Βαλιανάτος, Τατσόπουλος είναι όλοι Χρυσαυγίτες;

Εκτός από μια σειρά ειρωνικά, καυστικά και άλλα πιο σκληρά σχόλια από χρήστες της ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης, στην τοποθέτηση του βουλευτή, που προστέθηκε στην ατέλειωτη λίστα με τα “μαργαριτάρια” του, απάντησε με άρθρο του στην Αυγή ο διευθυντής της εφημερίδας, Νίκος Φίλης.

“Ο Γρηγόρης είναι εχθρός των φασιστών -και οι φασίστες το ξέρουν. Η επίμαχη φράση του ‘Απόψε είμαστε όλοι Χρυσαυγίτες’ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακόμη παραλλαγή της κλασικής πια φράσης του Τζον Κένεντι ‘Είμαστε όλοι Βερολινέζοι’, τον καιρό που υψωνόταν το Τείχος του Βερολίνου, όπως το ‘Είμαστε όλοι Αμερικανοί’ την 11η Σεπτεμβρίου ή το ‘Είμαστε όλοι Αφγανοί’, όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν. Η φράση δεν μπορεί ν’ αποκοπεί από τη ρίζα της και να της αποδοθεί ένα κυριολεκτικό νόημα που δεν έχει -και ποτέ δεν είχε”, έγραψε, θέλοντας να δώσει πολιτική εξήγηση, ο Τατσόπουλος.

Για να πάρει την απάντηση: “Όταν κάποιος δηλώνει ότι "σήμερα είμαστε χρυσαυγίτες" προφανώς έχει άγνοια της Ιστορίας ή, το χειρότερο, θεωρεί ότι οι δολοφονίες συμβαίνουν σε κενό ιστορικού χρόνου, έξω από το εγκληματογόνο πλαίσιο που επιχείρησε να εγκαταστήσει η Χρυσή Αυγή. Και η μετατροπή μιας ιστορικής ρήσης σε φλυαρία ενός άνκορμαν δείχνει επιπλέον ότι ορισμένοι έχουν και άγνοια κινδύνου. Διότι αυτή την περίοδο η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζει τη Δικαιοσύνη και η οποιαδήποτε ταύτιση με τη δραστηριότητά της, έστω και για μια μέρα, έστω και με δύο μέλη της, συνεισφέρει στη σύγχυση και συντελεί στην τεχνική "εξανθρωπισμού" του έργου της”.

Άγνοια

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ξεκινάει από τον Τατσόπουλο και την άγνοιά του. Τι άλλο θα περίμενε κανείς από κάποιον που στην επίθεση που δέχτηκε από τη Χρυσή Αυγή ότι είναι ομοφυλόφιλος, απάντησε με την πιο χυδαία μορφή σεξισμού ότι έχει “πηδήξει τη μισή Αθήνα”. Και που συνεχώς οι τοποθετήσεις του είναι η μία δεξιότερη της άλλης.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την υπεράσπιση, πριν από το Βαλλιανάτο, της Διβάνη όταν, μετά το θάνατο του 19χρονου Θανάση στο Περιστέρι για ένα εισιτήριο, μίλησε για “τζαμπατζήδες” ή της Δημουλά όταν δήλωσε ότι “οι μετανάστες καταλαμβάνουν τα παγκάκια της Κυψέλης”; Την δήλωσή του ότι δε θα στήριζε στη Βουλή νόμο για την απλή αναλογική, πάγιο αίτημα της Αριστεράς; Την παρομοίωσή του για το Γλέζο ότι “είναι σα το γεροντάκι στον Αστερίξ με τη θεογκόμενα”;

Το πρόβλημα ξεκινάει από το ΣΥΡΙΖΑ. Καταρχήν, η απάντηση στην Αυγή μπορεί να παίρνει αποστάσεις, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί σαν αντιμετώπιση ενός βουλευτή εκλεγμένου με την αριστερά που δημόσια εκφράζει την αλληλεγγύη του στους δολοφόνους νεοναζί της Χρυσής Αυγής έστω για μια ημέρα. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να πει ο Τατσόπουλος για να τον θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός κοινοβουλευτικής του ομάδας; Ακόμα και το πρώτο του δεξιό ολίσθημα να ήταν, δεν είναι αρκετό για τη διαγραφή του; Ούτε για μια ημέρα δεν έχει θέση στην αριστερά και τελικά, μόνο ότι οι ψήφοι του θεωρούνται πιο σημαντικοί, μπορεί να εξηγήσει την παραμονή του στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι η προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις πιέσεις του “συνταγματικού τόξου”. Οχι μόνο οι επιλογές της, αμέσως μετά τη δολοφονία Φύσσα και τη δίωξη της ΧΑ, να τρέξει να καλέσει συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, να εναντιωθεί στα αντιφασιστικά συλλαλητήρια προς τα γραφεία της νεοναζιστικής συμμορίας ή να συνδιαμορφώσει με τη συγκυβέρνηση την τροπολογία για την χρηματοδότηση των κομμάτων με αναφορά στον τρομονόμο. Αλλά και οι επιλογές της αμέσως μετά τη διπλή δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο, όταν, αντί να καταγγείλει την κυβέρνηση ότι αξιοποιεί το γεγονός αφενός για να την πέσει στο κίνημα και την αριστερά και αφετέρου για να ξεπλύνει τους νεοναζί, υιοθέτησε την γραμμή “όλοι μαζί να υπερασπιστούμε την πολιτική σταθερότητα του τόπου από τις προβοκάτσιες που την υπονομεύουν”. Οταν η κεντρική γραμμή καταλήγει σε κοινές δράσεις και επιχειρήματα με την κυβέρνηση “ενάντια στην τρομοκρατία”, τότε ανοίγουν τα περιθώρια στον κάθε Τατσόπουλο να ταυτίζεται με τους χρυσαυγίτες.

Στην πραγματικότητα, το επεισόδιο αναδεικνύει που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ ο ένας και μοναδικός του στόχος που είναι η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Οσο όλα υπακούουν σε αυτό, τόσο περισσότερες φωνές σα του Τατσόπουλου θα φέρνουν οι προσαρμογές του και τόσο η αντιμετώπισή τους θα περιορίζεται σε κάποιο άρθρο στην Αυγή.