Στην Τουρκία, ο Μαρξισμός 2012 έγινε στην Κωνσταντινούπολη από τις 19 ως τις 23 Απρίλη. Ήταν ο 20ος Μαρξισμός και ο μεγαλύτερος που έχει γίνει ποτέ. Υπήρχαν 25 εκδηλώσεις και συζητήσεις με θέματα που κυμαίνονταν από το “Πως να πετύχουμε μια ειρηνική λύση στο Κουρδικό ζήτημα” και “Ο αγώνας για την απελευθέρωση: η Αραβική Άνοιξη” μέχρι “Η οικονομική κρίση και η αντίσταση στην Ευρώπη” και το “Πώς θα πρέπει να είναι ένα νέο δημοκρατικό σύνταγμα”. Ανάμεσα στους ομιλητές περιλαμβάνονταν Κούρδοι βουλευτές, δικηγόροι και καθηγητές και πολλοί ακτιβιστές από ένα μεγάλο φάσμα αγώνων.
Οργανωμένος από το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (DSIP -την αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Τουρκία), ο Μαρξισμός έχει καθιερωθεί σαν ένα από τα βασικά φόρουμ συζήτησης της αριστεράς στην Τουρκία στο οποίο συμμετέχουν εκατοντάδες φοιτητές αλλά και πολλά από τα ηγετικά στελέχη της αριστεράς που τον αντιμετωπίζουν σαν μια μοναδική ευκαιρία για αναλυτική συζήτηση πάνω στα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι σοσιαλιστές τόσο στην Τουρκία όσο και διεθνώς.
Και υπάρχουν πολλά τέτοια ζητήματα εδώ. Το πιο σημαντικό, η κυβέρνηση του ΑΚΡ (το κόμμα του Ερντογάν) συνεχίζει να είναι πολύ δημοφιλής, ενώ την ίδια στιγμή η κύρια αντιπολίτευση, το CHP -που ο κόσμος θεωρεί ότι είναι “η αριστερά”- εξακολουθεί να είναι άχρηστη, υποστηρίζοντας το κεμαλικό κράτος και τον στρατό. Το ΑΚΡ κέρδισε τον περασμένο Ιούνη τις εκλογές με ένα 50%. Τώρα η δύναμή του είναι λίγες μονάδες μεγαλύτερη.
Ταυτόχρονα
Η κυβέρνηση το κατόρθωσε αυτό κάνοντας δυο πράγματα ταυτόχρονα. Από τη μια κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για τα συμφέροντα των μεγάλων Τουρκικών επιχειρήσεων. Από την άλλη επιτίθεται στις πιο κραυγαλέες όψεις του αποκρουστικού, ελεγχόμενου από τον στρατό, κρατικού μηχανισμού κερδίζοντας έτσι την συμπάθεια των ανθρώπων που υπέφεραν από την κρατική καταπίεση για 80 χρόνια.
Πέρα από τις συνηθισμένες νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης στην περιοχή κερδίζει την υποστήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων. Εδώ και μερικές βδομάδες έμοιαζε σαν να σκέφτεται η κυβέρνηση μια επέμβαση στην Συρία. Αυτό θα ήταν καταστροφικό, όχι μόνο για τον λαό της Συρίας αλλά και για όλους τους άλλους λαούς στην Μέση Ανατολή. Η Συρία δεν είναι Ιράκ. Μια σύρραξη θα ενέπλεκε αυτόματα το Ιράν, την Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την Χαμάς -για να μην αναφέρουμε το Ισραήλ.
Ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση του ΑΚΡ μπορεί ακόμα και να σκέφτεται μια τέτοια κίνηση είναι οι φιλοδοξίες της να μετατραπεί η Τουρκία στην βασική δύναμη της περιοχής, λειτουργώντας σαν το μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Αυτή η προσπάθεια έχει την πλήρη στήριξη των Τούρκων καπιταλιστών, που περιμένουν να κερδίσουν πολλά από αυτήν.
Η αποδοχή της κυβέρνησης από τους απλούς εργαζόμενους στηρίζεται στο γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι των στρατηγών βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη φυλακή, περιμένοντας να δικαστεί για τα διάφορα πραξικοπήματα που είχε κατά καιρούς σχεδιάσει. Δυο στελέχη του πραξικοπήματος του 1980 που είναι ακόμα στη ζωή, ο στρατηγός Εβρέν και ο στρατηγός Σαχινκάγια είναι στη φυλακή. Το ίδιο και οι στρατηγοί που είχαν οργανώσει το αναίμακτο πραξικόπημα του 1997. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι δίκες αυτές έχουν τεράστια απήχηση στον κόσμο.
Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίζεται το Κουρδικό ζήτημα -μέσα από ένα μείγμα τουρκικού εθνικισμού, στρατιωτικών επεμβάσεων και μυστικών διαβουλεύσεων- είναι δημοφιλής. Εμφανίζονται σαν να μην ενδίδουν στα κουρδικά αιτήματα ενώ την ίδια ώρα κάνουν σποραδικές κινήσεις με στόχο την ειρήνευση. Τα γκάλοπ δείχνουν ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του τουρκικού πληθυσμού θέλει ειρήνη.
Η κυβέρνηση ήταν ταυτόχρονα και ιδιαίτερα τυχερή. Πέρσι, μόνο η Κίνα ξεπέρασε σε ρυθμούς ανάπτυξης την Τουρκία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κρίση δεν έχει ακουμπήσει ακόμα σκληρά την Τουρκία. Για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί η Τουρκία αντιμετώπισε την δική της τραπεζική κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μετά από αυτό φρόντισε να είναι οι τράπεζες πολύ προσεχτικές και σταθερές. Και δεύτερον γιατί ο βασικός εμπορικός εταίρος της Τουρκίας είναι η Γερμανία που παραμένει η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης.
Αυτά όμως δεν θα κρατήσουν για πάντα. Η οικονομία έχει αρχίσει ήδη να δείχνει τα πρώτα σημάδια κόπωσης.
Ρόνι Μαργκόλις