δικαστήρια για να σπάσει την απεργία. Από τις πρώτες μέρες έξι κρατικά νοσοκομεία μπήκαν κάτω από τον έλεγχο του στρατού για να παραμείνουν σε λειτουργία ενώ μέσα σε μια βδομάδα ο στρατός λειτουργούσε 37 νοσοκομεία και τη δεύτερη βδομάδα 58. Ταυτόχρονα η αστυνομία κάνει επιθέσεις σε απεργιακές φρουρές και συλλαμβάνει δεκάδες απεργούς. Τα δικαστήρια έχουν βγάλει αποφάσεις που απαγορεύουν σε όσους εργάζονται σε ευαίσθητες υπηρεσίες να απεργούν. Παρόλα αυτά, τα 1,3 εκατομμύρια δημόσιοι υπάλληλοι, ανάμεσά τους οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία συνεχίζουν ακάθεκτοι την απεργία τους.

Επιπτώσεις

Την Πέμπτη 2 Σεπτέμβρη, η απεργία θα γίνει γενική όπως έχει αποφασίσει η γενική συνομοσπονδία COSATU. Τα αφεντικά έχουν τρομοκρατηθεί για το τι επιπτώσεις θα έχει ιδιαίτερα η απεργία στα ορυχεία. 

Παράλληλα, οι εργάτες στη βιομηχανία ελαστικών έκαναν απεργία τη Δευτέρα 30 Αυγούστου και απειλούν με συνέχεια. Οι περισσότεροι από αυτούς τους απεργούς δουλεύουν για μεγάλες εταιρείες ελαστικών όπως η Dunlop, η Continental και η Bridgestone. Η προοπτική της απεργιακής δράσης και στον ιδιωτικό τομέα δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα για την κυβέρνηση, ιδιαίτερα όταν η βασική επιχειρηματολογία παρουσιάζει τους δημόσιους υπάλληλους ως ειδική περίπτωση. Η κυβέρνηση αποκαλεί τους απεργούς δημόσιους υπάλληλους ανεύθυνους και εγωιστές ενώ τους καταλογίζει το θάνατο ασθενών στα νοσοκομεία. Με αυτά τα επιχειρήματα δίνει πράσινο φως στους μπάτσους για κάθε είδους αγριότητα. Ολα αυτά σε μια χώρα που δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε παραγκουπόλεις και ο μισός πληθυσμός έχει εισόδημα κάτω από 40 ευρώ το μήνα.

Το συνδικάτο των ενόπλων δυνάμεων δηλώνει τώρα ότι θα προχωρήσει σε απεργία για να μη χρησιμοποιούνται οι φαντάροι ως απεργοσπάστες. Η απειλή αυτή έκανε την κυβέρνηση να κάνει λόγο για κατάργηση των συνδικάτων μέσα στο στρατό. Οι κατακτήσεις του κινήματος ενάντια στο απαρτχάιντ παρουσιάζονται πλέον ως υπερβολές.

Η Κλερ Σερούτι, μέλος του Keep Left, αδελφής οργάνωσης του ΣΕΚ στη Νότια Αφρική συμμετείχε σε απεργιακές φρουρές μαζί με άλλους συμπαραστάτες. «Η πρώτη μου εντύπωση είναι ότι σε σύγκριση με τη μεγάλη απεργία στο δημόσιο τομέα το 2007, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή. Πήγα στην απεργιακή φρουρά στο Νοσοκομείο Χέλεν Τζόζεφ. Το 2007 δεν υπήρχε απεργιακή φρουρά. Τώρα έχουν μπλοκάρει την πύλη. Οι εκπαιδευτικοί έχουν μπλοκάρει την κεντρική λεωφόρο. Η αστυνομία χρησιμοποιεί πολλή βία. Επιτίθενται στους απεργούς στο νοσοκομείο χωρίς καν προειδοποίηση».

Οι απεργοί επισημαίνουν ότι βρέθηκαν λεφτά για το Μουντιάλ, ακόμη και όταν χρειάστηκε να ξεπεραστεί κατά πολύ ο προϋπολογισμός, αλλά δεν βρίσκονται για να δοθούν αξιοπρεπείς μισθοί. «Η πραγματικότητα στη Νότια Αφρική είναι ότι οι εργάτες ακόμη παλεύουν για να καλύψουν το χάσμα της ανισότητας που δημιούργησε το απαρτχάιντ», λέει η Κλερ. 

Οργή

Οσο προχωράει η απεργία, τόσο πιο πολύ εξοργίζονται οι εργάτες: «Θυμάμαι ότι στις απεργίες του 2007, οι συγκεντρώσεις ξεκινούσαν με την κραυγή ´Ζήτω το Αφρικανικό Εθνικό Κονγκρέσσο´ (το κυβερνών κόμμα). Ακόμη και τότε δεν υπήρχε πολύ καλή ανταπόκριση. Σήμερα κανείς δεν λέει το σύνθημα. Είναι μεγάλη η οργή ανάμεσα στα μέλη του κόμματος» συνεχίζει η Κλερ.

Ο Τζέικομπ Ζούμα εκλέχτηκε πρόεδρος της Νότιας Αφρικής το Μάη του 2009, έχοντας διαδεχθεί τον Τάμπο Μπέκι στην ηγεσία του Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσσου. Είχε την υποστήριξη των συνδικάτων και του Κομμουνιστικού Κόμματος και η αλλαγή ηγεσίας συμβόλιζε την απομόνωση του νεοφιλελευθερισμού στο εσωτερικό του κόμματος και τη στροφή προς τα Αριστερά. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι με τον Ζούμα στην ηγεσία, το κόμμα που κυβερνά τη Νότια Αφρική από το 1994 και την πτώση του απαρτχάιντ θα νοιαζόταν περισσότερο για τις ανάγκες των εργατών και των φτωχών. 

«Τα συνδικάτα πίστευαν ότι ο Ζούμα θα ήταν πιο φιλικός και λιγότερο νεοφιλελεύθερος από τον Μπέκι» λέει η Κλερ. «Τώρα υπάρχει πολύς θυμός εναντίον του. Βγήκε και επιτέθηκε στους απεργούς λέγοντας ότι μπορεί να τους απολύσει όλους».

Η απεργία διαρκείας των δημόσιων υπάλληλων δείχνει ότι έχει επανέλθει η αυτοπεποίθηση στους νοτιοαφρικανούς εργάτες και η «αριστερή» κυβέρνηση του Ζούμα βλέπει πολύ γρήγορα πόσο δύσκολο θα είναι να τους καθυποτάξει.