Στις 12 Ιούλη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο. Εκείνη τη μέρα η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, η Πακιστανική Κοινότητα, η Ενωση Μουσουλμάνων Ελλάδος, συνδικάτα και φορείς μας καλούν να διαδηλώσουμε στην ισραηλινή πρεσβεία.
Δεν είναι μια διαδήλωση επετειακή, για να καταγγείλουμε την ισραηλινή θηριωδία ούτε μόνο για να τιμήσουμε την λιβανέζικη Αντίσταση η οποία προκάλεσε την πρώτη μεγάλη ήττα του Ισραήλ από το 1956 στην περιοχή. Η διαδήλωση της 12 Ιούλη είναι κομμάτι της μάχης που δίνει αυτή τη περίοδο το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα, που συμβάλει στο να πάρουν οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή τη κατεύθυνση της νίκης. Την ώρα που τα παλαιστινιακά στρατόπεδα στο Λίβανο φλέγονται, ο Αμπάς, που έχει πιο ανοιχτά στήριξη των HΠA και Iσραήλ, χάνει τον έλεγχο της Γάζας, και στο Ιράκ ο Μπους τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο, είναι κρίσιμο το αντιπολεμικό κίνημα να βγει μαζικά στους δρόμους.
Στις 9 Ιούνη το αντιπολεμικό κίνημα της Ιταλίας βγήκε μαζικά στους δρόμους της Ρώμης, σε μια διαδήλωση 150.000 ανθρώπων, για να «υποδεχτεί» τον Μπους που πήγε να σφίξει το χέρι του κεντροαριστερού Πρόντι. Μετά τη διαδήλωση στη Βιτσέντζα στις 17 Φλεβάρη η διαδήλωση, της 9 Ιούνη δείχνει ότι το αντιπολεμικό κίνημα της Ιταλίας ξαναβρίσκει το βηματισμό του. Απέναντί του έχει την κυβέρνηση του Πρόντι, μια κυβέρνηση που συνεχίζει στα χνάρια του Μπερλουσκόνι, είναι πιστός σύμμαχος του Μπους στον «διαρκή πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Συμμετέχει στην ΝΑΤΟϊκή κατοχή του Αφγανιστάν. Ιταλικά στρατεύματα αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της «ειρηνευτικής» δύναμης του ΟΗΕ που πήγε πέρσι στο Λίβανο με σκοπό να καταφέρει ότι δεν κατάφερε το Ισραήλ: να αφοπλίσει και να συντρίψει την Αντίσταση. Οσο περισσότερο δυναμώνει το αντιπολεμικό κίνημα στην Ιταλία, τόσο πιο πολύ δεμένα θα είναι τα χέρια του Πρόντι να συμμετέχει στους εκβιασμούς και στις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή.
Eισβολή
Παράλληλα, το αντιπολεμικό κίνημα της Βρετανίας ετοιμάζει μια μεγάλη πανεθνική διαδήλωση στο Μάντσεστερ στις 24 Ιούνη. Ο Μπλερ εγκατέλειψε ντροπιασμένος την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος και την πρωθυπουργία, και ο αποφασιστικός παράγοντας σε αυτή την εξέλιξη ήταν το αντιπολεμικό κίνημα που δεν τον άφησε στιγμή ήσυχο όλα τα τελευταία χρόνια: αποκάλυψε τα ψέματα για την εισβολή στο Ιράκ, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να καταγγέλει τη βαρβαρότητα της κατοχής σε Ιράκ και Αφγανιστάν και να ζητά να γυρίσουν πίσω τα στρατεύματα. Ολοι πια αναγνωρίζουν ότι ο πόλεμος υπήρξε ο βασικός παράγοντας για τη πτώση του.
Τώρα ο διάδοχός του, ο Γκόρντον Μπράουν ετοιμάζεται για μια πανηγυρική φιέστα «στέψης» του, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι θα συνεχίσει την πολιτική του Μπλερ, και στο εσωτερικό μέτωπο με τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις και στην εξωτερική πολιτική, στο πλευρό των ΗΠΑ και του Μπους. Για να υπογραμμίσει αυτή τη συνέχεια μάλιστα, η αστυνομία ανακοίνωσε ότι η διαδήλωση της 24 Ιούνη δεν μπορεί να πλησιάσει το χώρο που θα γίνεται η «στέψη» για «λόγους ασφαλείας». Ο Μπράουν θα πάρει μια δυνατή απάντηση από το αντιπολεμικό κίνημα που θα πλημμυρίσει τους δρόμους εκείνη τη μέρα.
Και η συνέχεια είναι η 12 Ιούλη. Η Αθήνα δεν θα είναι μόνη της εκείνη τη μέρα. Η Συνδιάσκεψη του Καϊρου το Μάρτη ενέκρινε το κάλεσμα για διαδηλώσεις σε όλον τον αραβικό κόσμο στην επέτειο της ισραηλινής επίθεσης στο Λίβανο. Το κίνημα στη Μέση Ανατολή σε χώρες σαν την Αίγυπτο, έχει βγει ξανά στο προσκήνιο μετά από πολλά χρόνια, αποσταθεροποιώντας τις τοπικές δικτατορίες όπως του Μουμπάρακ που είναι τα στηρίγματα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Αυτά τα κινήματα συνεχίζουν τον αγώνα τους σε δύσκολες συνθήκες όπως δείχνει η καταστολή που έχει εξαπολύσει πρόσφατα η δικτατορία του Μουμπάρακ. Αλλά είναι και η ελπίδα για όλη τη περιοχή.
Συμφέροντα
Γι’ αυτό έχει σημασία να διαδηλώσουμε στις 12 Ιούλη. Για να συντονίσουμε το βήμα μας με τους ακτιβιστές της Ιταλίας, της Βρετανίας, της Μέσης Ανατολής που παλεύουν ενάντια στη συμμετοχή των κυβέρνησεών τους στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Μέση Ανατολή. Μια από αυτές τις κυβερνήσεις είναι και η κυβέρνηση του Καραμανλή. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι βαθιά χωμένη στον πόλεμο του Μπους και φιλοδοξεί να παίξει βασικό ρόλο στην «σταθεροποίηση» της περιοχής προς όφελος των συμφερόντων της Δύσης και της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Αυτό το νόημα είχε η περιοδεία της Μπακογιάννη σε αραβικές πρωτεύουσες και στο Ισραήλ την περασμένη βδομάδα. «Η Ευρώπη πρέπει να είναι παρούσα» είπε η Μπακογιάννη «Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τα θέματα της Μέσης Ανατολής μας αφορούν όλους άμεσα. Η Ελλάδα είναι η πλησιέστερη ευρωπαϊκή χώρα στην περιοχή. Εχει απόλυτη συναίσθηση των κινδύνων και κάνουμε μια έμπρακτη προσπάθεια εξεύρεσης σοβαρής και μόνιμης λύσης.»
Ισως το πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της επίσκεψης να ξετυλίχτηκε την Πέμπτη 14 Ιούνη, όταν η Μπακογιάννη βρέθηκε στη Βηρυτό. Επισκέφτηκε τη φρεγάτα «Υδρα» που περιπολεί στη θάλασσα του Λιβάνου στα πλαίσια της λεγόμενης «ειρηνευτικής» δύναμης του ΟΗΕ. Εκεί, η προσωπική φίλη της δυναστείας Μπους δήλωσε με το γνωστό οικογενειακό χαμόγελο των Μητσοτάκηδων: «Η Ελλάδα είναι παρούσα και έχει φωνή στην περιοχή χάρη στη δική σας προσπάθεια».
Η κυβέρνηση του Καραμανλή έχει τα χέρια της βαμένα στο αίμα που χύνεται αυτές τις μέρες στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ.
Γι’ αυτό στις 12 Ιούλη θα ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές χιλιάδων άλλων διαδηλωτών σε όλο τον κόσμο για να απαιτήσουμε: Λευτεριά στην Παλαιστίνη, Κάτω τα χέρια από την Αντίσταση, Καμιά ελληνική συμμετοχή στο πλευρό Ισραήλ-ΗΠΑ.
Παλαιστίνη
Η πιο άμεση και κρίσιμη μάχη που έχει να δώσει το αντιπολεμικό κίνημα αυτή τη στιγμή είναι της συμπαράστασης στην παλαιστινιακή αντίσταση. Οι κυβερνήσεις της Δύσης, οι εφημερίδες και τα κανάλια, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον «αλληλοσπαραγμό των Παλαιστίνιων» και κάνουν υποκριτικές ευχές για τον «τερματισμό της βίας».
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που θέλουν είναι να δουν την αντίσταση στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ να σβήνει. Και παρά τα νέφη αποπροσανατολισμού για το τι γίνεται αυτή την στιγμή στην Παλαιστίνη, για το ποιος αντιστέκεται στην ισραηλινή κατοχή και τον ιμπεριαλισμό και ποιος συνεργάζεται μαζί τους δεν μπορούν να κρυφτούν.
Η αντίσταση ελέγχει τη Γάζα αφού εκδίωξε τους συνεργάτες των Ισραηλινών που είχαν εξοπλιστεί με αμερικάνικα όπλα. Τώρα, ο Μαχμούντ Αμπάς, που διόρισε πραξικοπηματικά τη δικιά του «κυβέρνηση» στην Δυτική Οχθη, καταργώντας στην ουσία το κοινοβούλιο, αναζητάει εναγωνίως στήριξη για να ελέγξει την κατάσταση.
Στηρίγματα
Αυτά τα στηρίγματα είναι οι ΗΠΑ και οι κυβερνήσεις της ΕΕ. Ο Μ. Αμπάς μίλησε τηλεφωνικά με τον Μπους και τη Δευτέρα 18 Ιούνη η Κοντολίζα Ράϊς ανακοίνωσε ότι η αμερικάνικη κυβέρνηση θα «απελευθερώσει» κονδύλια ύψους περίπου 100 εκατομμυρίων δολαρίων προς την Παλαιστινιακή Αρχή, δηλαδή την «κυβέρνηση» του Αμπάς. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Ενάμισι χρόνο τώρα, η βοήθεια προς την Παλαιστινιακή Αρχή είχε παγώσει για να τιμωρηθούν οι Παλαιστίνιοι επειδή ψήφισαν «λάθος» στις εκλογές. Τώρα τα κονδύλια ρέουν ξανά, μπας κι ανασυγκροτήσει ο Αμπάς τους μηχανισμούς του –που εν τω μεταξύ έχουν ξεκινήσει ένα όργιο βίας ενάντια στη Χαμάς στη Δυτική Οχθη.
Ολοι αυτοί θέλουν να σφίξουν ακόμα πιο σφιχτά το βρόγχο γύρω από την Γάζα, με ένταση του οικονομικού αποκλεισμού και με κλιμάκωση των ισραηλινών επιθέσεων για την «τιμωρία των τρομοκρατών». Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Γ. Ολμέρτ ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Ουάσινγκτον και να συζητήσει με τον Μπους τη «λύση» του Παλαιστινιακού: μερικές χειρονομίες στήριξης στον Αμπάς αλλά και με το αίτημα αποστολής «πολυεθνικής δύναμης» στη Γάζα.
Γι’ αυτό πρέπει να βγούμε μαζικά στους δρόμους στις 12 Ιούλη. Να απαιτήσουμε κάτω τα χέρια από την Αντίσταση, να σταματήσει η κατοχή στην Παλαιστίνη και έτσι να μείνουν ελεύθεροι οι Παλαιστίνιοι να επιλέξουν οι ίδιοι, δημοκρατικά, την κυβέρνηση που θέλουν.
Ιράκ: Oι εργάτες πετρελαίου στην πρώτη γραμμή
Τη περασμένη Κυριακή ο υποστράτηγος Ρέημοντ Οντιάρνο, ένας από τους ανώτατους διοικητές των αμερικάνικων στρατευμάτων στο Ιράκ, δήλωσε ότι οι κατοχικές δυνάμεις ελέγχουν μόλις το 40% της Βαγδάτης. Οι δηλώσεις του υποστράτηγου είναι μια ανοιχτή ομολογία της αποτυχίας της «κλιμάκωσης» που είχε ανακοινώσει ο Μπους πέντε μήνες πριν. Η «κλιμάκωση» -με την αποστολή πέντε ακόμα ταξιαρχιών του αμερικάνικου στρατού- υποτίθεται ότι θα «σταθεροποιούσε» το Ιράκ και θα συνέτριβε την αντίσταση.
Οι Aμερικάνοι δεν ελέγχουν τίποτα στο Ιράκ, η βία κλιμακώνεται και οι απώλειες των στρατευμάτων κατοχής σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο κάθε μήνα που περνάει. Ομως, τίποτα δεν δείχνει πιο ανάγλυφα την αποτυχία του Μπους στο Ιράκ από την πρόσφατη νίκη της απεργίας των εργατών στο πετρέλαιο στο νότο της χώρας, γύρω από τη Βασόρα.
Οι κυλιόμενες απεργίες που είχε κηρύξει η Ιρακινή Ομοσπονδία Συνδικάτων Πετρελαίου (IFOU) είχαν ξεκινήσει πριν δυο βδομάδες. Οι απεργοί απαιτούσαν βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας τους –αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια. Αλλά κυρίως παλεύουν ενάντια στο νόμο για την ιδιωτικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας του Ιράκ, ενάντια στην παράδοσή της στις δυτικές πολυεθνικές.
Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν με τους απεργούς να κλείνουν τις στρόφιγγες σε δυο πετρελαιαγωγούς που τροφοδοτούν δυο μεγάλους σταθμούς στο νότο. Το σωματείο τους δήλωσε ότι το επόμενο βήμα θα ήταν να μπλοκάρουν τις εξαγωγές και τον εφοδιασμό της πρωτεύουσας σε καύσιμα.
Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μαλίκι απάντησε με καταγγελίες ότι οι απεργοί «σαμποτάρουν την εθνική οικονομία» και συνέχισε με απειλές ότι θα συλλάβει τους ηγέτες του συνδικάτου όπως τον Χασάν Τζουμά Αβάντ. Μετά η κυβέρνηση έστειλε χιλιάδες στρατό να περικυκλώσει τους απεργούς που διαδήλωναν στη Σέϊμπα –κοντά στη Βασόρα- ενώ τα αμερικάνικα πολεμικά αεροσκάφη έκαναν χαμηλές πτήσεις από πάνω τους για να τους εκφοβίσουν. Ομως, οι απεργοί δεν έκαναν πίσω.
Μια αντιπροσωπεία του συνδικάτου πήγε στη Βαγδάτη και η κυβέρνηση του αλ-Μαλίκι αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των απεργών «που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του πρωθυπουργού». Οπως δήλωσε ο Χασάν Τζούμα Αβάντ στις 11 Ιούνη «Τελικά οι εργάτες κέρδισαν τα δίκαια αιτήματά τους. Με τη δύναμή τους οι εργάτες μπορούν να κατακτήσουν ό,τι θέλουν και οι εργάτες του πετρελαίου είναι πολύ δυνατοί.»
Η λεηλασία του πετρελαϊκού πλούτου του Ιράκ είναι ένας από τους βασικούς στόχους της αμερικάνικης στρατηγικής. Και η υλοποίηση αυτού του στόχου έχει «κολήσει» εξαιτίας της αντίστασης των εργατών του πετρελαίου.
Λίβανος: Eνας χρόνος μετά
Τις ώρες που η Ντόρα Μπακογιάννη επισκεπτόταν τη Βηρυτό και συναντιόταν με τον πρωθυπουργό Σινιόρα, ο λιβανικός στρατός συνέχιζε την ανελέητη πολιορκία του παλαιστινιακού στρατοπέδου Ναχρ-ελ-Μπάρεντ στο βόρειο Λίβανο.
Είναι ένα έγκλημα. Η λέξη πολιορκία είναι πολύ διπλωματική για να περιγράψει τη μοίρα του Ναχρ-ελ-Μπάρεντ. Τα πάντα έχουν καταστραφεί από το σφυροκόπημα του πυροβολικού και τους πολυβολισμούς από τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα –κτίρια, εγκαταστάσεις, τα όποια δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρισμού υπήρχαν. Σε αντίθεση με ότι ίσχυε στ’ άλλα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, στο Ναχρ-ελ-Μπάρεντ η πλειοψηφία των κατοίκων απασχολιόταν σε θέσεις εργασίας μέσα στο στρατόπεδο. Η ισοπέδωσή του σημαίνει πολύ απλά ότι τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς ακόμα κι αν γυρίσουν μετά το τερματισμό των μαχών, δεν θα μπορούν να ζήσουν εκεί. Θα γίνουν ακόμα μια φορά, η τρίτη ή τέταρτη για κάποιους, πρόσφυγες.
Η οργάνωση Φατάχ-αλ-Ισλάμ που θέλει να ξεριζώσει ο λιβανικός στρατός είναι στην πραγματικότητα δημιούργημα της κυβέρνησης Σινιόρα μαζί με τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες και την Σ. Αραβία. Ηθελαν μια πιστή «σουνιτική» δύναμη σαν αντίβαρο στη Χεζμπολάχ. Οπως όμως έγινε και παλιότερα στο Αφγανιστάν με τον Μπιν Λάντεν, το δημιούργημά τους στράφηκε εναντίον τους.
Τώρα η κυβέρνηση Σινιόρα προσπαθεί να βγάλει κέρδος απ’ αυτή τη ζημιά, ρίχνοντας το λιβανικό στρατό σε ένα στόχο που θεωρούσε εύκολο, τα παλαιστινιακά στρατόπεδα. Η στόχευση αυτής της κίνησης είναι πια φανερή. Είναι το πρώτο βήμα για την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για «πλήρη αφοπλισμό όλων των πολιτοφυλακών» στο Λίβανο.
Aντίσταση
Η «πολιτοφυλακή» που ενδιαφέρει βέβαια την κυβέρνηση Σινιόρα, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν είναι άλλη από την Αντίσταση, με κορμό τη Χεζμπολάχ, που ταπείνωσε πέρσι τέτοιο καιρό τη πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή του σιωνιστικού κράτους. Γι’ αυτό ο σείχης Νασράλα, ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, πριν μερικές μέρες δήλωσε ότι η τυχόν εισβολή στο παλαιστινιακό στρατόπεδο θα είναι «μια κόκκινη γραμμή» που καλά θα κάνει να μην περάσει η κυβέρνηση Σινιόρα.
Ομως, εδώ αρχίζουν οι δυσκολίες για τα σχέδια των φίλων της Ντόρας Μπακογιάννη. Ο λιβανικός στρατός που δεν έχει μπορέσει να κερδίσει μια μάχη σε ένα απομονωμένο παλαιστινιακό στρατόπεδο, δεν έχει καμιά ελπίδα να τα καταφέρει απέναντι στην Αντίσταση που συνεχίζει να κυριαρχεί στο νότο. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ το ξέρουν αυτό και γι’ αυτό ενώ στέλνουν κάποια βοήθεια σε πυρομαχικά και ελαφρά όπλα στον Σινιόρα, μπλοκάρουν τη παράδοση βαριού οπλισμού. Για παράδειγμα το Βέλγιο ακύρωσε την τελευταία στιγμή την παράδοση 45 βαριών αρμάτων μάχης Λέοπαρντ. Τα ελικόπτερα Γκαζέλ που έστειλαν τα Αραβικά Εμιράτα –και πολυβολούν το Ναχρ-ελ-Μπάρεντ- έφτασαν στο Λίβανο χωρίς ρουκέτες. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τρέμουν στην ιδέα να δουν αυτά τα όπλα στα χέρια της Χεζμπολάχ.
Πρέπει να απαιτήσουμε να σταματήσει η πολιορκία των Παλαιστινίων. Αυτοί που φέρνουν τη βία και την απειλή του θρησκευτικού διχασμού στο Λίβανο δεν είναι η Αντίσταση. Είναι αυτοί που θέλουν να την συντρίψουν, οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι σύμμαχοί τους, για να πάρουν την ρεβάνς από την περσινή ήττα τους.