Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης: Πάμε στην Πανεργατική με οργάνωση από τα κάτω

Η επιλογή να γίνουν τρεις θεματικές συζητήσεις με ομιλητές εργαζόμενους από πολλούς διαφορετικούς κλάδους έδωσε την καλύτερη βάση για όλα τα παραπάνω. Στην πρώτη συζήτηση «Οργανώνουμε την εργατική αντίσταση στη βάση» η κουβέντα επικεντρώθηκε στην ανάγκη οργάνωσης των χώρων από τα κάτω. Ο Κώστας Καταραχιάς από τον Άγιο Σάββα και το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ αφού τόνισε ότι η κυβέρνηση είναι αδύναμη, περιέγραψε τη δράση του Συντονιστικού των Νοσοκομείων που δραστηριοποιείται τα δύο τελευταία χρόνια και έχει παίξει ρόλο κόντρα στην αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Η Γεωργία Κόφφα από τη Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας μετέφερε την εμπειρία της από τη δράση της απεργιακής επιτροπής στην οποία συμμετείχε (διαβάστε δίπλα), ενώ η Ειρήνη Φωτέλλη, εργαζόμενη στην ΕΡΤ, τόνισε πως η κατάληψη συνεχίζεται σχεδόν πέντε μήνες πλέον και ότι η ΕΡΤ προβάλλει τις κινητοποιήσεις των άλλων κλάδων.

Ο Κώστας Φοινινής μετέφερε εικόνες από το Δήμο Βριλησσίων όπου «μέσα από τις κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι πήραν θάρρος και δύναμη» τονίζοντας ότι η συζήτηση και η ενημέρωση είναι απαραίτητες για την ενεργοποίηση περισσότερων εργαζόμενων. Η Μαρία Καλιτσουνάκη, ξενοδοχοϋπάλληλος από τα Χανιά, περιέγραψε την προσπάθεια να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία γύρω από το νέο εργατικό έντυπο «Καμαριέρα» και την ανάγκη να δοθεί η μάχη ενάντια στην ηγεσία του σωματείου που υπογράφει μειώσεις μισθών.

Ο Τάσος Αναστασιάδης, συντονιστής της ΣΕΑ, εξήγησε ότι δεν έχει τελειώσει το απεργιακό κύμα, ότι χρειάζεται να φτιαχτούν νέες εργασιακές και απεργιακές επιτροπές και να δημιουργηθούν περισσότεροι συντονισμοί αφού το επόμενο δίμηνο μπορεί να αποδειχτεί κρίσιμο όσον αφορά τη μάχη με την κυβέρνηση και τα μέτρα της. Ακολούθησαν εννιά τοποθετήσεις από εργαζόμενους σε νοσοκομεία, σε σχολεία, σε δήμους και σε υπουργεία.

Η δεύτερη συζήτηση είχε θέμα την «αντιφασιστική δράση στα συνδικάτα». Η Κατερίνα Θωίδου, δημοσιογράφος μίλησε για την αντιφασιστική έκρηξη που ανάγκασε την κυβέρνηση να φυλακίσει τους αρχι-νεοναζί και ενημέρωσε για την δίωξη της Εργατικής Αλληλεγγύης αφού είναι η μία από τους τρεις διωκόμενους συντρόφους.

Ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης, πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, αναφερόμενος στις δολοφονίες των Χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο είπε ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να τις αξιοποιήσει με τη «θεωρία των δύο άκρων», ενώ κατήγγειλε τις απειλές σε αντιφασίστες στη Νέα Ιωνία με απειλές γραμμένες έξω από τα σπίτια τους.

Ο Γιάννης Κούτρας, γιατρός σε ιδιωτική κλινική, είπε ότι και εκεί είναι εκρηκτική η κατάσταση, ενώ έδωσε παραδείγματα αντιρατσιστικής δουλειάς από το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης και από την Έδεσσα όπου δούλευε πριν.

Ιδιαίτερο μέτωπο

Ο Σεραφειμ Ρίζος, δάσκαλος, μίλησε για την ανάγκη να υπάρξει ιδιαίτερο μέτωπο απέναντι στους φασίστες και συγκεκριμένες απαντήσεις στη ρατσιστική εκστρατεία της κυβέρνησης, ενώ ο Μήτσος Αργυροκαστρίτης, λιθογράφος επιχειρηματολόγησε γιατί η πάλη ενάντια στα μνημόνια, τις τρόικες και τους νεοναζί είναι αλληλένδετη.

Ο Γιώργος Τσιρώνης από το ΓΣ της ΟΕΝΓΕ πρότεινε να συγκροτηθούν επιτροπές της ΚΕΕΡΦΑ σε όλους τους χώρους δουλειάς (δείτε δίπλα). Στη συζήτηση που ακολούθησε δέκα σύντροφοι πήραν το λόγο.

Η τελευταία συζήτηση ήταν αφιερωμένη στην Πανεργατική στις 6 Νοέμβρη. Ο Γιάννης Αγγελόπουλος από την Εργατική Αλληλεγγύη έδωσε την εικόνα από τους αγώνες που είναι σε εξέλιξη και τόνισε ότι η Πανεργατική μπορεί να δώσει το έναυσμα για ένα νέο γύρο απεργιών διαρκείας. Η Ιωάννα Λούβρου μετέφερε την εμπειρία της από την απεργία στις σχολές που συμπληρώνει 9 βδομάδες τονίζοντας ότι η απεργιακή επιτροπή παίζει καταλυτικό ρόλο.

Ο Γιώργος Κούτουλας από το ΔΣ του σωματείου στο Θριάσιο Νοσοκομείο μίλησε για τον απεργοσπαστικό ρόλο που παίζουν ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, αλλά και τα όρια που βάζουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς, ζητήματα που μπορούν να λυθούν μόνο από τα κάτω.

Ο Μήτσος Καλπίδης από το Δήμο Κορυδαλλού τόνισε ότι η εργατική τάξη δεν έχει κουραστεί και ότι η 6η Νοέμβρη μπορεί να είναι η αφετηρία για τις από δω και πέρα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας. Η Ντίνα Γκαρανέ, καθηγήτρια από τη Γ’ ΕΛΜΕ, εξήγησε ότι η επιτυχία της Γενικής Απεργίας μπορεί να ξαναβγάλει τους καθηγητές σε απεργία αφού υπάρχει νέος γύρος Γενικών Συνελεύσεων.

Ο Χρίστος Αργύρης από το Συντονιστικό των Νοσοκομείων πρότεινε να γίνουν περιοδείες σε όλους τους χώρους, να πάρουν πάνω τους οι απεργιακές επιτροπές την οργάνωση της απεργίας και έδωσε εικόνες από την δράση του Συντονιστικού στη μάχη ενάντια στα κλεισίματα των νοσοκομείων.

Τις εισηγήσεις του Νάσου Μπράτσου από την ΕΡΤ και του Βασίλη Συλαϊδή από την Ιντρακόμ μπορείτε να τις διαβάσετε στις διπλανές στήλες. Μετά τη συζήτηση που ακολούθησε, έγινε παρουσίαση της απόφασης της συνέλευσης (μπορείτε να τη βρείτε στο ergatikiantistasi.blogspot.gr) και του νέου συντονιστικού της ΣΕΑ.

Ένα κομμάτι της απόφασης αναφέρει: «Η δράση της ΣΕΑ στηρίχτηκε το προηγούμενο διάστημα σε κλαδικές πρωτοβουλίες και εργατικά έντυπα που πρωτοστάτησαν σε συντονισμούς, πήραν αγωνιστικές πρωτοβουλίες, οργάνωσαν την συμπαράσταση και στήριξαν αγώνες. Την επόμενη περίοδο διεκδικούμε να οργανωθούν Συναντήσεις Εργατικής Αντίστασης σε κάθε περιοχή και σε κάθε πόλη, όπου υπάρχει Εργατικό κέντρο και Ομοσπονδία για να μπορέσουν να στηριχθούν και τοπικά οι πρωτοβουλίες που παίρνουν οι εργαζόμενοι και να δώσουν ώθηση στις ανάγκες των αγώνων που ξεπηδάνε».


Τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στην απεργία των καθηγητών. Ξεκινήσαμε με 90% συμμετοχή και όταν έκλεισε η απεργία είχαμε το 65,7% υπέρ της συνέχισης.

Από το καλοκαίρι ξεκίνησε ο αγώνας μας. Είχαμε δύο χιλιάδες απολύσεις καθηγητών από την Τεχνική Εκπαίδευση, καθηγητές που αναγκάστηκαν να μετακινηθούν από την δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, υπήρχε η ίδρυση των μεταγυμνασιακών ΣΕΚ όπου συνάδελφοι κλήθηκαν να διδάξουν με διαφορετική εργασιακή σχέση με χρήματα από το ΕΣΠΑ σε 15χρονα παιδιά πώς θα γίνουν τα τσιράκια των αφεντικών και να δουλεύουν ανασφάλιστα με 3 ευρώ την ώρα.

Το θέμα είναι ότι αυτός ο κλάδος, που τα είχε αυτά μπροστά του και ξεπουλήθηκε το Μάη από τη συνδικαλιστική ηγεσία, το Σεπτέμβρη έκανε μαζικές Γενικές Συνελεύσεις δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με τίποτα άλλο εκτός από την απεργία διαρκείας.

Η Γ’ ΕΛΜΕ ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα οργάνωσης του αγώνα. Οι συνάδελφοι στις Γενικές Συνελεύσεις ήταν αποφασισμένοι. Για πρώτη φορά καταφέραμε να συγκροτήσουμε απεργιακή επιτροπή και να υλοποιήσουμε κάτι που μέχρι τότε φαινόταν προπαγανδιστικό αίτημα. Συνάδελφοι που μέχρι τότε δεν είχαν κινηματική ή πολιτική εμπειρία μπήκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα και έγινε το σωστό άνοιγμα και σε άλλους κλάδους.

Καθημερινά το πλάνο μας ήταν γύρω από τρεις άξονες. Πρώτον, συσπείρωση όλου του κλάδου γύρω από την απεργιακή επιτροπή. Άνοιγμα του αγώνα σε όλα τα σωματεία της περιοχής και άνοιγμα του αγώνα σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η απεργιακή επιτροπή συσπείρωνε για πρώτη φορά εκπαιδευτικούς τόσο από τη Γενική όσο και από την Τεχνική Εκπαίδευση. Προσεγγίσαμε και τους απολυμένους συναδέλφους μας που ήταν στη διαθεσιμότητα για να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να μιλάνε με τους συνάδελφους τους κατά τη διάρκεια της απεργίας. Κάναμε παρεμβάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο της Φιλαδέλφειας και το σημαντικότερο ήταν ότι κάναμε παρεμβάσεις στις συνελεύσεις των εργαζόμενων του Δήμου. Στη 48ωρη απεργία (της ΑΔΕΔΥ) το πρωί κάναμε περιφρούρηση στο Γκαράζ του Δήμου και οι εργαζόμενοι του Δήμου κατέβηκαν στην περιφρούρηση έξω από το σχολείο.

Η Γ’ ΕΛΜΕ είχε βάλει ως κέντρα αγώνα τρία σχολεία μετά από πίεση της απεργιακής επιτροπής. Αυτά τα σχολεία και τις 8 μέρες της απεργίας όχι μόνο έμειναν κλειστά, αλλά ως ομάδα περιφρούρησης είχαν τους συναδέλφους, συναδέλφους από διπλανά σχολεία, συλλόγους γονέων και εργαζόμενους από άλλα σωματεία. Αυτό ήταν μεγάλη επιτυχία. Αν είχαμε καταφέρει να δουλέψουν σε όλες τις ΕΛΜΕ έτσι οι απεργιακές επιτροπές το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Δεν θα είχε περάσει το ξεπούλημα και η οπισθοχώρηση του αγώνα.

Γεωργία Κόφφα, καθηγήτρια, απεργιακή επιτροπή Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας


Η απεργία στις 6 του Νοέμβρη μπήκε από την γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε μια συγκυρία που υπήρχε η κορύφωση του Σεπτέμβρη με την απεργία των καθηγητών. Την βάλανε σε μεγάλη απόσταση με ευθύνη και του ΠΑΜΕ.

Αυτό τι σημαίνει; Ότι εμείς δεν απεργούμε στις 6 Νοέμβρη; Με αυτό τον τρόπο περιμένουμε να έχουμε ένα κίνημα ανατροπής που αμφισβητεί αυτή την κυβέρνηση και δίνει μια διέξοδο στον κόσμο ότι τα πράγματα μπορούνε να αλλάξουνε; Κούνια που μας κούναγε. Υπάρχει μια αντιφατικότητα που έχουν οι Γενικές Απεργίες. Ακόμα και πολλοί συνδικαλιστές πέφτουν στην παγίδα να τις ονομάζουν ντουφεκιές στον αέρα, λένε ότι δεν γίνεται τίποτα κτλ. Γίνεται και παραγίνεται!

Στον ιδιωτικό τομέα έχουν χαθεί οι μισές θέσεις εργασίας. Αυτό όμως που βλέπουμε να γίνεται ακόμα και μέσα στον ιδιωτικό τομέα είναι ότι υπάρχουν εργαζόμενοι τώρα που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Στην Κόκα-Κόλα, στην Βόνταφον, στη Γουίντ. Στην Ιντρακόμ, ένα κομμάτι της εταιρίας, η Ιν Μέιντ πριν από 20 μέρες είχε μπει σε μια διαδικασία μαχητικών απεργιών και αλλεπάλληλων Γενικών Συνελεύσεων. Αντιμετώπισαν μια επίθεση της εργοδοσίας που είχε να κάνει με απολύσεις και μειώσεις μισθών.

Ο κόσμος βγήκε γερά στην κόντρα, είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή στις απεργιακές φρουρές και στις συνελεύσεις. Η εργοδοσία βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν είχε ξαναδεί αυτού του είδους την αντίδραση στην Ιν Μέιντ. Προχώρησε και σε δικαστικές παρεμβάσεις αφού έβγαλε την απεργία παράνομη και καταχρηστική στο Πρωτοδικείο.

Το σωματείο έκανε έφεση, την κέρδισε. Ο απεργίες έγιναν, η εργοδοσία έκανε πίσω εν μέρει, πήρε πίσω τις απολύσεις, μίκρυνε τις μειώσεις και ο κόσμος παλατζάρισε εκείνη τη στιγμή. Η φιλοεργοδοτική πλευρά που έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ πήγε στην κόντρα και οριακά δεν πέρασε η συνέχεια της απεργίας όπως εμείς προτείναμε. Η απεργία σταμάτησε, αλλά δεν ήταν ότι δεν είχε αποτέλεσμα. Σταμάτησε εν μέρει τις επιθέσεις. Ο κόσμος είδε τη δύναμη του, κρατάει «πισινή», αύριο μπορεί να ξαναβγεί και να κάνει απεργία με διάρκεια σε όλο τον Όμιλο.

Όλος ο εργαζόμενος κόσμος βλέπει όμως το αδιέξοδο αν προσπαθούμε μόνο να κρατήσουμε ένα κάστρο εδώ, ένα κάστρο εκεί. Οι αμυντικοί αγώνες είναι χρήσιμοι, αλλά χρειάζεται και η συνολική κατεύθυνση που εκ των πραγμάτων πια είναι πολιτική. Χρειάζεται ανατροπή της κυβέρνησης, ανατροπή των τροϊκανών Μνημονίων, ανατροπή της επέλασης του κεφαλαίου, διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις να είναι κάτω από τον εργατικό έλεγχο.

Βασίλης Συλαϊδής, ΔΣ σωματείο Ιντρακόμ


Η Πανηπειρωτική το καλοκαίρι οργάνωσε μια συναυλία στην ΕΡΤ με συγκροτήματα παραδοσιακής μουσικής και την άλλη μέρα μας ερχόταν μέιλ από διάφορα χωριά των Ιωαννίνων που μας έλεγαν ότι είχαν βγάλει τις τηλεοράσεις στην αυλή, φωνάξανε τη γειτονιά και κάνανε γλέντι. Έχουμε φίλους που δεν τους ξέρουμε μεν προσωπικά, αλλά μας έχουν στηρίξει με ένα πρωτότυπο τρόπο.

Ένα θέμα που χρειάζεται να το συζητήσουμε αναλυτικά και σε άλλες συζητήσεις είναι πώς λειτουργείς σε ένα καθεστώς εργατικού ελέγχου χωρίς διάφορους τοποτηρητές της τρόικας που είχαμε όλο το προηγούμενο διάστημα εκεί.

Και τι είδους ενημέρωση και πολιτισμό μπορεί να παράγει ο εργαζόμενος κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες από τεχνική άποψη συγκρίνοντας αυτό το προϊόν που βγάζει η ΕΡΤ τώρα με τα χιλιάδες προβλήματα που έχουμε σε σχέση με οργανισμούς που είναι καλά στελεχωμένοι, τεχνικά και από προσωπικό.

Ο αριθμός των εργαζόμενων στην ΕΡΤ είναι προφανώς μικρότερος σε σχέση με τις 11 Ιούνη. Όμως, όταν αυτοί καταφέρνουν να φτάνουν μια βδομάδα πριν από τους 5 μήνες αγώνα και «τρέχουν» την κυβέρνηση, πού και να βγει οργανωμένα το σύνολο του εργατικού κινήματος.

Όλο το καλοκαίρι κρατήσαμε επειδή μας έδινε δύναμη το έξω και επειδή περιμέναμε το έξω. Τους δήμους, τα νοσοκομεία, τα σχολεία. Πήγε να γίνει αυτό το φθινόπωρο. Όποτε υπήρχε μια αναλαμπή, υπήρχε και το σήκωμα του αγώνα στην ΕΡΤ. Τελευταία, μας ήρθαν οι σχολικοί φύλακες από Θεσσαλονίκη. Είναι αλληλένδετη η πορεία του αγώνα στην ΕΡΤ με τη συνολική πορεία των υπόλοιπων εργατικών αντιστάσεων. Αυτός ο συντονισμός δημιούργησε τις πολιτικές πιέσεις και είχαμε νίκες. Θεωρώ νίκη των κομμάτων της αντιπολίτευσης να κάνουν εμπάργκο στη ΔΤ.

Απεργιακό ταμείο

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις οικονομικές πιέσεις. Το απεργιακό ταμείο μέχρι τώρα είναι για λειτουργικά ζητήματα. Αν καταφέρουμε να το ανοίξουμε και προς την πλευρά των εργαζόμενων θα έχουμε και πολλές επιστροφές αφού κάποιες αποστασιοποιήσεις γίνονται για οικονομικούς λόγους. Το δεύτερο είναι τα ασφαλιστικά ζητήματα και τα προβλήματα που ανοίγουν. Και το τρίτο είναι η βιολογική κούραση αφού έχουμε ξεπεράσει αντοχές που δεν πιστεύαμε ότι τις έχουμε.

Σε σχέση με τη γραφειοκρατία και αυτούς που ανήκουν στα κόμματα της συγκυβέρνησης θα πρέπει να θυμίζουμε ποιοι είναι γιατί διάφοροι κατεβαίνουν με «εξωτικά» ονόματα και νομίζουν ότι θα πάρουν συγχωροχάρτι αν βγάλουν κάποια οργίλα Δελτία Τύπου.

H κλιμάκωση των απεργιακών αγώνων είναι θέμα πολιτικής επιλογής. Όταν θες να κάνεις κόντρα στη γραφειοκρατία έρχεται το κυρίαρχο ζήτημα: ποια είναι η σχέση σου με τον κόσμο που είναι ανάμεσα σε σένα και την γραφειοκρατία. Εδώ πρέπει να δώσεις μάχη για να πείσεις ότι οι αγώνες μπορούν και κερδίζουν. Να προσπαθήσεις να γείρεις τη ζυγαριά προς τη δική σου πλευρά και να τους ενεργοποιήσεις.

Νάσος Μπράτσος, συνδικαλιστής ΕΡΤ


Οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής τώρα ξαναγίνονται «μέλη κόμματος». Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στους αστικούς θεσμούς, τα δικαστήρια και στην Αστυνομία. Τη μια μέρα οι εργαζόμενοι χάρηκαν με τις συλλήψεις, δυο μέρες μετά ξαναμόλυσαν τα μαντρόσκυλα. Τώρα τους ξαναφωνάζουν σε όλα τα κανάλια και στον Πειραιά διεκδίκησαν να ξαναβγούν στο δρόμο.

Στο νοσοκομείο μου είχαμε συγκεκριμένο περιστατικό. Βγήκε κάποιος και κόλλαγε σαν φαντομάς αυτοκόλλητα για την «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα», μας πήραν τηλέφωνο εργαζόμενοι, πήγαμε και τα ξηλώσαμε, αλλά δεν τον προλάβαμε.

Χρειάζεται να συνεχίσουμε την καμπάνια ενάντια στο ρατσισμό. Εμείς φωνάζουμε στις διαδηλώσεις μας «Δημόσια Υγεία για όλο το λαό, για κάθε μετανάστη και ανασφάλιστο».

Όχι μόνο για κάθε μετανάστη, για κάθε Ρομά. Θέλουμε ελεύθερη πρόσβαση για όλους δωρεάν στην Υγεία. Αυτό θα το εξασφαλίσουμε εμείς οι νοσοκομειακοί. Πρέπει να συνεχίζουμε την καμπάνια που έχει ξεκινήσει η ΟΕΝΓΕ για το στρατόπεδο στην Αμυγδαλέζα.

Πρέπει όλα τα συνδικάτα της Υγείας, και όχι μόνο, να πάρουν τα ψηφίσματα για τις διώξεις του Πέτρου Κωνσταντίνου και τη δίωξη της Εργατικής Αλληλεγγύης. Θέλουμε το νοσοκομειακό κίνημα να είναι ζωντανό κομμάτι του αντιρατσιστικού, το οποίο λέει νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Λέει ιθαγένεια για όλα τα παιδιά χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Θέλουμε το νοσοκομειακό κίνημα να είναι κομμάτι της διεθνούς αντιφασιστικής μέρας δράσης που θα γίνει στις 22 του Μάρτη.

Συνεχίζουμε τη μάχη ενάντια στις κυβερνήσεις, ενάντια στα Μνημόνια, ενάντια στη λιτότητα, ενάντια σε αυτά που γεννούν το φασισμό. Δεν σταματάμε. Για μας είναι δύο μέτωπα που τα παλεύουμε και ξεχωριστά και ταυτόχρονα.

Το αντιφασιστικό κίνημα έχει νίκες. Το να βλέπεις τους Μιχαλολιάκους πίσω από τα κάγκελα είναι νίκη. Δεν θα σταματήσουμε. Θα πατήσουμε πάνω σε αυτές τις νίκες να κλιμακώσουμε τη δράση μας.

Θέλουμε οργάνωση από τα κάτω και στο αντιφασιστικό κίνημα. Θέλουμε και τα συνδικάτα μέσα και τους συνδικαλιστές, αλλά και επιτροπές ΚΕΕΡΦΑ σε κάθε εργατικό χώρο. Θέλουμε συντονισμούς ΚΕΕΡΦΑ σε κάθε κλάδο. Θέλουμε οι αντιφασίστες υγειονομικοί να μαζεύονται, όπως μαζευόμαστε στο Συντονισμό των Νοσοκομείων και να βάζουν μπροστά την αντιφασιστική δράση. Δεν θέλουμε απλά ψηφίσματα. Θέλουμε οι χιλιάδες των υγειονομικών να ξηλώσουν τους φασίστες στα νοσοκομεία τους, τον Υπουργό και την κυβέρνηση που τους κάλυπτε.

Γιώργος Τσιρώνης, μέλος ΓΣ ΟΕΝΓΕ