Η ηρωίδα είναι μια Καναδή γυναικολόγος που δουλεύει εθελοντικά σε ένα υποτυπώδες γυναικολογικό ιατρείο στη Δυτική Όχθη. Η Κλοέ βρίσκεται κυριολεκτικά ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Κάθε πρωί ξεκινά από το λιτό αλλά άνετο διαμέρισμά της σε μια μοντέρνα τακτοποιημένη γειτονιά στα Ιεροσόλυμα, περνάει υπομονετικά το συνοριακό φυλάκιο και μπαίνει στον «άλλο» κόσμο: Στην άλλη πλευρά του φασιστικού τείχους που έχτισε το κράτος του Ισραήλ, ανάμεσα σε σωρούς σκουπιδιών βρίσκονται οι προσφυγικοί καταυλισμοί Παλαιστίνιων πρόσφατα ή παλαιότερα διωγμένων από τους εποικιστές.
Άνθρωποι που επιβιώνουν οριακά πλην όμως με αγωνιστικότητα και αισιοδοξία. Δεν παραιτούνται. Η Κλοέ φυσικά θα τους συμπαθήσει, συνακόλουθα θα δεθεί με κάποιους από αυτούς: Την Ραντ, που περιμένει το πρώτο της παιδί ενώ ο άντρας της βρίσκεται σε Ισραηλινή φυλακή και την οικογένειά της που ξεριζώθηκε πριν από μερικά χρόνια, τη μητέρα της, τον μεγαλύτερο αδελφό της, Φαϊζάλ και τον πιτσιρικά Σάφι που περιφέρεται μέσα στα χαλάσματα φορώντας μια ταλαιπωρημένη στολή σούπερμαν, συμβολικά το μέσον για να «πετάξει» μακριά από αυτή την πραγματικότητα.
Αν και πρόκειται για μυθοπλασία, η ταινία δανείζεται με επιτυχία τη μέθοδο του ντοκιμαντέρ για να παρουσιάσει την καθημερινότητα στη Δυτική Όχθη: Τις συνεχείς εφόδους της Ισραηλινής αστυνομίας, τον εξευτελισμό των Παλαιστίνιων στη μέση του δρόμου για το τίποτα, τη σκόνη και τα φτωχικά σοκάκια σε αντιπαραβολή με τις αποστειρωμένες «τρέντι» ισραηλινές συνοικίες με την πολυδιαφημισμένη νυχτερινή ζωή.
Με το αυτόματο
Η Κλοέ δεν πολιτικολογεί ποτέ, δεν την απασχολεί το να αναλύσει την κατάσταση, προσπαθεί να «κάνει το καλό» με όσο το δυνατόν πιο «ουδέτερο» –τεχνοκρατικό τρόπο. Είναι όμως δυνατόν; Σαφώς κλείνει το μάτι στην Παλαιστινιακή πλευρά, αυτή την έχει κερδίσει, ταυτόχρονα βλέπει με συμπάθεια τους απλούς Ισραηλινούς πολίτες. Κάνει παρέα με τη στρατιωτίνα γειτόνισσά της, την Άβα (η οποία κυκλοφορεί μονίμως με το αυτόματο -όπλο της δουλειάς- στο χέρι), χαλαρά ψυχαγωγείται στα μπαρ της ισραηλινής πλευράς.
Καθώς η ταινία προχωρά, η ενδιάμεση στάση γίνεται όλο και πιο ανέφικτη. Όταν ένας πιτσιρικάς Παλαιστίνιος δολοφονείται μπροστά στα μάτια της γιατί έτρεχε πίσω από ένα Ισραηλινό τζιπ, η Κλοέ βρίσκεται να κολλάει τις αφίσες που τύπωσε η Αντίσταση για τη μνήμη του, διαπράττοντας επαγγελματικό «φάουλ». Θα βάλει τα «μεγάλα μέσα» ώστε η οικογένεια της Ραντ να επισκεφτεί το χωριό της στα κατεχόμενα για λίγες ωρες.
Όμως αντί για ανακούφιση το αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερος πόνος και άχτι. Οι πολιτιστικές διαφορές μπορούν να γεφυρωθούν, οι πρακτικές όχι. Η πολιτική είναι πανταχού παρούσα και δεν ξεπερνιέται με καλή θέληση και κατανόηση. Οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουν συμπόνοια ούτε ελεημοσύνη, της ζητούν να πάρει θέση, να διαλέξει στρατόπεδο.
Υπερβολικό; Σε ένα κράτος όπου μια Παλαιστίνια γεννάει στη μέση του δρόμου «χαλαρά», γιατί οι Ισραηλινοί φύλακες δεν την αφήνουν να πάει μέχρι το νοσοκομείο, η πολιτική ορθότητα, η κατανόηση και η συμπάθεια σαρώνονται εξίσου χαλαρά. Το θέμα δεν είναι η μισαλλοδοξία, αλλά οι αντιθέσεις που δεν λύνονται, κόβονται με βίαιους τρόπους κι αυτό είναι το μήνυμα της ταινίας κι ας στεναχωρεί τον θεατή.
Διαβάστε επίσης