Πάντα κάτω απ’ την ομπρέλα των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

To 1992 είναι η χρονιά που η Χρυσή Αυγή επιχειρεί την πρώτη της επίσημη δημόσια εμφάνιση. Eίναι η περίοδος της υστερίας των μεγάλων εθνικιστικών συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία. Υπουργός Εξωτερικών και υποστηρικτής των πιο επιθετικών λύσεων για την βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στην καταρρέουσα Γιουγκοσλαβία είναι, ω τι σύμπτωση, ο Σαμαράς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής κάνουν την εμφάνισή τους στα συλλαλητήρια, όπου πρωτοστατούν με συνθήματα “να πάρουμε τα Σκόπια” και η εμφάνισή τους συνοδεύεται με αίμα. Στις 10/12/92, μέρα του εθνικιστικού συλλαλητηρίου στην Αθήνα, δύο μέλη της ΟΣΕ (οργάνωση από την οποία προήλθε το ΣΕΚ) καταλήγουν με ανοιχτά κεφάλια και χωρίς να έχουν τις αισθήσεις τους στον Ευαγγελισμό. Το ίδιο διάστημα πραγματοποιούν δεκάδες άλλες επιθέσεις.

Όμως αυτή η πρώτη προσπάθεια εισόδου της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό σκηνικό σπάει τα μούτρα της. Τα οργισμένα μαθητικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια που ακολουθούν τα χαρακώματα μαθητών από χρυσαυγίτες στα τέλη του 1993 οδηγούν σε απομόνωση τους νεοναζί που βγαίνουν ηττημένοι από τα σχολεία.

Η προπαγάνδα τους προσαρμόζεται και αποκτά ένα δεύτερο πυλώνα δίπλα στα λεγόμενα “εθνικά” ζητήματα: το ρατσισμό ενάντια στους “λαθρο-μετανάστες”, όπως είχε φροντίσει ήδη να τους βαφτίσει με το νόμο 1975/91 ο Μητσοτάκης. Το 1996, ο εθνικιστικός παροξυσμός της Νέας Δημοκρατίας του Έβερτ για τα Ιμια, “αφυπνίζει εθνικά” εκ νέου την Χ.Α.

Το αυγό του φιδιού αρχίζει να επωάζεται ξανά. Στις 6/4/1996, στην Φ. Νέγρη, λίγα τετράγωνα δίπλα από τα γραφεία της Χ.Α στην Κεφαλληνίας δεκάδες νεοναζί που εξορμούν από τα γραφεία τους επιτίθενται στέλνοντας στο νοσοκομείο (δύο από αυτούς βαριά) πέντε μέλη της ΟΣΕ. Ταυτόχρονα η Χ.Α επιχειρεί να ανοίξει γραφεία και αλλού εκτός της Κυψέλης, και όπου το καταφέρνει πχ στον Πειραιά ανοίγει ένας νέος κύκλος αίματος.

Όμως το αντιφασιστικό κίνημα θα τους αναγκάσει να κλείσουν τα γραφεία τους το ένα μετά το άλλο. Σημείο καμπής η δολοφονική επίθεση του “Περίανδρου” Ανδρουτσόπουλου, υπαρχηγού του Μιχαλολιάκου, στους φοιτητές Κουσουρή, Καραμπατσιώλη, Φωτιάδη στις 16/6/1998. Ο Δ. Κουσουρής μέλος του ΝΑΡ, που βρίσκεται εκεί σε συγκέντρωση για δίκη για τα εξεταστικά του ΑΣΕΠ, γλυτώνει παρά τρίχα το θάνατο από την επίθεση των νεοναζί που βρίσκονταν στα δικαστήρια όπου εκδικαζόταν η επίθεση της Φωκίωνος Νέγρη (με κατηγορούμενους τον έτερο υπαρχηγό Χ. Κουσουμβρή που μαζί με τον, εκδότη σήμερα του “Ελεύθερου Κόσμου”, Ζαφειρόπουλο τελικά είναι οι πρώτοι χρυσαυγίτες που καταδικάζονται).

Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 κυλάει με τον “Περίανδρο” καταζητούμενο, τον Κουσουμβρή καταδικασμένο, αλλά το Μιχαλολιάκο να συνεχίζει ανεχόχλητος την εγκληματική του δράση. Το σταμάτημα των διαδικασιών νομιμοποίησης των μεταναστών από την κυβέρνηση Σημίτη το 2004 μαζί με την ισλαμοφοβία που συστηματικά καλλιεργεί η κυβέρνηση Καραμανλή δίνει νέες ευκαιρίες στους νεοναζί. Το ίδιο, τα πανηγύρια των “εθνικών επιτυχιών” όπως του Εuro. Ο σημερινός βουλευτής της Χ.Α Παναγιώταρος, ως ιδρυτής της "Γαλάζιας Στρατιάς", θα φτάσει να δίνει συνέντευξη ακόμα και σε εκπομπές της ΕΡΤ, την ίδια ώρα που οι χρυσαυγίτες άνοιγαν κεφάλια μεταναστών στους “εορτασμούς”.

Aναστολή λειτουργίας

Όμως το 2005, για τρίτη φορά, η Χρυσή Αυγή θα απομονωθεί ξανά. Στις 20/10/05 οι χρυσαυγίτες πυροβολούν από τα γραφεία τους στην Σολωμού και τραυματίζουν δύο αντιφασίστες διαδηλωτές, ενώ μια μέρα νωρίτερα ο χρυσαυγίτης Ρουμελιώτης μαχαιρώνει δύο αδέλφια στο Μοναστηράκι και ένα μήνα νωρίτερα παραδίνεται ο φυγόδικος Ανδρουτσόπουλος. Κάτω από την πίεση, η αστυνομία αναγκάζεται να κάνει για πρώτη φορά έρευνα στα γραφεία τους. Ακολουθούν νέα συλλαλητήρια και ο Μιχαλολιάκος αναγκάζεται να «αναστείλει» τη λειτουργία της Χ.Α το Δεκέμβρη του 2005 που θα συνεχίσει τη δράση της μέσα από την Πατριωτική Συμμαχία, μέχρι να ξανανοίξει το «μαγαζί» το Μάρτιο του 2007.

Αρχικά ωφελημένο από τον επίσημο ρατσισμό και ισλαμοφοβία βγαίνει το ΛΑΟΣ – το απότοκο των λαοσυνάξεων του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου λίγα χρόνια νωρίτερα. Η καραμανλική αντεπίθεση “νόμου και τάξης” και ισλαμοφοβίας που ακολουθούν τον Δεκέμβρη του 2008, ξαναβγάζει τους χρυσαυγίτες σε επιχειρήσεις όπως η επίθεση της Χ.Α στο Παλιό Εφετείο (9/5/09) και η μετατροπή του Αγιου Παντελεήμονα σε ρατσιστικό γκέτο - πάντα σε αγαστή συνεργασία με την ΕΛ.ΑΣ.

Το 2010, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ Παπουτσής, αφού φωτογραφηθεί ανάμεσα στα συρματοπλέγματα του φράχτη στον Εβρο, θα δεχθεί σαν συνομιλητές του μέσα στη Βουλή την Σκορδέλη και τους άλλους “αγανακτισμένους” χρυσαυγίτες του Αγίου Παντελεήμονα, για να συζητήσει μαζί τους την αντιμετώπιση του “προβλήματος των μεταναστών”. Το Νοέμβρη του 2010 η Χ.Α θα εκλέξει τον Μιχαλολιάκο δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα.


Τα δώρα του Σαμαρά

Στις δημοσκοπήσεις τον Οκτώβρη του 2011 η Χρυσή Αυγή δεν ξεπερνούσε το 1%. Mέσα μόλις σε ένα εξάμηνο έφτασε το 7% στις εκλογές του Μαϊου του 2012. Η έκρηξη αυτή έχει εξήγηση.

Στην πραγματικότητα, τα ποσοστά της Χ.Α εκτινάσσονται στο διάστημα της μακράς προεκλογικής περιόδου που ξεκινάει μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου τον Φλεβάρη του 2012 και εκφράζονται τελικά και στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου.

Είναι η περίοδος που ο Σαμαράς, με δεύτερο βιολί τον Βενιζέλο, αποφασίζει να πολώσει προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές στοχοποιώντας την Αριστερά. Οι εκλογές διεξάγονται σε κλίμα εμφυλιακής προπαγάνδας εκ μέρους των μνημονιακών και των φερεφώνων τους. Για όλα, ακόμα και για τη Χρυσή Αυγή, φταίει η Αριστερά που “πρώτη χρησιμοποίησε τη βία”.

Σε αυτό το κλίμα η Χρυσή Αυγή παρουσιάζεται ως ο πιο γνήσιος εκφραστής αυτής της πολιτικής, όχι μόνο πια στα ζητήματα του ρατσισμού, αλλά και του ανοιχτού πολέμου με την Αριστερά. Ο Σαμαράς δείχνει την Αριστερά. Και ο Κασιδιάρης τής βαράει μπουνιές στα κανάλια. Νομιμοποιείται να γίνει ο “αντιμνημονιακός” κληρονόμος της εκλογικής κατάρρευσης του ΛΑΟΣ, ενώ ταυτόχρονα εταιρίες σφυγμομετρήσεων και ΜΜΕ μπαίνουν στο παιχνίδι για να γιγαντώσουν κι άλλο το φαινόμενο.

«Θεωρία των άκρων»

Αλλά και μετεκλογικά, ο Σαμαράς επιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή σε αυτό το μοτίβο. Στην ομιλία του ακόμα και την επόμενη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα αναπαρήγαγε την “θεωρία των άκρων” μιλώντας γενικά για την “κατηφόρα της βίας που καταστρέφει κάθε προοπτική να αποκτήσει η Ελλάδα εκείνο που της αξίζει”, μην αναφέροντας καν το όνομα της Χ.Α.

Η κωλοτούμπα του είναι αποτέλεσμα του μαζικού αντιφασιστικού κινήματος. Η ευθύνη που βαραίνει τον ίδιο και τους υπουργούς του είναι καταρχήν πολιτική: Τα μνημόνια που σπέρνουν τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την ανασφάλεια, καθώς και η συστηματική χρήση του χαρτιού του ρατσισμού, λειτουργούν σαν θερμοκήπιο για την ανάπτυξη των ναζί. Αλλά η συνενοχή τους είναι και άμεση γιατί εν γνώσει τους και με επιλογές τους, οι ίδιοι κάλυπταν τους νεοναζί της Χ.Α. Η θέση τους δεν είναι στην πλευρά των κατήγορων, αλλά στην πλευρά των κατηγορουμένων. Δίπλα στο Μιχαλολιάκο που τόσο καιρό άφηναν ανενόχλητο να χύνει το αίμα αθώων ανθρώπων.