Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΕΙΠΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. Η Κύπρος, οι «μητέρες - πατρίδες» και ο ιμπεριαλισμός

«Ακούσαμε τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να υιοθετεί την τουρκική επιχειρηματολογία του 1974, εξισώνοντας την Ελλάδα με τον εισβολέα και κατακτητή της Κύπρου. Και μάλιστα ενώ βρίσκεται στο εξωτερικό εκπροσωπώντας το σύνολο του κυπριακού λαού», αναφέρει σε ανακοίνωση του ο ΔΗΣΥ. Ο αντιπρόεδρος ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος εξέφρασε λύπη για τη δήλωση και υποστήριξε ότι ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας «δίνει επιχειρήματα στον κατακτητή και εισβολέα. Σίγουρα η χούντα οργάνωσε το άφρον πραξικόπημα που χρησιμοποιήθηκε από την Τουρκία ως το πρόσχημα για την εισβολή και έχει τεράστιες ευθύνες για αυτό. Δεν μπορούμε όμως να εξισώνουμε το τι έγινε το 1974 στο πραξικόπημα με μία οργανωμένη εισβολή που έφερε την καταπάτηση του 33% του εδάφους μας». Ο εκπρόσωπος τύπου της ΕΔΕΚ Δημήτρης Παπαδάκης χαρακτήρισε τη δήλωση πέρα για πέρα απαράδεκτη. «Δεν μπορεί να εξισώνει τις ενέργειες της Τουρκίας με της Ελλάδας, παρ´ όλο που οι πράξεις της χούντας είναι καταδικαστέες. Με αυτά που είπε ο κ. Χριστόφιας στην ουσία ανατρέπει την εδώ και 36 χρόνια βάση, ότι το κυπριακό πρόβλημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής», συμπλήρωσε.

Στην ίδια «γραμμή» και δω στην Ελλάδα. Το γραφείο τύπου της ΝΔ χαρακτήρισε «τουλάχιστον ατυχείς» τις συγκεκριμένες δηλώσεις Χριστόφια. Χώρια η ιερή οργή των εγχώριων τουρκοφάγων και ντροπαλών -ή όχι και τόσο ντροπαλών- νοσταλγών της χούντας και της ΕΟΚΑ Β´ του Γρίβα από το ΛΑΟΣ και γενικότερα τον «πατριωτικό» χώρο. Σε λίγο η ΝΔ του Σαμαρά θα βγάλει και ανακοίνωση που θα λέει ότι οι ελληνικές χούντες είναι «ανωτέρου ηθικού επιπέδου» από τις τουρκικές...

Ομως, στο κάτω-κάτω ο Χριστόφιας είπε κάτι που το ξέρει ο κόσμος όλος. Οτι δηλαδή η χούντα που κυβερνούσε την Ελλάδα, οργάνωσε πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση του Μακάριου, με σκοπό να επιβάλλει στους «Κύπριους αδελφούς» με τη βία των όπλων την «Ενωση με την μητέρα-πατρίδα». Οπως αναφέρει στο μπλογκ και ο ελληνοκύπριος δημοσιογράφος Μακάριος Δρουσιώτης, που μόνο για ακραίος διεθνιστής δεν μπορεί να κατηγορηθεί:

Επέμβαση

«Επί της ουσίας, τι έγινε στις 15 Ιουλίου 1974; Οι δικτάτορες μιας τρίτης χώρας σχεδίασαν και εκτέλεσαν την ανατροπή της κυπριακής κυβέρνησης. Το αρχηγείο του πραξικοπήματος ήταν στην ΕΛΔΥΚ, τις διαταγές τις έδωσαν Έλληνες αξιωματικοί και Έλληνες αξιωματικοί ηγήθηκαν των επιχειρήσεων. Ήταν επέμβαση ή όχι; Όλος ο κόσμος το ξέρει, με το να το παραδεχτούμε κι εμείς τίποτα δεν θα πάθουμε...Το 1987 η Βουλή των Ελλήνων συσσώρευσε χιλιάδες σελίδες υλικού από τις καταθέσεις των αξιωματικών που υπηρέτησαν εδώ. Αυτό που λέμε ´Φάκελος Κύπρου´ είναι από τότε σφραγισμένο και χαρακτηρισμένο ´εθνικό απόρρητο´, με ομόφωνη απόφαση ΟΛΩΝ των κομμάτων. Και ο λόγος είναι πως τυχόν αποδέσμευσή του θα δικαιώσει - δυστυχώς - την τουρκική εισβολή».

Η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος, μέχρι τότε ήταν βρετανική αποικία, με τις συμφωνίες της Ζυρίχης-Λονδίνου το 1959-60. Με αυτές τις συμφωνίες υποτίθεται ότι δινόταν μια «ειρηνική διπλωματική λύση» στο Κυπριακό από την «διεθνή κοινότητα». Στην πραγματικότητα, αυτές οι συμφωνίες έβαζαν σε λειτουργία μια σειρά ωρολογιακές βόμβες που στα επόμενα χρόνια θα βουτούσαν το νησί στο αίμα. 

Εθεταν το νέο κράτος ουσιαστικά υπό την κηδεμονία των «εγγυητριών δυνάμεων». Η Βρετανία ήταν η πρώτη. Εξασφάλισε μια τεράστια περιοχή στη Δεκέλεια ώς στρατιωτική βάση, που και σήμερα χρησιμεύει ως μετόπισθεν των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Εγγυήτριες δυνάμεις έγιναν και η Ελλάδα με την Τουρκία. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ´50 η Κύπρος ήταν για τις κυβερνήσεις και τις άρχουσες τάξεις των δυο χωρών μια «πατριωτική» ατάκα ή και ένας μικρός πονοκέφαλος. Ομως, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά, όταν στις αλλαγμένες συνθήκες μιας Μέσης Ανατολής σε κατάσταση μόνιμης έκρηξης, άνοιξε η προοπτική να γίνει η Κύπρος ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Σε ποιον θα ανήκε; Στο δυτικό μπλοκ, γι´ αυτό δεν χωρούσε αμφιβολία. Ομως, ποιος θα ήταν ο διοικητής και πλοίαρχος αυτού του αεροπλανοφόρου; Αυτό κρινόταν. 

Οι άρχουσες τάξεις ανταγωνίζονταν για το ποια θα γίνει το «κεφαλοχώρι» του δυτικού ιμπεριαλισμού στην λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου. Η Κύπρος έγινε το σταυροδρόμι των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των δυο «υποϊμπεριαλισμών» και των δυο ντόπιων άρχουσων τάξεων, στο νησί. 

Δυνατότερη, οικονομικά και πολιτικά ήταν η ελληνοκυπριακή. Με την υποστήριξη και της «μητέρας-πατρίδας» στις αρχές της δεκαετίας του ´60 είχε περιορίσει τους τουρκοκύπριους, το 18% του πληθυσμού σε θύλακες, πολιορκημένα χωριά, που κάλυπταν το 4% του εδάφους του νησιού. Οχι ότι οι σχέσεις της με το «εθνικό κέντρο» και την «μητέρα-πατρίδα» ήταν αγαθές. Είναι μύθος ότι μόνο οι «άφρονες χουντικοί» σκέφτηκαν, ίσως και με την εντολή των περίφημων μυστικών υπηρεσιών, να «ανοίξουν την πόρτα» στην Τουρκία το 1974. Ηταν ένας πειρασμός που πάντοτε ενιωθε η «Αθήνα», από τα μέσα της δεκαετίας του ´60 όταν άρχισαν να αραδιάζονται ξανά διαδοχικά σχέδια για την «επίλυση» του Κυπριακού. Τέλος πάντων, η ελληνική μεραρχία δεν πήγε στην Κύπρο το ´74 μόνο για την «τουρκική απειλή» αλλά και για να συνετίσει τον Μακάριο...Οταν ο Ιωαννίδης και η χούντα του εγκαθιστούσαν τον φασίστα Σαμψών ως «πρόεδρο» της Κύπρου, ακολουθούσαν ένα «πατρόν» που είχε προβαριστεί πολλές φορές στα σαλόνια της καλής κοινωνίας των Αθηνών τα προηγούμενα χρόνια. 

Υφαλοκρηπίδα

Το 1974 η χούντα ένιωθε αναγκασμένη να προχωρήσει στην πράξη σε αυτή την επιλογή. Από τη μια πίστευε ότι ένα πετυχημένο πραξικόπημα που θα έφερνε πιο κοντά την «Ενωση» θα της εξασφάλιζε μαζική υποστήριξη στο εσωτερικό. Ηταν επίσης η εποχή που οξύνονταν οι κόντρες για τον έλεγχο της υφαλοκρηπίδας και για τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου. Η δύναμη των όπλων υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε τα οικονομικά συμφέροντα και την γεωπολιτική θέση του ελληνικού καπιταλισμού. 

Ομως, το πραξικόπημα απέτυχε. Οταν ξεκίνησε η τουρκική εισβολή, η Εθνοφρουρά, η ΕΛΔΥΚ παρέα με τις συμμορίες της ΕΟΚΑ Β´ κυνηγούσαν ακόμα μακαριακούς και αριστερούς και επιδίδονταν σε σφαγές αμάχων τουρκοκύπριων. Αλλά δεν είχαν επικρατήσει. Και όταν τα πράγματα έφτασαν στα πρόθυρα της γενίκευσης του ελληνοτουρκικού πολέμου, με την επιστράτευση που κήρυξε, η χούντα βρέθηκε μπροστά στην δυσάρεστη γι´ αυτή πραγματικότητα ότι οι επιστρατευμένοι δεν είχαν καμιά διάθεση να πολεμήσουν για τους χασάπηδες του Πολυτεχνείου -και της Κύπρου. Ο ναύαρχος Αραπάκης αναρωτιόταν στο πολεμικό συμβούλιο, μήπως τα τανκ που προτεινόταν να σταλούν στο Εβρο χρειαστούν τελικά στους δρόμους της Αθήνας. 

Αυτές τις συμφορές έφεραν στο νησί, σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Οι «μητέρες-πατρίδες» δηλαδή οι κυρίαρχες τάξεις σε Αθήνα και Αγκυρα, μερτικό από αυτό τους ανταγωνισμούς διεκδίκησαν και διεκδικούν να πάρουν. 

Οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι θα μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά και δημοκρατικά, αν φύγουν από τη μέση οι Εγγυήτριες Δυνάμεις, αν ξεκουμπιστούν οι στρατοί και οι αγγλοαμερικάνικες βάσεις, όταν η Κύπρος πάψει να λειτουργεί σαν το αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ιμπεριαλισμού. Οταν ο Χριστόφιας και η κυβέρνησή του φτάνουν στο σημείο να γίνονται οι ανοιχτοί συνεταίροι του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως έγινε πρόσφατα με την κατάπτυστη στάση της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης με το Στολίσκο της Ελευθερίας, τόσο περισσότερο δυσκολεύουν αυτή την προοπτική και ρίχνουν την σπορά για νέους γύρους ανταγωνισμών και εθνικιστικού μίσους.