H πρώτη απάντηση σε όσους αναπαράγουν τα παραπάνω ως «διαπιστώσεις» έρχεται από την ίδια την εξέλιξη των αγώνων. Οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια συνεχίζουν την απεργία διαρκείας, ενώ ανάγκασαν με τον συνεχή αγώνα τους και την ΠΟΣΔΕΠ να πάρει θέση καλώντας σε 48ωρη απεργία, πρώτη φορά μετά από το 2006.
Καμιά απεργία από αυτές που έχουν γίνει δεν έχει καταφέρει να ξεσπάσει χωρίς η βάση να το επιβάλει, καμιά απεργία δεν έκλεισε χωρίς να βάλει το χεράκι της η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες (οικονομική κατάσταση, οργάνωση των εργαζόμενων κτλ), αλλά οι στάσεις των δυνάμεων μέσα στα συνδικάτα παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στο πώς εξελίσσονται οι αγώνες.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στο χτύπημα των απεργιών παίζουν οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ. Μπορεί να έχουν χάσει ένα μεγάλο κομμάτι των δυνάμεων τους, αλλά σε αρκετές Ομοσπονδίες έχουν καταφέρει να κρατήσουν την πλειοψηφία (πχ ΔΟΕ), ενώ σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κρατούν το πάνω χέρι. Μία απαραίτητη σημείωση πάνω σε αυτό είναι ότι οι αλλαγές των συσχετισμών στα δευτεροβάθμια και στα τριτοβάθμια όργανα δεν φαίνονται άμεσα, όπως στα πρωτοβάθμια σωματεία.
Παρόλα αυτά, οι φιλοκυβερνητικές παρατάξεις δεν έχουν από μόνες τους τις δυνατότητες να μπλοκάρουν το απεργιακό κίνημα. Χάρη στη στάση των δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς χάθηκαν ευκαιρίες για άπλωμα του απεργιακού κινήματος και καλύτερο συντονισμό των αγώνων.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ έχουν ευθύνη σε σχέση με αυτή την εξέλιξη. Η στάση τους στην απεργία των καθηγητών είναι ενδεικτική. Από την πρώτη στιγμή οι αντιπρόσωποι του στο ΔΣ της ΟΛΜΕ -και τον Μάη και τον Σεπτέμβρη- κατακεραύνωναν όσους πρότειναν απεργία διαρκείας ως τυχοδιώκτες, ενώ τον Μάη αναπαρήγαγαν όλα τα αντιδραστικά επιχειρήματα όσον αφορά στην απεργία στις εξετάσεις.
Στις Γενικές Συνελεύσεις η πρόταση τους για 48ωρες απεργίες μπήκε σε αντιπαράθεση με την πρόταση για την απεργία διαρκείας. Ακόμα και μετά την πρώτη εβδομάδα της απεργίας που είχε εμπνεύσει όλους τους εργαζόμενους, στην κρίσιμη συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης των Προέδρων που κρινόταν αν θα υπάρξει νέα πενθήμερη έβγαλαν το «ποσοστόμετρο» για όσες ΕΛΜΕ πρότειναν συνέχιση. Ταυτόχρονα, σε ελάχιστα σημεία μπήκαν στην οργάνωση της απεργίας μέσα από τις απεργιακές επιτροπές, ενώ δεν αξιοποίησαν τη δύναμη που διαθέτουν σε πολλές Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα. Χαρακτηριστικότερη η περίπτωση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, του μεγαλύτερου στη χώρα, όπου μπλοκάρουν ακόμα και τη συγκρότηση του ΔΣ όπου έχει πλειοψηφία η αριστερά.
Όσον αφορά στη ΓΣΕΕ, η πρόταση τους ήταν για «προειδοποιητική Γενική Απεργία τον Οκτώβρη» τη στιγμή που η ΑΔΕΔΥ είχε προχωρήσει σε δύο 48ωρες κάτω από την πίεση της βάσης των εργαζόμενων στο Δημόσιο τομέα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η συνεχής επίθεση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τόσο μέσα σε συνεδριάσεις ή συνελεύσεις οργάνων, όπως στη Συνέλευση των ΕΛΜΕ ή στην ΑΔΕΔΥ, όσο και με λασπολογία με ανακοινώσεις και άρθρα γεμάτα ψέματα.
Φρένο
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επίσης παίξει το ρόλο του «φρένου». Χρειάστηκε το νέο κύμα των απολύσεων και ο ξεσηκωμός της βάσης των καθηγητών για να μπουν στην απεργία διαρκείας χωρίς να κάνουν πίσω όπως το Μάη.
Στις συνελεύσεις της δεύτερης εβδομάδας όμως λειτούργησαν διαλυτικά. Σε πολλές Γενικές Συνελεύσεις κατέβηκαν με προτάσεις ενάντια στη συνέχιση των πενθήμερων ή με πρόταση για αναστολή. Εναντιώθηκαν στην ενεργή περιφρούρηση της απεργίας έξω από τα σχολεία με το πρόσχημα να μην υπάρχει «σύγκρουση με τους συναδέλφους», ενώ η συγκρότηση του απεργιακού ταμείου πραγματικά καθυστέρησε αφού τα κουπόνια για τις ΕΛΜΕ στην Αττική βγήκαν την 8η και τελευταία μέρα της απεργίας.
Η ηγεσία της Ομοσπονδίας που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρότεινε τίποτα συγκεκριμένο στην τελευταία Γενική Συνέλευση παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των ΕΛΜΕ ζητούσε αγωνιστική συνέχεια, ενώ η πρόταση για αναστολή ήταν πραγματικά μειοψηφική.
Η δυνατότητα για τη συνέχεια και το δυνάμωμα του απεργιακού κινήματος υπάρχει αρκεί η βάση των εργαζόμενων να ξεπεράσει τα εμπόδια που βάζουν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, αλλά και τις αναστολές από τη μεριά της ρεφορμιστικής αριστεράς. Σε αυτή την κατεύθυνση παλεύουν οι δυνάμεις του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Νεκτάριος Δαργάκης
Μπορεί το αντιφασιστικό κίνημα να πέτυχε τη σύλληψη της ναζιστικής ηγεσίας, τόσο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ ανταγωνίζονται σε θεωρητικές και πρακτικές αστοχίες όσον αφορά στην πάλη ενάντια στους φασίστες και τον ρατσισμό.
Οι συλλήψεις του Μιχαλολιάκου και των υπόλοιπων ναζί, σε καμία περίπτωση δεν οφείλονται σε κάποια από τον ουρανό “αντιφασιστική” στροφή του Δένδια και του Σαμαρά. Έχει να κάνει αφενός με την επίμονη δράση ενάντια στους νεοναζί και το ρατσισμό όλα τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα κι όταν οι χρυσαυγίτες πριμοδοτούνταν 100% από κυβέρνηση και ΜΜΕ. Αφετέρου οφείλεται στον ξεσηκωμό που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Με κορύφωση την αντιφασιστική απεργία την Τετάρτη 25/9 και το μεγαλειώδες συλλαλητήριο προς τα γραφεία των νεοναζί στην Κατεχάκη. Τρεις μέρες μετά κι ενώ τα συλλαλητήρια συνεχίζονταν, ήρθαν οι συλλήψεις των φασιστών. Εν τω μεταξύ αυτό το κίνημα είχε καταφέρει σε μια βδομάδα να ματαιώσει φασιστικές εκδηλώσεις, να κλείσει ναζιστικά γραφεία, να χώσει τους νεοναζί στις τρύπες τους.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο αυτός ο ξεσηκωμός λάμβανε χώρα, ακολουθούσε αντίθετη πορεία. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, το πρωί της 18ης Σεπτέμβρη, η φασιστική δολοφονία ήταν απόπειρα “αποσταθεροποίησης και αποπροσανατολισμού”. Την ίδια στιγμή που η οργή ξεχείλιζε, το κάλεσμά του ήταν για “ψυχραιμία”, ενώ διατείνετο ότι “χρειάζεται ομαλότητα και σταθερότητα για να προχωρήσουμε μπροστά” (δηλώσεις Τσίπρα στο συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ, 18/9).
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έμεινε να ζητά σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Πρακτικά, επέμενε ότι η αντιμετώπιση των νεοναζί θα ερχόταν μέσα από τη συνενόηση των ηγεσιών της Αριστεράς με τους πρωτεργάτες των μνημονίων, του Ξένιου Δία και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής ήταν το “άδειασμα” εν όψει της αντιφασιστικής απεργίας στις 25/9, όπου χαρακτήρισε τη διαδήλωση προς τα γραφεία των νεοναζί προβοκατόρικη πρωτοβουλία που ενισχύει τη θεωρία των δύο άκρων. Παρόλα αυτά, περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες διαδήλωσαν ίσως στη μεγαλύτερη αντιφασιστική διαδήλωση των τελευταίων χρόνων έχοντας την πολιτική στήριξη των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς. Δυστύχημα η έλλειψη απάντησης από την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία εν τέλει πειθάρχησε μένοντας στο Σύνταγμα, παρότι κομμάτια της συμμετείχαν στον αντιφασιστικό συντονισμό που καλούσε στην πορεία. Η ΔΕΑ πήρε το βραβείο της πιο υπάκουης τέως συνιστώσας.
Την ίδια στιγμή η ηγεσία του ΚΚΕ σε πρακτικό επίπεδο, ενώ τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία, σε Κερατσίνι και Νίκαια διαδήλωσε ενωτικά, επέλεξε το ξεχωριστό συλλαλητήριο την ιστορική μέρα της αντιφασιστικής απεργίας. Ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης μάλιστα δεν δίστασε να χαρακτηρίσει διασπαστικό το απεργιακό συλλαλητήριο των συνδικάτων επειδή 12 φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι καλούσαν στη μεσημεριανή συναυλία του ΠΑΜΕ.
Aθώωση
Σε θεωρητικό επίπεδο ψάχνοντας το πώς φτάσαμε ως εδώ, ενσωματώνει πλήρως τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και με επανειλημμένα δημοσιεύματα στο Ριζοσπάστη, ρίχνει τις ευθύνες για την ανάπτυξη των νεοναζί στο... κίνημα των πλατειών, ενώ κατηγορεί ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ, ως συνυπεύθυνες λόγω της στήριξης που παρείχαν στο συγκεκριμένο κίνημα. Η ρατσιστική εκστρατεία των κυβερνήσεων, η ανοχή στα πογκρόμ του Αγ.Παντελεήμονα, τα περί “ανακατάληψης των πόλεων από τους λαθροεισβολείς”, τα γκουαντάναμο, οι επιχειρήσεις σκούπα κρίνονται αθώες.
Αντίθετα, ένα κίνημα που αναπτύχθηκε σε διεθνές επίπεδο, από την Ταχρίρ, το Σύνταγμα μέχρι τη Μαδρίτη και τη Ν.Υόρκη, “εκκόλαψε το αυγό του φιδιού” (Ριζοσπάστης 29/9). Αν κοιτούσες αυτό το κίνημα από μακριά, δεν θα έβλεπες το γεγονός ότι η “κατάληψη” της πλ. Συντάγματος ξεκίνησε με το μεγαλύτερο συλλαλητήριο της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ τα τελευταία χρόνια. Δεν θα έβλεπες τη διαρκή παρουσία της ΚΕΕΡΦΑ και της Ένωσης Μεταναστών Εργατών και την τεράστια ανταπόκριση που είχαν. Ότι τα πανό και οι σημαίες των συνδικάτων και των οργανώσεων ήταν διαρκώς παρόντα, ενώ η Χρυσή Αυγή κατάγγελνε το Σύνταγμα, γεγονός που ο Ριζοσπάστης αποσιωπά.
Η σύλληψη των νεοναζί δεν είναι ντρίπλα του Σαμαρά η οποία αξίζει συγχαρητήρια. Είναι νίκη όλου αυτού του κόσμου που πλημμύριζε τους δρόμους τα τελευταία χρόνια. Όταν η ρεφορμιστική Αριστερά απ'τη μια υποτιμάει αυτόν τον κόσμο κι από την άλλη τον κατηγορεί κιόλας, τι άλλο κάνει, πέρα από το να παραδίδει την ηγεσία αυτού του κινήματος στην κυβέρνηση; Ευτυχώς υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις, η ΚΕΕΡΦΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μπορούν να παλεύουν μαζί με τους χιλιάδες αγωνιστές της βάσης αυτών των κομμάτων, ρίχνοντας το σύνθημα για την αντεπίθεση. Μετά τη σύλληψη της ναζιστικής ηγεσίας, συνεχίζουμε για να τους ξηλώσουμε όλους.
Στέλιος Μιχαηλίδης