Ακόμη και ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ θα εκπλησσόταν αν μάθαινε πώς προβάλλεται η προοπτική της νίκης του στις εκλογές της 6ης Μάη στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ειδικά οι εφημερίδες και τα κανάλια που προσπαθούν να διασώσουν τον Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ, μόνο ως σωτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και νεκροθάφτη της λιτότητας δεν τον παρουσιάζουν. “Γαλλικό κλειδί κατά του Μνημονίου” ήταν ένα χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο των Νέων. Ο Βενιζέλος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, είπε λίγο πολύ ότι τα πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα κριθούν από τη νίκη του Ολάντ και ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ενισχυθεί στις εκλογές για να αποτελέσει βασικό του σύμμαχο κόντρα στην Ευρώπη της λιτότητας.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος έχει ήδη αρχίσει να συμμαζεύεται στα όποια αριστερά του ανοίγματα, ακόμη και στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Όσοι πιστεύουν τις προκλογικές ρητορείες του Ολάντ, κάνουν σαν να μη θυμούνται τον τρόπο με τον οποίο ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου στην εξουσία. Το “Λεφτά υπάρχουν” είναι η πιο γνωστή ατάκα, αλλά υπήρχε και ένα ολόκληρο “πρόγραμμα” για την “Πράσινη ανάπτυξη”, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και ούτω καθεξής.
Αντίστοιχα πράγματα λέει και ο Ολάντ και με αντίστοιχο τρόπο ετοιμάζεται να διαχειριστεί τις υποσχέσεις του. Το σύνθημα με το οποίο ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία στον πρώτο γύρο (75% φορολόγηση στις μεγάλες επιχειρήσεις) ήδη έχει πάει πολύ πίσω στην ατζέντα. Το ίδιο συνέβη με την υπόσχεση ότι θα πάρει πίσω την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 που επέβαλε ο Σαρκοζί. Τώρα έχει αναλάβει να παρουσιαστεί ως υπεύθυνος και σοβαρός υποψήφιος πρόεδρος που θα διαχειριστεί τα συμφέροντα της Γαλλίας καλύτερα από τον Σαρκοζί. Αν κάποιοι νόμιζαν ότι ο Ολάντ θα είναι ο άνθρωπος που θα συγκρουστεί με τους τραπεζίτες της Φρανκφούρτης, τον άκουσαν την περασμένη βδομάδα να συγχαίρει τη Μέρκελ, τον Ντράγκι, τον Ραχόι και άλλους δεξιούς γιατί υποτίθεται αποδέχονται πλέον τις δικές του προτάσεις.
Υβρίδιο
Οι αναφορές της γερμανίδας καγκελαρίου και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην ανάγκη να παρθούν αναπτυξιακά μέτρα μαζί με τη λιτότητα είναι υποτίθεται “στροφή μακριά από τον νεοφιλελεθερισμό”. Ο Φρανσουά Ολάντ αναφέρεται σε ένα υβρίδιο που αποκαλεί “δίκαιη λιτότητα”, για το οποίου ούτε καν σκοπεύει να έρθει σε οποιαδήποτε ρήξη με τα άλλα αφεντικά της ΕΕ. Αντίθετα υπόσχεται ότι θα τους πείσει ότι έχει δίκιο. Να είναι σίγουρος ότι οι τραπεζίτες δεν θα πειστούν, όσο δίκαιο και αν έχει ή δεν έχει.
Δίπλα σε αυτούς τους προεκλογικούς συμβιβασμούς όσον αφορά στην οικονομία, οι χειρότερες υποχωρήσεις είναι απέναντι στους φασίστες. Ο Σαρκοζί έχει ανοίξει τον χορό, ξεπερνώντας σε ρατσιστικό δηλητήριο ακόμη και την Μαρίν Λεπέν. Ο Ολάντ αντί να καταγγείλει αυτή τη δημαγωγική κατρακύλα, την ακολουθεί κατά πόδας. Στην τελευταία συνέντευξη Τύπου δεν παρέλειψε να τονίσει πόσο μαχητικά πρέπει να υπερασπιστούν την “κοσμικότητα” του γαλλικού κράτους, όχι φυσικά απέναντι στην Εκκλησία, αλλά απέναντι στους μετανάστες που υποτίθεται την απειλούν επειδή είναι θρησκευόμενοι.
Με την καθοδήγηση της προηγούμενης αποτυχημένης υποψηφίου του Κόμματος, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πιέστηκε να βγάλει από την επικαιρότητα την υπόσχεση ότι οι νόμιμοι μετανάστες θα έχουν δικαίωμα ψήφου στις τοπικές εκλογές. Εκτός των άλλων, αποδεικνύεται πολύ κοντόθωρος αν νομίζει ότι μετατοπιζόμενος στα δεξιά θα καταφέρει να κερδίσει ψηφοφόρους του Σαρκοζί και της Λεπέν. Αντιθέτως, κλαδεύει την δυναμική που τον έφερε να ηγείται στον πρώτο γύρο, μια δυναμική που βασίζεται στις αυταπάτες που δημιούργησαν οι υποσχέσεις του.
Η Μέρκελ και η υπόλοιπη ευρωπαϊκή δεξιά συνεχίζει να προτιμά τον Σαρκοζί απέναντι στον Ολάντ. Αλλά θα βολευτούν μια χαρά ακόμη κι αν τους προκύψει “Σοσιαλιστής” πρόεδρος. Η ελπίδα για την ανατροπή της λιτότητας δεν βρίσκεται σε κανενός είδους σοσιαλδημοκρατία, αλλά στους αγώνες και στην αντικαπιταλιστική ρήξη και με το ευρώ και με την ΕΕ.